Kans 1 2021: 'Ik besefte: mijn levensstijl moet radicaal om'

BELLA (39)

‘Ik besefte: mijn levensstijl moet radicaal om’

2

KANS MAART 2021

KANS MAART 2021

KANS NR.1 maart 2021

COVER Bella (39)

Bella is de eerste transgender vrouw in De Wending, de afkickkliniek van het Leger des Heils in Ugchelen waar vooral mannen wonen. ‘Iedereen loopt met me weg.’

TEKST ELLEN WEBER BEELD COVER LINELLE DEUNK

‘Ik ben geboren als man, ik val op mannen, maar ik begrijp niets van ze. In Rotterdam zat ik achter het raam – ik had het oudste beroep ter wereld – en zag ik 24 mannen op een dag.

In De Wending leerde ik dat mannen ook gevoel hebben.’

Als kind maakt Bella de burger­ oorlog mee in Somalië. Op haar dertiende vlucht ze met haar moeder en zusje. ‘Van de een op de andere dag sliepen we niet meer in een villa, maar onder een mangoboom.’ Bella’s oudere zus woont al met haar gezin in Nederland, waar zij asiel kregen. Haar moeder is dan al ziek, Bella zorgt voor haar. ‘Kinderjaren heb ik niet gehad.’ Als Bella’s broer bij het gezin komt wonen, kan Bella niet meer zichzelf zijn. ‘Ik ben in het verkeerde lichaam geboren; dat strookte niet met de opvattingen van mijn broer.’

Bella mag haar moeder niet meer zien en loopt weg.

Tijdens haar deelname aan missverkiezingen in de trans­ gender scene, komt Bella in aanraking met prostitutie en drugs. Als ze een tijdje samen­ woont met een oer-Hollandse boerenzoon komen de opge­ kropte emoties eruit. Verdriet

over het gemis van familie, nachtmerries over de oorlog.

Bella vlucht in cocaïne. Als het ‘Colombiaanse suikerpoeder’ niet meer werkt om emoties te verdoven, stapt ze over op de fles. ‘Soms werd ik wakker in een politiecel of op de inten­ sive care.’

Plots overlijden haar zus en moeder, kort na elkaar. ‘De belangrijkste personen in mijn leven. Ik stierf van verdriet.’

Bella beseft, mijn levensstijl moet radicaal om. In Rotterdam lukt afkicken niet, onderweg naar werk komt ze andere ge­ bruikers tegen. ‘Zeg dan maar eens “nee” als je niet lekker in je vel zit.’ Dus wordt het de afkick­kliniek op de Veluwe.

‘Wat het Leger des Heils voor míj gedaan heeft? Je moet vragen wat ík voor het Leger heb gedaan!’, lacht Bella, nu zes maanden clean. ‘De begeleiders wisten niet of het zou werken: een transvrouw in een mannenwoongroep. Ik laat zien dat het wél kan; inmiddels loopt iedereen met me weg.’

Weekdagen staan in het teken van therapie, in het weekend kookt ze voor de groep. ‘Want dat kunnen ze dan weer niet, die mannen.’

4

Met liefde zorgen voor vier pleeg­kinderen

4

22

14

Waar blijven die 10.000 woningen?

17

Bestuursvoorzitter Harm Slomp wil iets betekenen voor mensen

14

20

Ondertussen in de buurthuiskamer…

22

Wat een groentetuin betekent voor kwetsbare mensen

17

20

27

27

Hoe is het met Ties en Jaylen?

Verder:

P12 Potje tafelvoetbal met vrijwilliger Joost P28 Het Leger helpt jongeren in Kenia P30 Donut Worry Be Happy P32 Niels verdoofde zijn angsten met blowen en drank

3

4

5

KANS MAART 2021

24/7 Professioneel ouder zijn

‘Liefde en aan­dacht staan voorop’ Kinderen die niet thuis kunnen wonen, staan op wacht­lijsten voor een plekje in een pleeggezin.

Wat betekent het voor een gezin als je pleeg­ kinderen in huis opneemt?

Kans spreekt Anneke Koffeman (49) die acht jaar geleden koos voor een leven als gezins­ huisouder.

TEKST CAROLINE TOGNI BEELD MILAN VERMEULEN

6

7

KANS MAART 2021

E

en hoog rijtjeshuis aan een rustige straat in een buitenwijk van Utrecht.

Hier wonen Anneke en Marco Koffeman met hun zes kinderen: hun twee volwassen zoons en vier pleegkinderen in de leeftijd van 12 tot 17 jaar. In de gezinshuizen van het Leger des Heils wonen kinderen die sociaal en emotioneel beschadigd zijn. Kinderen die al veel hebben meegemaakt en die om wat voor reden dan ook niet meer veilig thuis kunnen opgroeien. Dat is waar Anneke en haar man acht jaar geleden voor kozen, juist deze kinderen een veilig en vertrouwd thuis bieden.

Hoe voelt dat als je ’s avonds met je grote gezin aan tafel zit?

‘Rijk en dankbaar. Als je hiervoor kiest, om naast je twee eigen kinderen – onze zoons van 25 en 21 – nog vier kinderen op te voeden en te helpen met hun dagelijkse beslommeringen, kun je alleen maar dankbaar zijn als je daarin slaagt. Realiseer je dat je als professionele gezinshuisouder weliswaar betaald wordt voor deze “baan”, maar dat liefde en aandacht voorop staan.’

‘Deze kinderen hebben al veel meegemaakt’

Wist je waar je aan begon?

‘Dat kun je vooraf niet helemaal goed inschatten. Het Leger des Heils probeert je goed voor te bereiden, dat begint al tijdens het sollicitatieproces waarin je intensieve gesprekken hebt. Ook doe je een competentietest om te kijken in hoeverre je geschikt bent voor het gezinshuisouderschap. Maar echt weten hoe het is, moet je ervaren.’

Vier kinderen erbij is best veel?

‘Dat is het concept van de gezinshuisouder. In ons geval kregen we de beschikking over dit huis van het Leger des Heils. Je bent de professionele ouder. Dat betekent dat je vier kinderen opvangt en een thuis biedt. Het is veel omdat je als professioneel ouder alles regelt, van school en taxivervoer tot sportklasjes, behandelingen en therapieën. En juist bij deze kinderen gebeurt er altijd wel iets waar je niet op voorbereid bent. Veel dingen heb je niet in de hand.’

Toch besloten jullie acht jaar geleden: dit gaan wij doen.

‘Ik werkte altijd al met kinderen. Eerst op de groep in een instelling direct na mijn opleiding Social Work, ik was nog heel jong. Ik herinner me dat een meisje daar aangaf hoe belangrijk haar pleeggezin

voor haar was. Dat intrigeerde mij. Misschien dat ik dat ooit zelf ga doen, schoot er door me heen. Later, toen we voor mijn mans werk in het buitenland woonden – in Oeganda, Bangladesh en Zuid-Afrika – werkte ik met kinderen in sloppenwijken. Het verlangen om iets te betekenen voor kansarme kinderen was er al langer. Toen duidelijk werd dat onze terugkeer uit Zuid-Afrika aanstaande was, zijn we de mogelijkheden van pleegouderschap serieus gaan onderzoeken. We zeiden: als we dit willen, dan is dit het moment!’

