REVISTA CONTOS DE MEDO
NOVEMBRO 2020
REVISTA CONTOS DE MEDO
1º PREMIO (CATEGORÍA 1º E 2º ESO) Sara Lago Parada 1º ESO C
CARTA A UNHA AMIGA
Querida Marta: Tal vez che estrañe que che chegue unha carta ao meu nome, pois xa sabes que eu non son moito de escribir, pero é que tiña que facelo. Levo tempo pensando nisto, e cheguei á conclusión de que esta é a única maneira de conseguir unha resposta. Porque iso é o que busco: unha resposta. Unha resposta a unha frase que leva dous días e unha noite roldando na miña cabeza, facéndome sentir inseguro, temer, e tal vez, incluso chegue a facerme dubidar en canto a ti. Foi o teu pai o que mencionou aquelas palabras que agora a miña mente repite constantemente, coma unha radio IES MENDIÑO
REVISTA CONTOS DE MEDO
estragada ou un CD raiado. Seguramente xa sabes como foi todo. Ou tal vez non. Pero só tal vez. Certo. Só tal vez. Espero que agora, cando leas isto, non che pareza que son un pesado, un entremetido, un estúpido... Porque só son un amigo. E se agora estás lendo estas palabras que escribo do meu puño e letra mentres tremo de frío baixo a luz da lúa, espero que entendas que só o fago porque me preocupas. E esa é a verdade. Nada máis e nada menos. A verdade. Cando apareciches aquela media noite do 31 de outubro ao noso carón, xa pasaban uns minutos da hora á que quedaramos. Ti sempre eras a máis puntual, a máis sensata, a máis alegre... Certo, esa eras ti. Agora xa non. Cando chegaches tiñas o pelo revolto, os pantalóns manchados de terra, e algo que parecía sangue goteaba por un dos lados da túa cara. Supuxen que caeras polo camiño. Pregunteiche como estabas. Dixeches que moi ben, aínda que polo ton de voz non o parecía, xa que era moito menos alegre do que empregabas xeralmente: seco, aburrido, sen expresar emoción ningunha. Ese foi o ton que empregaches. Aquel día era o teu aniversario, por iso iamos camiñar pola rúa. Era a tradición. Que foramos pola noite, non tiña explicación. Supoño que nos gustaba, pero daba a sensación de que non te lembrabas. Tiñas a ollada perdida e a pel moi branca, polo que pensei que estabas enferma. - Marta, estás ben?- Pregunteiche. - Si.-Dixeches sen ollarme. - Pero estás moi pálida... - Son pálida- Semellaba que querías deixar o tema dunha vez, pero nese momento, parvo de min, non me decatei. - Pero... - Dixen que estou ben, Andrés! Cala xa!- E pechei a boca. Durante o camiño estiveches calada. Nin unha soa palabra. Nin unha. A viaxe de volta fixéchela ao meu carón. A verdade, resultoume algo incómodo, xa que non parecías ti. Entón ollaches cara a min. Miráchesme fixamente cos teus enormes ollos azuis e falaches moi baixiño. - Andrés...- Dixeches. - Si? - Es... es o meu mellor amigo, vale? E... e dille a Carlos e a Sonia que eles tamén... tamén o son. - Vale, pero por que...? - Prométemo. Prométeme que llo dirás.- Dixeches agarrándome dos brazos. Os teus ollos brillaban coma dúas estrelas no medio dun ceo nocturno. Dábasme medo cando ollabas así. - Vale, vale. -Dixen levantando as mans como dicindo: “Son inocente”. - Prométemo. -Repetiches. - Pro... prométocho, pero por que queres que...?
