Kans #1 2023

AUGUS HELPT LOTGENOTEN 'Alles begint met herstel'

‘Mijn gezin geeft mij kracht’

LUCAS LUIGJES (39)

‘Ik sloeg met kracht op tafel, brak mijn hand op twee plaatsen. Toen drong tot me door waar ik mee bezig was, als dakloze verslaafde. Dit moest anders.’ Via het Leger des Heils 50|50 kan Lucas aan de slag, werken in een tuin. Er komt weer licht in zijn leven.

‘Waar begon het? Bij mijn geboorte, vrees ik.’ Lucas praat vlot, met zijn Purmers accent. Zijn vloeiende taal kan helaas het verdriet van vroeger niet verbergen. ‘Mijn komst – als derde kind – was niet de bedoeling. Overduidelijk liet mijn vader me voelen dat ik overbodig was.’

Op school is Lucas een buitenbeentje, hij is eigenzinnig, doet niet mee met de mode. ‘Ik was anders dan anderen, een reden om me te pesten kennelijk.’

Al jong, hij is 14, komen alcohol en drugs in Lucas’ leven. ‘We waren straatratten, mijn zus en ik, we gingen blowen en drinken.

Ons ritme? Vóór schooltijd, eerst tappen: een paar Breezers en een jointje of twee, drie. In het begin kon ik dat stilhouden voor mijn ouders, later boeide het me niet meer. Zoals niets me kon schelen.’ Lucas trekt zich terug op zijn kamer, gaat gamen tot diep in de nacht.

Op straat

Na de scheiding van zijn ouders woont hij lang bij zijn moeder, tot hij zijn huidige vriendin leert kennen. ‘Mijn vriendin studeerde in Wageningen, ik was veel bij haar in haar studentenkamer.

Zo vaak dat mijn moeder me uitschreef van ons huisadres.’ Zo gebeurt het dat Lucas na een

fikse ruzie met zijn vriendin op straat komt te staan. Hij belandt in de daklozenopvang van het Leger des Heils. Was het je redding, een dak boven je hoofd? ‘Nee, het was een verschrikking! Het is fijn dat je een bed krijgt, niet buiten in de kou staat. Maar zo dicht op elkaar leven, tussen mensen van wie negen op de tien zwaar aan de drugs zit? Die ’s nachts om drie uur aan je deur staan? Ik voelde me echt eenzaam.’ Op een avond wordt het hem te veel. ‘Waar ben je nou mee bezig, zei ik tegen mezelf. Of je gaat door met steeds meer gebruiken en komt hier nooit meer weg. Of je gaat iets doen.’ De knop gaat om. Zijn begeleider vindt een werkplek voor Lucas. Hij maakt het goed met zijn vriendin, en ze gaan samenwonen.

Kracht Lucas is trots. ‘De weg die ik aflegde van het onderste putje tot waar ik nu ben heb ik mooi zelf gefikst. Langzaam kwam er licht in mijn leven. En kijk me hier nou zitten, bij mijn vrouw en kind. Ik ben vader!’ Sinds baby Damian in zijn leven is, heeft hij het blowen en drinken afgezworen. ‘Zij geven mij kracht. Als ik die mooie ogen van die kleine zie, smelt ik.’

KANS NR.1 maart 2023 4 Alle ruimte voor mensen en groenten 12 De

Verder:

P10 Ode aan vrijwilliger Leonie P29 Hoe is het met Carola?

P31 Column Anita Kamperman-Koopal P32 Donateur Wilfred: ‘Mooi dat het Leger opkomt voor kwetsbare mensen’

COVER Lucas Luigjes ( 39 )

Niet zomaar een moestuin

Op de 80 hectare grond van Natuurplaats Binnenbos tussen Kromme Rijn en de Utrechtse Heuvelrug mag de natuur haar gang gaan. Ook kwetsbare mensen krijgen er alle ruimte. Om de handen uit de mouwen te steken, contacten te leggen of op een stoel te gaan zitten kijken.

De waterige winterzon verschijnt net boven de bevroren velden van Natuurplaats Binnenbos, waar het kwik het nulpunt net nog passeert. ‘Doe eerst die thermohandschoenen aan en daaroverheen je tuinhandschoenen’, adviseert vrijwilliger Tim zijn toehoorders. Sjaals worden omgestrikt, mutsen stevig over de oren getrokken. Vandaag werken mensen met dementie van Stichting Naburen naast cliënten van het Leger des Heils. ‘Wij van het Leger waren hier eerder hoor’, benadrukt Jeremy. Hij loopt al ruim een jaar met begeleider Henk Blokhuis rond in deze tuin. ‘Ik heb dit allemaal opgebouwd zien worden’, wijst hij in de richting van de kassen terwijl hij een pluim rook uitblaast.

Zooi en drugs

In tegenstelling tot zijn maatje Jan-Willem die hier vandaag voor het eerst is. ‘Jeremy vertelde me dat dit hier zit. Ik werk al een tijdje bij het Leger des Heils, maar hier had ik nog nooit van gehoord.’ Over zijn knalgroene trui draagt hij een “technische dienst”jas van het Leger des Heils. ‘Ja joh, ik kan alles, het is een vloek. Lange tijd had ik mijn eigen

hoveniersbedrijf. Totdat mijn vriendin 25 jaar geleden werd doodgereden. Ze was toen 18 weken zwanger van ons kindje, we waren vijf jaar samen. Aangereden door een bestuurder die had gezopen. Toen ben ik aan de zooi en drugs geraakt, om de pijn te verdoven. Ik wilde er niet meer zijn, maar ik ben er nog. Uiteindelijk ben ik bij het Leger terechtgekomen. Ik heb overal gewerkt en dus ook bij de technische dienst van het Leger des Heils. Achter de computer word ik gek, ik moet afwisseling hebben.’

In de boom

‘Gaan jullie mee?’, vraagt begeleider Henk terwijl Jeremy en Jan-Willem hun sigaretten uitdrukken. Ze lopen een gloednieuwe kas in. ‘Kijk’, wijst hij op een paar ineengekrompen plantjes, ‘door de vorst laten ze hun bladeren krimpen. Zo verliezen ze minder vocht.’ Jeremy: ‘Dat is de uitleg, maar wat gaan we nu precies doen?’ Henk: ‘Dat komt wel. Hier zie je de knoflook, nauwelijks gegroeid door de kou. Ze staan gewoon stil en dat is prima, want het is winter. We kunnen misschien wel iets van ze leren.’ Jeremy: ‘We staan allemaal wel eens stil, dat hoort bij het leven.’ Even verderop is deelnemer Harry in de boom geklommen om de lange takken van een wilg te snoeien. Ricardo, Jack en Noor verwijderen de zijtakken en zagen ze in stukken.