Uiteindelijk koos je voor het professionele pleegouderschap, als gezinshuisouder bij het Leger des Heils.

‘Ja en daarmee ben ik in dienst bij het Leger des Heils. Voordeel van opvang in een gezinsachtige

Gezinshuisouders Gezinshuisouders zoals Anneke zijn professionele opvoeders die 24/7 zorgdragen voor de opvoeding en behandeling van gezinshuiskinderen in de leeftijd van 4 tot 18 jaar. Vaak komen deze kinderen uit multi-probleem­ gezinnen; ze hebben gedragsen sociaal-emotionele problemen. De gezinshuisouders zorgen ervoor dat de pleegkinderen opnieuw vertrouwen in anderen en zichzelf ontwikkelen. Het Leger des Heils heeft gezins­ huizen in verschillende regio’s en wil dit aantal verder uitbreiden.

8

KANS MAART 2021

9

‘Voordeel van opvang in een gezin: rust, stabiliteit en twee vaste opvoeders’

setting is rust, stabiliteit en twee vaste opvoeders. Het gewone dagelijkse leven. Die uitdaging om dat écht goed te doen, werkelijk iets voor deze kinderen te kunnen betekenen, vind ik interessant en aantrekkelijk.’

Haar telefoon gaat. Het is kwart over 10 en pleegzoon Kevin is nog niet op school aangekomen. Anneke vertelt dat hij rond 9 uur is opgehaald door het taxibusje.

School maakt zich zorgen, waar blijft Kevin? Anneke belt met het taxivervoer. Daar zien ze dat het busje nog steeds rondrijdt, nog altijd in Utrecht, terwijl de school in Bilthoven is. Dat zal een uur of 11 worden, eer hij op school is, schat Anneke.

Bijdragen aan een fiets of sportlessen?

Opgroeiende kinderen hebben van alles nodig. Denk aan een fiets, sportmaterialen en leermiddelen zoals een laptop. Daarnaast gaat het nodige op aan sportlessen en trainingen. Het budget van de gezinshuis­ouders is voor dit soort zaken niet altijd toereikend. Wil je deze kinderen en jongeren steunen? Je kunt bijdragen door de antwoordkaart in dit blad in te sturen.

‘Kijk, dit is zo’n voorbeeld. Zo gaat het door de dag heen.

Ik moet er altijd rekening mee houden dat ik gebeld kan worden. Als ik even – onder schooltijd – een uurtje bij mijn ouders ben, kan de telefoon gaan. Ik neem altijd op, bij deze kinderen is het vaak urgent. In dit geval: Kevin van 12 heeft autisme. Het is voor hem al vervelend als dingen anders lopen, bijvoorbeeld dat het busje hem later

10

11

KANS MAART 2021

‘ Dat een moeder haar kind naar een ander gezin brengt, is zo ingrijpend.

Dat raakt me’ ophaalt zoals vandaag. Dan zit hij met zijn jas aan een uur te wachten in de gang. Vervolgens heeft hij dus bijna twee uur in het busje gezeten met – in zijn ogen – allemaal vervelende kinderen. Ik houd er rekening mee dat ik vanmiddag een heel boos kind thuis krijg.

Daarmee moet je kunnen omgaan.’

Hoe komt een kind bij jullie?

‘Het specialistisch team bij het Leger des Heils doet een matching. Samen met de gedragsdeskundige en trajectcoördinator in ons team bekijken we of een kind dat geplaatst moet worden, bij ons gezin past.

De meeste van deze kinderen hebben hechtings­ problemen. Dat maakt het voor ons soms echt pittig, een kind is vaak al zo beschadigd.’

Na de matching is de eerste kennismaking.

Hoe is dat?

‘Het blijft indrukwekkend hoe een kind binnenkomt.

Helemaal als er nog biologische familie bij betrokken is. Ik bedenk dan altijd hoe dat voor zijn moeder of ouders moet zijn, dat je je kind naar een ander gezin brengt. Dat is zo ingrijpend, dat raakt me elke keer weer.’

Zien kinderen hun biologische ouders wel?

‘Dat is wel het streven, ouders zijn in principe altijd betrokken. Soms lukt dat minder goed en kunnen ouders hun beloftes niet nakomen. Een kind kan wekenlang ernaar uitzien om zijn moeder te zien.

En dan komt ze niet. Soms zonder bericht. Dan zijn wij er om te troosten. Als ze jong zijn, hebben deze kinderen nog veel loyaliteit naar de eigen ouders. Ik heb geleerd uit die loyaliteit te blijven, ik zeg geen lelijke dingen over de moeder, blijf neutraal. Vaak heeft deze moeder het nodige meegemaakt en heeft zij veel problemen waardoor het haar niet lukt om betrokken te zijn.’

Lukt het jou 100 procent professioneel te zijn?

‘Het lukt mij verrassend goed. In het bewustzijn dat ook emoties steeds meer een rol spelen. Zeker een kind dat langer bij ons woont, je bouwt samen iets op en je gaat van ze houden, eigenlijk heel mooi. Maar je moet er wel verstandig mee omgaan. “Nu moet je op je tankje professionaliteit gaan”, zeg ik dan tegen mezelf.

Ik heb geleerd dat ik ook ruimte voor mezelf moet pakken. Dat zorgt ervoor dat ik niet opgebrand raak.’

Hoe pak je dat aan?

‘Bijvoorbeeld ’s avonds. Bijna bedtijd. Ik leg de kinderen op bed, lees soms met ze. Ook nu ze ouder worden, houden we dat erin. Die tijd daarna, tot we naar bed gaan, is tijd voor Marco en mij samen. Onze kinderen houden zich er redelijk aan. Verder hebben wij één weekend per maand een vrij weekend, dan

zijn alle kinderen uit logeren bij netwerkgezinnen. Die zijn voor ons cruciaal, zij vangen de kinderen op zodat wij even vrij kunnen zijn.’

Wat motiveert jullie om dit te doen?

‘Er is een groot tekort aan pleegouders. Voor kinderen die niet meer thuis kunnen wonen, is het fijn dat dit bestaat: een opvangmogelijkheid binnen de veilige en vertrouwde omgeving van een gezin. In deze vorm krijgen we de ruimte onszelf te zijn, ook qua geloof. Dat is een belangrijk punt voor ons dat we vanaf het begin hebben aangegeven. Je opent je huis, je privé, je leven.

Wij laten hiermee de liefde van God zien, ik geloof dat God veel liefde heeft voor kinderen. Wij willen volgens ons geloof leven zoals we doen, daar hoort naar de kerk gaan en Bijbellezen bij. Als gezinshuisouders bij het Leger des Heils krijgen we hierin alle ruimte.’

