Ένας ασφαλέστερος κόσµος: Η κοινή µας ευθύνη
Έκθεση της Επιτροπής Υψηλού Επιπέδου του Γ.Γ ΟΗΕ , για τις Απειλές, Προκλήσεις και Αλλαγές
- ΣΥΝΟΨΗ -
Οργανισµός Ηνωµένων Εθνών 2004
Ένας ασφαλέστερος κόσµος: Η κοινή µας ευθύνη
Ένας ασφαλέστερος κόσµος: Η κοινή µας ευθύνη ΣΥΝΟΨΗ Απευθυνόµενος προς τη Γενική Συνέλευση τον Σεπτέµβριο του 2003, ο Γενικός Γραµµατέας του Οργανισµού Ηνωµένων Εθνών κ. Κόφι Άναν προειδοποίησε τα Κράτη – Μέλη ότι ο Οργανισµός βρίσκεται µπροστά σε ένα σταυροδρόµι. Θα µπορούσε να αρθεί στο ύψος της πρόκλησης που παρουσιάζει η αντιµετώπιση των νέων απειλών ή να διατρέξει τον κίνδυνο διάβρωσης µπροστά στην ογκούµενη δυσαρµονία µεταξύ των Κρατών και την ανάληψη µονοµερούς δράσης εκ µέρους τους. Δηµιούργησε έτσι την Επιτροπή Υψηλού Επιπέδου για τις Απειλές, Προκλήσεις και Αλλαγές, µε σκοπό την παραγωγή νέων ιδεών σχετικά µε το είδος των πολιτικών και των θεσµών που απαιτούνται ώστε ο ΟΗΕ να είναι αποτελεσµατικός στον 21ο αιώνα. Στην Έκθεσή της, η Επιτροπή Υψηλού Επιπέδου εκθέτει ένα τολµηρό νέο όραµα για την συλλογική ασφάλεια στον 21ο αιώνα. Ζούµε σε έναν κόσµο όπου παρουσιάζονται και αναπτύσσονται νέες απειλές, που δεν θα µπορούσαν να είχαν προβλεφθεί κατά την ίδρυση του ΟΗΕ το 1945 – απειλές όπως η πυρηνική τροµοκρατία, αλλά και η κατάρρευση κρατών υπό το βάρος του εκρηκτικού µίγµατος που δηµιουργούν η φτώχεια, οι ασθένειες και οι εµφύλιοι πόλεµοι. Στον σηµερινό κόσµο, η απειλή εναντίον ενός αποτελεί απειλή εναντίον όλων. Η παγκοσµιοποίηση συνεπάγεται ότι µία µείζων τροµοκρατική επίθεση οπουδήποτε στον βιοµηχανικά ανεπτυγµένο κόσµο θα έχει ως επακόλουθο ολέθριες συνέπειες για εκατοµµύρια ανθρώπους και στον αναπτυσσόµενο κόσµο. Κάθε ένας από τα 700 εκατοµµύρια επιβάτες που µετακινούνται ετησίως µε τις διεθνείς αεροπορικές εταιρείες µπορεί να γίνει ακούσιος φορέας κάποιας θανατηφόρου µεταδοτικής ασθένειας. Επίσης, η διάβρωση της ισχύος των Κρατών παγκοσµίως εξασθενεί το βαθµό προστασίας του κάθε Κράτους ενάντια σε υπερεθνικές απειλές όπως η τροµοκρατία και το οργανωµένο έγκληµα. Για κάθε Κράτος, η διεθνής συνεργασία είναι απαραίτητη ώστε αυτό να καταστεί ασφαλές. Υπάρχουν έξι οµάδες απειλών µε τις οποίες η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να ασχοληθεί σήµερα αλλά και στις επόµενες δεκαετίες: -
