30 / ΚΟΛΑΖ
Το ξύλο δέσποζε σε κάθε γωνιά του μαγαζιού. Του προσέδιδε μία ζεστή ατμόσφαιρα. Την είχαν ανάγκη. Τότε σηκώθηκε ο άλλος εκ των δύο, ο ψηλός, και κατευθύνθηκε προς το jukebox. Έκατσε για λίγο όρθιος απέναντι του. Το περιεργάστηκε, το θαύμασε. Ήταν λες και είχαν έναν μυστικιστικό διάλογο. Κοίταξε τα τραγούδια, τους συνδυασμούς γραμμάτων και αριθμών που μπορούσε να χρησιμοποιήσει για την επιλογή κομματιού. Τις επιλογές που είχε. Τη διακόσμηση. Ήταν ένα έργο τέχνης. Μόνο μία ματιά σε αυτό το αριστούργημα αρκούσε για να σου φτιάξει τη διάθεση. Ήταν μια αισθητική πανδαισία. Συνδυασμός δύο τεχνών. Μουσικής και ζωγραφικής. Ακόμα καλύτερα ήταν ένα κολάζ μουσικής και ζωγραφικής. Έβγαλε ένα πενηντάλεπτο από τη τσέπη του και μέσα σε λίγα λεπτά έδωσε ζωή στο άψυχο μηχάνημα. Η πρώτη του επιλογή ήταν “Το Όνειρο” του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Στο μαγαζί βρίσκονταν άλλες δύο παρέες. Με το που ακούστηκε το κομμάτι αντάλλαξαν περίεργα βλέμματα. Ο ψηλός έκατσε στο τραπέζι και αφού τσούγκρισαν τα ποτήρια τους απόλαυσαν το “ονειρικό” τραγούδι του Θανάση, το οποίο για όσο διήρκεσε τους μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη και στον μουσουλμανικό μυστικισμό. Μόλις τελείωσε, ένας από τη διπλανή παρέα σηκώθηκε και κατευθύνθηκε κι αυτός με τη σειρά του προς το jukebox. Έβγαλε ένα νόμισμα από το πορτοφόλι του και το έριξε στη σχισμή του μηχανήματος, κοιτάει τους δυο μας φίλους, τους χαμογελάει, με νόημα, και κάθεται στο τραπέζι του. Τσουγκρίζει με τη παρέα του και κάνει νεύμα προς τους δυο φαντάρους με υψωμένα τα ποτήρια. Το τραγούδι που είχε επιλέξει ήταν το «Ιron Μan» από Black Sabbath. “Ozzy lost his mind, can he see or is he blind?” Δεν ξέρω αν ο Ozzy έχασε το μυαλό του αλλά οι φίλοι μας για λίγο το έχασαν σίγουρα. Μετά το σοκ όμως, σαν να τους άρεσε. Σαν να ξεκίνησαν ένα μικρό διαγωνισμό. Μία μικρή πρόκληση από τις άλλες παρέες. Αφού τέλειωσε το κομμάτι, σηκώθηκε ο κοντός, έβγαλε ένα νόμισμα, αλλά με τρόπο τέτοιο ώστε να γίνει αντιληπτός σε όλο το μαγαζί και επέλεξε Παπάζογλου, «Κανείς εδώ δεν τραγουδά». Έκατσε και ήταν η σειρά τους να χαμογελάσουν και να τσουγκρίσουν με το “μαγαζί”. Τότε ήταν που ήρθαν και τα ποτά από τα δίπλα τραπέζια. Χαιρετούρες, γέλια, κουβέντες. Ένα κολάζ από νότες, τραγούδια, είδη μουσικής, χρώματα, μυρωδιές και συναισθήματα. Εν τέλει, ίσως δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα κολάζ ανθρώπων. Άλλωστε η μουσική δεν είναι μόνο κανόνες και κλίμακες. Είναι και πάθος, αγάπη και οργή. Χάρη σε μια «μηχανή», οι δύο φίλοι πέρασαν ένα αξέχαστο απόγευμα βάζοντας το δικό τους πολύχρωμο, μουσικό χαρτάκι στο κολάζ του jukebox.
< ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΟ (Α) ΜΗΧΑΝΙΑ >