MOUDATSAKIS sel_final_Layout 1 20/09/2011 3:21 μ.μ. Page 9
Ι
ΛΕΝΕ ΟΤΙ ο νεκρός ακούει μιαν ώρα μετά που θα πεθάνει, αλλά μόνον ακούει, ήχους που δεν εννοεί. Όταν βρίσκει το κλειδί στο νεκρικό του κοστούμι δεν έχει χρόνο να τους ανοίξει, τους ήχους, σε λίγο παύει και ν ’ακούει. Ο θάνατος, νέο πράγμα, δεν έχεις χρόνο να τον μάθεις. Τι κι αν ακούς, αφού δεν βλέπεις. Λένε επίσης ότι η παπαρούνα της θάλασσας έχει πολλά μάτια που ακούν, αλλά δεν βλέπουν. Ανακτά την όρασή της μόλις πεθάνει, τη διατηρεί για μιαν ώρα περίπου. Όμως ποτέ δεν χάνει την αφή της και αυτό το ξέρουν καλά οι αλιείς μαργαριταριών. Έτσι, αν η ακοή έχει μετατρέψει τα μάτια σε άπληστα αφτιά, η αφή βοηθά την παπαρούνα να επιβιώσει. Η ίδια όμως έχει σύγχυση είδους, είναι φυτό και ζώο και αυτό εξαρτάται από την αίσθηση που κάθε φορά υπερτερεί. Η αφή υπερτερεί στη γέννα, αυτή πιέζει τον ασκό με τα μαργαριτάρια, τα μάτια κινούνται για να τα ακούσουν, αλλά η παπαρούνα της θάλασσας δεν τα βλέπει ποτέ· αν θελήσει να τα δει, πρέπει να βιαστεί και να πεθάνει. Έχει όμως μιαν άλλη αρετή, αυτή της γεύσης, που λειτουργεί ως όραση όσον καιρό γαλακτίζει στον ασκό της τα μαργαριτάρια. Που σημαίνει ότι εφόσον τα γεύεται, τα βλέπει. Πάντως όραση ασύγχυτη δεν έχει. Μόνον υπό όρους. Και όμως η ίδια έχει δημιουργηθεί για να τη βλέπουν και αυτό το ξέρουν καλά στον βυθό οι κολυμβητές.
9