12

KANS MAART 2021

TEKST CAROLINE TOGNI BEELD PETER DE KROM

Vrijwilliger Joost probeert Souley af te leiden, terwijl hij het balletje naar voren pusht. De jonge Guineeër blijft strak naar het doel kijken, en ….ja hoor, hij scoort weer, 5-2. Een gil, armen wijd, een dansje. Zo viert Souley iedere goal.

‘Kansloze zaak’, lacht Joost, ‘hij is te goed. Ik moet vaker oefenen.’

Op de knallende ballen van het tafelvoetbal na, is het een rustige avond bij Toevlucht, opvang voor ongedocumenteerden in Utrecht. Vanwege corona mogen de mannen die hier slapen ook overdag ‘binnen’ zijn, vertelt Joost Ruiter (27) die twee woensdagen per maand vrijwilliger is in de opvang. ‘Van ’s avonds acht tot ‘s ochtends acht, ik slaap altijd hier.’ Joost, in het dagelijks leven adviseur Energie bij TwynstraGudde, doet dit vrijwilligerswerk nu zo’n twee jaar. ‘Een tijdlang vingen we bij ons thuis een jongere op uit Eritrea, Sammy.

Het opende mijn ogen, ineens merk je op dat er zo veel vluchtelingen op straat leven.’ In Utrecht is ten tijde van de bed-bad-brood-regeling, nachtopvang Toevlucht opgezet waar mannen verblijven die uitgeprocedeerd zijn. Zonder de opvang van Toevlucht zouden deze mannen op straat staan.

Joost: ‘Als vrijwilliger ben ik de ogen en oren van het Leger des Heils. Ik maak een praatje met de mannen, even horen of het goed met ze gaat. We eten wat, doen bordspelletjes en spelen tafelvoetbal. Ik verlies altijd.’ De laatste bal speelt Souley met één hand. En hij scoort, 10-2.’

Ook vrijwilligerswerk doen? We doen het samen bij het Leger des Heils. Net als Joost kun je hulp bieden aan mensen die het niet alleen redden.

Boodschappen doen, koken, sporten of klussen met anderen? Kijk op legerdesheils.nl/ vacatures/ word-vrijwilliger.

13

14

KANS MAART 2021

KANS MAART 2021

Het kabinet trok vorig jaar april de portemonnee: 200 miljoen euro voor de aanpak van dak- en thuisloosheid. Met dat geld hebben gemeenten de taak om 10.000 extra woonplekken te realiseren voor mensen uit de maatschappelijk opvang. Hoe staat het daarmee?

Stromen mensen uit de opvang inmiddels door naar een eigen huis? Kans spreekt Leger des Heilsvastgoedverantwoordelijke Bram Abbes.

TEKST CAROLINE TOGNI BEELD AART JAN VENEMA

15

16

KANS MAART 2021

KANS MAART 2021

Harm Slomp, nieuwe bestuursvoorzitter

erst het goede nieuws: vanaf 1 januari 2022 is beschermd wonen een taak van elke gemeente. Niet alleen de 43 centrumgemeenten, maar alle 355 gemeenten hebben dan de opdracht zich in te zetten voor kwetsbare mensen die in aanmerking komen voor opvang en beschermd wonen. Heel mooi, want dat dit hard nodig is, dringt gelukkig steeds beter door bij de bestuurders in het land.

‘Er is woningnood in Nederland, dat is geen nieuws’, zegt Bram Abbes, directeur van de stafdienst Vastgoed, Inkoop & Facility Management bij het Leger des Heils. ‘Aan die woningnood wordt gewerkt, ook voor onze doelgroep: kwetsbare mensen in onze instellingen en de grote groep dak- en thuislozen.’ Vanuit het stimuleringsprogramma voor die 10.000 extra woonplekken, wordt het geld verdeeld over gemeenten die projectinitiatieven hebben ingediend. Bram: ‘Maar het is niet zo dat er ineens 10.000 woningen staan, daar gaat veel werk aan vooraf.’

Praktijk is weerbarstig Waar het Leger des Heils bijvoorbeeld tegenaan loopt, zijn verschillende belangen die leven in een gemeente en de omgeving van een locatie. Bram: ‘Besluiten en toestemming kunnen zo veel tijd kosten. Ook de afstemming met de omgeving is vaak een tijdrovend en intensief proces. Terwijl het geld is er om te bouwen.

Wij willen snelheid maken, helaas is de dagelijkse praktijk weerbarstiger.’ Gelukkig gebeurt er in allerlei gemeenten al veel, zo vertelt hij. ‘Op tientallen plekken zijn we actief aan de slag. Vaak nog achter de schermen, omdat projecten nog in de onderzoeks- of ontwerpfase zijn. Voordat je ergens kan bouwen of een kantoorgebouw kan verbouwen tot wooneen­ heden, is er onderzoek nodig. Bijvoorbeeld naar de haalbaarheid van zo’n project, of als bestaande bestemmingsplannen gewijzigd moeten worden. In Rotterdam hebben we zo’n voorbeeld. Het plan is in een kantoorgebouw dertig studio’s te maken. Mensen die nu in de opvang wonen, zouden hiernaar kunnen uitstromen. Dat plan is nu in de ontwerpfase; het werkelijke verbouwen laat nog op zich wachten.’

Gestapelde units Behalve nieuwbouw of het aanpassen van bijvoorbeeld bedrijfsgebouwen, zijn er ook kleinschalige

Ikea Nederland gaat 250 huurwoningen inrichten voor deelnemers van het Leger des Heils die voor het eerst weer op eigen benen staan en vaak in een kale woning terechtkomen. De bewoners van de 250 woningen zijn mensen die vanuit de maatschappelijke opvang of een beschermde woonvoorziening doorstromen naar een eigen plek. Behalve de inrichting van huurwoningen draagt het woonwarenhuis ook financieel bij aan het Impactfonds Woonvermogen waardoor nieuwe woonplekken voor daklozen gebouwd worden.

‘De zorg verandert continu, daarop passen wij ons aan’

initiatieven met Tiny Houses – die plaatst het Leger bijvoorbeeld bij bestaande woon- en zorglocaties.

‘Vaak als tussenvorm’, licht Bram toe. ‘Als iemand nog niet volledig zelfstandig kan wonen, maar wel in zo’n huisje op het terrein van onze instelling.

Een andere vorm zijn locaties waar een ‘unitgebouw’ wordt gecreëerd. Een voorbeeld van zo’n project staat gepland voor de Generatorstraat in Amsterdam.

Bram: ‘Hier werken we als Leger des Heils hard aan, samen met de gemeente en een woningcorporatie.

