Een onverwacht boltingproject

Begin november 2022 reisde ik naar de Griekse Peloponnesos. Het Leonidio Climbing Festival zou twee dagen later van start gaan en ik was uitgenodigd om er een lezing te geven en fotoshoots te doen. Het werden 3 goedgevulde dagen in een prachtige omgeving...

Leonidio is een charmant stadje op enkele kilometers van de kust, met gastvrije en genereuze inwoners. Elke liefhebber van de Middellandse Zee zal er zonder twijfel genieten van de zuiderse cultuur en de overheerlijke keuken. Rijpe sinaasappels kleurden de omgeving als lampionnen oranje en de olijfbomen waren klaar voor de oogst. Maar klimmers kijken natuurlijk ook omhoog naar de rotsen en die zijn er in overvloed. De vele sectoren liggen verspreid over de vallei en het gebied herbergt een groot aantal routes in alle niveaus en oriëntaties.

Mijn plan was na het festival iets langer te blijven om zelf ook wat te kunnen klimmen. Maar daar kwam al snel verandering in. Ik kreeg een opleiding voor het behaken van routes met expansiebouten en het resultaat was een nieuwe 7c in de Hada sector die ik Máthema noemde. Op dat moment had ik me nooit kunnen inbeelden dat dit de start zou zijn van een uniek avontuur waardoor ik in totaal niet twee weken, maar 2 maanden ter plaatse zou blijven. De lokale autoriteiten kregen lucht van de pas geopende route en vroegen mij om iets speciaals te behaken ter promotie van het klimgebied. Ik stemde toe en ging de uitdaging aan, zonder te beseffen hoe moeilijk het zou worden...

Ik vroeg mijn vader me te komen helpen, want alleen kon ik zo’n opdracht niet aan. Het doel was duidelijk: een nieuwe route openen van een hoog niveau en die dan proberen te klimmen. De praktische invulling van het project bleek minder evident. Samen speurden we 2 weken lang de omgeving af, op zoek naar een lijn. De eerste tochten werden geen succes en het regenweer maakte het er niet gemakkelijker op, maar we zetten vol goede moed de zoektocht verder. Een mooie wand met een egale hellingshoek gaf hoop.

Ik plaatste een paar haken, maar moest dan inzien dat dit door gebrek aan grepen geen geschikte lijn was. Een oranje grot leek een perfecte locatie, tot we er vlak onder stonden en zagen dat de rotskwaliteit onvoldoende was. Het lijstje opties werd steeds korter en het proces begon nogal demotiverend te worden.

Tot we een tip kregen van een andere klimmer-behaker. Eindelijk! Een nieuwe, nog niet voor het publiek toegankelijke sector werd onze werkplek. Het weer was ondertussen terug aangenaam geworden en ik startte met behaken; opnieuw zonder te weten waar ik aan begon... De lijn die we voor ogen hadden liep dwars door een volledig horizontaal dak.

Het werd titanenwerk! Fysiek en mentaal was het uitputtend om een groot deel van de dag hangend aan mijn pasgeplaatste haken of op Pulses beetje bij beetje te vorderen. Maar ik hou van uitdagingen, dus niet geklaagd. Ook moest ik een heel gordijn van enorme colonetten wegkloppen voor de veiligheid, tot alles solide en beklimbaar was. Al die tijd niet wetend of de lijn uiteindelijk wel te klimmen zou zijn.

Na 3 weken zwoegen – ook door mijn vader die vele uren zekerde, rotsblokken wegveegde en het pad verbeterde – was er eindelijk zichtbaar resultaat: twee routes en een verbinding tussen beide (Symfonía - 8a, Melodía - 8b+ en Armonía).

Deze lente, heel binnenkort dus, gaan we terug naar Griekenland om de derde route af te werken. Daarvan ontbreekt alleen nog de relais. Het is de moeilijkste van de drie en vermoedelijk toch ergens eind 8ste graad. Ik hoop dat de lijn klimbaar is. Wordt vervolgd...