12
Κατασκήνωση είναι τα παιδικά μας χρόνια
εθελοντές θυμούνται τα παιδικά Η Κατασκήνωση στον Πατέρα λειτουργεί εδώ και 67 χρόνια και πολλοί από τους σημερινούς εθελοντές ήταν κάποτε παιδιά στην Κατασκήνωση και θέλουν και προσφέρουν στα σημερινά παιδιά τη δυνατότητα να νιώσουν τα ίδια συναισθήματα, που εκείνοι ένιωσαν ξέροντας ότι τίποτα πέρα από αυτά δεν μένει ίδιο.
Κατασκηνωτής στα τέλη του ΄50 Πριν από σχεδόν 60 χρόνια ζούσα τα καλοκαίρια, για δυο μήνες, στο βουνό Πατέρας. Ένας χωματόδρομος, ανοιγμένος στα χνάρια των παλιών μονοπατιών των κατσικών και των ρετσινάδων, με πολλά μεγάλα γκονάρια εξασφάλιζε την επικοινωνία με τον "έξω" κόσμο. Ξεκινούσε από τη διασταύρωση με την παλιά Εθνική Οδό και πήγαινε λίγο μακρύτερα από την Κατασκήνωση, μέχρι τον Αχλαδόκαμπο. Το να φτάσει αυτοκίνητο στην Κατασκήνωση ήταν κατόρθωμα. Το μουγκρητό του ακούγονταν από μακριά και όλοι μαζεύονταν στο γήπεδο και θριαμβολογούσαν φωνάζοντας "αυτοκίνητο, αυτοκίνητο, αυτοκίνητο". Ο τόπος ήταν παρθένος και μόνο ένα βυζαντινό εκκλησάκι του 10ου αιώνα, ο Άη Γιώργης, υπήρχε στην περιοχή. Δεν έμεναν άνθρωποι εκεί, πέρα από τους βοσκούς, τους "βλάχους", και κάποιοι περαστικοί, ρετσινάδες και κυνηγοί. Τα μεγαλύτερα από τα μεγάλα πεύκα ήταν "κτυπημένα" στους κορμούς τους από τους ρετσινάδες, που τοποθετούσαν κονσερβοκούτια κομμένα στη μέση για να συλλέγουν το κεχριμπαρένιο δάκρυ των πληγωμένων δέντρων. Ήταν κάτι που μας στεναχωρούσε και θεωρούσαμε τους φτωχούς ρετσινάδες "εχθρούς" του Δάσους και δικούς μας και συχνά καταστρέφαμε τα ντενεκεδάκιa τους. Οι ιδιοκτησίες δεν καθορίζονταν από περιφράξεις και μπορούσες να περιπλανηθείς σε όλη την περιοχή, όπου τα κατσίκια έβοσκαν τα απομεινάρια των σταριών, που κάποιοι γείτονες καλλιεργούσαν εκεί. Μοναδικά κτίσματα στο χώρο της Κατασκήνωσης η φτιαγμένη με τσιμεντόλιθους κουζίνα και η πρώτη κουζίνα που λειτουργούσε σαν ιατρείο. Όλοι έμεναν σε σκηνές, όπως και τώρα. Σχετικά ισοπεδωμένοι χώροι με κοκκινόχωμα για δάπεδο, διάσπαρτοι μέσα στο δάσος φιλοξενούσαν τις μεγάλες σκηνές των ομάδων και τις μικρότερες των κοινοταρχών και του επιτελείου. Στη Σαββατιάτικη επιθεώρηση τα δάπεδα δεν είχαν ούτε ένα χαλικάκι και ήταν πασπαλισμένα με κοκκινόσκονη για να μοιάζουν λεία. Οι σκελετοί των σκηνών ήταν ξύλινοι με το μακρύ κοντάρι, τον "ουρανό" και δυο ή τρεις ορθοστάτες. Τα σχοινιά που δένονταν στους, καρφωμένουςστη γη, πασάλους συχνά χαλάρωναν και κάθε λίγο
και λιγάκι έπρεπε να ξανατεντωθούν ειδικά όταν έβρεχε ή είχε δυνατό αέρα. Μικρά και στενά δρομάκια σημαδεμένα με ασπρισμένες πέτρες συνέδεαν τις σκηνές μεταξύ τους. Κάθε σκηνή είχε ένα όνομα και κατασκευές με πέτρες, λάσπη ή πηλό στην είσοδο της σκηνής φανέρωναν το όνομά της. Κι αν η ομάδα είχε ομαδάρχη που έπιαναν τα χέρια του, η ομάδα είχε και αναπαράσταση του ονόματος της. Το "χάρτη" της Κρήτης, της Μυτιλήνης, της Εύβοιας κ.α. Κάθε μέρα, στην ώρα εργασίας, κάτι φτιάχναμε. Κάποιες φορές, αν είχαν παραχωρήσει στην Κατασκήνωση κανένα εκσκαφέα, πηγαίναμε μακριά πέρα στο δρόμο για να βγάλουμε στο πλάι τις μεγάλες πέτρες που έμεναν, να φτυαρίσουμε και να τσουγκρανίσουμε. Κάποιες άλλες πηγαίναμε να καθαρίσουμε τις τουαλέτες της κοινότητας, που δεν ήταν τίποτε άλλο από ένας μεγάλος λάκος σκεπασμένος με ένα τσιμεντένιο δάπεδο με τρεις ή τέσσερις τρύπες. Χωρίζονταν μεταξύ τους με ένα κοντό τοιχείο από τσιμεντόλιθους το πολύ 1,5 μέτρο και για στέγη είχαν τα πεύκα και τα πουρνάρια. Δεν λυπόμασταν τον ασβέστη και όλα ήταν ασπρισμένα για λίγη τουλάχιστον ώρα... Κάποιες φορές πάλι μεταφέραμε τα σκουπίδια στη "χωματερή", έναν άλλο ανοικτό λάκο ψηλά στο βουνό πέρα από την 3η κοινότητα. Το καλύτερο ήταν να έχεις δουλειά με φτυάρι, γιατί μόλις τέλειωνες, καθόσουν στο φτυάρι και έκανες τσουλήθρα πάνω στα πούσια. Άλλες φορές έπρεπε να έρθει το νερό από το πηγάδι του Άη Γιώργη. Μια μεγάλη αλυσίδα παιδιών και ομαδαρχών ένωνε την Κουζίνα με το πηγάδι και οι κουβάδες με το νερό περνούσαν από χέρι σε χέρι. Όταν μπήκε η γεννήτρια, που όλο ταξίδευε προς το πηγάδι με τις ταλαντώσεις που έκανε, τα πράγματα έγιναν ευκολότερα.