Gemoedelijk

‘Ik vind jullie allemaal bikkels, hoor!’, roept Ricky terwijl ze haar handen warm wrijft. ‘Thuis zou ik met dit weer nooit in mijn tuin gaan werken’, reageert deelnemer Noor. ‘Maar eigenlijk is het heerlijk.’ Deze natuurplaats kwam zomaar op haar pad, vertelt ze. ‘Het is fijn, zo’n groep om je heen. Iedereen levert op zijn manier een bijdrage. Dat gaat met een soort gemoedelijkheid. Niemand van ons doet dit met tegenzin. Ik ben al een tijdje aan het dementeren. Ik kan er perfect mee leven, maar soms lig ik in mijn bed te huilen. Dan overvalt het me ineens. Gelukkig heb ik fantastische kinderen en een partner die me goed helpen.’

TEKST CHARLOTTE VAN EGMOND BEELD ANNEKE HYMMEN

KOOS: ‘Hier ben je even uit de huiselijke sfeer, uit de sleur’

JEREMY:

NATUURPLAATS

BINNENBOS valt onder

Stichting ForestPeace – door eigenaar Fred Matser in het leven geroepen om de harmonie tussen de mens en zijn omgeving te bevorderen.

Binnenbos faciliteert projecten gericht op ‘kwetsbare’ mensen uit de samenleving die extra steun kunnen gebruiken.

Samen met partners, zoals het Leger des Heils, ontvangt de stichting mensen die op het land kunnen meewerken en genieten van de natuur. natuurplaatsbinnenbos.nl

Aan de overkant van de sloot buigen Henk, Jeremy en Jan-Willem zich over de kruidenplantjes. ‘In de pot waren ze doodgevroren, ik ben blij dat deze in de grond staan.’ Henk coördineert de 3500 m2 grote moestuin, waar hij zijn deelnemers vooral vragen stelt en zelf dingen laat invullen. Hij beschrijft deze zogeheten ‘Tuintaal-methodiek’ in zijn boek Kwetsbare mensen, kwetsbare groenten. ‘Het is hier met opzet losjes ingericht. Op het moment dat alles strak en volgens protocollen verloopt, zullen veel deelnemers twijfelen aan hun eigen kunnen. Een ongeordende moestuin daagt mensen uit om zelf initiatief te nemen, zodat ze weer leren vertrouwen op hun eigen kunnen. Het stimuleert contact en verbinding.’

Beste aankoop ooit

Uit de broekzak van Jan-Willem klinkt muziek.

‘Ik geloof, ik geloof, ik geloof in mezelf’, zingt hij dwars door de tekst van Boudewijn de Groot heen. ‘Nee, ik zou geen nieuwe partner meer willen’, verduidelijkt hij. Na 25 jaar vindt hij het verlies van zijn vriendin nog altijd pijnlijk. ‘Ze was dezelfde dag jarig als ik. Daarom vier ik mijn verjaardag eigenlijk nooit meer. Ik heb nog wel een relatie van zes jaar gehad, maar zij had borderline, dus dat ging niet goed. Het is nu een jaar uit en ze valt me

NOOR:

nog steeds lastig. Best vervelend. Ik had zelf graag kinderen gewild, maar nu heb ik een Mechelse herder. Beste aankoop ooit. Het is mijn kindje.’

Nieuwe schuur

Alles wat uit de tuin komt en niet eetbaar is, wordt weer aan de tuin teruggegeven, vertelt Henk terwijl hij in de bouwkeet in een pan groentesoep roert. Van de wilgentakken wordt een omheining voor de moestuin gemaakt. En een soort wigwam, waar de tuinbonen straks tegenaan kunnen groeien. ‘Bestrijdingsmiddelen komen de moestuin en het voedselbos niet in. De natuur heeft namelijk voor elk probleem een oplossing, als je maar goed kijkt. Vorig jaar hadden we last van luizen op de bloemkolen. Daarom hebben we plekjes voor nesten gecreëerd, om vogels aan te trekken die de luizen opeten. Ik probeer altijd samen met de deelnemers naar oplossingen te zoeken. Als het dan eenmaal gelukt is, voelen zij zich sterker. Echt contact maken, daar draait het hier om.’

‘Is het al tijd voor de lunch?’, oppert Ricky tussen de stapels wilgentakken, ‘dat hebben we nu toch wel verdiend!’ Uit de bouwkeet komen thermoskannen koffie, thee en erwtensoep. Hoewel de nieuwe schuur in aanbouw nog niet klaar is, mag de lunch daar omwille van de kou vandaag worden geserveerd. Het is er heerlijk warm. ‘Niks

‘Het is fijn, zo’n groep om je heen’

‘Als ik straks naar huis ga, heb ik betere gedachten’

HENK:

aanraken hoor’, waarschuwt Henk de deelnemers. ‘En geen kopjes op het aanrecht. Alles moet nog worden afgewerkt.’ ‘Jeremy, mag je muziek iets zachter?’, vraagt Tim. ‘Je hebt hier geen bereik, dus het is vooral gekraak.’ Jeremy mompelt zachtjes dat hier ook niks mag. ‘Kijk, dat moet ik nog leren hè, om me aan te passen aan anderen. Ik moet me echt inhouden, voor je het weet heb je een aanvaring.’

Jaar zonder ruzie

En dat wil Jeremy juist uit alle macht voorkomen. ‘Ik zat in de beginnende criminaliteit’, verklaart hij. ‘Met draaideuren en dat soort dingen. Ik heb veel slechts gedaan. Justitie wilde mij een jaar lang opsluiten. Dat ging me te ver. Ik wilde mijn leven beteren en meldde me aan voor een woning bij het Leger des Heils. Zo kwam ik bij Henk terecht. Toen Justitie dat hoorde, stelden ze voor dat als ik me een jaar lang netjes zou gedragen, mijn

straf werd vrijgepleit. Moet je nagaan: een jaar lang geen ruzie maken, met niemand. Moeilijk hoor. Maar ik heb het volgehouden.’

