Bezinnen in het pelgrimslabyrint

“Ik heb kunnen nadenken over dingen waar ik niet bij stilsta. Mooie ervaring.” tocht wilden koesteren of loslaten. Voor de ene betekende de steen een houvast, voor de andere een last. Bij het ingaan van het labyrint probeerden de leerlingen even te verstillen en zich te verdiepen in de zoektocht naar zichzelf. Stilte was daarbij essentieel, want stilte voor je geest is als slaap voor je lichaam. Tijdens hun tocht werden ze aan het denken gezet aan de hand van enkele verhalen, quotes en sprekende afbeeldingen uit het christendom, de islam en het vrijzinnig humanisme die in enkele bochten van het tapijt waren neergelegd. Zo volgde iedereen dezelfde weg, maar koos ieder toch ‘zijn’ levenspad op ‘zijn’ tempo.

“Ik vond mijn innerlijke zelf. Ik werd hier echt rustig van.”