Figuras femeninas en la mitología griega

Figuras femeninas en la Mitología griega

IES Iturrama, Pamplona Agrupamento de Escolas de Muralhas do Minho, Valença IES de Poio, Poio

Libro colaborativo del proyecto Equi-eTwinning

Pentesilea y Aquiles Pentesilea era la reina de las Amazonas, una mujer fuerte y valiente. Acudió en ayuda de Troya contra los griegos.

Aquiles era uno de los héroes griegos de la guerra de Troya. Se enamorará de Pentesilea al enfrentarse a ella en batalla. Era un guerrero valiente que al mismo tiempo admiraba a las mujeres.

Las Amazonas eran un grupo de mujeres guerreras. Para ellas los hombres solo valían para servirlas. Cuando nacía un hombre lo mataban.

Era su costumbre que las mujeres se cortasen un seno para facilitarles el uso del arco y el manejo de la lanza. De esta costumbre proviene su nombre "Amazonas" que en griego antiguo significaba "sin seno” Era un pueblo muy guerrero, su diosa principal era Artemisa. Las Amazonas ayudaron a los troyanos en la guerra de Troya.

Después de que Aquiles hubiera matado a Héctor, hijo del rey de Troya Príamo, la suerte de la ciudad empieza a estar en peligro. Pentesilea, reina de las Amazonas, viene en su ayuda con su ejército de mujeres guerreras.

Después de una tremenda lucha entre las Amazonas y los guerreros griegos, Aquiles y Pentesilea se encuentran frente a frente en el campo de batalla. Aquiles sale victorioso, pero se enamora de la reina justo en el momento en que ella cae al suelo herida por el héroe griego.

El frustrado romance entre Aquiles y Pentesilea tiene un trasfondo simbólico. El significado que tienen los nombres de los protagonistas de los poemas épicos generalmente determina su suerte.Penthesileia significa aquella que siente dolor o pena (penthos) por la gente (lâos), mientras que Akhilleus también es aquel que siente dolor o pena (achos) por la gente (lâos).Por tanto, héroe y amazona están unidos por un mismo destino.

Pentesilea es el alter ego femenino de Aquiles y prefigura en cierta medida la muerte del héroe, que se producirá poco después en circunstancias similares. Ambos mueren como deben morir los héroes, en medio de su gran momento épico o aristeia, lo que les permitirá vivir eternamente en los poemas épicos.

PENTESILEA ETA AQUILES

Amoniarrak soilik emakumeak ziren, gerraren eta ninfaren harmoniaren jainkosak.

Batzuetan iparraldean kokatuta zeuden, beste batzuetan Kaukasoko lautadan, eta beste batzuetan Danubioko ezkerraldeko lautadetan. Ez zegoen gizonik bere gobernuan, eta buruzagi gisa erregina zuten Gizonen presentzia baimenduta zegoen morrontza lanak egiten zituzten bitartean. Lasterketak egiteko, atzerritarrekin elkartzen ziren, baina neskak bakarrik mantentzen

zituzten.

Mutilak

jaiotzen

baziren,

mutilatu egiten zituzten itsu utziz. Dekretu bidez, neska guztiek bular bat ebakitzen zuten, brankaren erabilera eta lantza maneiatzeko. Ohitura horretatik dator "Amazonas" bere izena, "amazound" greziarretik, "bularrik ez dutena" esan nahi du..

Emakume gerlariak ziren, bere jainkosa nagusia Artemisa, ehiztaria zen. Horregatik, Efesoren fundazioa eta Artemisako tenplu handia eraikitzea lortu zuten.

Herri horretako kondaira ugari daude. Ezagunenetako da Heraklesek (Herkulesek) Euristeok esleitutako misioa betetzen duenean, eta Termodonteko ertzetara joaten da Amazoniako erregina den Hipolitoren gerrikoa hartzeko. Gerrikoa Heraklesi entregatzea onartu zuen, baina Hera jeloskorrak (Zeuz jainkoaren emaztea) matxinada bat eragin zuen amazonen artean, eta Heraklesek Hipolito hil behar izan zuen

​Pentesileia e Aquiles Pentesileia era uma rainha amazona, uma mulher forte e valente. Acudiu à guerra de Tróia contra os gregos.

Aquiles era um dos heróis gregos da guerra de Tróia. Quando enfrenta Pentesileia na batalha apaixona-se por ela. Era um guerreiro valente que, ao mesmo tempo, admirava as mulheres.

As Amazonas eram um grupo de mulheres guerreiras. Para elas, os homens só existiam para as servir. Quando um homem nascia, matavam-no.

Era tradição as mulheres cortarem os seios para facilitar o uso do arco e das lanças. O seu nome “Amazonas” deriva desta tradição, porque em grego significa “sem seios”.

Era um povo muito guerreiro, a sua deusa principal era Artemisa. As Amazonas ajudaram os troianos na guerra de Tróia.

Depois de Aquiles ter matado Heitor, filho de Príamo, rei de Tróia, a sorte da cidade começa a estar em perigo. Pentesileia, rainha das Amazonas, vem em seu auxílio com o seu exército de mulheres guerreiras.

Depois de uma tremenda luta entre as Amazonas e os guerreiros gregos, Aquiles e Pentesileia enfrentam-se no campo de batalha.

Aquiles sai vitorioso, mas apaixona-se pela rainha precisamente no momento em que ela cai ao chão ferida pelo herói grego.

O romance frustrado entre Aquiles e Pentesileia tem uma conotação simbólica.

O significado dos nomes dos protagonistas dos poemas épicos geralmente determinam o seu destino. ​Penthesileia​ significa “aquela que sente dor ou pena (penthos) pelas pessoas (lâos), enquanto que Akhilleus​ também é aquele que sente dor ou pena (achos) pelas

pessoas (lâos). Neste sentido, o herói e a amazonas estão unidos pelo mesmo destino.

Pentesileia é o alter ego feminino de Aquiles e retrata, em certa medida, a morte do herói que ocorrirá pouco depois em circunstâncias idênticas. Ambos morrem como devem morrer os heróis, no meio do seu grande momento épico ou aristeia, o que lhes permitirá viver eternamente nos poemas épicos.

Pentesilea e Aquiles Pentesilea era a raíña das Amazonas, unha muller forte e audaz. Acudiu en axuda de Troia na guerra contra os gregos.

Aquiles era un dos heroes gregos da guerra de Troia que se namorou de Pentesilea ao se enfrentar a ela en batalla. Era un guerreiro valoroso que asemade admiraba as mulleres.

As Amazonas eran un grupo de mulleres guerreiras. Para elas os homes apenas valían para as servir. Cando nacía un varón, matábano.

Era costume que as mulleres cortasen un seo para facilitaren un mellor uso do arco e da lanza.

Deste costume provén o nome "Amazonas", que en grego antigo significaba "sen seo”.

Era un pobo moi guerreiro, a súa deusa principal era Artemisa. As Amazonas axudaron os troianos na guerra de Troia.

Após Aquiles matar a Héctor, fillo de Priamo, rei de Troia, a sorte da cidade mudou para um inminente perigo. Pentesilea, raíña das Amazonas, acode en axuda da cidade co seu exército de mulleres guerreiras.

Despois dunha violenta loita entre as amazonas e os guerreiros gregos, Aquiles e Pentesilea encóntranse frente a frente no campo de batalla. Aquiles sae vitorioso, mais fica apaixonado da raíña, mesmo no momento en que ela cae no chan ferida polo heroe grego.

O frustrado romance entre Aquiles e Pentesilea ten un valor simbólico.

O significado que teñen os nomes dos protagonistas dos poemas épicos xeralmente determina a súa sorte. Penthesileia significa aquela que sente dor ou pena (penthos) pola xente (lâos), mentres Akhilleus tamén é aquel que sente dor ou pena (achos) pola xente (lâos). Por tanto, héroe e amazona están unidos por un mesmo destino.

Pentesilea é o alter ego feminino de Aquiles e prefigura até certo punto a morte do heroe, quen pouco despois morrerá en circunstancias similares. Ambos os dous morren como os heroes deben morrer, no medio do seu grande momento épico ou aristeia, o que lles permitirá vivir eternamente nos poemas épicos.

Pandora

Pandora fue, según la mitología griega, la primera mujer. Fue creada por el dios Hefesto por encargo de Zeus, después de que Prometeo le diera el don del fuego a la humanidad.

Zeus era el en la mitología griega el padre de los dioses y de los hombres, un dios muy violento, astuto y vengativo. Prometeo tuvo el valor de robar el fuego que el dios Helios llevaba. Zeus se enfadó muchísimo y obligó a Hefesto a crear una mujer que fuera capaz de seducir a cualquier hombre. Hefesto la fabricó, Atenea la vistió y Hermes le concedió la facilidad para seducir y manipular. Después, Zeus le dio vida y la mandó a casa de Prometeo.

Su hermano se enamoró perdidamente de ella y la declaró su esposa. Pero Pandora tenía una cajita que tenía dentro todos los males capaces de llenar el mundo de desgracias, aunque también estaba llena de bienes.