Voordeel is de snelheid die we hier kunnen maken: de units zijn panklaar, een unitgebouw kan als alle goedkeuringen binnen zijn in korte tijd gereed zijn. En zeker nu Ikea ons ondersteunt. Zij hebben een prachtig sponsor­programma voor complete inrichting van gereali­seerde woningen voor de doelgroep. Fijn voor onze bewoners die normaal gesproken bij uitstroom zelf hun huis moeten inrichten. Meestal ontbreekt daarvoor het geld, nu financiert Ikea dit.’

Een initiatief dat een lange voorbereiding en proces met gemeente en omgeving kent, is de ombouw van een kantoorgebouw aan de Zichtenburglaan in Den Haag naar 70 wooneenheden voor begeleid wonen.

‘Daar staat niets meer in de weg om de verbouwing uit te voeren.’ Zo komt er langzaam wat lucht in de opvanglocaties van het Leger des Heils, als mensen na jaren wachten eindelijk doorstromen en een volgende stap naar zelfstandigheid kunnen maken.

Begin januari trad hij aan als bestuursvoorzitter van het Leger des Heils. Wat drijft hem en wat kunnen we van hem verwachten? Maak kennis met kapitein Harm Slomp.

TEKST CAROLINE TOGNI BEELD ERIK BUIS

17

18

KANS MAART 2021

19

‘ Het gaat niet om aantallen of opsmuk, maar om iets te betekenen voor mensen’

M

et uw aanstelling zet het Leger iemand aan de top die door zijn managementen financiële ervaring in het bedrijfsleven, zakelijker naar de organisatie kijkt. Heeft het Leger des Heils een rekenmeester binnengehaald?

‘Nee dat is te eng. Ik heb mezelf altijd gezien als een atypische accountant, het gaat mij om het brede verhaal, niet alleen het geld. We hebben bij het Leger wel de behoefte om meer focus aan te brengen, de dingen die we goed kunnen nog beter maken.

De zorg verandert vandaag-dedag continu. Daarop passen wij

ons aan, we moeten wel. Wat we naar mijn gevoel beter kunnen doen is de ideeën die we hebben om onze hulpverlening te verbeteren, echt verder brengen.’

Een voorbeeld van zo’n plan dat er ligt?

‘De komende tijd willen we stapsgewijs aan de slag met het creëren van verslavingsvrije zones voor onze bewoners. Uit ervaring weten we dat zo’n 20 procent van de bewoners in onze voorzieningen een sterke behoefte heeft aan bescherming tegen verslaving en verleidingen van buiten. Het idee is in steden waar we meerdere woonvoorzieningen hebben, één plek te creëren

waar we bewoners beschermen tegen deze verleidingen. Op deze zogeheten abstinente woonplekken kunnen alleen mensen wonen met dezelfde intenties. We maken nu te vaak mee, en dat doet echt pijn, dat een bewoner die bijvoorbeeld in de Wending in Ugchelen tien weken lang een intensief afkickprogramma volgt, bij terugkeer in de Leger des Heils-woonvoorziening in zijn eigen stad binnen de kortste keren de fout in gaat. Zijn oude ‘vrienden’ zoeken hem weer op, net als drugskoeriers en dealers.

Komt zo iemand in een woonvoorziening waar gelijkgestemden wonen, mensen die verslavingsvrij willen blijven, dan is hij veilig.

Het personeel is getraind en extra maatregelen – zoals gesloten deuren en urinecontroles – zorgen ervoor dat bewoners niet stiekem gaan gebruiken. Dit is typisch zo’n idee dat al langer leeft. Vergis je niet, de voorbereiding en invoering ervan kost tijd.

Maar daarin willen we als nieuwe Raad van Bestuur een verschil maken: vol energie ervoor zorgen dat we het tussen 12 en 18 maanden kunnen realiseren.’

U pakt deze nieuwe rol op uw eigen manier op. Wat is de ‘kapitein Harm Slomp’-aanpak?

‘Kort samengevat: eenvoudig, transparant en doelgericht. Om met het eerste te beginnen: ik kom uit de veenkoloniën, uit een eenvoudig nest. Thuis was er armoede. Mijn vader was een vakman, maar beslist geen zaken­ man. Omdat hij niks verdiende, werkte mijn moeder ’s nachts als nachtverpleegkundige. In die tijd

kon je als noodlijdende zelfstandige geen aanspraak maken op een uitkering of bijstand. Ik realiseerde me al jong dat je geld moest hebben om niet vermalen te worden in het systeem. Ik besloot dat ik bankier zou worden.’

En was een drijfveer niet ook, behalve bankier worden om genoeg geld te hebben, iets voor arme mensen te betekenen?

U schetst het beeld van de armoede thuis, daar kon u bij het Leger des Heils iets aan doen?

‘Zover was ik nog niet, als jonge man wist ik niets van het Leger des Heils, ik was er nooit mee in aanraking geweest. Pas op mijn achttiende leerde ik de kerk kennen via mijn vriendin. We gingen samen naar een Dankjewelconcert, voor alle collectanten.

Dat was fijn, de muziek sprak mij aan en de zondag erop ging ik met haar mee naar een kerkelijke samenkomst. This is it, dacht ik, ik voelde me direct thuis. Ik wist weinig van het geloof, was marginaal kerkelijk opgevoed.

Terwijl mijn opa dominee was in de Nederlands Hervormde kerk.

In de kerk in Hoogezand leerde ik God kennen. Sindsdien heb ik me altijd thuis gevoeld bij het Leger.

Nu komen wij als gezin bij korps Eemland in Amersfoort.’

God kwam in uw leven. Zit daar uw drijfveer?

‘Absoluut. De professionele hulpverlening leerde ik kennen toen ik vervangende dienstplicht deed bij het Leger des Heils in de roze buurt van Den Haag. Toen er een keer maar weinig mensen in de kerk waren, beklaagde ik me

bij mijn kapitein. Ik had van alles voorbereid, kwamen er maar tien mensen luisteren. Zij zei: Harm, hoeveel van al die dominees die vanmorgen voorgingen in de dienst, zouden meer dan tien zoekenden in hun gemeente hebben gehad? Beng! Die wijsheid dat het niet om aantallen of opsmuk gaat, maar dat je iets kunt betekenen voor mensen, heb ik als een schat meegenomen in mijn verdere leven en werk. Ik ben aangeraakt, draag het altijd met me mee.’

U wilt transparant zijn in uw aanpak. Waaruit blijkt dat?

‘Je zegt wat je doet en je doet wat je zegt. Naar mijn collega’s en andere betrokkenen geef ik aandacht door complimenteus te zijn, maar ook door feedback te geven op wat ik zie en ervaar.

Omdat ik, ook in het bedrijfsleven, leerde dat je met halve oplossingen niet verder komt.’

De lessen uit het bedrijfsleven komen vaak terug?

‘Geld speelt een belangrijke rol, weet ik door mijn jaren in de Leger des Heils-leiding. Finan­ cieel is er weinig speling, daarom is voor deze functie gezocht naar iemand met mijn achtergrond.