In de buitenlucht

Henk zet de pan groentesoep op tafel, Ricky schenkt de soep in bekers en Tim smeert broodjes met kaas. Er vliegt een purperreiger voorbij; alle blikken schieten naar buiten. ‘Toen kwam ik erachter dat mijn moeder op sterven lag’, vertelt Jeremy verder. ‘Ze was 84 jaar en had drie herseninfarcten gehad. Als ik er niet voor had gekozen om mijn leven te beteren en bij Henk te gaan werken, had ik mijn moeder niet meer in levenden lijve gezien. Dan had ik een jaar in de gevangenis gezeten en was ik daarna dakloos geweest. Nou, van mijn leven niet. Nu heb ik een dak van het Leger boven mijn hoofd en het vooruitzicht dat ik kan blijven werken.’ Bekers worden opgestapeld, afwasteiltjes gevuld met warm water. Jeremy speelt nog een videogame op zijn mini-speelkast en checkt dan de tijd op zijn mobiel. ‘Wat? Is het al zo laat? Dat is gemeen! De tijd gaat hier altijd zo snel. En ik heb nog helemaal niet gerookt.’ Zo’n dag in de buitenlucht werken doet hem zichtbaar goed. ‘Wanneer ik hier bezig ben, worden mijn gedachten omgezet naar werkzaamheden. Als ik straks naar huis ga, heb ik betere gedachten. Want ik ben op een andere plek geweest en heb andere mensen gezien. Zoals deze enthousiaste mensen’, wijst hij naar Koos en Harry. Koos, schouderophalend: ‘Je pakt gewoon de klusjes aan die gedaan moeten worden.’ Jeremy: ‘Dat bedoel ik, dit zijn toch supermensen?’

Uit de sleur

Koos kreeg in 2009 een hartinfarct en heeft vasculaire dementie. ‘Ze reden me met een ambulance van Amersfoort naar Utrecht en moesten mij al die tijd reanimeren. Daardoor zijn mijn hersenen beschadigd en is mijn kortetermijn-

50|50 Onder de noemer 50|50 biedt het Leger des Heils leer-werkplekken aan. Deelnemers van 50|50 Green werken op hun eigen tempo aan de aanleg en het onderhoud van parken, tuinen, bossen en landschappen. Wil jij als bedrijf investeren in nieuw talent, of een bijdrage leveren aan 50|50? legerdesheils.nl/leerwerkplekken

JAN-WILLEM:

geheugen aangetast. Mijn balans is niet meer zo goed, thuis rijd ik in een scootmobiel. Ik zat eerst bij een dagbesteding binnenshuis, maar daar zakte ik van in slaap. Werken in de buitenlucht vind ik heerlijk. Of ik nou boerenkool rooi, spruitjes snijd of bramen snoei: aan het eind van de dag heb ik een voldaan gevoel. Hier ben je even uit de huiselijke sfeer, uit de sleur.

Het Leger heeft hem veel gebracht, blikt hij terug. ‘Nadat mijn vriendin was doodgereden, zei ik het geloof vaarwel. Mijn wantrouwen in mensen was groot. Maar in de Leger des Heilskerk kwam ik weer in aanraking met goede mensen. Dat heeft mij enorm geholpen. Vooral de kapitein van Bij Bosshardt De Dreef in Utrecht heeft me geraakt, gewoon door hoe hij is. Nu kom ik vaak bij buurthuis De PlaYce, dat ik heb helpen opzetten. Ooit wil ik werkbegeleider worden, maar nu eerst even rust in de tent. Deze tuin bevalt me in ieder geval uitstekend. Hier blijf ik wel komen, hoor.’

‘Ik wilde er niet meer zijn, maar ik ben er nog’

‘Ik probeer samen met de deelnemers naar oplossingen te zoeken’

Al zo’n 6 jaar is Leonie de Laat (74) vrijwilliger in de Leger des Heils ReShare Store in Tilburg. Ze maakt onder andere schorten, tassen en stoelzittingen van oude spijkerbroeken. Wil je ook vrijwilligerswerk doen? Kijk op ldh.nl/ vrijwilligerkans

‘Ga jij beroemd worden, Leonie? Da’s onze Leonie hè, ze verdient het, zij is ons ReShareengeltje.’ In onvervalst Tilburgs vervolgt collega Sophie haar lofzang op lieve Leonie, ‘de beste!’ Een glimlach van Leonie. En ze kruipt weer achter haar naaimachine deze koude ochtend in Tilburg. Buiten waait een gure wind en zijn de straten glad, binnen staat de koffie klaar en schallen de hits van Radio 10 door de kledingwinkel. Leonie naait stroken spijkerstof aan elkaar, ‘gordijnen voor de paskamers van de nieuwe ReShare-winkel in Alkmaar’. Een klant zoekt contact. ‘Kan ik dit gewoon hierin doen?’ Leonie springt op, en helpt de klant haar zakken kleding één voor één in de bak bij de entree te laten zakken. Ze deed altijd al vrijwilligerswerk, vertelt ze. ‘Bij het Rode Kruis, kleding sorteren voor vluchtelingen. Daarna hier bij ReShare. In coronatijd ben ik thuis begonnen met het maken van tassen, kussentjes en pannenlappen van oude jeans. En bucket hats, heel leuk.’ Wat is dat? ‘Kijk, zo’n vissershoedje, hip toch?’

Hoesteedsrood groener wordt

Als christelijke organisatie vindt het Leger des Heils het niet alleen belangrijk zorg te dragen voor mensen, maar ook voor het milieu. Daarom maken we op al onze locaties steeds groenere keuzes. Hoe ziet dat eruit en wat levert het op?

Hapjevoor hapje

Door Meatless Monday in te voeren, het gebruik van dierlijke eiwitten te verminderen en te kiezen voor duurzame vis, eet het Leger hapje voor hapje bewuster.

Dat ruimt op

103 locaties van het Leger des Heils scheiden het afval. Zo houden ze de hoeveelheid restafval zo klein mogelijk. Binnenkort komen daar 42 locaties bij.

Oud & opnieuw

zonnepanelen liggen verspreid over 42 locaties van het Leger des Heils. Dit jaar worden nog zo’n 75 officierswoningen en korpsgebouwen voorzien van zonnepanelen.

5.000 megawattuur

aan stroom brachten de zonnepanelen vorig jaar op. Dat staat gelijk aan het jaarlijkse verbruik van 1400 gemiddelde huishouders.

Bijtje erbij

Door het ophangen van insectenhotels krijgen ook bijen en andere insecten rondom locaties van het Leger des Heils een thuis.

Vorig jaar werd ruim 700.000 kilo afval gescheiden, 20% van de totale afvalberg van het Leger des Heils. Gescheiden afval wordt gerecycled of omgezet naar bijvoorbeeld biogas.

Druppeltje minder

Stapsgewijs krijgen alle douches waterbesparende douchekoppen; energiezuinige ledlampen vervangen de gloeilampen.

