DELOPOULOS sel_Layout 1 07/07/2010 12:13 μ.μ. Page 11
10 Σεπτεμβρίου 1942
Αγαπητή Δωροθέα, Σ’ όλο το ταξίδι μας με το τραίνο σκεφτόμουνα. Εσένα, εσάς κι εμάς. Πώς περάσαμε όλοι μαζί και που δεν ήξερα τι θα βρούμε. Το ταξίδι μας ήταν κουραστικό, γι’ αυτό, μόλις πατήσαμε το πόδι μας στην Πάτρα, εγώ ήθελα να ξαπλώσω στο πεζοδρόμιο να ξαποστάσω. Οι επιβάτες ήταν περισσότεροι απ’ όσους χώραγε το βαγόνι, γι’ αυτό οι πιο πολλοί ήταν όρθιοι. Είχε ο καθένας ένα σωρό πράγματα, που τα είχαν κάτω από τα καθίσματά τους, στα γόνατά τους κι από πάνω από το κεφάλι τους. Στους διαδρόμους δεν μπορούσες να περπατήσεις. Επειδή τα επιβατικά βαγόνια ήταν γεμάτα, υπήρχαν κι άλλοι στα φορτηγά, αυτά που γράφουν ΑΝΔΡΕΣ 18 ΙΠΠΟΙ 4. Σε μερικά ήταν ανακατεμένοι ζώα και άνθρωποι. Τα παράθυρα δεν είχαν τζάμια και κρυώναμε κι όταν άρχισε να βρέχει, το νερό μπήκε μέσα και μας έκανε λούτσα. Όταν σταμάτησε η βροχή, για πολλή ώρα η σκεπή έσταζε. Το τραίνο μας έκανε στάσεις στη Γαστούνη, στα Καβάσιλα, στην Ανδραβίδα, στα Λεχαινά, στου Βάρδα, στο Λάππα, στην Αχαγιά και σε διάφορα άλλα μέρη που δεν είχαν σταθμούς και δεν κατέβαινε κανένας, ούτε ανέβαινε.