IES MENDIÑO
REVISTA CONTOS DE MEDO
- Ti só dillo.- Insistiches, e logo entraches na casa, deixándome cunha estraña sensación de medo no corpo. Foi entón cando me decatei de que había un pendente na entrada, e recollino para darcho. Chamei á porta e abriu o teu pai. - Bos días. Trouxen isto.- Dixen dándollo- É da súa filla. Caeulle hai uns minutos. - É que non o sabes, rapaz?- Dixo con ollos chorosos. - Que tería que saber, señor?- Preguntei alarmado. - A miña nena...- Dixo botándose a chorar a lágrima viva- A miña nena morreu onte... - Marta?- Foi como se o mundo se rompese de repente en miles de pequenos anacos- P-Pero... pero ela non... - O mellor será que marches...- Dixo entrando na casa, e eu, que non podía máis, afasteime chorando e esvarando de vez en cando, sen importarme nada máis ca ti, ti e só ti. E se é certo o que pasou? E se é certo que é a túa tumba a que teño ao meu carón? E se iso todo é certo, preciso unha explicación, Marta, unha explicación a todo isto. De verdade viñeches con nós aquela noite? E se é certo que o fixeches, onde estás agora? Só quero saber iso e nada máis. Non che pido tanto. Porque se algunha vez vas volver, se imos volver a camiñar todos xuntos outra vez ríndonos de parvadas... Se imos poder, polo menos, vernos unha vez máis, quero que saibas que te estarei agardando, ou neste mundo, ou no outro. Sara Lago Parada 1º ESO C
IES MENDIÑO
REVISTA CONTOS DE MEDO
2º PREMIO (CATEGORÍA 1º E 2º ESO) Ángela Freire Muíños
ONCE BADALADAS Ao meu redor só hai unha enorme fonte no medio da praza, uns cantos edificios, a torre da campá e o ceo estrelado. Durante uns segundos concédome mirar para arriba e observar o brillo das estrelas, planetas e da lúa. De súpeto sinto unha profunda dor nas mans e nos xeonllos, unha dor que fai que os meus ollos se enchan de auga. Miro cara ás miñas mans con detemento, están rascadas e teñen liñas vermellas das que aos poucos gotea un líquido desa mesma cor. Soa un ruído que fai que levante a cabeza, é un ruído moi forte pero que non consigo identificar ao momento. Dou voltas IES MENDIÑO
REVISTA CONTOS DE MEDO
para buscar que pode orixinar eses molestos golpes de son. Nese momento alzase fronte a min a torre da campá, escura e verdosa, húmida e vella, coa súa xigante campá en movemento. Os seus xiros comezan a marearme, así que baixo a cabeza e céntrome en contar as badaladas. Once. Agora deixo a torre e fíxome na fonte. Ocupa a metade da praza na que estou e ten dúas alturas: Na de abaixo, chorros de auga soben e baixan xogando coas luces de cores; na de riba atópase a estatua dun home serio ao que lle falta unha das mans. Vexo unha sombra na auga da fonte, dou media volta e, fronte a min, unha figura vestida de negro dende os pés ata o nariz e cun branco brillante di con voz grave e entrecortada: “Boas, xa vai sendo hora!” Acto seguido asoma por detrás do seu lombo unha man de pel moi clara e gretada que suxeita un coitela afiado e brillante. El acerca o coitelo ao meu peito e a min xa non me dá tempo a reaccionar, aquel coitelo fundírase coa miña pel coma un só ser. Comeza a doerme de forma indescritiblemente forte o peito e miro con ollos chorosos o home para preguntarlle a duras penas: “Por que?” Non obtiven resposta ningunha xa que o home retirara o frío e sanguento coitelo do meu corpo. Semellara que unha parte de min tamén a retirara e despois marchara deixándome só de novo. Cústame manter o equilibrio, síntome mareado, apoio a man non bordo da fonte e, aínda que non quería, pecho os ollos e caio de costas na auga da fonte. Un arrepiante frío percórreme pouco a pouco mentres noto como os meus pulmóns deixan de funcionar. Non respiro. Non teño saída. Fago un último esforzo para abrir os ollos e ver como cun resplandor vermello a auga segue xogando por riba miña, despreocupada e feliz e como as estrelas afastadas seguen escintilando no escuro ceo... Isto faime sorrir no momento no que o meu corazón deixa de latexar. Esperto, abro os ollos e miro ao meu redor axitado. Collo moito aire e levo a man ao peito. Tómome un tempo para consolarme de que só fora un soño, un terrible e realista soño. Decátome de que estou no chan, de que me doe a cabeza moito. Desconcertado, suxeito a cabeza e malamente consigo levantarme. Recollo o móbil do chan, supoñendo que caera do meu peto naquel curioso desmaio que acababa de vivir. A pantalla estaba rota. Acendino e, por sorte, funcionaba ben. Pareime a mirar a hora 10:59 p.m. Ángela Freire Muíños 2º ESO C
IES MENDIÑO
REVISTA CONTOS DE MEDO
1º PREMIO (CATEGORÍA 3º E 4º ESO) Hugo Bouzón Martínez 4º ESO B
O INVERNO DO INFERNO
Era inverno, un deses invernos que ocorren unha vez cada moito tempo, onde o frío reina nas rúas, onde ao saír da casa saes voando pola forza do vento. Un inverno que trae consigo unha música propia, unha melodía sinistra, o asubiar do vento entre as pólas das árbores núas e o renxer destas. Ninguén dá saído á rúa nestes invernos; sempre desaparece alguén ou escóitanse conversas estrañas que viñan á vez de todos os lados e de ningures. Moitas son as historias que se contan sobre esta inusual anomalía.
