Η ευτυχία των Χριστουγέννων σε μια φωτογραφία!

Μια στιγμή ευτυχίας … αποτυπωμένη σε ένα φωτογραφικό κλικ!!!

1ο Γυμνάσιο Ζωγράφου Δεκέμβριος 2020 Καρύδη Ιουλία

Μια φορά κι έναν καιρό όλοι οι άνθρωποι τα Χριστούγεννα αγκαλιάζονταν, έδιναν φιλιά, συγκεντρώνονταν στα σπίτια παρέες παρέες, ταξίδευαν, έκαναν βόλτες στους στολισμένους δρόμους, ψώνιζαν δώρα στα μαγαζιά και τα παιδιά έλεγαν τα κάλαντα από πόρτα σε πόρτα…

Η αφθονία των Χριστουγέννων, τα γιορτινά σχέδια για διασκέδαση, το εορταστικό κλίμα της πόλης ζωγράφιζαν το χαμόγελο και έφερναν την ευτυχία στους ανθρώπους…

Ήρθε όμως μια περίεργη χρονιά … και κάποια από τα σχέδια των ανθρώπων έπρεπε να αλλάξουν … έπρεπε να περάσουν διαφορετικά

Και τα παιδιά αναρωτήθηκαν…

Θα είναι αυτά ευτυχισμένα Χριστούγεννα;

Δε μπορεί να είναι… γιατί θα λείπουν πράγματα

Μια καθηγήτριά τους, μέσα από την «άψυχη οθόνη του σχολείου τους», είπε να τους κάνει ένα δώρο στο τελευταίο μάθημα, ενώ πίσω η κάμερά της έδειχνε τα φώτα του χριστουγεννιάτικου δέντρου να τρεμοπαίζουν

«Θα σας κάνω δώρο ένα ποίημα!»

Και τα παιδιά γέλασαν… ένα ποίημα;;;! …ωραίο δώρο 

Η καθηγήτρια ήξερε ότι θα τους αρέσει… γιατί ξέρει την ευαισθησία των παιδιών (κι ας θέλουν μερικές φορές να την κρύβουν)

Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά.. Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών. Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές. Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους. Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια. Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους. Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι. Πολύ… Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους. Πολύ… Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς. Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι. Που δε με νοιάζει να με θυμούνται. Που μπορώ και κλαίω ακόμα. Και που τραγουδάω… μερικές φορές… Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν. Και ευωδιές που με γοητεύουν…

Κάθε παιδί εστίασε στο δικό του σημείο που ανακάλυπτε την ευτυχία

Τόσο απλό πράγμα τελικά είναι η ευτυχία; Τόσο δίπλα μας; Με ένα άγγιγμα του χεριού μας;

Και τα παιδιά μέσα στις γιορτές μοιράστηκαν με την καθηγήτριά τους κάποιες στιγμές δικής τους ευτυχίας…

αυτή την περίεργη… τη διαφορετική χρονιά…

Κάθε μέρα η καθηγήτρια λάμβανε στο mail της φωτογραφίες που φώναζαν μέσα στη σιωπή τους:

ΕΥΤΥΧΙΑ

Τόσο απλές συνηθισμένες στιγμές που μπορούν να ζεστάνουν την ψυχή και να ζωγραφίσουν χαμόγελα

Τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια φώτισαν τον κόσμο και τα δέντρα με τα στολίδια τους έκαναν ξεχωριστή κάθε γωνιά για τα δώρα του Άγιου Βασίλη

Κάθε στολίδι και ένα χαμόγελο… και μια σχηματισμένη ανάμνηση…

Και κάρτες με λόγια αγαπημένων

Κι ένας κύκλος όλοι γύρω από το τραπέζι

Και μια κλεφτή ματιά έξω από το παράθυρο…

Και οτιδήποτε καθέναν τον χαλαρώνει…

Όλοι ταξιδεύουν στην ίδια θάλασσα αλλά ο καθένας έχει διαφορετικό ορίζοντα

Κι ένας Θεός (όποιος Θεός) για να ακουμπάμε την πίστη μας… και να ακούει τις προσευχές μας

Και να ανήκουμε κάπου… για να μοιραζόμαστε στιγμές!

Και μια λάμψη για να φωτίζει το δρόμο μας…

Όλα αυτά μαζί και καθένα ξεχωριστά είναι μικρές στιγμές ευτυχίας των παιδιών

… δικές μας στιγμές… … απλές στιγμές…

που άλλοτε τις συνειδητοποιούμε και άλλοτε τις αφήνουμε να χαθούν στο χρόνο που κυλά αφήνοντας όμως μια γλύκα στην ψυχή

Εξάλλου όπως γράφει και ο Ν.Καζαντζάκης στο «Αναφορά στον Γκρέκο»:

«Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας.»

Αυτά μου έμαθαν οι μαθητές μου μια περίεργη, διαφορετική χρονιά… ενώ άνοιγα τα μηνύματά τους με τις φωτογραφίες τους πλάι στο δικό μου χριστουγεννιάτικο δέντρο…

Σας ευχαριστώ !!!