Evenopladen

Om duurzaam vervoer te stimuleren heeft het Leger 15 laadpalen met elk 2 laadpunten: 30 elektrische voertuigen kunnen zo tegelijkertijd opladen. In de komende jaren groeit dit aantal naar 222 Legerlaadpalen.

Voor elke ingezamelde en hergebruikte kilo textiel bespaart ReShare 3,4 kg CO2 en gemiddeld zo’n 8.000 liter water; 360.000 kilo textiel recyclen we direct via Textiles2Textiles. In de ReShare Stores gingen vorig jaar 436.000 tweedehandskledingstukken over de toonbank.

Helemaal hout

50 dak- en thuislozen met psychiatrische problematiek krijgen straks een plek in de Rotterdamse zorglocatie ‘Sociaal Hout’, voor 80 procent gebouwd met biobaseden circulaire materialen. Het gebouw is niet alleen duurzaam door de houten constructie, ook door de zonnepanelen, groene gevels en biodiverse tuin.

Groene Kans

Wist je dat de CO2 die vrijkomt bij druk en verspreiding van Kans deels worden gecompenseerd? We investeren onder meer in een windenergieproject in de Indiase deelstaat Andrha Pradesh, dat naast windenergie ook werkgelegenheid, betere infrastructuur en economische kansen oplevert.

Op grote locaties voert het Leger des Heils de ‘Milieuthermometer Zorg’ (MTZ) in. Dit helpt medewerkers en deelnemers om te werken aan duurzaamheid – van afval scheiden tot energie besparen. Voor 2023 is het doel: het grootste deel van onze locaties voldoet aan de MTZ, zodat we onze CO2-voetafdruk flink verkleinen.

Benieuwd wat het Leger nog meer doet om te vergroenen?

ldh.nl/duurzaamheid-kans

TEKST CHARLOTTE VAN EGMOND BEELD MEREL VAN LAMOEN

‘Mijn buurvrouw nam mij mee naar deze buurthuiskamer. Ik vond het hier gelijk leuk en warm. Er zijn veel ouderen, maar ook voor jongeren is een fijne hangplek gecreëerd. Ik kan goed overweg met ouderen. Ik geniet van hun verhalen over vroeger. Zij zijn een lichtpuntje voor mij en ik voor hen. In de coronajaren is veel wegbezuinigd. Hier kunnen we elkaar als buurtbewoners door moeilijke tijden helpen. Nu mijn buurvrouw hier aan het

koken is, haal ik straks haar jongste dochter van de kinderopvang. Ik heb niet veel, maar als ik iets kan geven, doe ik dat. Soms breng ik tassen met kinderkleding en speelgoed mee, dat kunnen anderen weer goed gebruiken. In deze wijk voel ik me buitenlands; daarom is het zo mooi dat hier verschillende culturen samenkomen. Hier zijn mensen niet veroordelend. Een plek als deze maakt het leven zoveel leuker.’

BUURTHUISKAMER

‘Dit is mijn plekkie’

Er wordt volop geshopt en gesjoeld, het koffiezetapparaat draait overuren en uit de keuken ontsnappen kruidige geuren. Je zou bijna niet geloven dat buurthuiskamer Bij Bosshardt in de Schiedamse volkswijk De Gorzen pas een paar maanden oud is.

Vijf mensen vertellen waarom zij zich hier zo thuis voelen.

‘Ouderen zijn een lichtpuntje voor mij’

Shani Blinker buurtbewoner

‘Je

Martin de Zwart vrijwilliger

‘Thuiskomen is verschrikkelijk. Ik voel me er verdomd alleen. Voorheen had ik mijn moeder om voor te zorgen. Nu staan er alleen twee urnen, van mijn pa en van mijn ma. Ik heb mijn hele leven bij mijn ouders gewoond. Mijn vader overleed in 2012 aan Alzheimer. Mijn moeder kreeg in 2004 een zware hartaanval, maar hield het nog 17 jaar vol. Vorig voorjaar is ze overleden. Ze was alles voor mij, zo ongelooflijk zorgzaam. Een lieverd, een god. Ik ben in een diep gat gevallen. Mijn psycholoog probeert me te helpen, maar het is nog te vers. Via via kwam ik hier terecht. Al snel meldde ik me aan als vrijwilliger voor de kringloopwinkel. Ik prijs binnengebrachte producten, pak af en toe de stofzuiger. Zelf ben ik na een openhartoperatie nooit meer de oude geworden. Hier kan ik bezig zijn, zonder dat er druk achter zit. Ik probeer altijd grapjes te maken en te blijven lachen. Ik kan met iedereen makkelijk praten, vooral met ouderen. Misschien omdat ik nu zelf ervaar wat het is om eenzaam te zijn.’

‘Ik

‘Toen ik hier voorbijreed, zag ik de auto van mijn buurman staan. Even kijken, dacht ik. Ik voelde gelijk de warmte. Je bent hier altijd welkom. Al snel leerde ik coördinator Marjolein kennen, we hebben een speciale band. We sjoelen vaak samen en ik help haar waar het nodig is. Ik zit in de ziektewet omdat ik last heb van mijn rug. Ik heb altijd zwaar werk gedaan. Volgende week ga ik weer halve dagen werken, als groenwerker voor gemeente

Schiedam. Ik ben bijna elke dag in deze buurthuiskamer te vinden. Ik vind het hier gezellig met al die oudere dames en geniet van de verhalen die ze vertellen over hun jeugd of de oorlog. Ik praat thuis veel over deze plek, met mijn vrouw en zoon. Ik ben heel blij dat deze huiskamer hier is gekomen. Zoiets hadden we nog niet in onze buurt. Hij is nog maar net open, maar gelijk al lekker levendig. Dit is mijn plekkie.’

geniet van de gezelligheid met elkaar’

Fred Overdiep buurtbewoner

bent hier altijd welkom’

‘Hier kan ik bezig zonderzijn, dat er druk achter zit’

‘In het Stadsblad las ik dat hier een pand van het Leger des Heils werd geopend. Ik ben twee keer gaan kijken en vond de sfeer fijn, losjes en makkelijk. Elke dinsdag werk ik in de tweedehands kledingwinkel. We krijgen de kleding in dozen binnen, sorteren het en hangen het aan de juiste hanger. Er zitten veel mooie spullen bij. Af en toe haal ik er iets uit voor mezelf. Ik geniet van de gezelligheid met elkaar. Straks gaan we samen lunchen. We kletsen over van

alles. Zelf kom ik niet uit deze buurt, maar de Gorzenezen zijn heel open en spontaan. Ze nemen geen blad voor de mond. Soms zitten mensen van Turkse, Surinaamse en Marokkaanse afkomst samen aan een tafel te praten over hun verschillende culturen. Het is hier echt een sociaal gebeuren. Onlangs stortte een bezoeker met een hoop problemen zijn hart bij mij uit. Hij kwam daar een week later voor terug. Wat je dan kan doen? Vooral gewoon luisteren.’