Un día, Pandora, aunque lo tenía prohibido, abrió la caja y todos los males se escaparon. Se dice que los bienes subieron al Olimpo y se quedaron con los dioses. Pandora, cerró la caja de golpe, quedando dentro la Esperanza.

Pandora, rápidamente corrió hacia los hombres a consolarlos, les estaba hablando de la Esperanza; a la que siempre podrían acudir.

PANDORA

Prometeo Eguzki Jainkoak bere autoan eramaten zuen sua lapurtzen ausartu zenean, Zeus haserre egoeran sartu zen eta jainko ezberdinek edozein gizon seduzitzeko gai zen emakumea sortzea agindu zuen.

Hefestok buztinez egin zuen eta modu iradokitzaileak eman zituen, Atenea dotore jantzi zen eta Hermesen erraztasunak eman eta manipulatu zituen. Orduan Zeusek bizitza eman eta Prometeoren etxera bidali zuen. Bertan hil zen onuraduna bere Epimeteo anaiarekin. Zeusek mendekua hartzeko estrategia oro erabil zezakeela ohartarazi bazen ere, Pandoraren etorrera onartu zuen eta bere xarmaz ero maiteminduta, emazte gisa hartu zuen.

Pandoraren kutxa mitoa Baina Pandorak zerbait ekarri zuen berarekin: zorigaitzak eta baita ondasun guztiak kutsatzeko gai diren gaitz guztiak zituen kutxa

ere.

Aktiboetako

bat,

itxaropena,

gaixoaren

kontsolamendua, kutxa horretan giltzapean geratzen zena. Eta, garai

hartan,

gizakiaren

bizitzak

ez

zituela

ezagutzen

gaixotasunak, zorabioak, bizioak edo pobrezia, baina ez zuen sentimendu nobleak.

Pandora-k, bere jakin-minaren biktimak, kutxa egun ilun batean ireki zuen eta gaitz guztiek mundutik ihes egin zuten, borondatez hil zituzten miserableei eraso eginez. Ondasunak Olympusera igo zirela diote eta han jainkoekin geratu ziren. Nazkatuta, neskak kutxa itxi zuen, itxaropenak barrura utzita, hain beharrezkoa zen gizakia izurritzen ari diren gaizkiak gainditzeko.

Pandora Pandora foi, segundo a mitologia grega, a primeira mulher. Foi criada pelo deus Hefesto por ordem de Zeus, depois de Prometeu ter concedido o dom do fogo à humanidade.

Zeus era, na mitologia grega, o pai dos deuses e dos homens, um deus muito violento, astuto e vingativo.

Prometeu teve a coragem de roubar o fogo que levava o deus Hélios. Zeus ficou muito incomodado e obrigou Hefesto a criar uma mulher que fosse capaz de seduzir qualquer homem.

Hefesto criou-a, Atena vestiu-a e Hermes concedeu-lhe a capacidade para seduzir e manipular.

Depois, Zeus deu-lhe vida e mandou-a para casa de Prometeu. O seu irmão, Epimeteu, seduzido pela sua beleza ficou perdidamente apaixonado por ela e tomou-a como esposa.

Contudo, Pandora tinha uma caixa que continha dentro todos os males capazes espalhar as desgraças pela humanidade, embora também contivesse tudo o que de bom existe.

Um dia, Pandora, embora tivesse sido proibida, abriu imponderadamente a caixa e todos os males se escaparam e espalharam-se sobre a humanidade. Diz-se que os bens subiram à morada do Olimpo e permaneceram com os deuses. Pandora, fechou repentinamente a caixa mas apenas a esperança ficou dentro.

Pandora, correu rapidamente em direção aos mortais para os consolar. Os homens foram assim condenados a sofrer toda a casta de males; só a esperança, pobre consolação lhes restava.

Pandora Pandora foi, segundo a mitoloxía grega, a primeira muller. Foi creada polo deus Hefesto por encomenda de Zeus, despois de Prometeo lle dar á humanidade o don do fogo.

Zeus era na mitoloxía grega o pai dos deuses e dos homes, un deus moi violento, astuto e vingativo.

Prometeo tivo a coraxe de roubar o fogo que o deus Helios levaba. Zeus asañouse tanto que obrigou a Hefesto a crear unha muller capaz de cativar calquera home.

Hefesto fabricouna, Atenea vestiuna e Hermes concedeulle a facilidade para seducir e manipular.

Despois, Zeus deulle vida e enviouna á casa de Prometeo. O seu irmán namorouse perdidamente dela e fíxoa a súa esposa.

Mais Pandora tiña unha caixiña onde colocaba todos os males capaces de encher o mundo de desgrazas, aínda que tamén estaba chea de bens.

Un día, Pandora, embora o tivese prohibido, abriu a caixa e todos os males saíran. Dise que os bens subiron ao Olimpo e ficaron cos deuses. Pandora, fechou a caixa de golpe, ficando dentro apenas a Esperanza.

Pandora, rápidamente correu onde os homes para confortalos e faloulles da Esperanza, á cal sempre poderían recorrer.

Hércules y Ónfale En la mitología griega , Ónfale era hija de Yárdano y esposa de Tmolo, rey de Lidia. Heredó el trono de su marido. Durante su reinado tuvo de esclavo a Hércules.

Hércules era conocido por ser un héroe muy fuerte, valiente, despreocupado, fiel y por ser bastante musculoso.

Hércules había asesinado a Ífito y la Pitia, sacerdotisa de Apolo, le dijo que para purificarse debía venderse como esclavo y servir a su dueño durante tres años.

El dinero de la venta sería entregado al padre de Ífito como una especie de indemnización.

Hércules fue comprado por Ónfale, reina de Lidia.

Se representa a Hércules vestido según la moda del país, con largos ropajes femeninos, mientras la reina habría adoptado sus atributos: la maza y la piel de león.

Hércules, sentado a sus pies, aprendía a hilar.

Después de tres años de esclavitud, Ónfale liberó a Hércules en agradecimiento por haber matado a una serpiente gigantesca que estaba acabando con seres humanos y cosechas. La reina lo envió a Grecia cargado de regalos.

HERCULES ETA ONFALE Greziako mitologian, Ónfale Yárdanoren alaba zen eta Tmoloren emaztea, Lydiako erregea zena. Bere senarra-ren tronua heredatu zuen. Bere erregealdian Herkules izan zuen esklabo gisa. Herkules oso heroi sendoa, ausarta, leiala eta oso muskulatsua izateagatik ezaguna zen.

Herkulesek Ífito hil zuen eta Pythia Apolo apaizak bere burua garbitzeko esklabo gisa saldu eta jabea zerbitzatu behar zuela hiru urtez esan zion. Salmentatik ateratako dirua Ífitoren aitari emango zitzaion konpentsazio moduko gisa.

Herkules, Lyoniako erregina zen Ónfale-k erosi zuen. Herkules herrialdeko modaren arabera jantzita egongo zen, emakumezkoen arropa luzearekin. Erreginak, berriz, bere atributuak hartuko zituen: maza eta lehoiaren azala.

Herkulesek, bere oinean eserita, biraka ikasi zuen.

Hiru

urteko

esklabutzaren

ondoren,

Ónfalek eskerrak eman dizkio Herkulesi, gizakiak eta laborantza hiltzen ari ziren suge erraldoi bat hiltzeagatik. Erreginak Greziara bidali zuen opariz betea.

Hércules e Ônfale Na mitologia grega, Ônfale era filha de e Iárdano e esposa de Tmolo, rei de Lidia. Herdou o trono do seu marido. Durante o seu reinado teve como escravo Hércules.

Hércules era conhecido por ser um herói muito forte, valente, despreocupado fiel e por ser bastante musculoso.

Hércules tinha assassinado Ifito e Pitia, sacerdotisa de Apolo, disse-lhe que para se purificar deveria vender-se como escravo e servir o seu dono durante três anos.

O dinheiro da venda seria entregue ao pai de Ífito como uma espécie de indemnização.

Hércules foi comprado por Ônfale, rainha da Lídia.

Hércules

é

representado

vestido

segundo a moda do país, com largas roupa femininas, enquanto a rainha teria adotado dos seus atributos: a maça e a pele de leão.

Hércules,

sentado

aos

seus

pés,

aprendía a fiar.

Depois de três de escravatura, Ônfale libertou Hércules em agradecimento por ter matado uma serpente gigante que estava a destruir os seres humanos e as colheitas. A rainha enviou-o para a Grécia cargado de presentes.

Hércules e Ônfale Na mitoloxía grega, Ónfale era filla de Iárdano e esposa de Tmolo, rei de Lidia. Herdou o trono do seu esposo. Durante o seu reinado tivo de escravo a Hércules.

Hércules era coñecido por ser un heroe moi forte, valente, despreocupado, fiel e por ser moi musculoso.

Hércules asasinara a Ífito, e á Pitia, sacerdotisa de Apolo, díxolle que para purificarse debía venderse como escravo e servir o seu dono durante tres años.