Ο πόλεµος µεταξύ Κρατών. Η εσωτερική βία, που περιλαµβάνει τους εµφύλιους πολέµους, τις µεγάλης κλίµακας παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωµάτων και τις γενοκτονίες. Η φτώχεια, οι µεταδοτικές ασθένειες και η περιβαλλοντική υποβάθµιση. Τα πυρηνικά, ραδιολογικά, χηµικά και βιολογικά όπλα. Η τροµοκρατία, και Το υπερεθνικό οργανωµένο έγκληµα. 2
Ένας ασφαλέστερος κόσµος: Η κοινή µας ευθύνη
Τα καλά νέα είναι ότι ο Οργανισµός Ηνωµένων Εθνών και οι συλλογικοί µας θεσµοί ασφάλειας έχουν δείξει ότι µπορούν να λειτουργήσουν. Περισσότεροι εµφύλιοι πόλεµοι τερµατίστηκαν µέσω διαπραγµατεύσεων την τελευταία 15ετία από ότι τα προηγούµενα 200 χρόνια. Στην δεκαετία του 1960, πολλοί πίστευαν ότι µέχρι σήµερα τουλάχιστον 15 έως 25 κράτη θα κατείχαν πυρηνικά όπλα – η Συνθήκη µη Διάδοσης των Πυρηνικών συνέτεινε ώστε να αποφευχθεί αυτή η εξέλιξη. Ο Παγκόσµιος Οργανισµός Υγείας βοήθησε να σταµατήσει η εξάπλωση της ασθένειας του SARS πριν αυτή σκοτώσει δεκάδες χιλιάδες, ή ίσως και περισσότερους ανθρώπους. Τα επιτεύγµατα όµως αυτά µπορούν να αντιστραφούν. Ο κίνδυνος αυτός είναι υπαρκτός, αν δεν αναλάβουµε σύντοµα δράση µε σκοπό την ενίσχυση του Οργανισµού Ηνωµένων Εθνών, έτσι ώστε στο µέλλον να είναι σε θέση να ανταποκριθεί αποτελεσµατικά σε ολόκληρο το φάσµα των απειλών που αντιµετωπίζουµε.
Πολιτικές πρόληψης Η επιτυχής αντιµετώπιση της πρόκλησης που παρουσιάζουν οι σηµερινές απειλές προϋποθέτει να ασχοληθούµε σοβαρά µε την πρόληψη. Εάν επιτρέψουµε σε λανθάνουσες απειλές να εκδηλωθούν, είτε στις ήδη υπάρχουσες να εξαπλωθούν, οι συνέπειες πρόκειται να είναι εξαιρετικά σοβαρές. Για ένα συλλογικό σύστηµα ασφάλειας που αντιµετωπίζει σοβαρά τον τοµέα της πρόληψης, η πρώτη γραµµή άµυνας θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη. Η καταπολέµηση της φτώχειας όχι µόνον θα σώσει εκατοµµύρια ζωές αλλά επίσης θα ενισχύσει την ικανότητα των Κρατών να αντιµετωπίσουν την τροµοκρατία, το οργανωµένο έγκληµα και τη διάδοση απαγορευµένων όπλων. Η ανάπτυξη κάνει τον καθένα µας ασφαλέστερο. Έχει ήδη συνοµολογηθεί ένα διεθνές πλαίσιο για την επίτευξη αυτών των στόχων, όπως αυτό καθορίζεται στη Διακήρυξη της Χιλιετίας και το Σύµφωνο του Μοντερέυ, το οποίο όµως καθυστερεί στην εφαρµογή του. Η βιολογική ασφάλεια θα πρέπει να βρίσκεται ανάµεσα στις πρώτες προτεραιότητες στον τοµέα της πρόληψης. Η αντίδραση της διεθνούς κοινότητας απέναντι στον HIV / AIDS όχι µόνον ήλθε απελπιστικά αργά αλλά ήταν και παντελώς ανεπαρκής σε σχέση µε τους διαθέσιµους πόρους. Τώρα είναι επείγον να αναχαιτίσουµε την