2
Interlandvoetbal
volgden resulteerden in liefst vier verschillende voetbalbonden, een situatie die tot 1913 zou blijven bestaan. Gegeven de verdeeldheid is het niet verwonderlijk dat de Franse voetballers voor 1914 weinig succes boekten: van de vijfendertig duels werden er slechts tien gewonnen. De naoorlogse jaren: voetbal als nationale sport De Eerste Wereldoorlog betekende in Frankrijk een enorme stimulans voor de ontwikkeling van voetbal. Na het begin van de oorlog waren de competities direct geannuleerd, maar vanaf 1915 werd in grote delen van het land weer gevoetbald en diverse kranten hielden inzamelingsacties om de troepen van voetballen te voorzien. Nog tijdens de oorlog, in het seizoen 1917-1918, werd voor het eerst gespeeld om de Coupe de France. Na de oorlog vertaalde de populariteit zich in een snelle toename van het aantal teams: tussen 1920 en 1926 groeide het aantal bij de voetbalbond aangesloten clubs van 1.000 naar bijna 4.000 en het aantal spelers van 30.000 naar 100.000.59 Verreweg de sterkste groei deed zich voor in het aantal fabrieksteams: evenals hun Britse collega’s probeerden paternalistische werkgevers door middel van georganiseerde teamsport het leven van hun werknemers verder te structureren. Zo werden de arbeiders fysiek en moreel gevormd, werd de teloorgang van de gymnastiek gecompenseerd en werd socialisten de wind uit de zeilen genomen. Ook in de bezoekersaantallen kwam de gestegen populariteit tot uitdrukking: terwijl interlands voor 1914 door slechts enkele duizenden mensen waren bezocht, woonden op 28 maart 1920 liefst 18.000 toeschouwers het eerste naoorlogse thuisduel, tegen België, bij. Een jaar later togen voor een wedstrijd tegen het Engelse amateurteam al liefst 30.000 fans naar het stadion.60 Voetbal ontwikkelde zich in deze jaren dan ook tot de nationale sport van Frankrijk: naast de toegankelijkheid van de sport maakte ook het bestaan van een landelijk bekertoernooi en een vertegenwoordigend nationaal elftal deze opwaardering mogelijk. Rugby koesterde voor een dergelijke status toch een te elitair karakter en ook wielrennen moest het uiteindelijk afleggen. Weliswaar had de Tour de France zich tot een voornaam nationaal symbool ontwikkeld, maar zij besloeg jaarlijks slechts drie weken en bovendien vertegenwoordigden renners in deze wedstrijd aanvankelijk nog primair hun sponsor. Vanaf 1930 zou de Tour de France weliswaar in landenploegen worden verreden, maar toen had voetbal zich de status 59
Holt, Richard (1981), Sport and Society in Modern France, MacMillan, London en Basingstoke, p. 70; Lanfranchi, Pierre
en Wahl, Alfred (1998), ‘La professionalisation du football en France (1920-1939)’, in: Modern & Contemporary France, vol. 6, no. 3, p. 314 60
Lanfranchi, Pierre en Wahl, Alfred (1998), p. 315; Goldblatt, David (2006), p. 244
Een Alternatief Strijdtoneel
52