Мұрат ШАЙМАРАН Еркін аспан өлеңі
158
Әйтеуір аяр күннің айбары анық, Сарқылар сенім біткен майдаланып. Сабағынан үзілген жапырақ – ғұмырым, Желге ұшты, құлар екен қайда барып?! Еменнің жапырағы құлап жатыр... Түнге мадақ айтасың-ау... Таң атады, оятады. Кеш батады ләззатты. Жар төсегі – жаннат мекен, ұмыттырар азапты. Иен-тегін жайлағандай жасыл жайлау сонысын, Бар ғұмырдың бал шарабын екеу ара бөлісіп. Бұл шараптың теңін тауып айта алмағам бұрын да, Ғайып берген кәйіп сезім шабады-ау бір буынға. Құлан сынды құба мойнын толқын қара шаш жауып, Тоят тауып жатады жар жүрегіңді жастанып. Шөлі қанған еріндері шұғынықтың гүліндей, Кемеріне толған кеуде бір тынып, бір дірілдей; Жатады жар, Ал сен болсаң, көп әсерден көз ілмей, Түнге мадақ айтасың-ау ауырлығын сезінбей. Сенбейсің-ау, Сенбейсің-ау Айды суық дегенге, Көнбейсің-ау, Көнбейсің-ау қайғы жуық дегенге; Таудың тарпаң бұлақтары күліп ағар секілді, Құлаған көк жерден басын жұлып алар секілді: Шегірткенің шырылы да бұлбұл үні секілді, Жапырақтың сыбдыры да құрбым үні секілді: Жаңбыр бұлты кісінеген қара айғырлар секілді, Жалбыр тонды жадау бала сарай барар секілді; Алма ағашы ақиқат боп бүр жаратын секілді, Сенсіз-дағы мынау ғалам жырланатын секілді; Секілді бір қолтығында қоғамның бұл қытығы. ...Тіптен, әндей естіледі қаптесердің тықыры. Таң атады, оятады. Кеш батады ләззатты. Жар төсегі – жаннат мекен, ұмыттырар азапты.