επιδηµία αυτή. Θα πρέπει όµως να κάνουµε πολύ περισσότερα. Το σύστηµα δηµόσιας υγείας σε παγκόσµιο επίπεδο έχει υποβαθµιστεί σηµαντικά και δεν είναι επαρκώς εφοδιασµένο ώστε να µας προστατέψει από τις υπάρχουσες αλλά και τις πρωτοεµφανιζόµενες θανατηφόρες µολυσµατικές ασθένειες. Η έκθεση συστήνει την ανάληψη µιας µείζονος πρωτοβουλίας µε στόχο την ενίσχυση των δυνατοτήτων της δηµόσιας υγείας σε όλο τον αναπτυσσόµενο κόσµο, τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Αυτή η δράση όχι µόνον θα αποφέρει άµεσα οφέλη µέσω της πρόληψης και θεραπείας ασθενειών στον ίδιο τον αναπτυσσόµενο κόσµο, αλλά θα αποτελέσει και τη βάση για µια αποτελεσµατική παγκόσµια άµυνα ενάντια στην βιολογική τροµοκρατία όπως και ενάντια στις επιδηµικές εξάρσεις µεταδοτικών ασθενειών.
3
Ένας ασφαλέστερος κόσµος: Η κοινή µας ευθύνη
Η πρόληψη των πολεµικών συγκρούσεων στο εσωτερικό των Κρατών αλλά και µεταξύ τους είναι επίσης προς το κοινό συµφέρον όλων µας. Ο ΟΗΕ θα χρειαστεί σηµαντικές βελτιώσεις στην ικανότητά του να εξασκεί προληπτική διπλωµατία και διαµεσολάβηση, αν θέλουµε να καλυτερέψουµε τις επιδόσεις µας σε αυτόν τον τοµέα. Με βάση τις επιτυχίες που έχουν να παρουσιάσουν διάφοροι περιφερειακοί οργανισµοί, θα πρέπει να αναπτύξουµε ισχυρούς κανόνες που να προστατεύουν αφ’ ενός τις κυβερνήσεις από τον κίνδυνο αντισυνταγµατικής ανατροπής και αφ’ ετέρου τα δικαιώµατα των µειονοτήτων. Θα πρέπει επίσης να εργαστούµε συλλογικά για την εξεύρεση νέων τρόπων ρύθµισης της διαχείρισης των φυσικών πλουτοπαραγωγικών πόρων, ο ανταγωνισµός για τους οποίους είναι αυτός που συχνά τροφοδοτεί τις συγκρούσεις. Για έναν ασφαλέστερο κόσµο, είναι επίσης απαραίτητο να εµποδίσουµε τη διάδοση και χρήση των πυρηνικών, βιολογικών και χηµικών όπλων. Αυτό συνεπάγεται ότι πρέπει να βελτιώσουµε τις επιδόσεις µας όσον αφορά στη µείωση της ζήτησης για τέτοια όπλα, αλλά και στη συγκράτηση της προσφοράς στα συστατικά τους µέρη. Σηµαίνει το να πραγµατοποιήσουµε τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις ήδη υπάρχουσες συνθήκες, περιλαµβανοµένων και αυτών των διαπραγµατεύσεων για τον αφοπλισµό. Και σηµαίνει επίσης την επιβολή εφαρµογής των διεθνών συµφωνιών. Η Έκθεση προωθεί συγκεκριµένες συστάσεις για τη δηµιουργία κινήτρων για τα Κράτη ώστε αυτά να µην προχωρούν σε ανάπτυξη των δυνατοτήτων τους όσον αφορά στην εγχώρια επεξεργασία και στον εµπλουτισµό ουρανίου. Ζητεί επίσης την έναρξη