O diñeiro da venda sería entregado ao pai de Ífito como unha especie de indemnización.

Hércules foi comprado por Ónfale, raíña de Lidia.

Represéntase a Hércules vestido segundo a moda do país, con cumpridas ropaxes femininas, mentres a raíña tería adoptado os seus atributos: a maza e a pelica de león.

Hércules, sentado aos seus pés, aprendía a fiar.

Após tres anos de escravitude, Ónfale liberou a Hércules en agradecimento por ter matado unha cobra xigantesca que estaba acabando con seres humanos e con colleitas. A raíña enviouno a Grecia carregado de presentes.

Antígona Antígona fue hija del rey Edipo y la reina Yocasta.

Según el mito, su padre, Edipo, se había casado con su propia madre, Yocasta, sin saberlo y de esta unión nacieron cuatro hijos: Antígona, Ismene, Eteocles y Polinices.

Antígona, joven valiente, es comparada con su bella y dócil hermana Ismene.

Una vez que se descubre el origen de Edipo, Yocasta, su madre y esposa se suicida y él se arranca los ojos y abandona Tebas.

Los hermanos de Antígona lucharon por el trono de Tebas .Se suponía que los hermanos tenían que turnarse el trono, pero uno de ellos, Eteocles decide quedarse con el poder.

Polinices ofendido arma un ejército para reclamar el trono.

La guerra acaba con el fallecimiento de los dos hermanos de Antígona.

Proclamado como rey de Tebas, Creonte prohíbe que Polinices sea enterrado,se dejará fuera de la ciudad al alcance de los cuervos y los perros.

Enterrar a los muertos era muy importante para los griegos.

Por eso Antígona decide enterrar a su hermano rebelándose contra Creonte.Por lo que este condena a Antígona a muerte y ella se suicida.

Hemón, al enterarse de la muerte de su prometida Antígona, intenta matar a Creonte, pero falla y se clava la espada en sus propias entrañas.

Creonte se da cuenta de su error al haber decidido mantener su soberanía por encima de las leyes divinas.

ANTIGONA Antigona Edipo erregearen eta Yocasta erreginaren alaba zen. Mitoaren arabera, bere aita, Edipo, bere amarekin, Yocasta-rekin, ezkondu zen hura jakin gabe eta bat-egite honetako lau seme-alaba jaio ziren: Antigona, Ismene, Eteocles eta Polinices. Antigona, gazte ausarta, Ismene bere ahizpa eder eta otzanarekin konparatzen dute . Behin Ediporen jatorria deskubritzen denean, Yocasta, bere ama bere burua hiltzen du hark bere begiak ateratzen ditu eta Tebas uzten du. Antigonaren anai-arrebek Tebaseko tronuagatik borroka egiten dute .uste zuen anai-arrebek tronua txandakatu behar zutela, baina haietako bat, Eteocles-ek boterearekin geratzea erabakitzen du. Polinices ofendituta tronua eskatzeko armada bat sortzen du. Gerra Antigonaren bi anai-arreben heriotzarekin bukatzen da.

Tebaseko

errege

bezala

Kreonak Polinices lurperatzea

aldarrikatuta, debekatzen

bere gorpua arratoi eta txakurren eskura utziz hiritik kanpo. Hildakoak lurperatzea oso garrantzitsua zen grekoentzat. Horregatik Antigonak Kreonaren aurka matxinatuz bere anaia lurperatzea erabakitzen du. Honek Antigona hiltzeraino kondenatzen du eta bere burua hiltzen du. Antigona bere senargaiaren heriotza jariterakoan, Hemรณn Kreona hiltzen saiatzen da, baina huts egiten du eta ezpata bere erraietan iltzatzen da. Kreona bere akatsaz konturatzen da bere subiranotasuna lege jainkotiarren gainetik mantentzea erabakitzerakoan.

Antígona Antígona era filha do rei Édipo e da rainha Jocasta.

Segundo o mito, o seu pai, Édipo, casou-se com a sua própria mãe, Jocasta, cometendo incesto sem o saber e dessa união nasceram quatro filhos: Antígona, Ismene, Etéocles e Polinices.

Antígona, uma jovem corajosa, é comparada à sua bela e dócil irmã Ismene.

Uma vez que a origem de Édipo é descoberta, Jocasta, a sua mãe e esposa suicida-se e ele arranca os olhos e abandona Tebas.

Os irmãos de Antígona lutaram pelo trono de Tebas. Supostamente, os irmãos deveriam dividir o trono, mas um deles, Etéocles decide ficar com o poder. Polinices ofendido arma um exército para reivindicar o trono.

A guerra termina com a morte dos dois irmãos de Antígona.

Proclamado rei de Tebas, Creonte proíbe que Polinices seja enterrado, será deixado fora da cidade ao alcance de corvos e cães.

Enterrar os mortos era muito importante para os gregos. É por isso que Antígona decide enterrar o seu irmão rebelando-se assim contra Creonte. Por esse motivo, este condena Antígona à morte e ela acaba por cometer suicídio.

Hémon, ao saber da morte de sua noiva Antígona, tenta matar Creonte, mas falha e enfia a espada nas suas próprias entranhas.

Creonte apercebe-se do seu erro quando decidiu manter a sua soberania sobre as leis divinas.

Antígona Antígona foi filla do rei Edipo e da raíña Iocasta.

Segundo o mito, o seu pai, Edipo, casara coa súa propia mai, Iocasta, sen o saber, e desta unión naceron catro fillos: Antígona, Ismene, Eteocles e Polinices.

Antígona, xove e valente, é comparada coa súa bela e dócil irmá Ismene.

Unha vez que se descobre a orixe de Edipo, Iocasta, a súa mai e esposa, suicídase e el arrinca os ollos e abandona Tebas.

Os irmáns de Antígona loitaron polo trono de Tebas. Supúñase que os irmáns tiñan que se turnar no trono; porén, un deles, Eteocles, decidiu ficar co poder. Polinices ofendido armou un exército para reclamar o trono.

A guerra acabou coa morte dos dous irmáns de Antígona.

Proclamado rei de Tebas, Creonte prohíbe que Polinices sexa enterrado e deixará o seu cadáver fóra da cidade ao alcance dos corvos e dos cans.

Enterrar os mortos era moi importante para os gregos. Por iso, Antígona decide enterrar o seu irmán rebelándose contra Creonte.

Por ese motivo, o rei condena a morte a Antígona e ela suicídase.

Hemón, ao enteirarse da morte da súa prometida Antígona, tenta matar a Creonte, mais fracasa, polo que chanta a espada nas súas propias entrañas.

Creonte caeu na conta do seu erro ao ter decidido manter a súa soberanía por cima das leis divinas.

Nacimiento de Atenea

Atenea era una diosa de la mitología griega, justa y muy inteligente, que siempre se mantuvo virgen.

Zeus era un dios vengativo y violento pero al mismo tiempo astuto para liberarse de las profecías.

Hefesto era un dios obediente a Zeus.

El nacimiento de Atenea fue prodigioso.

Metis se quedó embarazada de Zeus.

Un oráculo le dijo a Zeus que sus hijos serían más poderosos que él y decidió devorar a Metis.

El estado de gestación era muy avanzado y la criatura se siguió desarrollando dentro de la cabeza de Zeus.

Al sentir mucho dolor de cabeza, solicitó que le abrieran el cráneo para sacar lo que le causaba tanto dolor.

Así lo hizo el dios Hefesto, que le abrió la cabeza con un hacha.

De esa herida salió Atenea ya adulta y vestida con una armadura, casco y la lanza. Diosa, por tanto, de la inteligencia y guerrera.

ATENEAREN JAIOTZA Atenea Greziako mitologiaren jainkosa zen, bidezkoa eta oso adimentsua, beti birjina izaten jarraitu zuena. Zeus jainko mendekatzaile eta bortitza zen, baina, aldi berean, azkarra zen,profezietatik askatzeko. Hefesto jainkoa Zeusen esanetara zegoen beti.

Atenearen jaiotza handia izan zen. Metis Zeusengandik haurdun geratu zen. Orakulu batek Zeusi esan zion bere seme-alabak bera baino indartsuagoak izango zirela eta Metis deboratzea erabaki zuen. Gestazio egoera oso aurreratua zen eta izakiak Zeusen buruaren barnean garatzen jarraitu zuen. Buruko mina asko sentitu zuenean, bere garezurra irekitzea eskatu zuen, hainbeste min eragin ziona kentzeko. Hefestio jainkoa agindua bete zuen. Burua aizkora batekin ireki zuen. Zauri horretatik atera zen Atenea, heldua eta armadura, kaskoa eta lantza jantzita. Jainkosa, beraz, adimena eta gerlaria bilakatu zen..

Atenea Era uma deusa da mitologia grega, filha de Zeus e de Métis. Era justa, muito inteligente e sempre se manteve virgem.

Zeus era um deus vingativo e violento, mas ao mesmo tempo astuto para se libertar das profecias.

Hefesto era um deus obediente a Zeus.

O nascimento de Atenea foi prodigioso.

Métis ficou grávida de Zeus.

