Ἄγκυρα Ἐλπίδος
ράβια,- φοῦστες τά περισσότερα, ὅπου, σάν ἀλαφρά καί γοργοκίνητα, ἔμπαιναν πάντα ἐμπρός. Εἰς τσή δέκα τοῦτες ὧρες τοῦ πολέμου οἱ πνιγμένοι καί σκοτωμένοι Τοῦρκοι ἐξεπέρασαν τούς χίλιους. Μά καί οἱ ἐδικοί μας ἔχασαν ἰσαμέ ἑξακόσιους ἄντρες, ὅπου ἐσκoτώθηκaν εἰς τά χείλια τῶν καραβιῶν, ἐνῶ ἐπoλεμoῦσaνε. Οἱ εἰδικοί μας ἔχασαν ἀκόμη κaι ἕva καράβι, -τό δρομῶνι πού ἐκυβερνοῦσεν ὁ Γρηγόρης,- ὅπου τό ἐπιστονάρησε ἕνα μεγάλο πλοῖο τῶν Τούρκων, χωρίς ὅμως νά πνιγῆ οὔτε ἕνας, διότι ὁ Γρηγόρης, κάνοντας γρήγορο ρεσάλτο εἰς τό πλοῖο, πού τόν ἐπιστονάρησε καί σφάζοντας τούς ἄντρες, πού ἦσαν μέσα, τό ἐπῆρε ἀμέσως. Ἐμπρός εἰς τό μέγα πλῆθος τῶν Ἀγαρηνῶν καραβιῶν, θά ἐχάνοντaν τό δίχως ἄλλο οὗλοι οἱ Ρωμαῖοι καί τά καράβια τωνε, διότι τήν τελευταία στιγμή ὁ Ἀρχηγός τῶν Τούρκων, ἕνας ὀνόματι Μουστάφας, ἐδιάταξε νά ἀφίσουν τά γιουρούσια καί νά βάζουν φωτιά νά κάψουν τά Κρητικά Καράβια. Καί ἤθελαν ὄντως τά κάψει, ὅπου ἦταν καί τό εὐκολότερων παρά νά τά πάρουν, ἄν ὁ γενναιότατος Δρουγγάριος, Καπετάν-Μανοῦσος Καλλικράτης καί ἑφτά νέοι πολεμάρχοι - μέσα σέ τούτους ἦταν καί ὁ γυιός τοῦ Στειακονικόλα, ὁ Κωνσταντῆς, -ὅπου νά εἶναι ἡ Ἁγία ἡ μνήμη τωνε εἰς aἰῶνα τόν ἅπaντα, δέν ἀναλάβαιναν νά θυσιαστοῦν ἐτοῦτοι μέ δυό κaράβια, γιά νά βaρδάρουν τό τρία ἄλλα καί τούς δώσουν τόν καιρόν νά φύγουσι, ὅταν ἦρθε ἡ νύχτα. Εἰς τόν σωσμόν τῶν τριῶν τούτων Καραβιῶν ἐβοήθησε πρῶτα πρῶτα ὁ Μεγάλος Θεός τῶν Χριστιανῶν καί ἡ Ἁγία Θεοτόκος, ἔπειτα ἡ μεγάλη γενναιότης τοῦ Δρουγγαρίου, ὅπου ἔκαμε καί τό σχέδιο, κατόπιν ἕνας ἄγριος καί φοβερός σίφουνας πού ἐξέσπασεν κείνη τήν ὥρα, καί τέλος τό Τούρκικο πλοῖο, ὅπου ἐκυρίεψεν ὁ Γρηγόρης καί ὅπου ἐμπέρδεψε τόν Μουστάφα μέσα στή νύχτα καί τόν ἔκαμε νά νομίση, ὅτι καί τά τρία καράβια, πού ἐξεμάκρυναν ἀπό τἄλλα καί ἐφεύγασι πρός τόν Βόσπορο ἤσανε Τουρκικά. Ὡς τόσο τά δυό ἄλλα ὅπου ἔμειναν μέ τόν Καλλικράτη καί τά ἑφτά παιδιά, κάνοντας ψεύτικο Πόλεμο μέ τσή σκευές, ἐδυνάμωναν στό Μουστάφα τήν ἰδέα, πώς οἱ Ρωμαῖοι ἦσαν οὗλοι ἐκεῖ κaί ἔτσι τοῦτος ἀντί νά κυνηγήση ἐκείνους πού ἔφευγαν, ἐστράφηκε μόνο πρός τά δυό καράβια, πασχίζοντας νά τά ξεκάμη μέ
τή φωτιά, καθώς καί τό κατώρθωσε στό τέλος. Ὅταν οἱ δυό δρόμωνές μας, μαζί μέ τό Τουρκικό πλοῖο ἔφτασαν εἰς τήν Πόλη τήν αὐγή τῆς ἄλλης ἡμέρας καί ἐμπῆκαν μέσα εἰς τόν Κεράτιον χωρίς κανένα ἐμπόδιο, διότι ὁ ἄγριος σίφουνας εἶχε σκορπισμένη ἐδῶ κι ἐκεῖ τήν Τουρκική Ἁρμάδα, ὁ Μεγάλος Δομέστικος τῶν Κάστρων ἐχώρισε τούς πολεμάρχους σέ δυό τοῦρμες καί τή μιά, μέ ἀρχηγούς τόν Ἀνδρέaν, τόν Γρηγόρη καί τόν Γραμματικόν, ἔβαλε νά φυλάξη τούς τρεῖς Πύργους, τοῦ Βασιλείου, τοῦ Λέοντος καί τοῦ Ἀλεξίου -καί τήν ἄλλη τούρμα νά φυλάξη τήν «Ὡραία Πύλη», πού εἶναι κάτω ἀπό τούς πύργους αὐτούς, μέ Ἀρχηγό, τόν Καπετάν-Παυλῆ. Καί τούς λαβωμένους, πού ἦσαν πλειά ἀπό τούς μισούς, τούς ἔμπασε μέσα εἰς τά Σπιτάλια, διά θεραπείαν. Κατόπιν ὅμως καί ὅταν ἐμέστωσε καλά ὁ Πόλεμος, ὁ Καπετάν Παυλῆς ἐκλήθη νά βοηθήση στή μάχη τῆς Πύλης τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ, ὅπου ἡ μεγάλη μπομπάρδα τοῦ Οὑγγαρέζου ἔκανε θραῦσι καί στούς ἄντρας καί στά κάστρα. Ἐκεῖ ὁ Καπετάν Παυλῆς καί οἱ περισσότεροι ἄντρες του σκοτώθηκαν τήν παραμονή πού ἔπεσεν ἡ Πόλη, μαζί μέ τόν Βασιλέα Κωνσταντῖνον, πού ἔπεσε κι αὐτός, πολεμῶντας, σἄν ἁπλός στρατιώτης. Ὀλίγον πρωτήτερα εἶχε τραυματισθῆ βαρειά στό ἴδιο μέρος, ὅπου ἀναγκάσθηκε μάλιστα νά φύγη ἀπό τήν μάχη, καί ὁ Γενικός Ἀρχηγός τῶν 37