Februari 2025
STEENWIJK
DAAR MOET JE ZIJN!
De mens achter de danser
Typ hier om tekst in te voeren Dans is een van de meest perfecte vormen van
BEZOEK
MACEDONISCHE ZON
Even uitbuiken en bijkletsen. Nieuwjaarsbal 2025
Het voorafje.
Het is niet alleen het eerste stukje in deze Oro krant van februari, maar ook de eerste bijdrage van mij als voorzitter. Voor mij is het wel een periode van een nieuwe start en daarin jullie voorzitter mogen zijn waardeer ik zeer. Die overgang daarvan begon met het uitdelen van de erelidmaatschappen aan het einde van de Algemene Leden Vergadering van 24 november vorig jaar. Die waren voor Evert en Godelieve die beiden zeer lang in het bestuur hebben gezeten en veel werk daarvoor hebben verzet. Evert heeft zijn enorme bestuurlijke ervaring ingebracht in het bestuur en zijn journalistieke kwaliteit voor de interviews in de Oro krant. Dat laatste blijft hij gelukkig doen. Godelieve was onmisbaar in het bestuur en heeft onze vereniging vooral door de moeilijke Corona-jaren heen geloodst. Beiden dus een benoeming tot erelid waard met een bloemetje, een bijdrage, een ingelijst document en een warm applaus van de aanwezige leden. Een nieuwe start voor mij persoonlijk, omdat ik net ben verhuisd. Zoals velen van jullie wel weten ben ik in 2020 getrouwd met Leon. Samenwonen leek ons beiden toen geen goed idee, dus we hielden het op een weekendrelatie, vooral verbonden door de liefde voor de folklore-muziek en dans. Ik wilde echt niet weg uit mijn huis en leuke buurt totdat we in september vlakbij een mooi huis konden kopen en dus besloten we om toch wel te gaan samenwonen. Die verandering is een uitdaging voor ons allebei vooral door de werkzaamheden die verricht moesten worden om het huis aan onze wensen aan te passen en de verkoopperikelen van onze huizen. Dan ook nog de inhoud van 2 huizen reduceren tot de inhoud van 1 huis en jullie begrijpen dat we erg veel weg hebben gegeven, naar de tweedehands winkel hebben gebracht en weg hebben gegooid. Dan de verhuizing en het inruimen dat nu dus een prachtige nieuwe start in onze relatie brengt. En dan ook de nieuwe start van het jaar 2025. Bij Oro begonnen we op 11 januari met een geweldige feestdag met in de middag dansen op live muziek van orkest Mista, gevolgd door een borrel en een buffet en in de avond dansen op live muziek van orkest Feniks. Op deze dag was Bert de belangrijkste organisator en tevens mede- cateraar van de eerste 5 salades, dus daar verdient hij ook wel een applausje voor. We hebben allemaal erg genoten van dit mooie dansfeest; laat dit jaar maar beginnen! Dan komen we elkaar vanzelf tegen op een dansles of op een instuif. Ik wens jullie een plezierig en gezond jaar toe waarin dans deze 2 samenvoegt om plezier te beleven aan iets supergezonds, namelijk dansen. Tot gauw! Marjolein Muller, voorzitter
ONS BESTUUR BEZOEKT DE GROEPEN
In onze laatste bestuursvergadering hebben we besloten in maart 2025 de groepen één voor één te bezoeken.
In een themabijeenkomst van Danslink november 2022 is het bezoeken aan groepen besproken.
Dit heeft ons geïnspireerd om langs de groepen te gaan om te horen wat jullie boeit en verbindt aan Oro en wat we eventueel als bestuur kunnen verbeteren.
Het gaat om een informeel bezoek. We willen graag van de deelnemers horen hoe het gaat.
IN MEMORIAM BEN KOK
Ons voornemen is dit te doen volgens schema:
● Maandagochtend, 10 maart in de pauze, 11 uur: Marian en Bert
● Dinsdagochend, 11 maart, 10 uur: Marjolein en Bert
● Dinsdagavond, 11 maart, groep 1 en 2: 20.20 uur -20.40 uur: Marjolein en Marian
● Woensdagavond 12 maart, 20.30 uur: Marjolein en Bert
● Donderdagmiddag 13 maart, 14.45 uur: Marjolein en Bert.