IES MENDIÑO
REVISTA CONTOS DE MEDO
Hai quen di que é unha pantasma, unha maldición. Pero eu non cría ningunha, e tan esgotado estaba de escoitar semellantes parvadas, que había de ser máis ca unha simple tormenta. Ao saír pola porta, o primeiro do que me decatei foi do silencio; non había ninguén e nin sequera o vento soaba, sentíao pero non o escoitaba; era coma se quedase xordo, coma se a friaxe me xease os tímpanos. O chan ficaba mollado, a cor gris da pedra era máis escura pola humidade e había pequenos charcos onde as baldosas estaban máis afundidas. Botei a andar; non sabía a onde ía, só sabía que tiña que saír e volver dunha peza. Non dera nin dez pasos, cando comecei a escoitar unhas voces, semellaba unha conversa entre dúas persoas. Non me cadraba que houbese alguén na rúa, así que decidín seguir as voces. Primeiro parecían vir dun lado, logo do outro e logo de outro máis e, cando xa estaba canso, sentía que viña de todas as partes. Non as daba atopado e comezaban a rir; ríanse de min. Eu non o podía soportar máis. Quería botar a correr, mais atopeime con que unha espesa néboa me envolvía; non vía absolutamente nada. Aínda así, corrín e non parei, pero as risas perseguíanme mentres o vento semellaba bater contra o meu corpo. Aceleraba, pero canto máis o facía máis forte me empuxaba o vento. Xa non tocaba o chan cando me dei de conta. O vento estábame a levar, semellaba a corrente dun río, pero non dun río ledo, dun río perigoso, revolto. O vento levoume, fíxome seu. Agora formaba parte del. As veces que se escoitaban voces eran as das pobres persoas que, coma min, caeran na trampa daquel maldito vento. Cando sentía que viñan de todas as partes, foi pola xigantesca cantidade de xente que estaba aquí atrapada, pedindo axuda. As risas eran prantos, de dor, de tristeza. Súplicas que pedían axuda. Agora eu tamén choro; advirto a xente de que volva á casa, pero asústanse e caen na mesma trampa ca min. Atópome atrapado e condenado ao frío eterno. Agora coñezo isto como o inverno do inferno.
Hugo Bouzón Martínez 4º ESO IES MENDIÑO
REVISTA CONTOS DE MEDO
2º PREMIO (CATEGORÍA 3º E 4º ESO) Eva Darriba Cabaleiro 3º ESO A
A ESTRAÑA APARICIÓN Fora un día moi longo de traballo. Cando chegou á casa, abriu a porta rapidamente, deixou as súas pertenzas no seu lugar e inmediatamente pechouna de novo coa chave. Estaba tremendamente canso. Tiña sono. Achegouse cara ó salón e quedou durmido no sofá pouco a pouco. Desde que a súa avoa morrera anos atrás, debido a unha grave enfermidade, quedara completamente só. Fóra, a choiva comezou a petar nos cristais con moita forza. Unha néboa densa penetrou no xardín de súpeto. Mentres as pólas das árbores se deixaban levar polo vento e as follas voaban no aire continuamente, un estraño ruído puido escoitarse na porta de entrada da mansión: pom, pom, IES MENDIÑO
REVISTA CONTOS DE MEDO
pom... Xoel seguía durmido no sofá, cando eses golpes foron cada vez máis fortes e estrondosos: POM, POM, POM... Esta vez, si foi capaz de oílos. Pegou tal chimpo no aire que case cae ó chan. Decatouse de como a suor percorría todo o seu corpo e unha estraña sensación de frío e soidade deixárono moi asustado. Tremía de medo! Morría de medo! Durante un intre, os golpes da porta pararon de soar e Xoel creu que fora todo un mal soño. Estaba a piques de irse á cama, cando, de súpeto, a porta se abriu de par en par, deixando que a choiva fose entrando cara a dentro. Pensou que fora polo vento que ía fóra e, cando foi pechala, caeu na conta de que no salón no que estivera antes había unha randeeira e, sobre ela, unha anciá vestida cun camisón branco que lle resultaba familiar e que recubría todo o seu corpo. Parecía que estaba cosendo. Xoel, sen pensalo dúas veces, achegouse lentamente a ela para mirala máis de preto e, cando xa estaba á súa beira, os seus ollos azuis fixeron que se dese conta de quen era. A súa avoa. Como podía estar acontecendo aquilo? Acaso estaba soñando? Fora un día moi longo de traballo. Estaba tremendamente canso. Tiña sono... moooooito sono.
