Титус БОБИ 1 1 Павлус, бандаи Худо ва ҳаввории Исои Масеҳ, ба ҳасби имони баргузидагони Худо ва эътирофи ростӣ, ки пас аз парҳезгорӣ аст; 2 Ба умеди ҳаёти ҷовидонӣ, ки Худо, ки дурӯғ гуфта наметавонад, пеш аз пайдо шудани ҷаҳон ваъда дода буд; 3 Аммо дар вақташ каломи Худро ба воситаи мавъиза, ки мувофиқи амри Худои Наҷотдиҳандаи мо ба ман супурда шудааст, зоҳир намуд; 4 Ба Титус, ки писари худам, бар асоси имони умумӣ аст: файз, марҳамат ва осоиштагӣ аз ҷониби Худои Падар ва Наҷотдиҳандаи мо Исои Масеҳи Худованд. 5 Бинобар ин ман туро дар Крит гузоштам, то ки чизҳои нотавонро ба тартиб оварӣ ва дар ҳар шаҳр пиронро таъин кунӣ, чунон ки ман туро таъин кардаам. 6 Агар касе беайб бошад, шавҳари як зан дошта бошад, ки фарзандони мӯътамад дошта бошад, ки ба шӯриш ё беитоатӣ айбдор карда нашудааст. 7 Зеро усқуф бояд ҳамчун мудири Худо беайб бошад; худхоҳ набуда, ба зудӣ хашмгин нашуда, ба май дода нашуда, ҳамлагар, ба фоидаи палид дода нашудааст; 8 Аммо дӯстдори меҳмоннавозӣ, дӯстдори одамони нек, ҳушьёр, одил, муқаддас, ҳалим; 9 Каломи содиқро, чунон ки таълим дода шудааст, нигоҳ доред, то ки бо таълимоти солим қодир бошад ҳам мухолифонро насиҳат диҳад ва ҳам бовар кунонад. 10Зеро ки бисьёр гапзанон ва фиребгарон, алалхусус аҳли хатна ҳастанд; 11 «Онҳое ки даҳони онҳо бояд баста шавад, онҳо хонаҳои тамоми хонаҳоро вайрон мекунанд ва ба хотири сарвати палид чизҳоеро таълим медиҳанд, ки аз рӯи лозим нест. 12 Яке аз онҳо, ҳатто пайғамбаре, ки аз худашон буд, гуфт: «Критиён ҳамеша дурӯғгӯй, ҳайвонҳои бад ва шиками суст ҳастанд». 13 Ин шаҳодат дуруст аст. Пас, онҳоро ба сахтӣ сарзаниш кунед, то ки дар имон солим бошанд; 14 Ба афсонаҳои яҳудӣ ва аҳкоми одамоне, ки аз ростӣ рӯй мегардонанд, гӯш надиҳед. 15 Барои покдоман ҳама чиз пок аст; лекин барои палидону беимонон ҳеҷ чиз пок нест; балки хатто аклу вичдонашон хам харом аст. 16 Онҳо мегӯянд, ки Худоро мешиносанд; балки дар аъмоли худ Ӯро инкор мекунанд, зеро ки зишт ва итоаткор ва ба ҳар амали нек беэътиноӣ мекунанд. БОБИ 2 1 Аммо ту он чиро бигӯй, ки таълимоти солим мегардад; 2 То ки пиронсолон ҳушьёр, сахтгир, ботамкин, дар имон, дар садақа ва пурсабр бошанд. 3 Ҳамчунин занони солхӯрда низ дар рафтори муқаддас буданашон, на айбдоркунандаи бардурӯғ, на шароби зиёд, балки муаллимони корҳои нек; 4То ки онҳо ба ҷавондухтарон ҳушёр бошанд, шавҳарони худро дӯст доранд ва фарзандони худро дӯст доранд, 5 Доно, покдоман, дар хона посбон, некӣ ва итоаткор ба шавҳарони худ бошанд, то ки каломи Худо куфр нашавад. 6 Ҷавононро низ насиҳат мекунанд, ки ҳушёр бошанд. 7 Дар ҳама чиз худатро намунаи аъмоли нек нишон диҳӣ: дар таълимот бефаноӣ, вазнинӣ, самимият,
