LYKARIS sel_Final_Layout 1 19/04/2011 6:51 μ.μ. Page 287
[4] Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου: Το ανεπανάληπτο ιστολόγιο μιας ανατόμου της γυναικείας ψυχής – Πλοήγηση στο ψηφιακό αλαλούμ της Βανέσσας Λουλουδάκη: Το μανιφέστοΤο μυστηριώδες προφίλ-Η φανατική κολεκτίβα των αναγνωστριών της
... Ένα ακορντεόν... Γνωστές μελωδίες... Πάλι η φωνή, εκκωφαντική, βαρύτονη. Για μια στιγμή πίστεψα Μ ότι κάποιος ήταν στην κουζίνα και φώναζε: «Βοήθεια!» Δεν μπορούσα ΙΑ ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ ΦΩΝΗ
να ξεχωρίσω λέξεις. Οι γρίλιες του παραθύρου, που ήταν αριστερά από το προσκέφαλό μου, λειτουργούσαν σαν ηχητικός παραμορφωτής. Ταραγμένος έκλεισα τα μάτια μου· προσπάθησα να μαζέψω δυνάμεις, να συγκεντρωθώ. Η φωνή ήταν από κάποιον εφιάλτη που δε θυμόμουν; Όχι, ήταν πραγματική. Ο Σέρβος με το ακορντεόν και την κόρη του έπαιζε κάτω από το παράθυρό μου, με το βαλκανικό ταμπεραμέντο του, ποτ πουρί από αναγνωρίσιμες παριζιάνικες μελωδίες του Μεσοπολέμου. Και στα γυρίσματα, σκαστά, για λίγα δευτερόλεπτα, την πιο γνωστή μελωδική στροφή από τα «Κύματα του Δουνάβεως». Ναι, αυτός, ο Σέρβος, με τη βαρύτονη φωνή ήταν που φώναζε. Έπαιζε για τρία τέσσερα λεπτά και μετά φώναζε. Η κραυγή ήταν δική του. Έστησα αυτί. Κατάλαβα μόνο την πρώτη λέξη: «Παρακαλώωω...» Ακολουθούσαν τρεις τέσσερις λέξεις που η βαριά σλάβικη προφορά του και ο παρακαλετός τόνος της εκφοράς τους τις έκανε ακατανόητες και στις δύο γλώσσες. Και μετά πάλι ένα ακόμα πιο βροντώδες και παρατεταμένο «Παρακαλώωω...»