Um oráculo disse a Zeus que os seus filhos seriam mais poderosos que ele e decidiu devorar Métis.

O estado de gestação era muito avançado e a criatura continuou a desenvolver-se dentro da cabeça de Zeus.

Ao sentir muita dor de cabeça, solicitou que lhe abrissem o crânio para retirar o que lhe causava tanta dor.

Assim o fez o deus Hefesto, que lhe abriu a cabeça com uma machada.

Dessa ferida saiu Atena já adulta e vestida com uma armadura, capacete e lança. Deusa, por tanto, da inteligência e guerreira.

Nacemento de Atenea

Atenea era unha deusa da mitoloxía grega, xusta e moi intelixente, que sempre se mantivo virxe.

Zeus era un deus vingativo e violento; mais, ao mesmo tempo, astuto para liberarse das profecías.

Hefesto era un deus obediente a Zeus.

O nacemento de Atenea foi prodixioso.

Metis ficou gravida de Zeus.

Un oráculo díxolle a Zeus que os seus fillos serían máis poderosos ca el e decidiu devorar a Metis.

O estado de xestación era moi avanzado e a criatura continuou desenvolvéndose dentro da cabeza de Zeus.

Ao sentir unha intensa dor de cabeza, solicitou que lle abrisen o cráneo para tirar o que lle causaba tanta dor .

Así o fixo o deus Hefesto, que lle abrió a cabeza cunha machada.

Desa ferida saiu Atenea, xa adulta e vestida cunha armadura, casco e a lanza. Deusa, por tanto, da intelixencia e da guerra.

Píramo y Tisbe Era Píramo el joven más apuesto y Tisbe la más bella de las chicas de Oriente. Vivían en la antigua Babilonia, en casas contiguas.

Su proximidad les hizo conocerse y empezar a quererse. Con el tiempo creció el amor.

Hubieran acabado casándose, pero se opusieron los padres. Aunque no les dejaban verse, lograban comunicarse de alguna forma.

La pared medianera de las dos casas tenía una pequeña grieta casi imperceptible, pero ellos la descubrieron y le hicieron conducto de su voz. A través de ella pasaban sus palabras de amor.

Un día acordaron escaparse por la noche, burlando la vigilancia, y reunirse fuera de la ciudad.

La primera en llegar al lugar acordado, cerca de una fuente, fue Tisbe. Al rato, la joven escapó de una leona que tenía sus fauces aún ensangrentadas de una presa reciente. En su huida se le cayó el velo con que cubría su cabeza. Cuando la leona hubo aplacado su sed en la fuente, encontró el velo y lo destrozó con sus garras y sus dientes.

Algo más tarde llegó por fin Píramo. Distinguió en el suelo las huellas de la leona y el velo de Tisbe con sangre y no pudo reprimirse, pensó que ella estaba muerta y se consideró culpable.

Se hundió el puñal en las entrañas. Su sangre salpicó hacia lo alto y manchó de oscuro la blancura de las moras que se volvieron rojas.

Cuando Tisbe se recuperó del susto encontró a su amado muerto en el suelo y su propio velo rasgado por la leona. Entonces decidió seguir a Píramo en su muerte, y les rogó a los dioses que los unieran también en la muerte.

Sus plegarias conmovieron a los dioses y, desde entonces, las moras son de color oscuro cuando maduran y los restos de ambos descansan en una misma urna.

PĂ?RAMO ETA TISBE Piramo zen gazterik ederrena eta Tisbe Ekialdeko neskarik ederrena. Babilonia zaharrean bizi ziren, ondoko etxeetan.

Gertutasunagatik, elkar ezagutu eta maitatzen hasi ziren. Denborarekin maitasuna hazi zen. Ezkondu nahiz zuten, baina gurasoek aurka egin zuten. Ikusten uzten ez zieten arren, nolabait komunikatzea lortu zuten.

Bi etxeetako horma mehelinak arraildura txiki bat zuen, ia hautemanezina, baina haiek aurkitu zuten eta haren ahotsaren bidea egin zioten. Haren bidez pasatzen zituzten beren maitasun-hitzak.

Egun batean, ihes egitea erabaki zuten, zaintza iseka eginez, eta hiritik kanpo biltzea.

Adostutako tokira, iturri batetik gertu, iritsi zen lehena Tisbe izan zen. Handik gutxira, lehoi eme batengandik ihes egin zuen. Lehoi eme haren ahalak odoletan zeuden oraindik, presa berri batengatik. Ihes egitean, burua estaltzen zuen errezela erori zitzaion. Lehoiak egarria iturrian apaldu zuenean, beloa aurkitu zuen eta atzaparrekin eta hortzekin txikitu zuen.

Geroxeago PĂ­ramo iritsi zen azkenean. Lurrean lehoiaren eta Tisbeko beloaren aztarnak odolez bereizi zituen eta ezin izan zuen erreprimitu, bera hilda zegoela pentsatu eta erruduntzat jo zuen bere burua. Sastakaia bere erraietan hondoratu zen. Haren odola dena zipriztindu zuen, masusta zuriak ilundu ziren, gorri kolorea hartuz. Orain masustek gorriak dira. Tisbe sustotik berreskuratu zenean, bere maitea lurrean aurkitu zuen, hilda, eta lehoiak urratutako beloa. Orduan, bera ere hiltzea erabaki zuen, eta jainkoei eskatu zien biak elkartzea.

Haren otoitzek jainkoak hunkitu ziren eta, harrezkero, masustak ilunak dira heltzen direnean, eta bien hondarrak kutxa berean daude.

Píramo e Tisbe Píramo era o jovem mais bonito e Tisbe a jovem mais bonita do Oriente. Eles moravam na antiga Babilónia, em casas adjacentes.

A proximidade levou-os a que se conhecessem e começassem a amar-se. Com o tempo, o amor foi crescendo. Ambos acabariam por se casar, mas os pais opunham-se ao seu enlace.

Embora não se pudessem ver, conseguiam comunicar-se de alguma maneira.

A parede mediadora das duas casas tinha uma pequena fenda quase imperceptível, mas eles descobriram-na e transformaram-na no conduto da sua voz, por onde passavam as suas palavras de amor.

Uma noite, decidiram fugir, escapando-se da vigilância e marcaram um encontro fora da cidade, junto do túmulo de Nino. Havia aí uma amoreira que crescera perto de uma fonte.

Tisbe foi a primeira a chegar ao local combinado, perto da fonte. Depois de algum tempo, a jovem escapou de uma leoa que tinha ainda as mandíbulas ensanguentadas de uma presa recente. Na sua fuga, deixou cair o véu que lhe cobria a cabeça. Quando a leoa saciou a sede na fonte, encontrou o véu de Tisbe e despedaçou-o com suas garras e dentes.

Entretanto chegou Píramo, que ao ver os pedaços do véu manchados de sangue e os rastros da leoa, imaginou que Tisbe tinha sido morta por um animal selvagem. Considerou-se culpado e num ímpeto de desespero, trespassa o coração com a espada. O seu sangue derramou-se e os frutos da amoreira, que até então eram brancos, tomaram a cor vermelha do sangue derramado.

Quando, pouco depois, Tisbe se recuperou do susto, encontrou o seu amado morto no chão e o seu próprio véu rasgado pela leoa. Então Tisbe decidiu seguir Píramo na morte, e implorou aos deuses que os unissem também na morte.

As orações de Tisbe comoveram os deuses e, desde então, as amoras tomaram a cor escura quando amadurecem e os restos de ambos repousam na mesma urna.

Píramo e Tisbe ​ iramo era o mozo máis baril e Tisbe a rapaza máis fermosa do Oriente. Vivían na antiga P Babilonia, en casas contiguas. Co paso do tempo o amor creceu entre eles.Terían acabado por casar, mais os pais opuxéronse. Aínda que non lles deixaban verse, conseguiron comunicarse dalgún xeito.

Na parede medianeira entre as dúas casas había unha pequena fenda, case imperceptíbel, mais eles descubrírona e fixeron dela o conduto da súa voz. A través dela pasaban as súas palabras de amor .

Un día decidiron fuxir pola noite, burlando a vixilancia , ​e reúníronse fóra da cidade​.

A primeira en chegar ao lugar acordado, a carón dunha fonte, foi Tisbe. Ao pouco tempo, a moza viuse obrigada a fuxir dunha leoa que se aproximou a beber na fonte. Aínda tiña as mandíbulas ensanguentadas dunha presa recente. Na súa fuxida Tisbe perdeu o veo con que cubría a cabeza. Cando a leoa saciou a sede na fonte, encontrou o veo e rompeuno coas gadoupas e os dentes. ​ inalmente chegou Píramo e logo F distinguiu no chan as pegadas da leoa e o veo de Tisbe lixado de sangue, e non puido reprimir as lágrimas ao pensar que estaba morta e ao considerarse culpábel.

Desesperado, afundiu o puñal nas súas entrañas. O seu sangue brotou cara arriba e virou escura a brancura das amoras que viraron vermellas.