Eva Darriba Cabaleiro 3º ESO
IES MENDIÑO
REVISTA CONTOS DE MEDO
OUTROS PARTICIPANTES FINALISTAS
O BEBÉ NON PARA DE CHORAR
"Tiven o meu terceiro fillo e todo estivo ben ata as tres semanas. Comezou a vomitar moito cada vez que lle daba o leite. Pasei unha semana así e leveino ao médico, que lle deu medicamentos para controlar o problema. Volvemos e estiven esperto, preocupado e pensando moito no meu bebé. Eran as dúas da mañá e comecei a lavar e secar a roupa. De súpeto escoitei a nenos chorar pero o bebé estaba no seu berce e nos cuartos dos nenos, nada... Todo durmido. Volvín á sala de estar. Cando o volvín a escoitar pregunteille ao meu marido, que estaba na mesma habitación có bebé, se o neno chorara, el respondeu que non. Quedei no corredor da casa onde están os cuartos dos nenos para ver o que pasaba. Naquel momento escoitei unha muller chorar na sala. Fíxoo con moita tristeza e desesperación. Estaba totalmente frío e paralizado no corredor, pero algo dentro de min me dixo que levase o neno ao hospital. Eran case as catro da mañá. Levámolo e fixéronlle as probas pero cando chegou o médico cos resultados díxonos que o tiñan que levar a outro hospital para que o operasen da barriga. E que se tivese esperado máis tempo morrería. Non sei o que pasaba na miña casa pero a miña nai dixo que era un anxo que me dicía... " Título: The Boy in the Striped Pajamas Ano : 2008 Duración 94 min. País Reino Unido Direción: Mark Herman Guión: Mark Herman (Novela: John Boyne) Música: James Horner Fotografía : Benoît Delhomme Repartición: Asa Butterfield, David Thewlis, Vera Farmiga, Rupert Friend, Cara Horgan, David Hayman, Amber Beattie, Sheila Hancock, Richard Johnson, Jack Scanlon Produtora: Coproducción Reino Unido-Estados Unidos; Heyday Films, BBC Films, Miramax Xénero : Drama | Holocausto. Infancia. Amistad. II Guerra Mundial. Nazismo Sinopse : Berlín, 1942. Bruno (Asa Butterfield) ten oito anos e descoñece o significado da Solución Final e do Holocausto. Non é consciente das pavorosas crueldades que o seu país, en plena Guerra Mundial, está inflixíndolle aos pobos de Europa. Todo o que sabe é que o seu pai acabado de nomear comandante dun IES MENDIÑO
REVISTA CONTOS DE MEDO
campo de concentración-ascendeu na xerarquía, e que pasou de vivir nunha confortable casa de Berlín a unha zona illada. Todo cambia cando coñece a Shmuel, un neno xudeu que vive unha estraña existencia paralela ao outro lado do aramado.