Het Leger des Heils is gegroeid naar grootste sociale hulpverlener in Nederland. Daar zijn we niet trots op, het betekent vooral dat er veel werk te verzetten is.

Graag zet ik me in om mét onze inspiratie en mét oog voor de bedrijfsmatige realiteit ervoor te zorgen dat we de best mogelijke hulp geven.’

U zei het al, u bent doelgericht.

‘Nou, ik ben wel een soort Exocet­raket, ik kom uit waar ik zijn wil. Zo’n Exocetraket heeft een ingebouwde gps, hij vliegt langs bergen en maakt allerlei omwegen, maar hij treft wel doel.

Zo zit ik in elkaar. Dacht ik ooit dat een rechte lijn de kortste weg is tussen twee punten, dat heb ik door mijn ervaringen in het werk afgeleerd. Neem ons eerste doel, die verslavingsvrije woonplekken: het kan met allerlei omwegen zijn of een halfjaar langer duren, die plekken gaan er komen!

KAPITEIN HARM SLOMP

Sinds 1 januari 2021 is kapitein Harm Slomp (59) de nieuwe bestuursvoorzitter van Leger des Heils Welzijns- en Gezondheidszorg (W&G) en Leger des Heils Jeugdbescherming en Reclassering (LJ&R). Harm Slomp werkte jarenlang als statutair directeur in het bedrijfsleven. Zijn loopbaan in het bedrijfsleven beëindigde hij toen hij professioneel actief werd in het Leger des Heils (2003). Vervolgens bekleedde hij binnen het Leger des Heils diverse functies, vanaf 2017 als lid van de Raad van Bestuur van W&G en LJ&R. Harm en zijn vrouw Ann-Christell gingen in 2010 in opleiding en zijn in 2013 bevestigd als heilsofficier.

20

KANS MAART 2021

KANS MAART 2021

BEELD MARTIJN BEEKMAN

Een creatieve middag in buurthuiskamer De Bron in Loosduinen. Trix en José zijn trouwe bezoekers. Onder de enthousiaste leiding van vrijwilliger Astrid maken ze vandaag vogels van papier-maché.

Bezoeker Peter knutselt niet mee, maar komt gewoon voor de gezelligheid. Thuis vindt hij het te stil. Zodra de buurthuis­ kamer open is, is Peter aanwezig. De Bron is zijn tweede thuis. Juist in coronatijd blijkt nog duidelijker hoe belangrijk de ontmoetingsplekken in de buurt zijn.

Eenzaamheid neemt toe, één op de drie mensen in Nederland is eenzaam en het meest eenzaam zijn ouderen boven de tachtig. Ook andere groepen hebben het nu extra zwaar, denk aan studerende jongeren, alleenstaande ouders. Zij missen sociaal contact, hebben het idee dat zij er niet toe doen.

Gezelligheid in de buurt

Het Leger des Heils haalt mensen uit hun isolement, brengt jong en oud bij elkaar en zet mensen samen aan tafel. Met de buurthuiskamers gaat het Leger, met steun van donateurs, de strijd aan tegen eenzaamheid, onder andere door het aantal buurthuiskamers te verdubbelen van 100 naar 200.

Mensen kunnen er terecht voor een kopje koffie, een spelletje, een maaltijd, een (pastoraal) gesprek, zingevingsvragen of bijvoorbeeld tweedehands kleding.

Recent zijn, mede dankzij de steun van onze donateurs, verschillende nieuwe buurthuiskamers geopend. Zoals de speciale buurthuiskamer voor kinderen in Zwolle, huiskamer Bij de Buren in Veendam en huiskamer ’t Leeger op Urk. Welkom!

21

22

23

KANS MAART 2021

Groene vingers hebben, is geen voorwaarde. Die krijg je vanzelf in biologische groentetuin 50|50 Green in Amsterdam-Noord, waar het draait om lekker werken in de buitenlucht en werkervaring opdoen. Een zinvolle dagbesteding voor (ex-)daklozen en andere deelnemers van het Leger des Heils.

‘Hier ben ik gelukkig.’

TEKST CAROLINE TOGNI BEELD JUDITH JOCKELS

I

n Amsterdam-Noord ligt een tuin. Een bijzondere tuin. Op een flinke lap grond tussen de huizenrijen van de Bloemenbuurt, vind je de 50|50 Green-tuin van het Leger des Heils, volop ingezaaid met groenten, oogsten voor ieder seizoen. Maar het meest bijzondere in deze tuin zit niet onder de grond maar erboven.

De stuk voor stuk prachtige mensen die werken in de tuin, onder de bezielende leiding van hun Henk.

De tuin is er voor iedereen

‘Alleen het Leger des Heils kan het op deze manier doen’, stelt Henk Blokhuis (65), tuincoördinator en begeleider.

‘Voor deze doelgroep van (voormalig) daklozen, exgedetineerden, mensen met multiproblemen zoals we tegenwoordig zeggen, is een doorsnee werkplek niet haalbaar. Tenminste, niet als ze net uit een “situatie” komen.

Ze kunnen niet, ze willen niet.

Ga daar maar aan staan. Ik

ben die uitdaging acht jaar geleden aangegaan.’

Met zijn hoveniersachtergrond gevolgd door opleidingen als creatief tuintherapeut en mediator, weet Henk van wanten. Geef me een stuk grond, zei hij tegen het Leger des Heils, dan zet ik daar een mooi project neer. ‘Deze plek is een buitenkans’, glimlacht Henk tevreden.

Mensen aan de praat krijgen

De middagpauze is bijna achter de rug, in het tuinhuis neemt Henk nog een boterham.

Tomaatje erop. Hij vertelt over zijn strijd om de tuin, zijn strijd voor deze mensen. ‘Ze hebben het altijd over de doelgroep van de tuin. Maar wie zijn dat eigenlijk? Dé doelgroep bestaat toch niet? Ik bepaal niet wie hier mogen werken, ik krijg ze letterlijk op mijn bordje. “Deze is moeilijk”, is vaak de boodschap, “maar jij kan dat”.’ En stiekem vindt Henk dat ook leuk, geniet hij ervan als hij mensen aan de praat krijgt. ‘Ik zit veertig jaar in het vak en het blijft me intrigeren, als jobcoach en als hovenier: de sleutel is écht contact maken met mensen, met plezier. Door contact te maken kom ik erachter “waar ze zitten”. In hun hoofd, in hun leven, met welke instelling

24

KANS MAART 2021

ze hier komen. Ik wil ze graag de meerwaarde laten ervaren van het samen met iemand werken aan iets concreets.’ En soms kan iemand vanuit dit ‘beschermd werken’ doorstromen naar een reguliere baan, vertelt Henk. ‘Dat is geen must, voor veel deelnemers geldt dat zij altijd een bepaalde vorm van beschermd werk nodig zullen hebben.’