Cando Tisbe recuperou o alento achou o seu amado morto no chan e o seu propio veo rasgado pola leoa. Entón decidiu seguir a Píramo na súa morte, e suplicou aos deuses que a uniran a el no Alén.

As súas oracións conmoveron os deuses e, desde aquela, as amoras viran escuras cando maduran e os restos de ambos descansan na mesma urna.

Narciso y Eco

Narciso era un joven de gran belleza que se enamoró de su propio reflejo en el agua.

Eco era una ninfa que, enamorada de Narciso, fue rechazada por este y terminó convertida en eco.

Narciso nació ignorando su belleza y se volvió un muchacho introvertido. Le gustaba dar largas caminatas y en una oportunidad pasó cerca de la cueva de Eco que al verlo se enamoró de él.

Narciso repitió varias veces el paseo cerca de la cueva de Eco. Ella siempre se quedaba admirándolo. Un día sin darse cuenta la ninfa pisó una ramita y Narciso la descubrió y le preguntó qué hacía allí pero ella no podía responderle y solo repitió sus últimas palabras. Él continuó hablando y ella repitiendo, sin poder decir lo que quería.

Finalmente con ayuda de los animales del bosque confesó su amor por Narciso.

La pobre Eco sólo recibió de parte de Narciso una risa que le rompió el corazón y regresó a su cueva llorando. Allí permaneció sin moverse, repitiendo las últimas palabras de Narciso: qué tonta… tonta…, y así se consumió, volviéndose una con la cueva y dejando sólo su voz flotando en el aire.

Se dice que la diosa Némesis, que había presenciado todo, aprovechó uno de los paseos de Narciso para despertar en él una poderosa sed. El joven recordó el riachuelo junto a la cueva de Eco. Al inclinarse para beber vio su imagen reflejada en el agua. Tal como había predicho Tiresias, su propia imagen causó su perdición, pues quedó tan admirado de ésta que ahí mismo murió.

Otras versiones dicen que se ahogó al querer reunirse con su amado reflejo en el agua. Allí donde él murió, surgió una flor que lleva su nombre: el Narciso, que crece sobre las aguas

NARCISO ETA ECO

Narciso edertasun handiko mutila zen bere uretako islan maiteminduta. Eco ninfa bat zen, Narzisotaz maiteminduta, baina honek, baztertu egin zuen. Narciso bere edertasuna alde batera utzita jaio zen eta mutiko barnekoia bihurtu egin zen. Ibilaldi luzeak egitea gustatzen zitzaion eta behin Ecoren kobazulotik gertu pasatu zen eta Ecoz maitemindu egin zen. Bera beti begiratzen gelditzen zen.

Ninfak konturatu gabe egun batean adarrak zapaldu zituen eta Narciso aurkitu bere hor zegoela ikusi zuen eta han zer egiten zuen galdetu zion, baina ezin izan zion erantzun eta bere azken hitzak bakarrik errepikatu zituen. Hitz egiten jarraitu zuen eta berak errepikatu zuen, nahi zuena esan ezinik.

Azkenean, basoko animalien laguntzarekin, Narzisokiko maitasuna aitortu zuen. Eco gaixoari bihotza lehertu zitzaion Narkisoren algara jaso zuen eta bere leizera negarrez itzuli zen. Han gelditu zen, mugitu gabe, Narcisoren azken hitzak errepikatuz: ze tuntuna, ze tuntuna, ze tuntuna...eta horrela kontsumitu zen, kobazuloarekin bat bihurtu eta bere ahotsa airean flotatzen bakarrik utzi zuen. Esan ohi da Nemesis jainkosa, dena lekuko izan zena, Narcisoren bilaldietako bat aprobetxatu zuela bere egarri indartsua pizteko. Gazteak Eko leizearen ondoan zegoen erreka gogoratu zuen. Edateko makurtuta zegoela, bere irudia uretan islatuta ikusi zuen. Tiresiasek iragarri zuenez, bere irudi propioak erorketa eragin zuen, berarengandik hain miretsia baitzen bertan hil zela. Beste bertsio batzuek diote bere isla maitea uretan topatu nahi zuela ito zela. Hil zen tokian, bere izena daraman lore bat sortu zen: Narcisoa, uretan hazten dena.

Narciso e Eco Narciso era um jovem de grande beleza que se apaixonou por seu próprio reflexo na água.

Eco era uma ninfa que se apaixonou por Narciso, mas como foi rejeitada por ele acabou convertida num eco.

Narciso, quando nasceu, não era consciente da sua beleza e transformou-se num rapaz introvertido. Gostava de fazer longas caminhadas e uma vez passou perto da caverna de Eco, que mal o viu se apaixonou por ele.

Narciso repetiu várias vezes a caminhada perto da caverna Eco. Ela sempre ficava fascinada por ele. Um dia, sem se perceber, a ninfa pisou em um galho e Narciso descobriu-a e perguntou-lhe o que estava a fazer ali, mas Eco não conseguia responder-lhe e apenas repetiu as suas últimas palavras. Narciso continuou a falar e ela a repetir o que ele dizia, incapaz de dizer o que queria.

Finalmente, com a ajuda dos animais da floresta, Eco confessou o seu amor por Narciso.

A pobre Eco só recebeu uma gargalhada de Narciso o que lhe partiu o coração e a fez voltar para a sua caverna a chorar. Aí permaneceu sem se mexer, repetindo as últimas palavras de Narciso: que tonta ... tonta ..., e assim se ia consumindo, fundindo-se com a caverna e deixando apenas a sua voz a soar pelo ar.

Dizem que a deusa Némesis, que tinha testemunhado tudo, aproveitou uma das caminhadas de Narciso para lhe provocar uma sede poderosa. O jovem lembrou-se do riacho ao lado da caverna de Eco. Ao inclinar-se para beber, viu sua imagem refletida na água. Como Tirésias previra, a sua própria imagem provocou a sua perdição, pois ficou tão fascinado por ela que morreu ali mesmo.

Outras versões dizem que Narciso se afogou quando procurava o seu amado reflexo na água.

No mesmo sítio onde morrera, apareceu uma flor à qual foi dado o seu nome: Narciso, que cresce sobre as águas.

Narciso e Eco Narciso era un mozo de grande beleza que se namorou do seu propio reflexo na auga.

Eco era unha ninfa que, namorada de Narciso, foi rexeitada por este e terminou transformada en eco.

Narciso naceu ignorando a súa beleza e tornouse un rapaz introvertido. Gustaba de dar longas caminadas e nunha ocasión pasou ao pé da cova de Eco que, ao velo, namorouse del. Narciso repetiu varias veces o paseo polas proximidades da cova de Eco. Ela sempre ficaba a ollar para ele, admirándoo. Un día, sen se decatar, a ninfa pisou unha poliña e Narciso descubriuna e preguntoulle que facía alí; mais ela non podía responder e apenas repetiu as súas últimas palabras. El continuou falando e ela repetindo, sen poder dicir o que desexaba.Finalmente, coa axuda dos animais do bosque, confesou o seu amor por Narciso.

A coitada Eco só recibiu de Narciso unha gargallada que lle partiu o corazón e regresou á súa cova chorando. Alí permaneceu sen moverse e sen poder falar, apenas repetindo as últimas palabras de Narciso: que parva… parva…, e así internouse na cova e deixou de comer até consumirse e desintegrarse, ficando apenas a súa voz flutuando no ar.

Seique a deusa Némese, que presenciara todo, aproveitou un dos paseos de Narciso para acordar nel unha poderosa sede. O xove lembrou o riacho a carón da cova de Eco. Ao se inclinar para beber viu a súa imaxe reflectida na auga. Tal como vaticinara Tiresias, a súa propia imaxe causou a súa perdición, pois ficou tan admirado dela que alí mesmo morreu.

Otras versións din que afogou ao querer reunirse co seu amado reflexo na auga. Alí onde morreu, surxiu unha flor que leva o seu nome: o narciso, que crece sobre as augas.

Atalanta Atalanta, era una mujer fuerte y aventurera, y tenia mucha astucia y casi siempre se salia con la suya.Hipomenes era un joven muy muy pícaro y se atrevió a desafiar a Atalanta, con mucha astucia para vencerla.

Atalanta decidió vivir en el bosque, así es como se convirtió en una excelente cazadora.Se enfrentó a diversos monstruos como Centauros que intentaron violarla, pero ella los mató con flechas. También participó en la cacería del jabalí de Calidón que había enviado la diosa Artemisa.Finalmente, Atalanta obtuvo el premio por la carrera de los juegos fúnebres,que hizo que su fama se difundiera.

Bella y poderosa, Atalanta no quería casarse y deseaba mantenerse virgen.Solo se casaría si alguien le ganaba en una carrera, pero ,incluso dándole ventaja, nadie consiguió vencerla..Hasta que llegó un joven llamado Hipómenes.