Rubén García Arosa 1º ESO C
TERRORISTAS EN LONDRES - Teño a sensación de que nos seguen, será el. . . Non saíra do país - digamos ou o meu amigo sacudindo a voz - intentaba facelo crer que estabamos a salvo, porque nos dixera que viñésemos para capturalo. A recompensa da policía era de tres mil euros e como era pobre viría de perlas. Pero como pensas en saír da casa pola noite, idiota? - Ai, agora son o culpable! -Quen quería ir por ti sabes a quen gañar o diñeiro da recompensa? - E por que viñeches se es rico? - Se viñeras só xa estarías morto! -Pois xa sabes que, podes ir. Non te necesito. - Tan ben adeus. Nada máis dar a volta escoito un ruído ... PUM! Dou a volta e miro ao meu amigo no chan rodeado dunha gran mancha vermella. Sorrindo, comprobo se respira, pero está morto. Collo o coitelo que tiña o amigo na man. Os meus rapaces chegaron a tempo. Si, son o xefe da banda que está atacando Londres. Se eu fose o de antes estaría devastado, pero agora xa non sinto nin resentimento. Afástome do cadáver cun sorriso piadoso. É hora de finxir. Fátima Moreira Barciela 1º ESO C
IES MENDIÑO
REVISTA CONTOS DE MEDO
ENTRE PERSOAS? Acórdome ben dese ano. O ano no que os meus pais me deixaron quedar a noite do trinta e un de outubro co meu amigo Álex. Claramente era a noite das bruxas, demos es trasnos: era Samaín. Como tiñamos os dous 17 anos, podiamos quedar ata á noitiña nunha cafetería, paseando, na discoteca, comendo larpeiradas… Onde nos dese a gana! Cando chegou o gran día, xa disfrazados de gatos negros e reunidos debatendo que fariamos primeiro, chegounos unha notificación ao teléfono. Intrigados pola mensaxe que interrompeu a nosa “loita”, miramos a ver que era. Nesta, poñía que estabamos convidados á festa de disfraces dunha moza do instituto na súa casa. Puxémonos de acordo en ir no seguinte tranvía que quedase cerca dela. Ao chegar, ambos nos sorprendemos moito. Á parte de estar na casa, a festa estaba presente no xardín dianteiro e parte da rúa. Nela, había descoñecidos, alcohol e música trap nuns cantos decibelios por encima do permitido. Aínda así, quixemos entrar. Despois de estar media hora na mesa de aperitivos probando algunha que outra lambonada e observando como se divertía o meu amigo, coñecín unha moza disfrazada de demo. Chamábase Carla e tiña dous anos máis ca min. Non sei por que pero comezamos a falar. Intercambiamos chistes, anécdotas, gustos… O tempo pasou tan rápido como cando a túa irmán pequena esvaralla os xoguetes polas escaleiras da casa dos teus avós. Nun abrir e pechar de ollos, das oito saltaron ás doce da noite. A anfitrioa da festa, cansada e cun chisco de enfado, botounos da casa polo tarde que era a Álex, Carla e a min e porque eramos os últimos que quedaban na casa. Álex estaba moi borracho porque durante toda a festa se puxo a beber coma o teu avó nas festas patronais. A verdade é que non lle vexo sentido a iso de mesturar vozka negro con zume de arandos para que á mañá seguinte a túa cabeza pareza unha zambomba nas épocas de Nadal. Carla decatouse de que non tiñamos transporte para volver ás nosas casas e comentou que podería levarnos no seu coche. Aceptei encantada. Logo de montar a Álex no asento de atrás, eu sentei no do copiloto e a miña nova amiga ao volante. Tras as indicacións de como chegar á casa de Álex e á miña, Carla comezou a conducir o seu Toyota Matrix vermello. IES MENDIÑO
REVISTA CONTOS DE MEDO
Pasado un tempo conducindo en silencio, menos polos ronquidos de Álex, Carla pisou o acelerador ata o fondo sen previo aviso. Eu, moi nerviosa, rogueille que fose máis a modiño, que era moi perigoso ir a esa velocidade. Xirou a mirada da estrada e cunha fría voz dixo: -Quen non aprecia os praceres da vida é que non os merece. Os seus ollos de cor semellante ás abelás tornáronse, soamente por un segundo, de cor vermella. Non podía deixar de mirarnos. Por un lado cativábame sen sentido e por outro sentíame como se un coitelo atravesase o meu peito. Un pouco desconcertada, mirei cara á fronte en busca de axuda, pero o único que atopei foi unha curva cerradísima á que nos dirixiamos sen control. Antes de pechar os ollos, Carla moi satisfeita, sorriume. O único que recordo é escoitar unha sirena dunha ambulancia… ou da policía? Non sei, pero o que sei é que me retumbaban nos oídos. O que a miña mirada lograba ver era, un pouco borrosa, a lúa chea de luminosidade e protagonista da noite coma unha verdadeira raíña. Acompañada, por suposto, das súas doncelas: as estrelas nun fondo escuro e negro. Pechei os ollos. Ao volver a abrilos mirei a cor contraria: todo estaba branco. Non cría estar no ceo nin nada parecido. Iso si, tíñame un pouco máis de sentidiño que estivese nun hospital ou nun ambulatorio. Sei que estaba tombada porque o sentía así que intentei incorporarme. A primeira vez non fun capaz. A segunda tampouco, o que me fixo tolear… e a terceira, conseguino. En efecto, estaba nun cuarto de hospital. Como as típicas da serie “ Centro Médico”. Que se tubos por alí, xiringas por acá, chirinfallos por acolá… Diría que estaba un pouquiño desordenada pero tampouco esaxeradamente. O único, é que estaba soa. De súpeto, escoitei uns lamentos que procedían de fóra do meu cuarto. Automaticamente chimpei da cama coa idea de abrila. Antes de xirar o pomo, acordeime dos meus amigos. Estarían ben? Onde están? Iso soamente me deu máis ganas de abrir a porta.