Eetlust verbetert

Zware jongens

Terwijl zijn mensen weer naar buiten vertrekken, voor hun ‘middagklus’, vertelt Henk over het prille begin, in 2013. In een pilot met de gemeente Amsterdam kreeg het Leger des Heils de beschikking over een lap grond, en de tuin van Noord was geboren. ‘Iedereen moet aan het werk, zei wethouder Aboutaleb destijds, ook mensen die net uit de gevangenis komen. Daar wilde ik aan bouwen, aan een werkplek voor deze groep.’

Na de aanleg van de tuin meldden zich de eerste medewerkers bij Henk. Die dag zal hij nooit vergeten. ‘Een stel “zware” jongens stond aan de poort.

Sommigen net uit de bak, anderen uit de daklozen­ opvang. Eentje vroeg: “Mag ik straks groenten meenemen voor mijn moeder? Mijn moeder is trots op me dat ik dit doe.” Ik hoorde het aan met tranen in mijn ogen.’

Een zaailing komt op

Belangrijk in de aanpak van Henk is dat mensen iets kunnen creëren. Henk: ‘Dat ze de ervaring

krijgen dat het werk dat zij doen, ertoe doet. Je hebt een zaadje geplant, en nu groeit daar een krop sla, een zaailing komt op. Dat gevoel.’ Hij noemt zijn aanpak de tuintaal-methodiek. ‘Na mijn instructie heeft iedereen zelf de regie, samenwerken doen we via activiteiten. Zelf loop ik voortdurend rond, ik volg wat de deelnemers doen.’

Zo ook vanmiddag. Vandaag zijn er acht mensen in de kassen en de tuin. Daar is Jeroen (45), druk met takken en snoeiafval in de kruiwagen laden. Jeroen is vaak in de tuin. Hij woont in de maatschappelijke opvang en ziet zijn werk in de tuin als opstapje naar betaald werk en een normaler leven. ‘Als postbode of taxichauffeur, zoiets…’ ‘Maar het liefst wil je toch de hoveniersopleiding doen?’, vraagt Henk.

Jeroen knikt.

Henk glimlacht. Zo gaat dat hier op de tuin. ‘We hebben gesprekken, soms over de toekomst. Of heel eenvoudig over de groenten, het hout, de stenen of het zand. Werken op de tuin kan van alles zijn.’

‘Ik ben dakloos’, vertelt Jeroen.

‘Ik woon in wat ze noemen een middelenbewuste maatschappelijke opvang, de meeste mensen daar gebruiken.’ De tuin geeft hem een doel. ‘’s Morgens als ik opsta, denk ik – ah lekker, straks naar de tuin. Ik ben opgegroeid in het groen, heb eerder in tuinen gewerkt. Tussen de planten vind ik dat gevoel weer terug en krijg ik verse lucht, zeker als ik flink aan de slag ga. Mijn eetlust verbetert.’ Jeroen vertelt over de behoefte aan rust in zijn hoofd. ‘Hier lukt dat. Je hoort vogels en insecten. Kunt lekker met de struiken bezig zijn. Oh ja, Henk, voor ik het vergeet. Voordat ik wegga wil ik die bessen nog doen.’ Jeroen vertrekt, hij duwt zijn kruiwagen naar de compoststapel achterin bij de hoge bomen.

In de kas is het lekker warm, vindt ook de vriendelijk lachende Roos (56). Ze maakt een bak met stekjes voor planten. Heel precies steekt ze de stekjes in de aarde. Roos: ‘Ik ben hier vier halve dagen per week, met dit weer meestal in de kas. Wat ik hier zo

25

leuk vind? Alles. De mensen, het werken met groen en groenten. En Henk natuurlijk, hij is een geweldige begeleider.’ Eerder deed ze productiewerk en zat ze achter de kassa van de supermarkt. ‘Je kunt zeggen dat ik alles al gedaan heb, ook nog eens in de schoonmaak en de beveiliging. Ik hoop dat ik dit lang mag blijven doen, hier ben ik gelukkig.’

Spruitjes en prei

Joyce (37) zit op een stoel middenin de kas. Ze heeft pijn aan haar hand, vertelt ze. ‘Momenteel doe ik af en toe boodschappen voor 50|50 en maak ik onze kantine schoon.’ De tuin is avontuurlijk, vindt Joyce. ‘En voor mij voelt het lekker gezond om buiten te zijn, met de planten.’ Joyce is nu anderhalf jaar op de tuin, vier dagen per week. ‘Vorige week waren we druk met de spruitjes en de prei. Dan merk ik dat ik graag samenwerk, maar wel met iemand die rustig is.’

Gelach achterin de kas. Achter een tafel met een hoge berg takken zitten Dierien en Rahma. ‘Dat is wat we vandaag doen, takken knippen’, zegt Rahma. ‘Wij werken vaak gezellig samen.’ De 54-jarige Somalische geniet

26

KANS MAART 2021

KANS MAART 2021

27

HOE IS HET MET

TEKST CAROLINE TOGNI

Ties

van het samenzijn op de tuin. ‘Hier heb ik collega’s en we mogen allerlei verschillende dingen doen. Straks ga ik deze bakjes schoonmaken.’

Ze schuift haar takken richting Dierien, die net als Rahma uit Somalië naar Nederland kwam.

Dierien (60) is blij met Henk. ‘Hij heeft me zoveel geleerd.’

Roodborstje

Terwijl Henk buiten een stuk grond uitgraaft waar ze straks nog meer palmkool planten, ‘de cavolo nero, je kent ’m wel’, komt Niels langslopen met een kruiwagen zand. Niels (42) komt hier al twee jaar, hij is graag in de natuur. ‘Ik vind het belangrijk dat dit een biotuin is, dat we geen gif gebruiken. Hij somt de voordelen van hier werken op: ik krijg beweging, ben buiten, lekker met groenten bezig – ik ben vegetariër dus dat komt goed uit, en geniet van de dieren die ik hier zie.

Kijk, als je je nu langzaam omdraait, zie je daar op die tak een mooi roodborstje. Dit bedoel ik nou.’

Terug in de kantine. Rond 15 uur loopt de houten keet vol. Laarzen worden verwisseld voor sportschoenen, de donkergroene tuinjassen gaan weer aan de kapstok. ‘Even wachten nog’, roept werkbegeleider Vera Caland, ‘jullie werkbriefjes’. Ze deelt de formulieren uit, die moeten de deelnemers iedere dag tekenen. Vera zelf is twee dagen op de tuin te vinden. ‘Deze deelnemers zijn geweldig om mee samen te werken, zo divers, dat vind je nergens. Het is mooi als ze ontdekken wat ze kunnen. Ik ben trots dat ik daaraan kan bijdragen. En gaat het wel eens mis? Dat is hier niet erg.’