‘Er was veel weerstand uit de buurt over onze komst. Mensen dachten dat het een opvang voor daklozen werd. Al tijdens de verbouwing ging ik de wijk in om mensen uit te nodigen. Voorbijgangers die door de ramen gluurden, gaf ik een rondleiding. Uiteindelijk zijn we heel warm onthaald. Ik noem deze buurthuiskamer ook wel een belevingswereld. De naai- en wasmachine zijn vrij te gebruiken, voor een kleine prijs kunnen mensen hier een versbereide lunch eten, er is een kinderhoek met speelgoed en

Marjolein Heijboer coördinator

mensen pakken zelf koffie, spelletjes of de stofzuiger. Het voelt als thuis. We zijn één grote familie en houden elkaar in de gaten. Sommige mensen verblijven hier hele dagen. Als de bezoekers er niet waren, zou ik niet kunnen doen wat ik zo graag doe: mensen helpen. Dat zit in mij; als kind al nam ik het op voor klasgenootjes die werden gepest. Ik probeer buurtgenoten met elkaar te verbinden, het ene talent aan het andere te koppelen. Dat geeft mij voldoening. Het maakt mij een completer mens.’

‘We zijn één grote familie’

‘Ik geniet van de gezelligheid met elkaar’

Lenie de Swart vrijwilliger

‘Ik geniet van de gezelligheid met elkaar’

‘Of ik meeging naar het Leger, vroeg mijn vriendin. Doe me een lol, dacht ik eerst. Wat ik niet ken, daar kom ik niet graag. Ik ben niet zo vrij. Toch ben ik meegegaan. Op dinsdag en woensdag drinken we hier koffie en doen we spelletjes. Zoals een kaartspel met vragen over Schiedam, of over iets waar je een hekel aan hebt. Het is hier stikgezellig. Af en toe komt er zomaar iemand bij je zitten en maken we een lolletje. Ik vertel veel over vroeger. Zoals

over die keer dat ik in de oorlog bedelde om wat eten en een beschimmelde boterham kreeg. Mijn vader was zo boos, dat hij de boterham in het gezicht van de gever smeet. Mijn man overleed vijftien jaar geleden en met twee van mijn drie kinderen heb ik geen contact meer. De derde woont helaas wat verder weg. Daarom vind ik het zo fijn om hier te komen. Gelukkig staan mijn vriendinnen altijd voor me klaar.’

DE KRACHT VAN EEN KOP SOEP

Doordeweeks werkt hij als ambulant medewerker bij het Leger des Heils, in het weekend springt Sylvester Aalfs (37) op de soepfiets. Op zoek naar dak- en thuislozen in Groningen die een kop soep, warme deken of praatje kunnen gebruiken.

‘Het is hier stikgezellig’

Bep Meijboom buurtbewoner

‘Anders zit ik toch maar thuis op de bank te Netflixen’, verklaart Sylvester zijn wekelijkse rondje door Groningen. ‘Het kost me hooguit vier uur, waarom zou ik het niet doen?’ Als hij ziet dat mensen zich ontwikkelen geeft hem dat levensvreugde. Daarom stopte Sylvester negen jaar geleden als leidinggevende in de zakelijke wereld en liet hij zich omscholen tot sociaal werker. ‘Ik vind het mooi om mijn medemens te kunnen helpen. Het zet mijn eigen leven in perspectief.’

De dagbesteding van de Groningse buurthuiskamer bereidt de soep en broodjes, waarna een paar vrijwilligers de volgeladen soepfiets langs een vaste route door de stad trappen. ‘We scheppen op een avond zo’n twintig tot dertig kommen vol en we maken een praatje en een grapje. De meeste heren en dames kennen we wel. We checken hoe ze ervoor staan en verwijzen ze soms door naar de hulpverlening. Onze dagopvang heeft korte lijntjes met andere instanties.’

Naar de grote stad

De laatste tijd ziet Sylvester geregeld nieuwe, jonge gezichten op straat. ‘De woningnood neemt

toe en de wachtlijsten bij de GGZ en beschermd wonen worden langer. Mensen wachten soms zo lang dat ze geestelijk achteruitgaan of verslaafd raken, het leven op straat is hard. Vanuit de hele provincie worden dak- en thuislozen doorverwezen naar “de grote stad”, omdat in dorpen voorzieningen ontbreken. Daardoor wordt de stad overspoeld en dat is frustrerend. Wat mij betreft ligt daar nog een taak voor de overheid.’

Timmerman

De dankbaarheid van de mensen op straat, daar doet Sylvester het voor. ‘Ze vinden het fijn dat er aan hen wordt gedacht. Veel van hen hadden het goed voor elkaar. Met een paar tegenslagen en zonder ondersteunend netwerk kun je snel afglijden. Vorig jaar ontmoette ik een man die door zijn ex-partner op straat was gezet. Hij had nooit gehoord van een nacht- of dagopvang en sliep in parkeergarages. Onze dagopvang regelde een traject waardoor hij weer zelfstandig kon wonen. Ik kwam hem pas weer tegen. Zelfverzekerd, nette kleding aan, zijn werk als timmerman weer opgepakt. Wat een kop soep al niet in gang kan zetten.’

Leger des Heils Veldwerk

zoekt dak- en thuisloze mensen op die op straat leven en zorg mijden. Met jouw gift worden ze geholpen met praktische hulp en sla je een brug naar verdere hulpverlening. Meer weten? ldh.nl/veldwerk-kans

‘Ik vind het mooi om mijn medemens te kunnen helpen’

vrouwen in Bangladesh

In de sloppenwijken van de stad Mirpur in Bangladesh worden vrouwen op tal van manieren achtergesteld. Met zelfhulpgroepen zorgt het Leger des Heils voor verandering in de levens van deze vrouwen.

WEERBAARDER

In zelfhulpgroepen leren vrouwen in Mirpur over hun identiteit, hun positie als vrouw, en vooral over hoe ze samen verandering in gang kunnen zetten. Met een spaarsysteem sparen de vrouwen een aardig bedrag bij elkaar en groeien ze in hun eigenwaarde en zelfstandigheid. De vrouwen zijn trots op hun spaarboekjes en vertellen hoe hun levens veranderen. Ze tellen weer mee en zijn weerbaarder geworden. ‘Ik heb leren lezen en schrijven en kan mijn recept voor diabetes nu zelf lezen’, zegt de een. ‘Ik leer rekenen en heb nu mijn eigen fruitkraam’, zegt een ander. De vrouwen krijgen weer respect van hun man. Soms is er weerstand, van buren of eigen familie. Dan helpen de vrouwen elkaar om dapper vol te houden en niet in de ‘verweer-modus’ te schieten.