διαπραγµατεύσεων για µια νέα συµφωνία η οποία θα δίνει τη δυνατότητα στην Διεθνή Επιτροπή Ατοµικής Ενέργειας να δρα ως εγγυητής της προσφοράς σχάσιµου υλικού στους χρήστες πυρηνικής ενέργειας για πολιτική χρήση σε τιµές αγοράς, και καλεί τις κυβερνήσεις να προχωρήσουν στην καθιέρωση ενός εθελοντικού και χρονικά ορισµένου µορατόριουµ στην κατασκευή νέων εγκαταστάσεων εµπλουτισµού και επεξεργασίας ουρανίου, το οποίο θα συνοδεύεται από εγγυηµένη προσφορά σχάσιµων υλικών από τους σηµερινούς προµηθευτές. Η τροµοκρατία αποτελεί απειλή για κάθε Κράτος αλλά και συνολικά για τον ΟΗΕ. Οι καινούριες όψεις αυτής της απειλής – όπως η εµφάνιση ενός παγκόσµιου τροµοκρατικού δικτύου και η δυνητική ικανότητα χρήσης πυρηνικών, βιολογικών ή χηµικών όπλων για τροµοκρατικούς σκοπούς – απαιτούν νέες µορφές ανταπόκρισης. Ο ΟΗΕ δεν έχει συµβάλλει στο µέτρο των δυνατοτήτων του πάνω σε αυτό το θέµα. Η Έκθεση καλεί τον Οργανισµό Ηνωµένων Εθνών να εκπονήσει µια στρατηγική για την καταπολέµηση της τροµοκρατίας η οποία να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώµατα αλλά και το µέτρο του νόµου. Μια τέτοια στρατηγική πρέπει να εµπεριέχει και µέσα εξαναγκασµού όταν αυτά απαιτούνται, αλλά και να δηµιουργεί νέα εργαλεία που θα συνδράµουν τα Κράτη στην καταπολέµηση της απειλής σε τοπικό επίπεδο. Η Έκθεση παρέχει έναν σαφή ορισµό της τροµοκρατίας, επισηµαίνοντας ότι δεν µπορεί σε καµία περίπτωση να θεωρηθεί δικαιολογηµένη, και καλεί τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να ξεπεράσει τις διαιρέσεις της και να καταλήξει τελικά στη σύγκληση µιας αποτελεσµατικής συνόδου για την τροµοκρατία. Η διάδοση του υπερεθνικού οργανωµένου εγκλήµατος αυξάνει τον κίνδυνο όλων των υπολοίπων απειλών. Τροµοκράτες χρησιµοποιούν τις οργανωµένες εγκληµατικές οµάδες για τη µετακίνηση κεφαλαίων, ανθρώπινου δυναµικού και υλικών σε παγκόσµιο επίπεδο. Κυβερνήσεις και ανταρτικές οµάδες καταφεύγουν στην πώληση πλουτοπαραγωγικών πόρων µέσω εγκληµατικών οµάδων για τη χρηµατοδότηση των
4
Ένας ασφαλέστερος κόσµος: Η κοινή µας ευθύνη
πολεµικών τους δραστηριοτήτων. Η διαφθορά αποδυναµώνει την ικανότητα των Κρατών να επιβάλλουν την ισχύ του νόµου. Η καταπολέµηση του οργανωµένου εγκλήµατος είναι λοιπόν απαραίτητη προϋπόθεση ώστε τα κράτη να αναπτύξουν την ικανότητα άσκησης των κυριαρχικών τους ευθυνών – αλλά και παράλληλα για την καταπολέµηση του ειδεχθούς φαινοµένου διακίνησης ανθρώπων (trafficking).
