Aanpassen aan de ijle lucht Al snel trok ik er met Mel en Jan, twee teamleden, een aantal keer op uit. Omdat het weer niet meewerkte, beperkten we ons de eerste dagen tot uitstapjes die niet hoger gingen dan 5700 meter. Zo’n korte beklimmingen stimuleren je lichaam om rode bloedcellen aan te maken. Zo kon ik, ondanks het mindere weer, toch nog vooruitgang boeken.
Op 5700 meter hoogte stropte het verkeer aan enkele steile ijsblokken waar je enkel met ladders op kon. Er stond een ‘monsterfile’ van wel 70 klimmers. Tot overmaat van ramp is de icefall op dat stuk nogal onstabiel. Geen goede plek om lang stil te staan. Mocht één van die ijsblokken instorten, was er voor de meeste klimmers geen ontsnappingsroute. Maar gelukkig kwam iedereen er zonder kleerscheuren door.
Het lichaam heeft voldoende tijd nodig om te recupereren van de inspanningen en te acclimatiseren. Rustdagen zijn daarom essentieel voor het welslagen van de expeditie. Vaak hebben klimmers het daar moeilijk mee en willen ze zo snel mogelijk omhoog. Maar dat wreekt zich: klimmen op extreme hoogte is een sport voor geduldige mensen.
De rest van de klim verliep voorspoedig en na 4,5 uur, kwam ik in kamp 1 aan. Daar vulde ik mijn dag verder met rusten, eten en drinken. Ik voelde me top en had geen last van de hoogte. De volgende morgen trokken we nog hoger op tot in kamp 2 op 6400 meter vooraleer de terugtocht naar basiskamp aan te vatten.
Eén van die rustdagen reserveren we ook voor een heel bijzondere plechtigheid: de puja. Dat is een boedhistische eredienst om de berg gunstig te stemmen. Er worden gebeden gepreveld, rijst gestrooid, een vuurtje aangestoken en eten en drank uitgedeeld. Boven het basiskamp hijst men de gebedsvlaggetjes en de Lama zegent het klimmateriaal. Omdat Lhotse niet de plaats is waar je risico’s neemt met je karma, deed ik dapper mee aan die puja.
De tweede trip verliep ook vlot. Dit keer liet ik kamp 1 links liggen en trok in één ruk naar kamp 2. Het durft al eens broeierig heet te zijn tussen kamp 1 en kamp 2 door de reflectie van de zon op de sneeuw, maar dit keer stond er een koude wind zodat ik opnieuw een jas moest aantrekken. Verder liep alles gesmeerd en kwam ik ruim op tijd voor de lunch aan in kamp 2. De rest van de dag rustte ik uit. Na een lekker avondmaal kropen we vroeg onder de dons.
Na een dikke week konden we echt op acclimatisatietocht. Het eerste obstakel dat je tegenkomt is de Khumbu Icefall. Een icefall is een stuk gletsjer dat een steilere helling afglijdt, een beetje zoals een waterval, maar dan met ijs. Dat gaat zeer langzaam, maar toch snel genoeg om af en toe ijsblokken zo groot als een appartementsgebouw te doen instorten. Het is dus belangrijk om je oren en ogen goed open te houden en in geval van nood pijlsnel veiliger oorden op te zoeken.
Toen ik wakker werd, bleek dat ik bijna de klok rond geslapen had. Dat was goed nieuws want een goede nachtrust is essentieel voor de acclimatisatie. Het doel van de nieuwe dag was bescheiden, maar belangrijk. Ik wilde 300 meter hoger klimmen tot aan de onderkant van de Lhotse Face op 6700 meter en dan opnieuw terugkeren naar kamp 2. De Lhotse Face is een ijswand van ongeveer 1800 meter hoog die overwonnen moet worden zowel om Lhotse als Everest te beklimmen.
Al snel bleek dat we niet alleen waren. Overal in de icefall dansten de helmlichtjes van andere teams en hun sherpa’s op en neer. De eerste groep was blijkbaar al sinds 2 uur ’s nachts op pad, kwestie van de ‘files’ voor te zijn. Nu het de eerste keer sinds dagen goed weer was, wilden veel klimmers hun achterstand inhalen. Het resultaat was een zeer drukke morgen in de icefall.
Bij die Lhotse Face aangekomen, genoot ik van de omgeving met een prachtig zicht op de rest van de route tot helemaal aan de top van Lhotse die 1800 meter boven me uit rees. Een klein uurtje later was ik opnieuw in kamp 2 waar ik de rest van de dag rustte en wat las.
15