El joven pícaro contaba con una estrategia. Planeaba dejarle manzanas de oro en el suelo que Afrodita le había dado. Cada vez que Atalanta lo alcanzaba tiraba una manzana al suelo, ella se paraba a recogerla por su esplendor, Así es como Hipómenes consiguió la mano de Atalanta.Los dos vivieron felizmente enamorados, compartiendo el amor por la caza y las aventuras. El mito dice que los esposos entraron en uno de los santuarios de Zeus y allí disfrutaron de su amor, lo cual enfureció al dios y los transformó en dos leones. Los leones no se cruzaban entre ellos, de manera que así los condenaba a estar separados por siempre.

Atalanta fue tan importante para la mitología griega que algunos mitógrafos, como Apolodoro, la incluyen como la única mujer de los Argonautas, aquel grupo de héroes que venció en un difícil viaje en busca del vellocino de oro.

Atalanta simboliza a la mujer independiente que se rebeló contra los esquemas patriarcales de la Antigua Grecia y logró obtener el respeto de todos en su presente y en el futuro.

ATALANTA

Atalanta, emakume indartsua eta abenturazalea zen, eta matzurkeria asko zeukan. Ia beti berearekin ateratzen zen. Hipomen oso gazte zitala zen, eta Atalantari desafio egitera ausartu zen, hura garaitzeko maltzurkeria handiz. Atalantak basoan bizitzea erabaki zuen, horrela bihurtu zen ehiztari bikaina. Hainbat munstrori aurre egin zien, Zentauroak adibidez, bortxatzen saiatu zirenak, baina berak geziekin hil zituen. Artemisa jainkosak bidali zuen Kalidongo basurdearen ehizaldian ere parte hartu zuen.

Azkenik, Atalantak, hileta-jokoen karreragatik saria lortu zuen, bere ospea zabaltzea eragin zuena. Ederra eta ahaltsua, Atalantak ez zuen ezkondu nahi eta birjina mantendu nahi zuen.

Bakarrik ezkonduko zen norbaitek lasterketa batean irabazten bazion, baina, abantaila emanez ere, inork ez zuen garaitzerik lortu Hipomes izeneko gazte bat iritsi zen arte.

Gazte pikaroak estrategia bat zuen. Afroditak emandako lurrean urrezko sagarrak uzteko asmoa zuen. Atalantak, harrapatzen zuen bakoitzean, sagarrondo bat botatzen zuen lurrera, eta bera geratzen zen bere distira jasotzera, Hipomesek Atalantaren eskua lortu zuen bezala.

Biak zoriontsu bizi izan ziren maiteminduta, ehizarekiko maitasuna eta abenturak partekatuz.

Mitoak, senarrak, Zeusen santutegietako batean sartu zirela dio, eta, bertan, bere maitasunaz gozatu zutela, jainkoa haserrarazi zuena eta bi lehoi bihurtu zituena. Lehoiak ez ziren elkarren artean gurutzatzen, eta horrela betiko bananduta egotera kondenatzen zituen.

Atalanta hain garrantzitsua izan zen greziar mitologiarentzat, zenbait mitografok, Apolodoro kasu, Argonauten emakume bakarra bezala hartzen dutela, urrezko ahari-larruaren bila bidaia zail batean garaitu zuen heroi talde hura.

Atalantak Antzinako Greziako eskema patriarkalen aurka matxinatu zen emakume independentea sinbolizatzen du, eta guztien errespetua lortzea lortu zuen bere orainean eta etorkizunean.

Atalanta Atalanta era uma mulher forte e aventureira, tinha muita astúcia e quase sempre saía vencedora. Hipómenes era um jovem muito atrevido, e ousou desafiar a Atalanta com muita astúcia para a derrotar.

Atalanta decidiu viver nos bosques e foi assim que se tornou uma excelente caçadora.Enfrentou vários monstros como centauros que tentaram violá-la , mas ela matou-os com setas. Também participou na caça do javali de Cálidon que a deusa Artemisa tinha enviado.Nos jogos fúnebres celebrados em honra de Pélias, Atalanta ganhou o prémio da corrida e ainda o da luta, o que fez com que a sua fama se espalhasse.

Bela e poderosa, Atalanta não queria casar-se e desejava continuar virgem. Anunciou que só desposaria um homem capaz de a vencer na corrida, mas, mesmo concedendo ao seu concorrente um ligeiro avanço, ninguém conseguia vencê-la. Até que chegou um jovem chamado Hipómenes.O jovem astuto tinha uma estratégia, trazia consigo umas maçãs douradas que lhe dera Afrodite e tencionava atirá-las ao chão. Cada vez que Atalanta o alcançava, ele atirava uma maçã para o chão e ela detinha-se para a apanhar levada pelo seu esplendor.

Foi assim que Hipómenes conseguiu a mão de Atalanta.

Os dois viveram felizes e apaixonados, partilhavam a paixão pela caça e pelas aventuras. O mito diz que os esposos entraram num dos santuários de Zeus e aí se saciaram de amor.

Indignado com tal sacrilégio, Zeus transformou-os a ambos em leões. Os leões não se podiam unir entre si, de modo que os condenou a ficarem para sempre separados.

Atalanta foi tão importante para a mitologia grega que alguns mitólogos, como Apolodoro, consideram-na como a única mulher dos argonautas, aquele grupo de heróis que derrotaram numa jornada difícil em busca do Tosão de Ouro.

Atalanta simboliza a mulher independente que se revelou contra esquemas patriarcais da Grécia Antiga e conseguiu ganhar o respeito de todos no seu presente e no seu futuro.

Atalanta

Atalanta, era unha muller forte e aventureira, e era tamén moi astuta e adoitaba a conseguir sempre o que quería.

Hipomenes era un mozo mui arteiro e atreveuse a desafiar a Atalanta, con moita astucia para vencela.

Atalanta decidiu vivir na fraga, e así foi como virou unha excelente cazadora.

Enfrentouse a diversos monstros como Centauros, que tentaron violala, mas ela matounos coas súas frechas. Tamén participou na cazaría do jabarín de Calidón que enviara a deusa Artemisa.

Finalmente, Atalanta obtivo o premio pola carreira dos xogos fúnebres, que fixo que a súa fama se difundise.

Bela e poderosa, Atalanta non quería casar e desexaba manterse virxe.

Só casaría se alguén a gañaba nunha carreira; porén, mesmo dándolle vantaxe, ninguén consiguiu vencela... Até que chegou un xove chamado Hipómenes.

O astuto mozo contaba cunha estrategia. Tencionaba deixarlle no chan as mazás de ouro que Afrodita lle dera. Así, cada vez que Atalanta o alcanzaba tiraba ao chan unha mazá e ela, admirada polo seu esplendor, paraba a recollela. Así foi como Hipómenes conseguiu a man de Atalanta.

Os dous viviron felizmente namorados, compartindo o amor pola caza e as aventuras. O mito di que os esposos entraron nun dos santuarios de Zeus e alí disfrutaron do seu amor, o cual enfureceu o deus, que os transformou en dous leóns. Os leóns non se cruzaban entre eles, de maneira que os condenaba a estar separados para sempre.

Atalanta foi tan importante para a mitoloxía grega que algúns mitógrafos, como Apolodoro, inclúena como a única muller dos Argonautas, aquel grupo de heroes que venceu nunha difícil viaxe na procura do velaro de ouro.

Atalanta simboliza a muller independente que se rebelou contra os esquemas patriarcais da Antiga Grecia e conseguiu o respecto de todos no seu presente no futuro.

Apolo y Dafne Dafne, era una ninfa, más concretamente la de los árboles. Era hija del Ladón y de Gea, la diosa de la tierra. Dotada de una gran belleza, la joven ninfa se va a convertir, en este mito griego, en la representación de dolor y del sacrificio personal, de la metamorfosis​.

Apolo es un dios del Olimpo. Apolo era el líder de las musas, patrón de la música y la poesía.

Apolo era un dios muy poderoso e irascible, temido por el resto de los dioses. Era vengativo y lujurioso. Siempre fue muy desafortunado en el amor.

Apolo, hijo de Zeus, mata a la serpiente Pitón. Debido a esta hazaña se empezó a burlar de Eros, señalándole que el arco y la flecha no eran instrumentos para sus manos.

Eros decidió vengarse y disparó una flecha con la punta de oro a Apolo y este quedó perdidamente enamorado de Dafne.

En cambio, Eros lanzó a Dafne una flecha con el extremo de plomo y así ella sintió desprecio por Apolo.

Cuanto más rechaza Dafne a Apolo, el dios más se obsesiona con perseguir a la joven.

El dios recurrió al Olimpo, para solicitar la ayuda necesaria para poder alcanzar a la ninfa, su pedido fue atendido por los dioses y cuando Dafne se vio acorralada por Apolo rogó a su padre que la protegiera.

Fue en ese instante que la piel de Dafne comenzó a transformarse en corteza, sus cabellos en hojas y sus brazos en ramas. Y así nació el árbol del laurel con sus verdes hojas que coronan a los reyes y príncipes.

Como ya no la podía tomar como esposa, Apolo le prometió que la amaría eternamente como su árbol y que sus ramas coronarán las cabezas de los héroes. Apolo empleó sus poderes de eterna juventud e inmortalidad para que siempre estuviera verde.

