BRIEF: “Mijn kleuter bij een meester?

Wie is Gerd Maerten?

• leraar in stedelijke kleuterschool

De Krokodil Antwerpen • staat in de tweede en derde kleuterklas • zeventien jaar ervaring • hoopt dat meer mannen voor de job kiezen

Brief aan mijn jongere zelf

Kleuterleraar Gerd schrijft een brief aan zijn jongere versie die voor het eerst een eigen klas heeft. Met ouders die de nieuwe meester begin september willen leren kennen.

Bewerking Bart De Wilde Beeld Tine Schoemaker Hej Gerd

“Je trilt als een riet. Dat snap ik, het is je eerste oudercontact ooit. Op lage stoelen zitten ouders met hoge verwachtingen. Hun kleuter bij een meester, wat gaat dat geven? Natuurlijk wil jij een prima indruk maken. Dat lukt maar half. De vier vellen voorbereiding slorpen stilletjes het zweet van je handpalmen op. De helft van je tekst glijdt tussen je vingers.”

“Wil je eerst het slechte nieuws? De knikkende knieën verdwijnen nooit helemaal bij die algemene oudercontacten. Het goede nieuws: je vond de job van je leven. Je eerste intuïtieve studiekeuze, je broer volgen naar Elektromechanica, draaide uit op een mislukking. Maar je tweede gok, de lerarenopleiding kleuteronderwijs nadat je Arnold Schwarzenegger een dubbelrol als politieagent en kleuterleraar zag spelen, is een vette voltreffer.”

“Op je middelbare school zijn ze minder enthousiast over je carrièrepad van machtige machines naar kleine kinderen. Je vakleraren halen hun neus op en herleiden de job van kleuterleraar tot ‘pampers vervangen’. De toenmalige PMS-medewerker denkt dat je zonder lanceerplatform naar de sterren grijpt. ‘Te moeilijk voor jou, Gerd.’ Maar dat houdt je niet tegen.”

“Inderdaad: het wordt een krachttoer voor je grijze cellen. Toetsen maken met het handboek op je schoot lukt niet aan de lerarenopleiding. Je wil het ook niet. Terwijl klasgenoten vloeken op hun blokfluit, zwoeg jij lange avonden op de psychologie van het kind en breek je je tong tijdens de lessen logopedie.”

“Je strandt weken voor de eindstreep dat eerste jaar. Een gebroken hart nekt je, niet de liefde voor de klas. Want waarom blijf je anders je stageschool binnenstappen? Je geniet van de klassfeer. De leraren zien een collega in je. En je ouders staan ook achter je. Dus je schrijft je opnieuw in aan de lerarenopleiding. Je werkt je te pletter (bis). En slaagt.”

“Hier sta je dan, voor de eerste keer een eigen klas. Vanaf nu zal elk schooljaar een nieuwe groep leerlingen in je hart kruipen. Vanaf nu zullen kinderen smullen van je creatieve aanpak. Zeven koppen groter plaatsen ze mooie posts over de jaren in jouw klas. Of halen ze het rap-liedje boven dat jullie samen inzongen op video. Gouden herinneringen, noemen ze het. Je weet nu nog niet dat je zal groeien door ervaring en collega’s. Dat de job elk jaar mooier wordt. Een leven zonder kleuterklas voelt maar half. Je huilt als je in juni met een laatste knuffel afscheid neemt.”

“En de ouders, die nu naar je lange uitleg luisteren? Ook zij zullen de enige meester van de school waarderen. Slechts een absolute uitzondering heeft liever geen mannelijke leraar voor zijn kleuter. Die vindt zorgen voor kinderen anno 2021 helaas nog altijd iets voor vrouwen. En jij zal de ouders graag zien komen in je lessen. Stop je een papa een pan in de handen of mag een mama haar job demonstreren. Dan zien ze je ook eens bezig in je sterkte: tussen de kinderen.”

Blijf genieten!