Η απόκριση σε απειλές Ασφαλώς, η πρόληψη µερικές φορές αποτυγχάνει. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες οι απειλές θα είναι αναγκαίο να αντιµετωπιστούν µε στρατιωτικά µέσα. Ο Κώδικας του ΟΗΕ παρέχει ένα σαφές πλαίσιο για τη χρήση βίας. Τα Κράτη διαθέτουν το εγγενές δικαίωµα στην αυτοάµυνα, όπως αυτό διατυπώνεται στο Άρθρο 51. Περαιτέρω, η από µακρού καθιερωµένη διεθνής νοµική θεώρηση καθιστά σαφές ότι τα Κράτη δύνανται να αναλάβουν στρατιωτική δράση εάν και εφόσον η επαπειλούµενη επίθεση εναντίον τους είναι άµεσα επικείµενη και δεν µπορεί να αποτραπεί µε τη χρήση οποιουδήποτε άλλου µέσου, και καθορίζει ότι η αποτρεπτική δράση θα πρέπει να είναι ανάλογη µε το µέγεθος της απειλής. Το Συµβούλιο Ασφαλείας, το οποίο έχει την εξουσία να δρα προληπτικά, έχει πράξει κάτι τέτοιο µόνο σε σπάνιες περιπτώσεις. Το Συµβούλιο Ασφαλείας θα πρέπει στο µέλλον να είναι έτοιµο να ενεργήσει περισσότερο αποτρεπτικά, δρώντας πιο έγκαιρα και µε αποφασιστικότητα. Τα Κράτη που ανησυχούν για την εµφάνιση µελλοντικών απειλών έχουν την υποχρέωση να φέρουν τις ανησυχίες τους αυτές ενώπιον του Συµβουλίου Ασφαλείας. Η Έκθεση επιδοκιµάζει τον κανόνα που τείνει να καθιερωθεί για την ευθύνη προστασίας των πολιτών από τη βία µεγάλης κλίµακας – µια ευθύνη που εναπόκειται, πρώτα και κύρια, στις εθνικές αρχές. Όταν ένα Κράτος αποτυγχάνει να προστατεύσει τους πολίτες του, η διεθνής κοινότητα έχει την περαιτέρω ευθύνη να αναλάβει δράση, µέσω επιχειρήσεων ανθρωπιστικής βοήθειας, αποστολών επιτήρησης και µέσω της άσκησης διπλωµατικής πίεσης – και µε την άσκηση ισχύος αν χρειαστεί, αν και µόνο ως τελευταίο καταφύγιο. Στην περίπτωση σύγκρουσης ή χρήσης βίας, αυτή συνεπάγεται την ξεκάθαρη δέσµευση εκ µέρους της διεθνούς κοινότητας για την αποκατάσταση των πληγέντων κοινωνιών. Η ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάµεων –για την επιβολή όσο και για τη διατήρηση της ειρήνης – έχει αποδειχθεί ένα πολύτιµο εργαλείο για τη λήξη των πολεµικών συγκρούσεων αλλά και την ασφάλεια στο διάστηµα που ακολουθεί. Όµως η προσφορά ειρηνευτικών δυνάµεων σε παγκόσµιο επίπεδο έχει φτάσει σε επικίνδυνα χαµηλό επίπεδο. Απλά και µόνο για την επαρκή εκτέλεση της ειρηνευτικής αποστολής τους στις σηµερινές υπάρχουσες εστίες συγκρούσεων παγκοσµίως, οι ειρηνευτικές δυνάµεις χρειάζεται σχεδόν να διπλασιαστούν σε αριθµό. Τα ανεπτυγµένα κράτη ειδικότερα φέρουν την ευθύνη του µετασχηµατισµού των στρατιωτικών τους δυνάµεων σε µονάδες που θα είναι κατάλληλες και ικανές να αναπτυχθούν σε ειρηνευτικές αποστολές. Και για να ανταποκριθούµε στις προκλήσεις που βρίσκονται µπροστά µας, περισσότερα Κράτη θα πρέπει να συνεισφέρουν δυνάµεις που θα βρίσκονται σε επιφυλακή για σκοπούς του ΟΗΕ, αλλά και να διαθέσουν µέσα αεροπορικής µεταφοράς και άλλων στρατηγικών δυνατοτήτων για τη συνδροµή σε ειρηνευτικές επιχειρήσεις.
