Titus KAPITEL 1 1 Pawoł, Jaden Diener Bóžy a pósoł Jezusa Kristusa, pó wěrje wuwólnego Boga a pó humóženju wěrnosći, kótaraž jo pó póbóžnosći; 2 W naźeji na nimjerne žywjenje, kenž njamóžo Boga, kenž njamóžo łdgaś, do zachopjeńka swěta zajś; jo se pśed zachopjeńkom swěta zajś; 3 Wón pak jo w danem casu swójo słowo pśez prjatkowanje wózjawił, kótarež jo mě dowěrjone pó Bóžych kaznjach, našogo Zbóžna; 4 Titus, swójskego syna pó zgromadnej wěrje: gnada, zmilnosć a měr Boga, wóścoju, a Knězoju Jezusoju Kristusoju, našomu Zbóžoju. 5 togodla som śi na Kretu slědk pušćił, aby w pórěźe spórał, což felujo, a w kuždem měsće nejstaršy ordiněrujo, ako som śi to póstajił. 6 Gaž jo něchten njetaliginy, tak jo to muski žeńskeje, kenž ma zwěrne źiśi, kenž se njewósromośiju nawrośenje abo pśeśiwnosći. 7 pśeto biskup musy smjerśdušy byś ako zastojnik Boga; Nic swójowólne, nic skóro gniwne, nic winoju pśichylone, žeden napadowaŕ, nic njerěšnemu dobytkoju; njewudawajucy dobytk; njewusłužyś. 8 pak lubowarje góspodliwosći, lubowarjow dobrych luźi, nuchtarny, spšawny, swěty, pósromośony; 9 Wón źaržy na zwěrnem słowje, kak jo se wucył, aby pśez strowu wucbu zamóžny był, hynac gronjecych napominaś a pśeznaniś. 10 pśeto dajo wjele spěchatych a chwatajucych žwantow a wobšudnikow, wósebnje te wót wulěkanja. 11 komuž dej se guba k mjelcanju pśinjasć, cełe domy pódrywa, z tym až wěcy nawucy, kótarež njedejali wucyś, aby njerěšnego dobytka dla dla. 12 jaden z nich, samo profet z nich, jo gronił: Krontery su pśecej łdgarje, złe zwěrjeta, pómałem brjuch. 13 toś to znankstwo jo wěrno. Togodla raznje wóna raznje pokazujo, až su strowe we wěrje; 14 žydojskich fabulow a kaznjow luźi, kótarež se wót wěrnosći wótwobrośiju, njeźiwaju na žednu zajmowanosć dariś. 15 za cystych jo wšykno cysto, ale za zanjerěšonych a njewěrjecych njejo nic cysto; Ale teke jich rozym a jeje wědobnosć stej zanjerěšonej. 16 Wy wuznawaśo, až Boga znaju; Ale we twórjenjach jogo zapleśiju, dokulaž jo žadławy a njepósłušny a kuždy dobry statk zamuśijo. KAPITEL 2 1 Ty pak powědaš, co se za strowe wukubłanje stanjo: 2 až su stare nuchtarne, pówažne, pónižone we wěrje, w lubosći a w sćerpnosći. 3 ned stare žeńske, aby se tak zaźaržali, ako se za swětnosć cyni, nic wopacne wobskjaržki, nic pśewjele wina pśichylone, wucabnice dobrego; 4 Aby gólca žeńske nawucyli, nuchtarne byli, swójich muskich lubowaś, swóje źiśi lubowaś, lubowaś. 5 mudry a chór, doma wóstaś, derje byś, byś jich swójskim muskim pósłušny, až njeby Bóže słowo zleśeło. 6 gólcow napomina tejerownosći, byś nuchtarny.