Kwetsbare mensen, kwetsbare groenten 50|50 Green, de biologische groentetuin van het Leger des Heils, is te vinden aan de Heggerankweg in Amsterdam-Noord. Henk Blokhuis begeleidt de medewerkers als coördinator en arbeidstrainer. Door zijn opleidingen als creatief tuintherapeut en mediator weet Henk hoe belangrijk het is om goed te kijken en te luisteren naar wensen en mogelijkheden van mensen met problemen. Mensen zonder motivatie verleiden tot zinvolle activiteiten, is zijn doel. Zijn tuintaal-methodiek beschrijft hij in het boek ‘Kwetsbare mensen, kwetsbare groenten’, dat het verhaal vertelt van de groentetuin die het leven van mensen met complexe problemen hoop geeft.

‘Jaylen kan vee l lawaai maken’

Ties Somers (24) vertelde eind 2019 in Kans over het vaderschap en het Jonge Vader­ programma dat hij volgde bij het Leger des Heils. Hoe gaat het met hem en zijn zoontje Jaylen?

‘Dit afgelopen ‘corona-jaar’ was pittig. Thuis studeren en een kind hebben is niet de makkelijkste combinatie. Ik ben nu derdejaars hbo Vastgoed & Makelaardij en zou eigenlijk een stage doen.

Maar ik koos ervoor om die uit te

stellen. Ik denk erover om een jaar te pauzeren.

Ik woon met Jaylen bij mijn vader en broers. Thuis is het met alle mannen heel gezellig, maar behoorlijk vol. Zeker nu iedereen thuiswerkt. Ik slaap met Jaylen op één kamer. Hij is een ontzettend leuk mannetje, maar hij kan ook veel lawaai maken! Vandaag is hij bij zijn moeder, mijn ex-vriendin Demi. Mede dankzij het Vaderprogramma gaat onze communicatie veel beter. We hebben een interessante verdeling. Om het

weekend is Jaylen in Brabant bij zijn oma en opa. De rest van de tijd is hij bij mij – vaak op dinsdag en woensdag – of bij Demi.

Ik mis hem als hij er niet is. Maar ik kan ook erg genieten van even vrij zijn, niet op hem te moeten letten. Zijn ontwikkeling, lopen en fietsen, gaat razendsnel. Op zijn loopfietsje ging hij echt keihard, nu heeft hij een fiets met zijwieltjes. Ook het praten gaat steeds beter, dat is fijn. Toen hij zo klein was, vond ik het moeilijk te begrijpen wat hij bedoelde.’

KANS MAART 2021

29

JONGEREN MET EEN BEPERKING IN KENIA

Help je mee, zodat jongeren met een beperking in Kenia weer veilig naar school kunnen gaan? Steun hen met je gift op bank­ rekening NL27 RABO 0119683989 onder vermelding van Onderwijs Kenia, Kans 1/2021. Of vul de antwoordkaart in, in het hart van deze Kans.

Scholen dicht

Het Leger des Heils werkt in Kenia aan onderwijs voor jongeren met een beperking. Vanwege Covid-19 waren de scholen maandenlang gesloten en ontbrak het aan professioneel onderwijs en specialistische zorg. Het Leger zorgt voor hygiëne faciliteiten en sociale onder­steuning, zodat de jongeren weer veilig naar school kunnen.

Het Leger des Heils in Oost- Kenia coördineert een onderwijsproject voor jongeren met een beperking, een groep die in de Afrikaanse samenleving vaak genegeerd wordt. Vanwege Covid-19 ligt het tijdelijk stil, maar Leger des Heils-coördinator Ruth Ndunge zet haar schouders eronder om de elf scholen voor te bereiden op de veilige terugkeer van haar leerlingen. De sluiting van de scholen en bijbehorende tehuizen had grote gevolgen.

Waar de jongeren normaal gesproken negen maanden per jaar in de instelling wonen, zijn ze nu ineens thuis. Thuis is vaak een plek die niet is ingesteld op een beperking en waar het in veel opzichten niet veilig is.

Leger des Heils-medewerkers krijgen signalen van huiselijk geweld. Ook kan thuis doorgaans geen online-onderwijs worden gevolgd.

Inmiddels gaan de scholen in Kenia langzaam weer open. Onder strenge voorwaarden: de overheid schrijft gezondheidsprotocollen voor waaraan alle scholen zich moeten houden. Scholen voor bijzonder onderwijs vallen vaak buiten de boot als het op ondersteuning aankomt. Zo ook de elf scholen die het Leger coördineert: het ontbreekt hen aan middelen om de verplichte extra maatregelen te kunnen treffen. Zonder deze maatregelen kunnen zo’n 2800 jongeren met een beperking niet terug naar school, vertelt Ruth. Juist voor hen is een veilige en gezonde omgeving belangrijk.

Extra watertanks

Het Leger des Heils is al in actie gekomen, maar we zijn er nog niet. Een sociaal werker is begonnen met het bezoeken van de meest kwetsbare kinderen thuis.

Bij de scholen wil het Leger extra watertanks plaatsen, zodat de jongeren hun handen kunnen wassen. Het Leger wil uitwasbare mondkapjes aanschaffen voor alle leerlingen; voor jongeren met een meervoudige beperking zorgen ze voor gezichtsmaskers. Leraren krijgen training in het geven van psychosociale steun aan kinderen die tijdens de lockdown fysieke of emotionele schade opliepen. Projectcoördinator Ruth hoopt de scholen met deze maatregelen binnenkort weer te kunnen openen. Ze is nu al dankbaar voor de ondersteuning vanuit Nederland en noemt deze: ‘Echte liefde’.

COLOFON Kans is een uitgave van Stichting Leger des Heils Fondsenwerving, bestemd voor donateurs en andere betrokken gevers.

Onze activiteiten worden voor circa 90 procent bekostigd via overheids­ regelingen. De gelden kunnen alleen worden besteed aan doelen die de overheid aanwijst. Verder betaalt een aantal cliënten een eigen bijdrage.

Er zijn echter nog steeds mensen die buiten de boot vallen. Het Leger des Heils blijft daarom zoeken naar nieuwe vormen van hulpverlening, in aanvul­ ling op het Nederlandse zorgstelsel.

Omdat deze projecten (nog) niet binnen de subsidieregels vallen, zijn wij afhankelijk van donaties, giften en nalatenschappen.

Dit magazine geeft donateurs en relaties die de organisatie steunen een gevarieerd, maatschappelijk relevant, hedendaags en zinvol beeld van het Leger des Heils. Het blad wil een kennisbron zijn over maatschappelijke issues waarmee het Leger zich bezig houdt. Het laat ook zien dat het Leger zijn beloften inlost: er onvoorwaarde­ lijk zijn voor mensen zonder vangnet, geïnspireerd door het christelijk geloof.

TERRITORIAAL COMMANDANT Hannelise Tvedt

HOOFDREDACTIE Will van Heugten

COÖRDINATIE/EINDREDACTIE Erika Haisma

REDACTIE

3KORTx Hulp voor kwetsbare bewoners vakantieparken

Kledingcontainer Ieder jaar gooit een Nederlander zo’n 10 kilo kleding in de vuilnisbak. Zonde! Die kleding kan nog prima gebruikt worden. Het Leger des Heils zamelt kleding en textiel in om weg te geven aan mensen in nood of te verkopen in de tweedehandskledingwinkels.