IES MENDIÑO
REVISTA CONTOS DE MEDO
Ao facelo, atopeime cos meus pais chorando. Cando notaron a miña presenza, déronme tantas apertas e bicos que nin un oso amoroso podería dar nun ano. Logo, explicáronme o que sucedera: Álex e mais eu foramos á festa. O problema comezou cando, despois desta, roubei un coche vermello. Montamos nel e comecei a conducir ata que chocamos contra unha curva. Iso supoñían os meus pais, pois Álex non recordaba nada e eu aínda non dixera que pasara. Tamén me comentaron que por pouco Álex se fractura a perna dereita á parte dos negróns e mazaduras. Eu, que tiven sorte, saín dunha peza. Cando lles contei como coñecín a Carla, cando fomos no seu coche, o acelerador… miráronme estrañados. Pregunteilles se a atoparon no accidente pero, para a miña sorpresa, só había un diadema de corniños de demo. Nese intre percorreume polas costas un vento frío. Carla era froito da mina imaxinación!? Para asegurar a existencia de Carla, esa mesma tarde fixéronme unhas probas para saber se tiña algún problema mental. Non sei como pero dei negativo en todas. E ademais, tamén me fixeron unha proba de alcohol e drogas pero, coma antes, dei negativo en todas. Como non se sabía que facer, a policía dixo que foi un intento de secuestro que saíu mal. Xa pasou un ano dende ese incidente. A miña vida volveu a ser a mesma, por sorte. O único malo e que ás veces noto que alguén, que non está no meu raio de visión, me observa do mesmo xeito que Carla. Tamén noto que me fala baixiño á orella pero, cando vou mirar, non hai ninguén. Iso non é o peor. Hai sete días, volveu a ser Samaín logo dun ano. E adiviñas a quen mirei? En efecto, atopeime con Carla. Ía camiñando ao outro lado da rúa. Seguía sendo a mesma: delgada e alta cun pelo rizo semellante ao toffe, unhas botas negras de militar, unha chupa negra de coiro, unha cola de demo e unha saia vermella. Sen deixar de lado os seus ollos abelá que, cando quixen acercarme a ela, se tornaron vermellos coma a última vez que estivemos xuntas.
IES MENDIÑO
REVISTA CONTOS DE MEDO
Aroa González Mosquera 2⁰ ESO C
VÍTOR Anoitecía, os cans metíanse nos fogares e os lobos saían famentos... soaban os alaridos preto do monte negro, rechiaban as ratas as pé da estrada que daba medo. Non vía a ninguén paseando pola aldea, do vento que facía; retumbaban as portas dos canastros, non estaban as galiñas que durmían... Pasei paseniño pola casa da vella que maldicía a aquel que pasara por ela, mais calei de súpeto cando vin a luz prendida baixo a tella. Pareceume rato que á idade que tiña durmira tan pouco coma a súa filla. A casa semellaba unha ermida, fogar de pedra e flores que murchan; o xardín non existía, mais camiño de pedra si tiña. A curiosidade levoume por el, pero co medo que tiña non me podía mover. Pasei paseniño polo camiño, pasiño a pasiño... que levaba á entrada daquela casa. O alpendre estaba cheo de caixas e ferramentas en moi mal estado, causado pola humidade. Seguidamente sentín movemento nas ventás do segundo piso... a silueta, que está a facer? Que lle pasa? Ahhhh, tremín de medo. Que fago? Pregunteime, pois a vella golpeara a súa filla duramente. Non sabía que facer, o temor controlaba os meus movementos; non podía correr porque alertaría os lobos famentos. IES MENDIÑO
REVISTA CONTOS DE MEDO
Na miña cabeza repítome: “Vítor, sae de aí! Vante matar!” Non sei como vou chegar á miña casa. Tranquilos...Matar non me mataron, pois como poderiades ler isto sen eu telo contado? Marchei canto antes, deixando atrás aquel asasinato, os lobos famentos, as ratas noxentas e as ganas de pasear por aquela aldea. Corrín, corrín e corrín do medo que tiña, ata fuxín máis rápido que o vento que facía. Non sei como cheguei á miña casa pero moita razón tiñan os que dicían que a vella maldicía a aquel que pasara por ela, xa que por querer non quería nin á súa filla. Vítor Lorena Fernández González, 4º ESO B
IES MENDIÑO