7 Pokaž sebje we wšych wěcach pśikład dobrych twórjenjow: we wucbje njezaźaržujobnego, arnošta, spšawnosći, 8 strowe nagrono, kótarež njedajo se zasuźiś; Aby ten, kenž słuša k nawopacnemu, se sroma, dokulaž njama nic złego wó tebje groniś. 9 napominanjow słužabnikow, swójskego kněza pósłušne byś a jim we wšom derje napadojte byś; Nic wěcej wótegroniś; 10 njeglědniś, ale wšykne dobre zwěrnosći pokazaś; pokazaś; pokazaś. Aby wucba Boga, našogo humóžnika, we wšych wěcach wupyšniła. 11 pśeto gnada Boga, kótaraž pśinjaso to gójenje, jo wšym luźam wujšło. 12 wón nas wucy, až my, z tym až musymy bźezbóžne a swětne póžedanja, w tom swěśe nuchtarne, spšawne a Boga boga žywe byś; žywe byś; 13 cakamej na toś tu žognowane naźeju a na kšasny zjaw wjelikego Boga a našogo Humóžnika Jezusa Kristusa; 14 Wón jo se za nas pódał, aby nas wumóžył wót wšeje njespšawnosći a cystego swójoraznego luda, kótaryž pilnje dobre statki cyni. 15 toś tych wěcow powěda a napomina a pórokujo ze wšeju awtoritu. Nichten njedej śi zajśpiś. KAPITEL 3 1 mysliśo na to, až su wjerchojstwam a namócam pódchyśone, až su wušnosći pósłuchali, až su ku kuždej dobrej twóŕbje zwólniwe, zwólniwe, až su k kuždemu dobremu statkoju zwólniwe, zwólniwe, 2 Nichten špatnje njepowěda, žedna njeboldela byś, ale zmilna byś a wšyknym luźam wšykne zmilnosć pokazaś. 3 wšako smy byli teke my same smy byli wótergi błudne, njepósłušne, wobšuźone, su słužyli wšakim póžedanjam a zagnězdowanjam, su žywe byli w złosći a zawisći, zasuźone a žrali se mjazy sobu. 4 pó tom pak jo se zjawiła dobrośiwosć a Bóža lubosć, našogo humóžnika k luźam, k luźam, 5 nic pśez statki spšawnosći, kótarež smy cynili, ale pó swójej zmilnosći jo nas wumóžył, pśez myśe wózroźenja a wótnowjenje Swětego Ducha; 6 tych jo wón dosć pśez nas wulał pśez Jezusa Kristusa, našogo humóžnika; 7 Dokulaž smy pśez jogo gnadu wopšawnjone, mamy se derbnuś pó naźeji na nimjerne žywjenje. 8 To jo zwěrne wugronjenje, a cu, až to stawnje wobtwarźijoš, aby te, kenž su do Boga wěrili, na to pśemyslone, dobre statki zachowaś. Toś te wěcy su dobre a wužytne za luźi. 9 Wobijaj pak se głupych pšašanjow a genealogow a zwady a procowanja wó kazni; Pśeto wóni su njewužytne a jěre. 10 cłowjek, kenž jo kaccyny, wótpokazujo za prědnym a drugim napominanjom; 11 w wěźe, až ten, kenž jo taki, pśegnajo a grěšny, dokulaž se wót samego zasuźijo. 12 Gaž deemas k tebje pósćelom, abo tomikus, tak buź pilny, ku mnjo do Nikopolisa pśiś, pśeto som wobzamknuł, tam pśezymowaś. 13 wjeźo Zenas, pšawniskego janźela, a apollos pilnje na jich drogowanje, až jim nic njeby raźiło. 14 a teke njesmjertne měli wuknuś, dobre statki za trjebne zaměry zachowaś, až njeby njepłodne byli. 15 wšych, kenž su pla mnjo, śi strowje. Witajśo te, kenž nas we wěrje lubuju. Gnada jo z wami wšymi. Amen. (jo se pisało na Titusu, kótaryž jo se k prědnemu biskupoju cerkwje Kreter wuswěśił, z Nikopolisa w Makedońskej.)