El desenlace del mito es triste ya que por meterse con Eros Apolo no va a poder tener nunca a Dafne.

APOLO ETA DAFNE Dafne, ninfa bat zen, zuhaitzen ninfa hain zuzen. Ladon eta Gearen alaba zen, lurraren jainkosa. Edertasun handiz hornitua, ninfa gaztea, mito greko honetan, oinazearen eta sakrifizio pertsonalaren irudikapen bihurtuko da, metamorfosiaren irudikapena.

Apolo Olinpoko jainko bat da. Apolo musen liderra zen, musikaren eta poesiaren patroia.

Apolo, oso jainko boteretsu eta suharra zen, gainontzeko jainkoen beldur

zena.

Mendekaria eta lizuna zen. Beti izan da

zorigaiztokoa maitasunean.

Apolok, Zeusen semeak, Piton sugea hiltzen du. Balentria honen ondorioz, Erosi iseka egiten hasi zitzaion, arkua eta gezia, bere eskuetarako tresnak ez zirela adieraziz. Erosek mendekua hartzea erabaki zuen, eta urrezko puntaz gezi bat bota zion Apolori, eta hau, erabat maiteminduta geratu zen Dafnerekin. Erosek, aldiz, berun muturraz gezi bat jaurtiki zion Dafneri, eta, horrela, Apolorenganako mespretxua sentitu zuen. Dafnek Apolori zenbat eta gehiago arbuiatu, jainkoa gehiago obsesionatzen da neska gaztea jazartzearekin.

Jainkoak, Olinpora jo zuen, ninfara iritsi ahal izateko beharrezko laguntza eskatzeko, bere eskaera, jainkoek artatu zuten, eta Dafne, Apolok inguratua izan zenean, bere aitari, babesteko erregutu zion. Une horretan Dafneren azala azal bihurtzen hasi zen, ilea hostoetan eta besoak adarretan. Eta horrela jaio zen ereinotzaren zuhaitza, errege eta printzeak koroatzen dituzten bere hosto berdeekin.

Jada emazte bezala hartu ezin zuenez, Apolok, betirako maitatuko zuela agindu zion, bere zuhaitza bezala, eta bere adarrek, heroien buruak koroatuko zituztela. Apolok bere betiereko gaztetasun eta hilezintasun ahalmenak erabili zituen beti berde egon zedin.

Mitoaren amaiera tristea da, Eros Apolorekin sartzeagatik Apolok ezingo baitu inoiz Dafne izan.

Apolo e Dafne Dafne era uma ninfa, mais especificamente a das árvores. Diz-se ser filha do rio Ladón e de Gea, a deusa da terra. Dotada de grande beleza, a jovem ninfa será, nesse mito Grego, a representação da dor, do sacrifício pessoal e da metamorfose.

Apolo é um deus do Olimpo. Era o líder das musas, patrono da música e da poesia. Apolo era muito poderoso e irascível, temido pelo resto dos deuses. Era vengativo e lascivo. Sempre foi muito desventurado no amor.

Apolo, filho de Zeus, mata a serpente Píton. Por causa dessa façanha, ele começou a escarnecer de Eros, dizendo que o arco e a flecha não eram instrumentos para as suas mãos.

Eros decidiu vingar-se e disparou uma flecha com a ponta de ouro para Apolo e este ficou irremediavelmente apaixonado por Dafne. Em contrapartida, Eros lançou uma flecha a Dafne com a ponta de chumbo para que ela ela sentisse desprezo por Apollo.

Quanto mais Dafne rejeita Apolo, mais obcecado este fica em perseguir a jovem.

Apolo recorreu ao Olimpo para solicitar a ajuda necessária para alcançar a ninfa. O seu pedido foi atendido pelos deuses e quando Dafne se viu encurralada por Apolo, implorou ao seu pai que a protegesse.

O pai anuiu e a pele de Dafne começou a transformar-se em casca, os seus cabelos em folhas e os braços nos galhos.

Assim nasceu o loureiro com as suas folhas verdes que coroam os reis e os príncipes.

Como Apolo já não a podia tomar como esposa, prometeu-lhe que a amaria para sempre como a sua árvore e que os seus seus galhos coroarão as cabeças dos heróis.

Apolo utilizou os seus poderes de eterna juventude e imortalidade, para que a árvore estivesse sempre verde.

O desenlace do mito é triste.

Devido ao rancor de Eros, irritado com a troça de Apolo, este nunca será capaz de conseguir o amor de Dafne​.

Apolo e Dafne Dafne, era unha ninfa, máis concretamente a das árbores. Era filla de Ladón e de Xea, a deusa da terra. Dotada dunha grande beleza, a jove ninfa vai virar, neste mito grego, na representación da dor e do sacrificio persoal, da metamorfose.

Apolo é un deus do Olimpo. Apolo era o líder das musas, patrón da música e a poesía. Era un deus moi poderoso e irascíbel, temido polos demais deuses. Era vingativo e luxurioso, mas sempre foi moi desafortunado no amor.

Apolo, fillo de Zeus, matou a serpe Pitón. E debido a esta fazaña comezou a se mofar de Eros, achacándolle que o arco e a seta non foran feitos para as súas mans.

Eros decidiu vingarse e disparoulle unha seta coa punta de ouro e Apolo ficou perdidamente namorado de Dafne.

Ao contrario, Eros lanzou a Dafne unha seta co extremo de chumbo e así ela sentiu apenas desprezo por Apolo.

Canto máis rexeitaba Dafne a Apolo, o deus máis se obsesionaba con ela.

O deus recorreu ao Olimpo para solicitar a axuda necesaria para conseguir a ninfa. O seu pedido foi atendido polos deuses e cando Dafne se vio encurralada por Apolo pregou a seu pai que a protexera.

Foi nese instante que a pel de Dafne comenzou se transformar en casca, os seus cabelos en follas e os seus brazos en pólas. E así naceu a árbore do loureiro coas súas verdes follas a coroaren príncipes e reis.

a

Como xa non a podía tomar como esposa, Apolo prometeulle que a amaría eternamente como a súa árbore e que os seus gallos coroarían as cabezas dos heroes. Apolo empregou os seus poderes de eterna xuventude e inmortalidade para que sempre permanecese verde.

O desenlace do mito é triste xa que por molestar a Eros Apolo non vai poder nunca posuír o amor de Dafne.

Penélope

Penélope es la esposa del héroe griego Ulises.

Ella esperó veinte años a el regreso de su marido de la guerra de Troya. Penélope tenía muchos pretendientes cuando su marido estaba ausente, todos les decían que no iba a volver a ver a su marido pero Penélope les rechazó a todos. Porque confiaba en que volviera a ver a su marido Ulises fue un guerrero que luchó durante diez años en la guerra de Troya. Su esposa e hijo siempre estuvieron presentes en su mente. Su objetivo era llegar a casa para redescubrir a su esposa e hijo. Es un hombre fiel a su familia y a sus principios.

Cuando Ulises logró iniciar su vuelta a casa, se le interpusieron más obstáculos durante el viaje de regreso.

Sin querer ofendió a Poseidón, y el dios del océano envió muchas tormentas y vientos para hacer que el barco de Ulises perdiera el rumbo.

Penélope la reina, espera para elegir un nuevo esposo.

Para mantener su castidad, Penélope le dice a sus pretendientes que se casara con otro cuando acabe un sudario que estaba tejiendo. Para extender esta tarea el mayor tiempo posible, durante el día cose el sudario y por la noche lo deshace.

Sin embargo, es traicionada y por lo tanto obligada a terminar su trabajo. En ese momento Ulises regresa y mata a los pretendientes de Penélope.

PENELOPE Penelope Ulises heroi greziarraren emaztea da. Hogei urte itxaron zuen senarra Troiako gerratik itzuli arte. Penelopek ezkongai asko zituen senarra kanpoan zenean, denek esaten zieten ez zuela senarra berriz ikusiko, baina Penelopek denak baztertu zituen. Bere senarra berriz ikustea espero zutelako.

Ulises Troiako gerran hamar urtez borrokatu zen gerlaria izan zen. Emaztea eta semea beti izan zituen gogoan. Haren helburua etxera iristea zen, emaztea eta semea berriz aurkitzeko.

Gizon leiala da bere familiarekiko eta bere printzipioekiko. Ulisesek etxera itzultzea lortu zuenean, oztopo gehiago jarri zizkioten itzulerako bidaian. Nahi gabe,

Poseidon

iraindu

zuen,

eta

ozeanoaren jainkoak ekaitz eta haize asko bidali zituen Ulisesen itsasontziak norabidea gal zezan. Penelope erregina, itxaroten zegoen senar berri bat aukeratzeko. Bere kastitatea mantentzeko, Penelopek bere senargaiei esaten die beste batekin ezkontzeko ehuntzen ari zen hileta bat amaitzen denean ezkonduko dela . Zeregin hori ahalik eta denbora gehien luzatzeko, egunez josten du izerdia, eta gauez desegiten du. Hala ere, traizionatua da eta, beraz, bere lana amaitzera behartua. Une horretan Ulises itzuli eta Peneloperen senargaiak hiltzen ditu.