5
Ένας ασφαλέστερος κόσµος: Η κοινή µας ευθύνη
Όταν οι συγκρούσεις έχουν τελειώσει, η µεταπολεµική διαδικασία ειρήνευσης είναι ζωτικής σηµασίας. Ο ΟΗΕ συχνά αφιέρωνε ελάχιστη προσοχή και πόρους σε αυτή την κρίσιµη φάση. Μια επιτυχής διαδικασία ειρήνευσης έχει ως προαπαιτούµενο την ανάπτυξη ειρηνευτικών δυνάµεων που διαθέτουν την κατάλληλη εντολή και επαρκή αποτρεπτική ικανότητα. Προϋποθέτει ακόµη την ύπαρξη των απαραίτητων κεφαλαίων για την αποστράτευση και τον αφοπλισµό, ενσωµατωµένων σε ειρηνευτικούς προϋπολογισµούς. Επίσης, νέους πόρους που συµπληρώνουν κρίσιµα κενά στους τοµείς της αποκατάστασης και επανένταξης των µαχητών, καθώς και για άλλα καθήκοντα στην πρώιµη φάση της ανασυγκρότησης. Θα πρέπει, τέλος, να εστιάζει στην ανασύσταση των κρατικών θεσµών, ιδιαίτερα στον τοµέα της εφαρµογής του νόµου. Η επιτυχής περάτωση αυτού του έργου θα έπρεπε να είναι ένα από τα πρωταρχικά καθήκοντα των Ηνωµένων Εθνών.
Ένας ΟΗΕ για τον 21ο αιώνα Για να ανταποκριθεί σε αυτές τις προκλήσεις, ο ΟΗΕ χρειάζεται να βελτιώσει το έργο των ήδη υπαρχόντων θεσµικών του οργάνων. Αυτό σηµαίνει αφενός την αναζωογόνηση του ρόλου της Γενικής Συνέλευσης και του Οικονοµικού και Κοινωνικού Συµβουλίου, ώστε να διασφαλιστεί ότι είναι σε θέση να επιτελέσουν το ρόλο για τον οποίο προορίζονται, και αφ’ ετέρου την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωµάτων. Σηµαίνει επίσης την βελτίωση της αξιοπιστίας και της αποτελεσµατικότητας του Συµβουλίου Ασφαλείας µε µια καλύτερη σύνθεση που να αντανακλά τη σηµερινή πραγµατικότητα. Η Έκθεση παρέχει τόσο τις αρχές για την µεταρρύθµιση αυτή, όσο και δύο µοντέλα για την επίτευξή της: Η µία είναι η πρόταση για την θεσµοθέτηση νέων θέσεων µόνιµων µελών στο Συµβούλιο χωρίς το δικαίωµα αρνησικυρίας, ενώ η δεύτερη πρόταση εµπεριέχει την εισαγωγή νέων θέσεων που θα ανανεώνονται ανά τετραετία. Οι όποιες µεταρρυθµίσεις προτείνεται να επανεξεταστούν το 2020. Για να αντιµετωπίσουµε τις συνεχώς εξελισσόµενες προκλήσεις του µέλλοντος, θα χρειαστούµε επίσης νέους θεσµούς. Στην Έκθεση προτείνεται η δηµιουργία µιας Ειρηνευτικής Επιτροπής – ενός νέου µηχανισµού εντός του ΟΗΕ, µε αναφορές στο Συµβούλιο Ασφαλείας και το Οικονοµικό και Κοινωνικό Συµβούλιο, τους δωρητές και τις εθνικές αρχές. Σε στενή συνεργασία µε τους περιφερειακούς οργανισµούς και τους διεθνείς οικονοµικούς θεσµούς, η Επιτροπή αυτή θα είναι σε θέση να συµπληρώνει ένα ζωτικής σηµασίας κενό παρέχοντας την απαραίτητη