30
krant KRANT
KUNST & VERMAAK
interview
Daphne Bunskoek
‘De last van niet kunnen kiezen’ tekst Janna Reinsma foto’s Bart Grietens
D
‘Ik wil weten wat mensen bezielt’
aphne op dinsdag, zo heet de nieuwe maandelijkse talkshow van Daphne Bunskoek in De Rode Hoed, met een duidelijke knipoog naar het praatprogramma van Sonja Barend dat vroeger op dezelfde plek werd opgenomen. Maar twintig jaar na die beroemde tv-talkshow is Daphne op dinsdag een gesprek zónder camera’s. Daphne Bunskoek licht toe: ‘Het verschil met een talkshow voor televisie is dat er meer ruimte en tijd is. Op tv draait het vaak om herkenbaarheid, gevatheid, snelheid – maar in het theater moet je het juist hebben van een rustiger tempo, en kan er doordat je echt de tijd neemt een echt gesprek plaatsvinden.’ Daarmee duikt Daphne Bunskoek in een andere wereld dan het BN’er-universum waar het grote publiek haar van kent, als presentatrice van programma’s als RTL Boulevard en Goedemorgen Nederland, als actrice in de film Feestje of als ex van Jeroen Pauw en Daniël Lohues. Maar wat niet iedereen weet is dat ze ook al heel lang verdiepende programma’s maakt, bijvoorbeeld over culturele festivals als het IDFA en het Holland Festival. Ook in Daphne op dinsdag draait het niet om celebrities, maar om mensen die een interessant verhaal te vertellen hebben, zoals deze maand Wilma de Rek, die met Witte Hoogendijk een boek over stress en burn-out schreef, en documentairemaker Michiel van Erp, die komt vertellen over zijn nieuwste speelfilm Niemand in de stad en zijn docuserie Dit zijn wij – over het Nederland van nu. Ook in het echt is Daphne Bunskoek energiek, enthousiast, ze denkt snel, praat snel – soms buitelen de woorden over elkaar heen; vaak begint ze al aan een nieuwe zin voordat ze de vorige heeft afgemaakt, maar ze vergeet nooit wat de vraag was en komt daar altijd weer bij terug. Het mondt al gauw uit in een gesprek over hoe het is om heel veel dingen tegelijk leuk te vinden – luxe of last? – en hoe moeilijk het is om in te zien wat voor verhaal je precies te vertellen hebt.
Wat voor interviewer ben jij? ‘Ik ben wel een dienstbare interviewer, denk ik. Ik wil graag het verhaal horen van degene die ik interview, ik ben benieuwd naar wat iemand bezielt en naar hoe en waarom iemand tot iets komt. Sommige interviewers zijn veel dwingender aanwezig, neem bijvoorbeeld een Sven Kockelmann die een politicus ter verantwoording roept. Maar elk soort interview dient zijn eigen doel: de gesprekken bij Daphne op dinsdag dienen ter inspiratie en komen voort uit oprechte interesse naar wie iemand is en hoe hij de dingen doet. Bij een voorloper van dit programma in De Nieuwe Liefde had ik een keer Eberhard van der Laan te gast; dat gesprek ging over zijn hartstocht voor politiek, hoe hij zich daar thuis voelt, over zijn opvoeding en waar zijn rechtvaardigheidsgevoel vandaan komt – dat is dus geen gesprek over politieke standpunten, maar over bevlogenheid. Dat vind ík nou leuk.’ Je zou kunnen zeggen dat er interviewers zijn die ‘tegenover’ je plaatsnemen, een beetje vijandig, zoals Sven Kockelmann, en interviewers die als een vriend of vriendin ‘aan jouw kant’ komen zitten. Jij bent meer van het tweede slag. ‘Ja, precies. Kijk, wij nodigen niet snel iemand uit waarvan we denken: wat heeft die een onzin lopen verkopen, of: wat heeft die de kiezer bedrogen! Als we een bedrieger zouden uitnodigen, neem bijvoorbeeld Diederik Stapel, dan zou ik graag een gesprek met hem willen voeren over zijn motieven. Waarom heeft hij gehandeld zoals hij deed? Dat vind ik veel interessanter dan de publieke veroordeling.’ Een politieke interviewer wil ontmaskeren, blootleggen, fileren. Wil jij, op een zachtaardiger manier wellicht, niet ook iets blootleggen? Om tot iets wezenlijks te komen, moet iemand immers iets kwetsbaars prijsgeven, of zelf iets ontdekken, en