In december kwam Ben Kok nog een keer naar de maandagmorgen groep om zijn 93ste verjaardag bij ons te vieren. Hij heeft zelfs meegedaan met Omonia, gedanst op het lied Sto Perigiali To Krifo gezongen door Ben’s lieveling Nana Mouskouri. Stralend danste hij, al had hij wel wat ondersteuning nodig van dochter Gea en Claudy. Ook van het Oro Nieuwjaarsfeest heeft Ben vanaf de kant met volle teugen genoten. We konden niet vermoeden dat dat de laatste keer zou zijn.
In de nacht van 29 op 30 januari 2025 is Ben in zijn slaap overleden.
We verliezen in Ben een trouw lid, die ook toen het dansen niet meer echt ging, verbonden bleef met Oro en de maandagmorgengroep. En dat is niet raar, want volksdansen deed Ben al bijna zijn hele leven. In Amstelveen heeft hij vanaf 1983 samen met zijn vrouw Ans de NIVON volksdansgroep jarenlang georganiseerd. Die groep vierde onlangs het 50-jarig jubileum. Leden van die groep komen regelmatig naar onze 50+-instuiven. Tijdens de folkcamps Eerde heeft hij ook nog met mijn moeder gedanst in de jaren ’80. Zoals het Oud-Nederlandse liedje zegt: In den hemel is eenen dans. Dus dans daar voort, Ben, we zullen je hier missen.
Godelieve Mars
Marian Janssen, secretaris
Hebben jullie dat ook wel eens: een benauwde droom vlak voor je opstaat of eigenlijk al op had moeten staan, ook al is er geen grote noodzakelijkheid? Ik had er zo één de laatste dag voor Kerst. Zo’n dag dat het niet echt licht wordt. Het zal omstreeks half negen zijn geweest, want die dromen zijn heel heftig, maar duren gelukkig kort. Om tien over half negen werd ik met een schok wakker.
Het was een zonnige dag - ik bedoel in die droom - nogal warm en ik moest een huwelijk sluiten in Spaarndam. (Ik ben sinds de jaren ‘90 tot mijn “functioneel leeftijdsontslag” in 2012 Babs geweest; dat is buitengewoon ambtenaar burgerlijke stand). Tot mijn schande was ik dit huwelijk bijna vergeten, want het was wel meer dan een half jaar ervoor dat ik het aanstaande echtpaar had gesproken. Ze heetten Weidema en kwamen uit Drachten; dat stond op een kladpapiertje dat ik in mijn binnenzak had. De trouwlocatie was de openbare basisschool in Spaarndam, het
RUN DE PIEP!
precieze adres was ik kwijt, maar dat kon geen probleem zijn want zo groot is Spaarndam niet. Het tijdstip van de huwelijkssluiting was vier uur en het was al tien minuten ervoor dat ik met mijn auto Spaarndam binnen stormde.
Waar is die school? Ik had dat natuurlijk moeten voorbereiden…Spaarndam in deze droom zag eruit als soort Spaans dorpje met flinke hoogteverschillen. Er stond een kasteelruïne met daar tegenaan een restaurantje met een klein terras. De eigenares wilde me wel verder helpen: Hier is een telefoon, bel de school maar of iedereen er al is en op jou zit te wachten. Het is nummer 640. Dit is een klein dorp; de telefoonnummers bestaan uit maar drie cijfers. Ja hoor, ze zaten allemaal te wachten.
Ik weer naar buiten, waar had ik de auto toch neergezet?
Weer was ik de richting kwijt. Eerst zoeken naar die auto. Haast, haast, … Vast boze mensen daar, vermoedde ik.
De eigenaar van het restaurant, kleine gedrongen man met een
opvallend rood hoofd, bediende het terras; had een groot dienblad in zijn hand vol met glazen bier. Ik maar rondkijken. Run de piep , zei hij tegen mij. Wat bedoel je? Dat is Spaarndams voor: loop even door. Je staat in de weg! Ineens was ik wakker en ontzettend opgelucht. Het was allemaal niet gebeurd. Maar moe dat je dan bent….. Ik ben nog een kwartier blijven liggen om bij te komen. Hoe komt een mens toch aan zo’n verward verhaal? Onverwerkte gevoelens, frustraties? Precies een jaar geleden hebben we met vrienden een uitsmijter gegeten in een eetcafé op de dijk aldaar. Normaal is er bij de huwelijkssluiting een bode bij met wie je het programma afstemt. Niet gemist. De toga, die je meeneemt naar de buitenlocatie? Speelde geen rol.