προσοχή στις χώρες που εξέρχονται από µια πολεµική σύγκρουση. Πέρα από τον ΟΗΕ, ένα φόρουµ που θα φέρει στο ίδιο τραπέζι τους ηγέτες των 20 µεγαλυτέρων οικονοµιών του κόσµου, ανεπτυγµένων και αναπτυσσόµενων χωρών, θα βοηθούσε προς την κατεύθυνση µιας πιο συνεκτικής διαχείρισης των διεθνών οικονοµικών, νοµισµατικών, εµπορικών και αναπτυξιακών πολιτικών. Ζωτικής σηµασίας είναι επίσης και η βελτίωση της συνεργασίας του ΟΗΕ µε τους περιφερειακούς οργανισµούς, και για την περαιτέρω οικοδόµηση της οποίας η Έκθεση καθορίζει µια σειρά από αρχές από τις οποίες θα πρέπει αυτή να διέπεται. Η Έκθεση συστήνει την ενίσχυση του ρόλου του Γενικού Γραµµατέα, ενός ρόλου κρίσιµου για την ειρήνη και την ασφάλεια. Για να είναι ο ρόλος αυτός περισσότερο 6
Ένας ασφαλέστερος κόσµος: Η κοινή µας ευθύνη
αποτελεσµατικός, θα πρέπει να παρασχεθεί στο Γενικό Γραµµατέα µεγαλύτερο εύρος κινήσεων στη διαχείριση της Γραµµατείας, µε ταυτόχρονη ανάληψη των ευθυνών που αναλογούν. Ο Γενικός Γραµµατέας χρειάζεται επίσης καλύτερη υποστήριξη στον διαµεσολαβητικό του ρόλο, καθώς και νέες δυνατότητες ανάπτυξης µιας αποτελεσµατικής ειρηνευτικής στρατηγικής. Προς το παρόν έχει στη διάθεσή του έναν Αναπληρωτή Γενικό Γραµµατέα. Η προσθήκη ενός δεύτερου Αναπληρωτή, υπεύθυνου για θέµατα ειρήνης και ασφάλειας, θα του παρείχε τη δυνατότητα να διασφαλίσει την εποπτεία τόσο των κοινωνικών, οικονοµικών και αναπτυξιακών λειτουργιών του ΟΗΕ, όσο και αυτήν των πολλών λειτουργιών που άπτονται θεµάτων ειρήνης και ασφάλειας.
Ο δρόµος προς τα εµπρός Η Έκθεση αποτελεί την αρχή και όχι το τέλος µιας διαδικασίας. Το έτος 2005 θα είναι µια κρίσιµη ευκαιρία για τα Κράτη - Μέλη να συζητήσουν εποικοδοµητικά τις υποδείξεις που περιέχονται σε αυτή, κάποιες εκ των οποίων θα παρουσιαστούν και σε µια σύνοδο κορυφής αρχηγών Κρατών. Όµως η δηµιουργία ενός ασφαλέστερου κόσµου θα χρειαστεί πολύ περισσότερα από µια έκθεση ή µια σύνοδο. Θα απαιτηθούν πόροι ανάλογοι µε την κλίµακα των προκλήσεων που µας περιµένουν. Δεσµεύσεις που θα είναι µακροχρόνιες και διατηρήσιµες. Και, περισσότερο από όλα, θα απαιτηθούν ηγετικές ικανότητες – τόσο µέσα στα ίδια τα Κράτη, όσο και µεταξύ τους.
* *** *
Ανεπίσηµη Μετάφραση από το Περιφερειακό Κέντρο Πληροφόρησης ΟΗΕ (RUNIC) Πρωτότυπο: EXECUTIVE SUMMARY - A more secure world: Our shared responsibility – Report of the Secretary – General’s High-level Panel on Threats, Challenges and Change – DPI/2372 – December 2004)
7