HELP JE MEE

zodat vrouwen in Bangladesh kunnen groeien in eigenwaarde en zelfstandigheid? Steun dit project met je gift op bankrekening NL72RABO 0707070171 onder vermelding van: MAG2023-01/07

UIT DE PROSTITUTIE

In de stad Jashore, in het zuidwesten van Bangladesh, pakt het Leger des Heils mensenhandel aan. Zo’n 450 vrouwen in bordelen worden hierdoor bereikt. De vrouwen verblijven hier onder erbarmelijke omstandigheden, hun kinderen groeien op in een onveilige omgeving. We only trust The Salvation Army wordt veel

gehoord en zegt alles. Het Leger des Heils werkt samen met de hulporganisatie die het uitstapprogramma Basha voor prostituees organiseert. Veldwerkers van het Leger des Heils maken deelnemers aan het programma bewust van mensenhandelpraktijken. Voor de vrouwen is het moeilijk om de cirkel van armoede te doorbreken en uit de prostitutie te stappen. Toch zijn er sterke vrouwen die de stap wagen.

TAPIJTEN WEVEN

Anike is een van deze vrouwen. Geboren in een bordeel werd ze als 13-jarige zelf prostituee. Na enkele jaren besloot ze uit dit werk te stappen. Angstig vluchtte ze maar het lukte haar een nieuw leven op te bouwen. Nu helpt ze anderen via het Basha-uitstapprogramma. Met haar werk in een dekenweverij verdient Anike een basisinkomen, waarmee ze haar vrijheid en waardigheid hervindt.

En zo zijn er meer voorbeelden. De vrouwen zijn geregeld in contact met het Leger des Heils, soms hebben ze een duwtje in de rug nodig. Stuk voor stuk zijn deze veldwerkers sterke vrouwen die een voorbeeld vormen voor anderen. Deze vrouwen inspireren en laten zien dat verandering mogelijk is.

TEKST EN BEELD ELLEN VAN DEN HIL

Alles wat je niet hoopt mee te maken, overkwam

Augus Lumalessil. Van jongs af aan was er in zijn thuissituatie gebrek aan veiligheid en kreeg hij te maken met mishandeling. Na vele jaren kwam zijn herstel. Nu helpt hij lotgenoten.

Hij heeft onrustig geslapen, zoonlief Jonah van vier wilde graag bij mama en papa in het grote bed, ‘het is zijn eerste schoolweek, heel spannend’. Evengoed zit Augus Lumalessil (57) er goed bij deze ochtend, net als de zes deelnemers aan de groepssessie van de OKee-cursus. Hierin werken mensen onder begeleiding van Augus aan hun herstel. De volgende stap is dat zij hun ervaring inzetten bij het helpen van anderen.

Ik woonde je groepssessie bij en ben onder de indruk, Augus, zo goed als het jou lukt de deelnemers aan de praat te krijgen. Met echt contact en voldoende ruimte en rust voor een ieder. Hoe krijg je dat voor elkaar?

‘Om te beginnen leg ik mijn eigen leven op tafel – met dertig jaar verslaving – en vertel ik hoe ik werkte aan mijn herstel en persoonlijke groei. Daarover gaan de gesprekken in deze groep. En steeds bereiken we hierin, met elkaar, een volgende, verdiepende fase. Ik moest aan mijn herstel werken na dertig jaar verslaving. Vanuit een onveilige thuissituatie ging ik op mijn zestiende uit huis. Daarna

volgden de drugs en jaren vol verslavingen en criminaliteit. Mijn kantelmoment kwam na opname in de Wending, de verslavingskliniek van het Leger des Heils. Toen ik aankwam in de kliniek kreeg ik een cd van een van de vrijwilligers. “Jij lijkt me iemand die van muziek houdt”, zei hij. Pas twee maanden later ben ik ernaar gaan luisteren. Het was mooi weer, ik lag in het gras met m’n oortjes in. Zo hoorde ik voor het eerst dit lied, Beautiful Exchange van Hillsong. Het raakte me enorm, overmand door gevoelens van berouw begon ik te huilen. Nu weet ik dat ik werd geraakt door de liefde en genade van God. Het diepe besef kwam: ik wil het anders. Ik rende naar binnen, kwam mijn begeleider tegen. Samen hebben we gepraat en gehuild. Daar is het zaadje geplant: te gaan ontdekken wie ik was en ben, en te werken aan mijn herstel.’

Hoe groeide je in deze rol van ervaringsdeskundige bij het Leger des Heils?

‘Tijdens mijn herstel in 2015 werd ik vrijwilliger bij verschillende organisaties: de dak- en thuislozenopvang in Apeldoorn, Stichting de Ontmoeting en Tactus verslavingszorg. In die tijd kreeg ik de kans om de opleiding te volgen tot ervaringsdeskundige.’

Wat maakt jou geschikt voor deze rol?

‘Doordat ik het zelf heb doorleeft, zo’n traject van verslaving en de trage gang naar herstel en groei, weet ik waar de ander zit in zijn proces. Dat helpt hem of haar, maar ook mijzelf in mijn groeiproces. We trekken als het ware samen op. Mijn drijfveer is de liefde van en voor God, dat bepaalt alles en het gaat voor mij over vergeving: mij is alles vergeven. Ik heb nieuw leven ontvangen en ben hier ten diepste dankbaar voor. Nu mag ik anderen helpen in hun herstelproces.’

Bij het Leger des Heils heb je een eigen programma ontwikkeld, volgens een specifieke aanpak: de OKeecursus (Ontwikkeling Kennis en ervaring) en

TEKST CAROLINE TOGNI BEELD ANNELIEN NIJLAND

‘Ik heb nieuw leven mogen ontvangen’

‘Mijn herstel en groei zet ik met liefde in voor de ander’

bijhorende groepssessies. Hoe heb jij dat opgezet?

‘Toen ik hier bij het Leger aan de slag ging, werkten zij al met het programma OED-training, dat staat voor Ontwikkelen Ervaringsdeskundigheid. Een prima opleiding, maar door mijn ervaring weet ik dat dat voor deze deelnemers nog een brug te ver is. Zij moeten eerst kunnen werken aan hun herstel voordat ze een volgende stap zetten. Zo kwam ik tot de opzet van de OKee-cursus, waarbij de

deelnemers bij het begin beginnen en in kleine stappen werken aan herstel en groei. Voor ieder onderdeel krijgen zij een certificaat, waarin zwart op wit staat dat ze weer een stap verder zijn. Dat moment van uitreiking is mooi om mee te maken, het ontroert me steeds weer.’