Run de piep! Beste mededansers, als ik in de toekomst weer een tegendraadse beweging maak of rechtsom draai terwijl het linksom moet zijn, roep dan gewoon: Evert, run de piep!
Evert Holterman
STEENWIJK …DAAR MOET JE ZIJN!
Niet omdat het een leuk stadje is. Niet omdat Giethoorn vlakbij is. Niet vanwege het mooie natuurgebied de Weerribben.
Allemaal dingen waar toeristen op af komen.
Nee.... je kunt er een lang weekend dansen, want eind oktober vindt daar het festival CaDansa plaats.
CaDansa is een superleuk balfolk festival met internationale bands. Het is het grootste balfolkfestival van Nederland met 4 dagen lang balfolk dans en muziek op een zeer ruime dansvloer. Er zijn workshops voor dansers én muzikanten door ervaren docenten. Er is een open podium voor (aanstormend) talent. En niet te vergeten heerlijke biologische maaltijden en lokale biertjes.
We waren, door omstandigheden, een aantal jaren niet geweest. De laatste keer, dat we er waren, werd het festival nog in Duiven gehouden. Sinds een paar jaar is het verhuisd naar Steenwijk. Omdat we nieuwsgierig waren wat de nieuwe locatie te bieden had bezochten we vorig jaar de tiende editie van het festival. Dat viel niet tegen: Theater De Meenthe ligt vlakbij het station; heeft een duidelijke entree; een hele grote zaal; een aantal intiemere zaaltjes en een gezellige foyer.
Feestelijke versiering, elk jaar in een ander thema; bekende gezichten; leuke
ontmoetingen; mooie muziekjes, fijne workshops, lekkere dansjes en vooral een heerlijke sfeer kenmerkten ook deze editie van CaDansa
Het was voor herhaling vatbaar dus ook dit jaar besloten we er te voor gaan. Camping de Watertoren geboekt, kaarten gereserveerd en, na een bezoek aan vrienden in Fochteloo, naar Steenwijk gereden voor de workshop: Branle d’Osseau, een mooie dans uit Zuidwest Frankrijk. Dit was één van de vele workshops die overdag werden gegeven.
Elke avond was er bal tot een uur of 2. (Dat halen wij dus niet � )
De volgende dag was de workshop die we kozen een fijn weerzien met een Noordfranse groep die muziek speelt en dansen aanleert uit Quebec. Een soort “ceilidh” maar dan op z’n frans. We kenden “Ormuz” van eerdere festivals in Frankrijk en Engeland. Het was weer net zo leuk als destijds.
En dan al die livemuziek vanaf een uur of vijf: zoveel bands, te veel om op te noemen, maar een paar willen we toch vermelden: Uiteraard Ormuz maar ook, uit Nederland, Androneda, uit België het duo Clercx en uit Frankrijk La Réveilleuse. Allemaal mooie, soms ingetogen muziek in tegenstelling tot een paar bands die naar onze smaak te hard en te heftig spelen. Aangezien er zoveel
aanbod is pikken we vooral de krenten uit de pap.
Alles bij elkaar was het een heerlijk lang weekend dus waarschijnlijk volgend jaar weer.
Bert en Greetje
www.ormuz.fr
www.balfolk.nl/bands/androneda-nl www.facebook.com/duoclercx lareveilleuse.com www.cadansa.nl
NB. Vorig jaar bezochten we in Steenwijk ook een mooi museum: Villa Rams Woerthe, een groot huis in Art Nouveau stijl.
Zeker een bezoek waard https:// www.hendrickdekeyser.nl/ museumbezoek/villa-rams-woertheSteenwijk
BALKFOLK? WAT IS DAT?
Balkfolk is een dansvorm die bestaat uit een verzameling West-Europese dansen. Van oorsprong werden (en worden) de dansen die nu op een bal gedanst worden, op bruiloften en dorpsfeesten in kleine dorpjes in Europa gedanst. Onder andere in Frankrijk is dit stukje cultuur nog levend.
Je hebt geen partner nodig
Er worden zowel koppel- als groepsdansen gedaan. Je kan iedereen ten dans vragen en door iedereen ten dans gevraagd worden.
Gezelligheid en plezier
Op een bal staat gezelligheid en plezier voorop. Voor een bal worden vaak een korte workshops gegeven zodat iedereen kan meedansen. Er zijn ook lessen of ‘sociales’ waar dansen worden geoefend.