Penélope Penélope é a esposa do herói grego, Ulisses.

Ela esperou vinte anos pelo regresso do marido da guerra de Tróia. Penélope teve muitos pretendentes durante a ausência do marido. Todos lhe diziam que não voltaria a ver o marido, mas Penélope rejeitou-os a todos, porque confiava que um dia ele regressaria.

Ulisses foi um guerreiro que lutou durante dez anos na Guerra de Tróia. A sua esposa e o seu filho estavam sempre presentes no seu pensamento. O seu objetivo era chegar a casa e reencontrar-se com a esposa e o filho. É um homem fiel à sua família e aos seus princípios.

Quando Ulisses conseguiu iniciar o caminho de regresso a casa, surgem-lhe inúmeros obstáculos durante a viagem.

Ofendeu sem querer Poseidon, o deus do oceano. Este enviou muitas tempestades e ventos para fazer com que o navio de Ulisses perdesse o rumbo.

Penélope, a rainha, continua esperar para escolher um novo marido. Para manter a sua castidade, Penélope disse aos seus pretendentes que se casaria com um deles assim que acabasse de tecer uma mortalha. Para prolongar essa tarefa no tempo, durante o dia, tecia a mortalha e, à noite, desmanchava o trabalho executado durante o dia.

No entanto, ela é vítima de traição de uma escrava e, portanto, forçada a terminar o seu trabalho. Nesse momento Ulisses regressa e mata os pretendentes de Penélope.

Penélope Penélope era filla do rei Ícaro de Esparta e da ninfa Periboa. Foi a esposa de Odiseo, rei de Ítaca e foi o máis sabio de todos os gregos da Guerra de Troia. O matrimonio tiña un fillo chamado Telémaco. Durante os 20 anos de ausencia do marido, debido á guerra e ao longo camiño de regreso a Ítaca, Penélope demostrou ser unha muller fiel e tan imaxinativa como Odiseo, mantendo o seu marido na memoria e resistindo a presión dos nobres da illa que pretendían casar con ela.

Odiseo ​sen pretendelo ofendera a Poseidón, e o deus do océano enviou violentas tormentas e ventos para que o barco de Ulises perdese o rumo.

Penélope conseguiu enganar durante todos eses longos anos os seus pretendentes, que dispuñan sen traba das viandas dos pazos reais. Mantívoos entretidos, facéndolles crer que casaría cun deles cando terminase de tecer o sudario do seu sogro Laertes. Así, pasaba os días mostrando como tecía incansabelmente; porén, durante as noites, desfacía todo o traballo feito, demostrando así que a súa intelixencia só se podía comparar coa do seu home, quen finalmente chegou a Ítaca para vingarse e matar todos os pretendentes. Ela non o recoñeceu até que Odiseo lle revelou o segredo dunha das patas da cama, que el propio fixera cunha póla da oliveira plantada ao pé do seu palacio. Daquela, convenceuse de que fora o seu esposo quen regresara. Despois do seu reencontro, Penélope e Odiseo viviron felices durante moitos anos.

Ifigenia Ifigenia era una de las hijas del rey Agamenón y de la reina Clitemnestra.

Artemisa era una diosa griega.

Ifigenia desempeñó un papel en la guerra de Troya.

Después de que Agamenón, jefe de las tropas griegas, hubiese matado a un ciervo sagrado que se encontraba en una arboleda también sagrada, Artemisa decidió castigarlo haciendo que, de camino a Troya, la flota del rey quedase inmóvil.

Decidieron consultar a Calcas, un adivino, quien dijo que la manera de calmar a Artemisa era sacrificando a Ifigenia, hija de Agamenón,.

Calcas fue el adivino que aconsejó sacrificar a Ifigenia. Orestes era el hermano de Ifigenia.

Agamenón, después de haber hablado con Calcas, vio que la única opción era sacrificar a Ifigenia. Agamenón después de pensarlo un buen rato, le dio el permiso a Calcas para sacrificar a Ifigenia. Agamenón le dijo a su hija, que se iba a casar con Aquiles, un héroe griego que iba a participar en la guerra de Troya.

Cuando Calcas estaba a punto de sacrificar a Ifigenia, apareció Artemisa, cogió a Ifigenia y les dio a cambio un ciervo para sacrificar.

Artemisa llevó a Ifigenia a un pueblo llamado Taurica y, más tarde, Artemisa convirtió a Ifigenia en una sacerdotisa.

IFIGENIA Agamenon erregearen eta Clitemnestra erreginaren alabetako bat zen Ifigenia. Artemisa jainkosa grekoa zen. Agamenonek, Greziako tropen buruak, zuhaitz sakratu batean zegoen orein sakratu bat hil ondoren, Artemisak zigortu egin zuen, Troyarako bidean, erregearen flota geldirik geratu zen.

Calcasi, igorle bati, galdetzea erabaki zuten,

eta

hark esan zuen Artemisa lasaitzeko modua Agamenรณn alaba Ifigenia sakrifikatzea zela.

Calcasek Ifigenia sakrifikatzea gomendatu zuen igarle gisa. Orestes Ifigeniaren anaia zen.

Agamenonek, Calcasekin hitz egin ondoren, ikusi zuen aukera bakarra Ifigenia sakrifikatzea zela. Agamenonek, ondo pentsatu ondoren, baimena eman zion Calcasi Ifigenia hiltzeko.

Agamenonek alabari esan zion Akilesekin ezkonduko zela, Troiako gerran parte hartuko zuen heroi greko batekin. Calcas Ifigenia hiltzeko zorian zegoenean, Artemisa agertu zen, Ifigenia hartu zuen eta haren truke orein bat eman zien hiltzeko.

Artemisa Taurica izeneko herri batera eraman zuen Ifigenia eta, geroago, Artemisa apaiz bihurtu zuen Ifigenia.

Ifigénia Ifigénia era uma das filhas do rei Agamémnon e da rainha Clitemnestra. Ártemis era uma deusa grega.

Ifigénia desempenhou um papel importante na Guerra de Tróia.

Agamémnon, chefe das tropas gregas, matou um cervo sagrado que se encontrava num bosque também sagrado, provocando assim a cólera de Ártemis que decidiu castigá-lo fazendo que a armada do rei ficasse retida a caminho de Tróia por uma prolongada calmaria.

Consultaram o adivinho Calcas e este respondeu que a cólera da deusa só podia ser aplacada se Agamémnon consentisse sacrificar-lhe a sua filha Ifigénia.

Calcas foi o adivinho que aconselhou o sacrifício de Ifigénia. Orestes era o irmão de Ifigénia.

Agamémnon, depois de ter consultado Calcas, viu que a única opção era sacrificar a filha. Agamémnon depois refletir sobre o conselho, ordenou a Calcas que oferecesse Ifigénia em sacrifício no altar de Ártemis.

Agamémnon mandou vir a filha sob pretexto de a casar com Aquiles, um herói grego que participaria da Guerra de Tróia.

No derradeiro momento, quando Calcas estava prestes a sacrificar Ifigénia, Ártemis apareceu, apiedou-se da jovem e colocou em seu lugar, como vítima, uma corça. Ártemis levou Ifigénia para a uma cidade chamada Táurica onde a tornou sua sacerdotisa.

Ifixenia Ifixenia era unha das fillas do rei Agamenón e da raíña Clitemnestra.

Artemisa era unha deusa grega.

Ifixenia desenvolveu un importante papel na guerra de Troia. Despois de que Agamenón, xefe das tropas gregas, matase un cervo sagrado que se encontraba nunha das fragas da deusa, tamén sagrada, Artemisa decidiu castigalo parando os ventos que levarían a frota do rei a Troya. Así, a frota aquea ficou amarrada.

Decidiron consultar a Calcas, un adiviño que dixo que a maneira de calmar a Artemisa era sacrificando a Ifixenia, filla de Agamenón.

Calcas foi o adiviño que aconsellou sacrificar a Ifixenia. Orestes era o irmán de Ifixenia.

Agamenón, após falar con Calcas, viu que a única opción era seguir o seu consello e despois de pensalo un tempo, deulle licenza ao mago para sacrificar a súa propia filla.

Agamenón dixéralle á ifixenia que ía casala con Aquiles, un heroe grego que ía participar na guerra de Troia.

Cando Calcas estaba a piques de sacrificar a Ifixenia, apareceu Artemisa, termou da rapariga e deulles en troca un cervo para sacrificaren.

Artemisa levou consigo a Ifixenia a unha vila chamada Taurica e, co o tempo, convertiuna en sacerdotisa.

Trabajo colaborativo en el Twinspace https://twinspace.etwinning.net/93271/pages/page/710743 Traducción al portugués https://twinspace.etwinning.net/93271/pages/page/881039 Traducción al euskera https://twinspace.etwinning.net/93271/pages/page/908376 Traducción al gallego https://twinspace.etwinning.net/93271/pages/page/921304

Imágenes: Wikipedia Wikicommons