Wat brengt het deze mensen?

‘Allereerst: nieuwe inzichten in hun eigen herstel en herstelproces, dat stuk in hen dat nog aandacht mag krijgen.

Ze leren daar woorden aan te geven en tot inzicht te komen. Ieder nieuw inzicht leidt tot een nieuw uitzicht. Alles begint met herstel – ontdekken wat het is en er woorden aan geven. “Er is iets kapot in mij.” Dat besef, dat er iets kapot is dat vervangen moet worden, dat is een hele stap. De volgende vraag is dan altijd: wat heeft vervanging nodig en hoe ga je daarvoor zorgen? Zo bouwen we samen verder aan groei, aan een nieuwe toekomst.’

Gezinshuis erbij

In Homeostasis, het nieuwe Leger des Heils-gezinshuis in Huizen, wonen kinderen (tussen de 12 en 21) die door hun complexe problematiek niet thuis kunnen wonen. Het huis biedt zorg en continuïteit, belangrijk voor de ontwikkeling van elk kind en voor het groeien naar zelfstandigheid.

Samen Kerst vieren

In de opvang in het Friese Koudum vierden dorpsbewoners, vrijwilligers en Oekraïners samen Kerst, met hapjes bereid door het plaatselijke koor. Tijdens de viering brandden zij kaarsjes om een plek te geven aan diegenen die worden gemist.

Carola

Werken in de Loods

Eind januari opende 50|50 Workcenter op een industrieterrein in Maastricht ‘Loods 22’. De voormalige bandenopslagruimte toverden ze om tot een warme werk- en dagbestedingsplek voor daklozen en mensen met afstand tot de arbeidsmarkt.

Buren verzorgen diner

Dinner is better when we eat together. Buren van opvanglocatie Het Kompas in Gouda organiseerden een uitgebreid diner voor hun buren, bewoners van de maatschappelijke opvang.

Carola Wolven (46) vertelde vorig jaar in Kans over haar herstelproces en de fijne vrouwengroep van verslavingskliniek de Wending van het Leger des Heils. ‘Na de behandeling hoop ik op een eigen huis en een leuke baan in een kledingwinkel’, vertelde ze. Is dat gelukt? En hoe gaat het nu met haar?

60 jaar Amsterdamse Wallen

Als waardering voor 60 jaar werk op de Amsterdamse wallen ontving heilssoldate Henny Tinga (77) onlangs de Frans Banninck Cocqpenning, een onderscheiding voor mensen die zich bijzonder verdienstelijk maken voor Amsterdam.

‘Met mij gaat het super, echt heel goed.’ Carola is blij. Ze heeft haar eigen studio in Rosmalen, ‘met 24-uurs begeleiding in het pand. Dat is een fijn gevoel. En ik heb veel steun aan mijn bovenbuurvrouw - we zijn vrienden geworden.’ Door haar nieuwe situatie kon ze ook het contact met haar kinderen herstellen, vertelt Carola. ‘Dat is nu supergoed, en dat is het allerbelangrijkste voor mij. Dat ik een moeder voor ze ben, en dat ze me overal bij betrekken, ook nu als oma.’ In Kans vertelde ze destijds al trots dat ze oma ging worden. ‘Afgelopen oktober is kleinzoon Finnley geboren.’ Carola geniet van de foto’s en filmpjes die de kinderen haar sturen. Als straks haar behandeling helemaal is afgerond, gaat ze uitkijken naar werk. ‘Dat is nu nog iets te vroeg. Het is best wennen, op eigen benen staan.’ Uiteindelijk droomt Carola van een baan in een kledingwinkel. ‘Ik hou van kleding, maakt niet uit welke stijl, ik vind van alles en nog wat leuk, zeker ook tweedehandskleding. Die baan zie ik helemaal zitten.’

‘Samen bouwen we aan groei’

COLOFON

Kans is een uitgave van Stichting Leger des Heils Fondsenwerving, bestemd voor donateurs en andere betrokken gevers. Onze activiteiten worden voor circa 90 procent bekostigd via overheidsregelingen. De gelden kunnen alleen worden besteed aan doelen die de overheid aanwijst. Verder betaalt een aantal cliënten een eigen bijdrage. Er zijn echter nog steeds mensen die buiten de boot vallen. Daar zijn donaties hard voor nodig. Dit magazine geeft donateurs en relaties die de organisatie steunen een gevarieerd, maatschappelijk relevant, hedendaags en zinvol beeld van het Leger des Heils. Het blad wil een kennisbron zijn over maatschappelijke issues waarmee het Leger zich bezig houdt. Het laat ook zien dat het Leger zijn beloften inlost: er onvoorwaardelijk zijn voor mensen zonder vangnet, geïnspireerd door het christelijk geloof.

TERRITORIAAL COMMANDANT

Bente Strømner Gundersen

HOOFDREDACTIE

Harm van Teijlingen

COÖRDINATIE/EINDREDACTIE

Erika Haisma

REDACTIE

Menno de Boer, Charlotte van Egmond, Esther Grit, Erika Haisma, Willemijn de Jong, Geert Jeroen Klootsema, Rien Timmer, Caroline Togni

CONCEPT/EINDREDACTIE

Maters en Hermsen: Charlotte van Egmond, Caroline Togni, Kaisa Pohjola

TEKST/VORMGEVING

Maters en Hermsen Journalistiek en Vormgeving

LITHOGRAFIE/DRUK

Studio Boon, Senefelder Misset

DRUKWERKBEGELEIDING

Regalis, Zeist

TECHNISCH UITGEVER

Keystone Consultancy

REAGEREN?

Leger des Heils, t.a.v. redactie Kans postbus 3006, 1300 EH, Almere. kans@legerdesheils.nl

STEUN ONS

Wil je een kwetsbaar iemand structureel helpen? Steun ons met een machtiging: IBAN NL72RABO0707070171

Wij worden ondersteund door:

Busje komt zo

Het is gelukt: Zwolle heeft een nieuwe, elektrische soepbus. De oude bus was dringend aan vervanging toe. Met de nieuwe bus, die met een crowdfundingsactie door de Zwolse samenleving bij elkaar werd gespaard, worden dak- en thuisloze mensen vier avonden per week voorzien van warme soep, koffie, broodjes.