Live muziek
Een Balfolk dansavond is altijd met live muziek. Er is veel interactie tussen muzikanten en dansers. Veel dansers maken ook muziek. Na de optredens is er soms gelegenheid voor muzikanten om samen te spelen, waarbij dansers nog even kunnen door dansen.
NADERE KENNISMAKING MET
De eerste
keer ging dat mis, maar - wie mij kent weet dat ik nooit opgeef - de tweede keer ving ik Marja in mijn gretige net. Zowel de eerste keer als de tweede keer schonk ze koffie in en gedroeg zich als een ervaren gastvrouw. Er was direct contact, oog en verbaal. Gelukkig was ze ook toegeeflijk voor een nadere kennismaking met deze nieuwsgierige man. Eigenlijk is elk interview zoiets als een speed-date (stel ik me voor, want nooit gedaan); alleen, je wisselt niet van tafel.
Voor het gesprek werd ik geacht me te vervoegen in Hoofddorp. Ze bleek vlakbij de Heimanshof te wonen, een plek die ik al kende vanwege een bezoek een paar jaar geleden aan deze prachtige heemtuin.
Een smaakvol ingericht huis, hartelijke ontvangst, een leuke communicatieve vrouw, wat wil een amateur-interviewer nog meer? Dan gaat alles vanzelf en is het geen werk maar vrije-tijdsbesteding. Dat past bij Oro. Er werd een lekkere kop koffie op tafel gezet en een heerlijke bonbon geserveerd: de ideale ambiance voor een gezellig gesprek.
Je bent lid van de MBVO-groep: Meer Bewegen voor Ouderen, dat suggereert dat je redelijk wat jaren achter je hebt gelaten.
Marja: Ik ben van 1955, dus 69 jaar. Geboren en getogen in Amsterdam in een katholiek gezin. Aldaar naar de basisschool gegaan en naar de havo van het Fons Vitae Lyceum.
Toen ik erop kwam was het nog een katholieke meisjesschool. Bij het weggaan werd het een gemengde
Op bezoek bij Marja van der Hulst
Ik was weer eens op bezoek bij de maandagochtendgroep van Claudy. Dat wil zeggen: onlangs twee keer. Het doel: behalve een geanimeerde kop koffie drinken met de inmiddels flink uitgebreide groep, iemand werven (overhalen) voor een interview in de eerstvolgende Oro-krant.
school. Maar ik heb dus nog uitsluitend op een meisjesschool gezeten.
En na de havo?
Marja: Ik ging de Schoevers-opleiding doen voor directie-secretaresse. Heb dus alles nog gedaan, leren typen op de gewone schrijfmachine, leren notuleren, stenografie. Internet was not ver weg. Na die opleiding heb ik gesolliciteerd bij de KLM als stewardess. Dat leek me leuk. Ik deed het voor het avontuur, want ik had nog nooit gevlogen.De selectie herinner ik me nog levend: een grote zaal met honderden meisjes, die vooral op hun uiterlijk werden beoordeeld. Het was echt een ouderwetse “vleeskeuring”. Je kunt je zo’n selectieprocedure nu absoluut niet meer voorstellen. We kregen eerst een interne opleiding van een paar maanden. Ik heb 5 jaar bij de KLM gewerkt. Het eerste jaar op Europese vluchten. De jaren daarna op de intercontinentale routes. Ik praat dan over het midden van de jaren ‘70. Het was de tijd dat je als stewardess nog gewoon gezellig praatjes kon maken met de passagiers. Nog niet alle stoelen waren bezet. Mijn favoriete werkomgeving was in de Boeing 747 op het upperdeck. Daar had je veel ruimte, iets meer dan 50 stoelen, dus dun bezet. De cockpit-bemanning zat op dezelfde hoogte, je had als het ware als gastvrouw je eigen bedrijfje. Je had als stewardess een contract voor vijf jaar. Langer had ik ook niet gewild. Ik had op den duur erg veel moeite met de tijdverschillen en de klimaatverschillen als je regelmatig over de hele wereld vliegt. Het was wel heel avontuurlijk, maar ik voelde dat het ook een soort roofbouw op mijn lichaam was.
Na die vijf jaar ben ik de HTS, afdeling werktuigbouw, gaan doen, ook in Amsterdam.