8 Сухани солим, ки маҳкум карда намешавад; то ки ҳар кӣ баръакс аст, хиҷил шавад ва дар ҳаққи шумо сухани баде нагӯяд. 9 Ғуломонро насиҳат деҳ, ки ба оғоёни худ итоат кунанд ва дар ҳама чиз ба онҳо писанд оянд; боз ҷавоб надодан; 10 Пурҷӯй накунед, балки тамоми садоқати нек зоҳир кунед; то ки таълимоти Наҷотдиҳандаи мо Худоро дар ҳама чиз зинат диҳанд. 11 Зеро файзи Худо, ки наҷот мебахшад, ба ҳамаи одамон зоҳир шудааст, 12 Ба мо таълим медиҳад, ки нохудоӣ ва ҳавасҳои дунявиро инкор карда, дар ин ҷаҳони ҳозира бояд бодиққат, одил ва парҳезгорӣ зиндагӣ кунем; 13 Мунтазири он умеди муборак ва зуҳури ҷалоли Худои бузург ва Наҷотдиҳандаи мо Исои Масеҳ; 14 Ӯ Худро барои мо фидо кард, то ки моро аз ҳар шарорат раҳой диҳад ва барои Худ халқи хоси ғаюр дар аъмоли некро пок гардонад. 15 Инро бо тамоми қудрат бигӯ ва насиҳат деҳ ва мазаммат кун. Бигзор ҳеҷ кас туро хор накунад. БОБИ 3 1Онҳоро дар хотир нигоҳ доред, ки ба сардорон ва қудратҳо итоат кунанд, ба волиён итоат кунанд, ба ҳар кори нек омода бошанд, 2 Дар ҳаққи ҳеҷ кас бадгӯӣ нагӯед, ҷангҷӯ набошед, балки ҳалим бошед ва ба ҳама фурӯтаниро нишон диҳед. 3 Зеро ки худи мо низ баъзан беақл, беитоат, фиребхӯрда, хизматгори ҳавасҳо ва ҳавасҳои гуногун будем, дар кина ва ҳасад зиндагӣ мекардем, кинаву адоват доштем ва аз якдигар нафрат доштем. 4 Аммо баъд аз он меҳрубонӣ ва муҳаббати Худои Наҷотдиҳандаи мо нисбат ба инсон зоҳир шуд, 5 На бо аъмоли одилонае ки мо кардаем, балки ба ҳасби марҳамати Худ моро наҷот дод, бо шустани эҳё ва таҷдиди Рӯҳулқудс; 6 Онро Ӯ ба воситаи Исои Масеҳи Наҷотдиҳандаи мо бар мо ба таври фаровон рехт; 7 То ки мо бо файзи Ӯ сафед шуда, ба ҳасби умеди ҳаёти ҷовидонӣ ворисон шавем. 8 Ин сухани дуруст аст ва ман мехоҳам, ки ту ҳамеша инро тасдиқ кунӣ, то онҳое ки ба Худо имон овардаанд, дар корҳои нек эҳтиёткор бошанд. Ин чизҳо барои одамон хуб ва фоиданоканд. 9 Аммо аз саволҳои аблаҳона, аз насабномаҳо, ва ҷанҷолҳо ва ҷанҷолҳо дар бораи шариат дурӣ ҷӯед; зеро онхо бефоида ва бехуда мебошанд. 10 Шахсе, ки бидъат аст, пас аз насиҳати якум ва дуюм рад мекунад; 11 Зеро бидонед, ки он касе, ки чунин аст, вайрон шуда, гуноҳ мекунад ва худаш маҳкум мешавад. 12 Вақте ки ман Артемос ё Тӯхиқусро назди ту мефиристам, саъй кун, ки ба Никополис назди ман биё, зеро ки ман қарор додам, ки дар он ҷо зимистон гузаронам». 13 Зеноси шариатдон ва Апӯллӯсро бо ҷидду ҷаҳд ба сафар биёред, то ки ҳеҷ чиз ба онҳо муҳтоҷ набошад. 14 Ва бигзор мо низ бигзорем, ки корҳои некро барои истифодаи зарурӣ нигоҳ дорем, то ки онҳо бесамар набошанд. 15 Ҳамаи онҳое ки бо ман ҳастанд, ба ту салом мегӯянд. Ба онҳое, ки моро дар имон дӯст медоранд, салом гӯед. Файз бо ҳамаатон бод. омин. (Он ба Титус, ки аввалин усқуфи калисои Кретиён аз Никополиси Мақдуния таъин шудааст, навишта шудааст.)