1,3

miljoen

Eind 2022 haalden duizenden vrijwilligers ruim 1,3 miljoen op tijdens de collecte van het Leger des Heils. Dank aan alle vrijwilligers die online en langs de deuren actief waren en natuurlijk aan alle gulle gevers!

Pleegouders gezocht

Bij de afdeling pleegzorg van het Leger des Heils is de nood hoog: er zijn dringend goede pleeggezinnen nodig in Groningen, Friesland, Drenthe, Overijssel en Gelderland. Duizenden jongens en meisjes leven in een onveilige situatie. Kun en wil jij een kwetsbaar kind een thuis bieden? ldh.nl/pleegouders-kans

Speciaal voor kids

Buurthuiskamer Bij

KAMERS VOL WARMTE

In tv-programma Soep Sores en Soelaas is presentator Bert van Leeuwen te gast op plekken waar het Leger des Heils werkt. Hij spreekt mensen die pleegkinderen opnemen of werkbegeleider zijn in een houtwerkplaats, maar ook mensen die op straat leefden of kampen met een verslaving. Bert praat met hen over hoop en wanhoop, over oude fouten en nieuwe kansen. eo.nl/programmas/soep-sores-en-soelaas

Delen

Met z’n tweeën een avondje naar de bioscoop. Een nieuwe trui in de wintersale. Een Sinterklaascadeautje voor onze jongens. Dat zijn drie van onze persoonlijke decemberuitgaven die ongeveer 30 euro per stuk kostten. 30 euro die ik zonder lang nadenken heb uitgegeven aan dingen die niet per se nodig zijn, maar wel leuk. De waarde van geld is voor ieder mens anders, maar dat 30 euro voor sommige mensen levensveranderend kan zijn, leerde ik afgelopen december. Ik deed mee aan de Omgekeerde Adventskalender, een actie waarbij ik iedere dag een product in een rugzak deed. Denk aan ontbijtkoek, shampoo, een regencape, vaseline, een handdoekje, tandpasta, Cup-aSoup, enzovoorts. Dertig eenvoudige producten voor een totaalbedrag van 30 euro die ik op een middag bij twee goedkope winkelketens kon inslaan. De gevulde rugzakken waren bestemd voor mensen die op straat leven omdat ze geen vaste woon- of verblijfplaats hebben.

De CO2-voetafdruk van dit drukwerk is berekend met ClimateCalc en gecompenseerd bij: Groenbalans www.climatecalc.eu Cert. no. CC-000140/NL

Bosshardt in Ridderkerk heeft sinds kort een nieuwe kidsclub. Kinderen van 6 tot en met 10 jaar zijn elke woensdag van harte welkom om te komen knutselen in de huiskamer. Ze kunnen hun ouders gerust meenemen: voor een kop koffie, een sportles of een kijkje in de tweedehandswinkel.

Op initiatief van het Leger des Heils ontstonden afgelopen winter op meer dan duizend plekken in Nederland ‘Warme Kamers’. Naast buurthuiskamers openden ook bibliotheken en kerken hun deuren voor mensen die anders thuis in de kou zaten, uit angst voor een hoge energierekening. De warme kamers bleken meer dan welkom. In ongeveer de helft van de buurthuiskamers steeg het aantal bezoekers. Ook bleven bezoekers langer zitten en kwamen ze vaker terug.

LUISTERTIP

Ben jij benieuwd hoe een werkdag van een Leger des Heils-medewerker eruitziet en op welke bijzondere plekken zij komen? Luister naar de podcast ‘Hoe was je dag?’, te vinden op Spotify en in je podcast-app.

NIEUWE COMMANDANT

Begin dit jaar werd de Noorse Bente Strømner Gundersen (54) geïnstalleerd als de nieuwe territoriaal commandant van het Leger des Heils in Nederland, Tsjechië en Slowakije. Ze nam het stokje over van Hannelise Tvedt die eind 2022 op retraite werd gesteld. Gundersen is opgeleid als leraar, heeft een master in theologie en leidde opleidingsprogramma’s voor officieren binnen het Leger des Heils. Ze diende vele jaren in Afrika, waaronder Zambia, Rwanda en de Democratische Republiek Congo. Hiervoor was ze werkzaam als chef-secretaris van Noorwegen.

Het was schokkend om me te realiseren dat de producten die ik als normaal beschouw, een wereld van verschil betekenen voor een ander. Ik heb geen topinkomen. Maar dat heb je ook niet nodig om het verschil voor een ander te kunnen maken. Deel van wat je hebt. Daar wordt niet alleen de ontvanger rijker van, maar jij zelf ook.

Anita KampermanKoopal is

veldsecretaris

en programmadirecteur Geloven in de Buurt bij het Leger des Heils

Soep, sores en soelaas

BEELD RITCHIE RIEKERK

Wilfred

Er komen bij hem thuis nogal wat vriendjes en vriendinnetjes van zijn kinderen over de vloer. Een van hen heeft geen fijne thuissituatie, weet de 51-jarige Wilfred Mijdam. ‘Hij is geboren als meisje, maar gaat nu als jongen door het leven. Zijn ouders accepteren dat absoluut niet.

Als het zo doorgaat, staat hij straks volledig buiten de maatschappij. Dan denk ik: word eens wakker! God heeft ons allemaal gemaakt zoals we zijn. Dat geef ik mijn kinderen ook mee.’ Mede daarom doneert Wilfred sinds een paar jaar structureel aan het Leger des Heils. Hij gaf al geregeld losse giften, totdat hij las over projecten voor eenzame ouderen en kansarme jongeren. ‘Oud wordt in onze maatschappij altijd gezien als een probleem. Je kunt steeds minder, terwijl je netwerk kleiner wordt.’

Donateur in beeld

Ook is er maar weinig aandacht voor kansarme jongeren, vindt Wilfred. ‘Jongeren die op straat komen te leven, vallen er gewoon buiten. Ik vind het mooi dat het Leger wel voor deze kwetsbare groepen opkomt, op een menselijke manier.’ Hij kent een aantal mensen die in een woongroep wonen en slechts op een uurtje begeleiding in de week kunnen rekenen. ‘Dan kun je beter een organisatie hebben waar je altijd kan binnenvallen’, zegt Wilfred. ‘Waar naast professionals ook vrijwilligers rondlopen die misschien geen hoge opleiding hebben genoten, maar wel een groot hart. Ik zei pas nog tegen mijn dochter: Soms is een knuffel geven belangrijker dan met een oplossing komen. Want dan weet je: er is iemand die om mij geeft.’

‘Soms is een knuffel geven belangrijker dan met een oplossing komen’