Dat is nogal een verschil. Hoe kwam je daar zo op?
Marja: Ik ontdekte tijdens mijn loopbaan bij de KLM dat ik nogal wat technische aanleg had. Ik zag tijdens de vlucht dingen die niet goed waren in het vliegtuig, zoals lampjes die vervangen moesten worden; ik deed graag de technische klusjes. Vaak klikte het goed met de boordwerktuigkundige in het vliegtuig, de technische man, zoals je die toen nog had in de cockpit. Dank zij het geld dat ik had meegekregen bij vertrek kon ik de vierjarige dagopleiding Werktuigbouwkunde van de HTS gaan doen. Gelukkig had ik op de havo wis-, natuur- en scheikunde in mijn pakket.
Ik heb me na mijn studie gespecialiseerd in de richting veiligheidskunde. Dat was een aanvullende opleiding aan de HTS in Hilversum. Dat betekent dat je je beroepsmatig bezighoudt met de arbeidsomstandigheden ter voorkoming van ziek te worden door het werk. Na het afstuderen kwam ik te werken bij het UWV, afdeling Advisering Bedrijfsveiligheid. Ik ging per dag een aantal bedrijven langs om te adviseren en te ondersteunen op het terrein van de arbeidsomstandigheden. Later, na de invoering van de Arbowet begin jaren ‘90, werden die taken voortgezet door ArboNed. Bij deze organisatie heb ik 13 jaar gewerkt. Ik werd door hen uitgeleend aan verschillende bedrijven, o.a. aan Hoogovens (later Corus, tegenwoordig Tatasteel). Ik werkte daar op het research-laboratorium.
Hoe was ondertussen je privé-situatie? Getrouwd? Kinderen?
Marja: Ik ben 10 jaar getrouwd geweest. In 2004 ben ik gescheiden. We kregen twee kinderen, 2 dochters. Ze zijn inmiddels 32 en 30. Ik heb één kleindochter en in april komt er een kleinzoon bij.
In 2010 kreeg ik een burn-out. Toen ik daarvan hersteld was, heb ik heel veel verschillende werkzaamheden en banen gehad; van alles aangepakt. Heb zelfs
Arup in Amsterdam, dat heel bijzondere projecten op het gebied van stedebouw en architectuur ontwikkelt en begeleidt.
MARJA VAN DER
HULST
Uiteraard wil je weer een baan vinden in het vakgebied en op het niveau waarvoor je bent opgeleid. Ik ben er ontzettend trots op dat dat is gelukt. De laatste jaren tot mijn pensioen ben ik als veiligheidskundige in dienst geweest van bouwbedrijf Heijmans op Schiphol. Het ging om projecten en onderhoud van Terminal I en II. Daarmee was de cirkel rond: begonnen als stewardess vanaf Schiphol, geëindigd als veiligheidskundige, wéér op Schiphol.
Heb je eerder gedanst en hoe ben je bij Oro terechtgekomen?
Marja: Ik heb toen ik 20 was bij Zadjenica gedanst tot ik ging vliegen. Ik heb jaren later een jaar of 8 aan salsa-dansen gedaan in Badhoevedorp. Vorig jaar deed ik mee aan een wandelweek van het NIVON in Brabant. Daar was ook Hansje, die bij Oro danst. Zij heeft me op het idee bracht eens bij Oro te gaan kijken. Ik heb bij Claudy een paar proeflessen meegedaan in december en vond het meteen erg leuk. Dus in januari ben ik echt begonnen bij Oro. Ik vind het heel gezellig. Claudy toont zich heel betrokken bij iedereen persoonlijk. Ze houdt rekening met iedereen. Ook tijdens de koffie is het heel gezellig met elkaar.
Heb je nog andere hobby’s?
Marja: Kijk maar om je heen. Daar hangen ze. Ik schilder, bij voorkeur acryl, maar werk ook met pastel. Verder wandel ik ‘s ochtends en ik zwem in het Willem-Alexanderbad, hier in Hoofddorp.
We hadden nog gemakkelijk een uur kunnen doorpraten en ervaringen en gemeenschappelijke belangstelling kunnen uitwisselen. Ook de politiek kwam ter sprake. Is het zo dat het erop lijkt dat in ons land de politiek de grote beslissingen neemt of dat de rechter steeds meer op de stoel van de politiek gaat zitten? Op het politiek bestuur heeft de kiezer enige invloed. Op rechterlijke uitspraken totaal niet. Klopt dat wel…..? We hebben het bij het weggaan allemaal even aangestipt. Het is niet tot een conclusie gekomen.
