Trouwens had ik op deze manier leren tellen in het Arabisch. Eerst tot vijf – dan tot tien - en nog veel later tot…duizend! Uren lag ik daar in mijn eentje tussen de bomen ‘appelsienen’ tellen met als gezelschap enkele vogels die rond de schaduw fladderen. Vervolgens zie ik me als een klein meisje van vijf het appelsientje met mijn kleine scherpe tandjes pellen. De dikke, harde schil ging er moeilijk af. Ik had meermaals geprobeerd met duim en wijsvinger, maar dat lukte in geen geval. De korte, kleine vingertjes waren niet krachtig genoeg om ze te schillen. Maar eenmaal de schil eraf, rook ik met volle teugen de sterke geur van het frisse appelsientje – zo fris en zo lekker!!! De sappige halve maantjes (van de vrucht) spatten uiteen net zoals een mini-fonteintje en prikkelden niet alleen de smaakpapillen, maar ook mijn gevoelige reukorgaan met als gevolg dat de ogen ervan traanden. De overheerlijke en vooral de doordringende appelsien geur doet me nog steeds herinneren aan de zorgeloze kindertijd van toen. Een mooie tijd die spijtig genoeg nooit meer zal terugkomen.
EINDE