Ipse de Bruggen ik ben
Veertig jaar geleden trad Nel Spruit in dienst van Ipse de Bruggen. Ze werd aangenomen door de directrice zuster Maria Goretti van toenmalig Huize Ursula. Die zag wel iets in deze jongedame die uit een groot katholiek gezin kwam, én van de boerderij. In haar jaren bij Ipse de Bruggen maakte Nel de overgang van Z -verpleegkundige naar manager en uiteindelijk naar adviseur zorgbemiddeling. Ze vertelt hoe ze de organisatie zag veranderen. Maar ook hoe de organisatie haar heeft veranderd.
Op de vraag hoe Ipse de Bruggen haar heeft veranderd antwoordt Nel: “Ik was toen een jonge en een wat onzekere meid. Ik zag dingen waar ik het niet mee eens was, maar ik vond dat ik dat niet kon zeggen. In alle jaren bij de organisatie heb ik ervaring mogen opdoen op veel verschillende plekken. Door die kansen, steun en waardering weet ik nu wat ik waard ben. Ik heb geleerd dingen eerst aan te kijken, en er dan iets van te vinden. Maar ik twijfel niet meer om mijn mening te geven. Ik voel me bij Ipse de Bruggen nu als een vis in het water.”
Toen Nel veertig jaar geleden startte waren er nog cliënten die in een Zweedse band lagen (gefixeerd werden, red.). En het kwam voor dat er vier of acht cliënten op een slaapzaal lagen.
Nel: “Gelukkig is er veel veranderd. Ik heb lang gewerkt op woning Den 3 in Nieuwveen. Als ik terugkijk op die periode zie ik dat we in sommige opzichten de tijd ver vooruit waren. Ouders konden ongecensureerd de rapportage lezen van hun kind, we vierden gezamenlijk Sint en Kerst, en ouders organiseerden zelf ook activiteiten voor de groep. Die jongens en meiden, net zo jong als ik, maar met zeer intensieve zorgvragen hebben destijds mijn hart veroverd.
Toch wilde ik na 19 jaar in de zorg ontslag nemen. Ik was elk weekend aan het werk, mijn man ook. De kinderen waren verbaasd als wij allebei thuis waren. Dat wilde ik niet meer.
Tot mijn verrassing mocht ik blijven en kreeg ik een baan op kantoor. Er waren nog geen computers.
Als ik telefonisch geen contact met iemand kreeg moest dat via een briefje. Je had kans dat je pas in contact met je collega kwam als de deadline al verstreken was. Later kwam de eerste computer. Wat waren we blij toen het ons voor het eerst lukte een document in een mapje te zetten!”
Nel zag in haar tijd Huize Ursula fuseren met de Johannes Stichting onder de naam de Bruggen. Later fuseerde de Bruggen met Ipse en werd het Ipse de Bruggen. Nu alweer 15 jaar geleden. De organisatie groeide.
Nel: “Het voordeel van de groei was dat er steeds meer doelgroepen waren om voor te werken. De omgeving en de organisatie werd complexer, en je kon op veel meer plekken je steentje bijdragen aan de zorg. Nadeel is dat de organisatie een vrachtschip werd in plaats van een zeiljacht. Daar verander je minder snel de koers mee.” zegt Nel met een knipoog.
Nel werkt inmiddels als adviseur zorgbemiddeling. Maar ze is het contact met de zorg nooit kwijtgeraakt. Nel: “Ik krijg nog regelmatig de groeten van cliënten uit woningen waar ik gewerkt heb. Laatst kwam ik een moeder tegen met haar zoon in een rolstoel. Ze zei tegen haar zoon: “Kijk eens Stefan wie hier is!” Ik kan er ontroerd van raken als ik besef welke rol ik mag spelen in het leven van ouders en cliënten. Dat is in mijn huidige functie niet veranderd.“
Over de toekomst zegt Nel: “Ik ga geen hele gekke dingen meer doen. Bij zorgbemiddeling ben ik een soort vraagbaak. Nieuwe collega’s vragen zich wel eens af of ze het ooit in de vingers gaan krijgen. Ik kan ze dan geruststellen: “Er komt een moment dat jij de vragen niet meer hoeft te stellen, maar dat je ze kunt beantwoorden.” Ik zeg inmiddels uit ervaring dat bemiddelen een erg leuk vak is.”
“Wat waren we blij toen het ons voor het eerst lukte een document in een mapje te zetten!”
ben Ipse de Bruggen