Met Marja kun je uren praten, discussiëren ongetwijfeld ook. Maar ja, als je weer in de auto zit moet je op het verkeer letten. Ik had een boeiende middag. Of zij het ook had? Dat is uiteraard een vraag aan haar.
Evert Holterman
MACEDONISCHE ZON IN KOUD NEDERLAND
Eind november was het zover, de dansers en docenten van Ansambl Makedonia, dat onder leiding staat van Vladimir Janevski, kwamen naar Nederland. Op onze dans en cultuur rondreis door Noord Macedonië dit voorjaar hadden we in Kratovo deze dansers al ontmoet in de dans en zanglessen. Daardoor voelde het voor ons als een reünie van deze reis. Op die reis heb ik in een heel smal winkeltje in Ochrid een handgeborduurde ‘Kosjulja’ (hemd, eigenlijk meer een lange jurk) gekocht met een schort en een hoofddoek. In Nederland heb ik dat door een kleermaker laten aanpassen zodat ik het comfortabel kan dragen, anders zat het veel te strak onder mijn oksels. Op onze hotelkamer van Hotel de Rijpereilanden kleedden Leon en ik ons aan in de Macedonische outfit, want dat leek ons het geschikte moment om het Macedonische dansweekend mee te starten. We werden op de foto gezet en schoven aan op de stoelen die klaarstonden voor het zang en muziek optreden van de groep. Het wachten was op de ambassadrice van Noord Macedonië, die was uitgenodigd om met haar gevolg het optreden te bezoeken. Janevski is namelijk een beroemdheid vanwege zijn kennis van de traditionele kostuums uit alle streken van Noord Macedonië, waarover hij ook een boek heeft geschreven met prachtige foto’s. Hoewel dat boek in het Macedonisch is geschreven heb ik het toch aangeschaft omdat de foto’s zo mooi zijn. Lang leve de vertaalmogelijkheden op onze mobiel. Toen de ambassadrice binnenkwam sprak ze eerst met Jessica Gottenbos, die dit weekend had georganiseerd en die goed Macedonisch spreekt. De ambassadrice verontschuldigde zich voor haar late komst en dat herhaalde ze tegen ons toen ze ons zag zitten. Dat was een mooi compliment voor onze outfits, want zij dacht echt dat we Macedonisch waren.
We genoten van de muziekvoorstelling door de leden van het Ansambl Makedonia die in kostuum kwamen spelen en zingen. Heel bijzonder van dit Ansambl is dat je als danser wordt verplicht om ook een muzikale bijdrage te leveren, dus ze spelen allemaal een instrument en kunnen meerstemmig zingen. Christian Nikolovski uit Delchovo speelde tapan en is daarin de specialist, want hij maakt ze ook en is een geweldige virtuoos op dat instrument. Op onze reis kregen we een lezing van hem met beelden over het maakproces van zo’n grote trom en welke technieken daarbij komen kijken.
De andere dagen van het weekend leerden we weer prachtige dansen aan, waarvan een paar al in de herhaling omdat we die op reis ook hadden geleerd. De dansers vonden het ook heel leuk om ons weer te zien en waren erg hartelijk. Heerlijk zo’n reünie met vrienden en dansers uit heel het land die de liefde voor deze hobby delen. Dat voelen de dansers van het Ansambl en daarom hebben zij ook zo genoten. Wie weet kunnen we ze in de toekomst nog weer eens ontmoeten.
Marjolein Muller
Foto’s zie pag. 11
Mens achter de danser : Lucia Steur
Helemaal naar Sassenheim?
Maar dan heb je ook wat! Gesprek met een “zijinstromer” bij Oro: Lucia Steur.
Het zoeken naar “slachtoffers” die zich aan een interview willen onderwerpen voor de Oro-krant is niet altijd eenvoudig. Dat wil zeggen: het zoeken wel maar het vinden niet. Velen vinden het eng en willen liever in de veilige anonimiteit blijven. Bij Lucia, lid van de dinsdag-2 groep, was het niet ingewikkeld. Op mijn uitnodiging was haar antwoord direkt en letterlijk: “Waarom niet?”