Zie voor verzamelpunten: reshare.nl/map

Esther Grit, Anneke Heinsius, Rien Timmer, Trientsje Aukema, Willemijn de Jong

CONCEPT/EINDREDACTIE Maters en Hermsen Journalistiek en Vormgeving: Caroline Togni, Kaisa Pohjola

TEKST/VORMGEVING Maters en Hermsen

LITHOGRAFIE/DRUK Studio Boon, Senefelder Misset Doetinchem

DRUKWERKBEGELEIDING Regalis, Zeist

REAGEREN? Leger des Heils, t.a.v. redactie Kans postbus 3006, 1300 EH, Almere. kans@legerdesheils.nl www.legerdesheils.nl

Uitgelicht

Mark Rutte bezoekt opvanglocatie Restart, crisisopvang van Leger des Heils in Den Haag, kreeg eind 2020 bezoek van ministerpresident Mark Rutte. In deze tijd is het extra belangrijk dat we omzien naar kwetsbare mensen, was de boodschap van Rutte. Hij sprak met grote bewondering over de strijdlust en het goede werk van het Leger des Heils.

STEUN ONS

Samen met het Leger des Heils en partners uit het veld, pakt de overheid met Actie-agenda vakantieparken de problemen aan die daar spelen. Veel vakantieparken zijn toevluchts­ oord voor mensen die buiten de samen­leving zijn komen te staan. Denk aan huisuitzettingen, schulden­problematiek en uitbui­ ting. Bestuursvoorzitter Harm Slomp vindt het belangrijk dat er goede woonplekken komen met passende zorg, ook voor kinde­ ren. ‘Deze kwetsbare mensen op vakantieparken verdienen onze aandacht. Samen bekijken we hoe we ze een plek in de samen­ leving kunnen bieden.’

× Fout percentage in mailing

In de Leger des Heils-mailing van september 2020 stond een fout percentage: 15 procent van de mensen heeft moeite met rondko­ men (in de mailing stond 45 procent). Bijna de helft van deze mensen geeft aan moeilijk tot zeer moeilijk rond te komen (cijfers CBS).

Dat zijn zo’n 1,1 miljoen huishoudens.

Wij worden ondersteund door:

Cornel Vader is benoemd tot Ridder in de Orde van OranjeNassau. Meer dan 30 jaar was envoy Cornel Vader professioneel betrokken bij het Leger des Heils, waarvan de laatste 9 jaar als bestuursvoorzitter.

Marine helpt met maaltijden

31

VERVOLG ACHTERPAGINA

N Kom je een donut eten?

Hou je van donuts? Kom dan vrijdag 4 juni naar een van de buurthuiskamers van het Leger des Heils. Samen met donutbakker Donut Worry Be Happy deelt het Leger die vrijdag gratis donuts uit.

Een mooie gelegenheid om een kijkje te nemen in de buurthuiskamer, buurtge­ noten te ontmoeten, te zien welke activiteiten daar zijn en te shoppen in de tweede­ handskledingwinkel. Het uitdelen van donuts past in een wereldwijde traditie van

The Salvation Army.

Aan het front van de Eerste Wereldoorlog deelde een jonge heilsoldate in Frankrijk donuts uit aan Amerikaanse infanterie­soldaten met heimwee. Sindsdien staat de donut symbool voor de onpartijdige zorg van het Leger des Heils aan men­ sen die dat nodig hebben.

Houdt onze Facebook­ pagina en Instagram in de gaten waar in jouw buurt donuts klaarliggen. facebook.com/legerdesheils

Wil je een kwetsbaar iemand structureel helpen? Steun ons met een machtiging zodat je iemand opnieuw op weg kan helpen.

Cornel Vader geridderd

KANS MAART 2021

Kom je eten bij het Leger des Heils in Den Helder? Grote kans dat jouw maaltijd is klaargemaakt in de keuken van de Koninklijke Marine. Omdat de keuken van het Leger des Heils-korps in Den Helder vrij krap is, is maaltijden klaar­ maken door de coronamaatregelen nu niet mogelijk.

Dankzij de hulp van de marine, stadgenoot tenslotte, kunnen bezoekers van de buurthuiskamer hier toch komen genieten van een warme maaltijd. Bedankt, marinemensen!

iels Suurbier (42) woont samen met zijn hond Nin in Amsterdam.

Twee dagen per week werkt hij in de groentetuin van het Leger des Heils.

Thuis houdt zijn begeleider June een oogje in het zeil. ‘June is mijn lieve hulp van het Leger des Heils. Zij ziet me staan, ze is echt een tof iemand. Ze vraagt hoe het met me gaat, of mijn medicijnen aanslaan.’ Die medicijnen heb ik nodig, vertelt Niels. ‘Soms ben ik erg bang, durf ik dingen niet meer.’

Hoe dat komt? Het is even stil, praten is niet gemakkelijk.

Op zijn derde gaan zijn ouders uit elkaar.

Als puber is Niels niet gelukkig. ‘Mijn moeder had veel vriendjes, die waren niet goed voor haar, en ook niet voor mijn broer en mij.’ Niels vertrekt op zijn negentiende naar het Midden-Oosten. Na terugkomst ziet hij zijn moeder nog één keer. ‘Ze overleed heel plotseling aan een aneurysma in haar hoofd.

Na de begrafenis zette haar vriend ons nog dezelfde dag het huis uit.’

Niels vertrekt weer naar het Midden-Oosten, om daar te werken in een kindertehuis.

‘Geen gewoon tehuis’, vertelt Niels. ‘Het bleek een vieze loods waar gehandicapte kinderen werden ondergebracht. Het ergste was het luchtalarm, ik hoor de kinderen nog gillen. Psychotisch kwam ik terug naar Nederland, en belandde in een kliniek.’

Na de opname kan Niels zijn draai maar moeilijk vinden. Hij woont in kraakpanden, heeft allerlei banen. ‘In de thuiszorg, met kinderen. Maar ik nam overal ontslag, ik trok het niet. Mijn gevoelens verdoofde ik met blowen en drank. Tot communiceren niet meer lukte en ik moest worden opgenomen.’ Daar leert Niels weer praten en zijn angsten onder controle te krijgen. Hij kickt af en is tot op de dag van vandaag clean, daar is hij trots op. Nu is hij mantelzorger voor zijn zieke vader. ‘Elke dag probeer ik er het beste van te maken. Mooi dat ik nu iets kan betekenen voor een ander.’

NIELS Jarenlang leeft Niels met angsten. Therapieën en begeleiding van het Leger des Heils helpen hem weer te functioneren. Nu is hij mantelzorger voor zijn vader.

TEKST CAROLINE TOGNI BEELD LINELLE DEUNK

LEES ZIJN VERHAAL OP PAGINA 31