Protewangelija KAPITEL 1 1 W stawiznach dwanaće kmjenow Israela čitamy, zo běše wěsty muž z mjenom Joachim jara bohaty a Knjezej, Božo, dwójny wopor rozłožił, po tym zo bě sćěhowacy wućek pokradnył: Moje zamóženje ma k wužitku cyłeho ludu być, a zo bych wot Boha, Knjeza, smilnosće namakał k wodawanju mojich hrěchow. 2 Na wulkim swjedźenju Knjeza, jako dźěći Israela swoje dary přinjesechu a tež Joachimej te swoje, napřećiwi sebi Ruby, wyši měšnik, jemu a praji, njebudź tebi dowolene, twoje dary darować, dokelž njejsy w Israelu ničo spłodźił. 3 To bě Joachim jara znjeměrnjeny a woteńdźe, zo by w registraturach dwanaće splahow pohladał, hač je wón jenički, kiž njeje ničo spłodźił. 4 Jako pak so wobhoni, namaka wón, zo běchu wšitcy prawi w Israelu symjo zbudźili. 5 A dopomni so na patriarcha Abrahama: Kak bě Bóh jemu na kóncu swojeho žiwjenja swojeho syna Izaaka darił; Přez čož bě jara zrudźeny a so wot swojeje žony widźeć nochcyše. 6 Wón pak so do pusćiny wróćo sćahny, dyri tam swój stan a posći štyrceći dnjow a štyrceći nocow a rěčeše k sebi samomu: 7 Ja njecham dele stupać, zo bych jědł abo k pił, doniž Knjez, mój Bóh, na mnje njepohlada, ale modlitwa budźe moja jědź a mój napoj. KAPITEL 2 1 W mjezyčasu bě jeho žona Hanka na dwoje poćahi zrudźena a zamylena a praji: "Budu wo swoju wudownicu kaž tež wo swoju njepłódnosć žarować." 2 A jemu so přibliži wulki swjedźeń Knjeza, a Judith, jeje słužownica, rjekny: Kak dołho chceš swoju dušu hišće tak dračować? Swjedźeń Knjeza je nětko přišoł, hdyž njeje nikomu zakazane, žarować. Wzmi tuž tutu kapucu, kotraž bu wot někoho data, kiž tajke wěcy čini, přetož njecpěje so, zo ja, kiž sym słužownik, wona njese, ale wona hodźi so derje k wosobje twojeho wjetšeho charaktera. 4 Hanka pak wotmołwi: Dźi preč wote mnje, njejsym na to zwučeny; Nimo toho je mje knjez jara ponižował. 5 Boju so, někajki zły čłowjek je ći to dał, a ty sy přišoł, zo by mje ze swojim hrěchom zanjerodźił. 6 To wotmołwi Judit, jeje słužowna: Što mam ći złe přeć, hdyž na mnje njesłuchaš? 7 Ja njemóžu ći žane wjetše pokleće přeć, hač ty maš, přetož Bóh je twój klin zamknył, zo njeby mać w Israelu njebyła. 8 To bě Hanka jara znjeměrnjena, a po tym zo bě so swój kwasny šat zwoblěkała, dźěše so wokoło třoch popołdnju po swojej zahrodźe wuchodźować. 9 A wona widźeše ławrjentny štom, sydny so pod nim a pomali so ke Knjezej a rjekny: 10 O Bóh mojich wótcow, žohnuj mje a wobhladuj moju modlitwu, kak sy klin Sarasa žohnował a jej syna Isaaka darił.
KAPITEL 3 1 A jako k njebju pohlada, wuhlada w ławrjenju wroble, 2 A w jeje nutřkownym žarujo, rjekny wona: Hdźe sym, kiž sym so spłodźił? A kotry klin je mje narodźił, zo potajkim zaklaty budu před dźěćimi Israela, a zo mje hanja a wusměšuja w templu mojeho Boha: Hdźe sym, z čim móžu přirunać? 3 Njejsym přirunajomny ze zwěrjatami zemje, přetož tež zwěrjata zemje su płódne před tobu, ow knježe! Hdźe sym, z čim móžu přirunać? 4 Njejsym přirunajomny ze zwěrjećimi zwěrjatami, přetož tež zwěrjeće zwěrjata su płódne před tobu, ow knježe! Hdźe sym, z čim sym přirunajomny? 5 Njemóžu so z tutymi wodami přirunować, přetož tež woda stej płódnej před tobu, ow Knježe! Hdźe sym, z čim móžu přirunać? 6 Njejsym přirunajomny ze žołmami morja; Přetož te, hač su měrne abo w pohibje, z rybami, kotrež w nich su, chwala tebje, ow Knježe! Hdźe sym, z čim móžu přirunać? 7 Ja njejsym přirunajomny ze zemju, přetož zemja wubudźi jich płody a chwali će, ow Knježe! KAPITEL 4 1 Tudy přistupi Knjezowy jandźel a praji: Hana, Hanka, Knjez je twoju modlitwu wusłyšał; Ty dyrbiš samodruha być a pokrywać, a wo twojich potomnikach so po cyłym swěće rěči. 2 A Hanka wotmołwi: Tak wěrno Knjez, mój Božo, je žiwy, wšo, štož wunjesem, njech je muske abo žónske, to chcu Knjezej, swojemu Bohu, poswjećić, a budźe jemu słužić w swjatych wěcach swoje cyłe swoje žiwjenje. 3 A hlej, zjewištaj so jandźelej a rjeknyštaj k njej: Hlej, Joachimje, twój muž, přińdźe ze swojimi pastyrjami. 4 Přetož tež Knjezowy jandźel je k njemu stupił a je prajił: Božo, Knjez, je twoju modlitwu wusłyšał, chwataj a dźi preč, přetož hlej, Hana, twoja žona budźe samodruha. 5 A Joachim woteńdźe dele a zawoła swojich pastyrjow a rjekny: Přinjese mi dźesać jehnjatkow bjez blakow a posow, tak budu za Knjeza, mojeho Boha. 6 A přinjese mi dwanaće ćelatkow bjez poroka, a dwanaće ćelatkow budźe za měšnikow a najstaršich. 7 Přinjese mi tež sto pječwow, tak budźe sto pječwow za cyły lud. 8 A Joachim dźěše z pastyrjemi dele, a Hanka steješe před wrotami a widźeše Joachima z pastyrjemi přińć. 9 A wona přistupi, padźe jemu wokoło šije a praji: Nětko wěm, zo je mje knjez jara žohnował. 10 Přetož hlej, ja, kotruž sym wudowa była, njejsym wjace wudowa, a ja, kiž sym njepłódny był, budu samodruha. KAPITEL 5 1 A Joachim wosta prěni dźeń w swojim domje, ale nazajtra přinjese swoje woporne dary a rjekny: 2 Hdyž je knjez mi hnadny, ma plata, kotraž je na čole měšnika, to zjewić. 3 A wón widźeše talerja, kotryž měšnik nošeše, a widźeše jeho, a hlej, hrěch njebě w nim. 4 A Joachim rjekny: Nětko wěm, zo je mi knjez hnadny a zo je wšitke moje hrěchi přejał.