Ik moest er wel voor naar Sassenheim, want daar woont ze sinds september ‘24, met haar oud-klasgenoot, die ze “haar man” noemt: Robert. Daarover later.
Nu is Sassenheim voor mij - ik woon zelf in Bennebroek - niet overdreven ver, vergeleken met Haarlem en omstreken. Een half uur als het een beetje druk is op de N208 en je bent in de Trix Terwindtstraat, waar ze woont.
(Bij het intikken van de straatnaam ontdekte ik dat er in nog meer plaatsen een Trix Terwindtstraat is. Geen idee wie Trix Terwindt was. Even googlen en toen was het al snel duidelijk: een verzetsheldin in de Tweede Wereldoorlog, slachtoffer van het Englandspiel, kamp Mauthausen, levend uit de oorlog gekomen maar getraumatiseerd en daarna qua erkenning en financieel schandalig in de steek gelaten door achtereenvolgende regeringen).
Lucia ontving mij hartelijk in haar huis met veel licht, zelfs in de donkere tijd van eind januari. In haar gezelschap was ook Joop, een nieuwsgierige reu, oppashond bleek, die vrolijk om ons heen drentelde. De grote pui achter bood een geweldig uitzicht op een zeer groen weiland met daarachter het gezicht op Voorhout. Koffie naar keuze en we konden beginnen.
Mag ik vragen naar je leeftijd?
Lucia: Ik ben van 1958, dus nu 66 jaar. Ik ben geboren in Heerlen. Mijn vader werkte in de mijnen. In 1970 gingen die dicht; mijn vader kon werk krijgen in Sliedrecht, dus daar zijn we naartoe verhuisd. Ik was toen dus 12, heb de middelbare school gedaan in Dordrecht. We waren een katholiek gezin, dus ik ging naar een katholieke middelbare school, het Titus Brandsma-college. De man met wie ik nu samenwoon, Robert, was een klasgenoot. We kennen elkaar dus al heel lang.
Heb je broers/zussen?
Lucia: Ik heb één zus, die één jaar ouder is en ik had een broer, die vijf jaar jonger was. Hij was geestelijk zwaar gehandicapt en is op 55-jarige leeftijd overleden. Hij kon niet thuis zijn, is in Limburg gebleven. Het was heel zwaar voor mijn ouders om regelmatig de afstand te overbruggen om hem te bezoeken.
enigszins, ik heb 20 jaar geleden een opdracht gedaan om de Halt-bureaus van Gorinchem, Dordrecht en de Hoeksche Waard beter met elkaar te laten samenwerken. Ik vond vooral Gorinchem geweldig leuk en interessant; een historisch stadje.
Lucia: Is het ook, maar qua mentaliteit is het toch meer dorps dan stads. Zo groot was de overgang tussen daar en hier, het dorpse Sassenheim, helemaal niet.
Wat heb je na de middelbare school gedaan?
Lucia: Ik heb de HBO-J opleiding Jeugdwelzijnswerk gevolgd. Heb eerst een paar jaar in de sociale dienstverlening gewerkt. Daarna ben ik bij de gemeente Gorinchem gaan werken.
Ik trouwde jong, was nog maar net afgestudeerd. We kregen twee kinderen, een zoon en een dochter.
Mijn zoon is nu 40, mijn dochter 38. Beiden zijn getrouwd en hebben kinderen.
Hoe zijn de huwelijken gegaan, want ik hoor je zeggen: Mijn eerste man, tweede man….?
Lucia: Ik ben inderdaad twee keer getrouwd geweest. Mijn eerste man is in 1998 overleden. Daarna ben ik met een collega getrouwd; hij was 12 jaar
ouder en is op 70-jarige leeftijd overleden tengevolge van Alzheimer. Ik woon sinds september van het afgelopen jaar samen met Robert. Hij was de man van mijn beste vriendin. Zij woonden sinds jaren in Sassenheim in dit huis. Haar overlijden was voor ons allebei natuurlijk heel verdrietig. Maar gedeeld verdriet verbindt blijkbaar ook; vorig jaar zomer constateerden we dat onze gevoelens voor elkaar heel anders werden. Ik ben dus bij Robert ingetrokken; met dit uitzicht snap je wel waarom we niet hebben overwogen ergens anders heen te gaan. Ik spreek liever niet over mijn vriend of partner, maar over mijn man. Zo voelt het ook. Robert heeft ook twee kinderen. Het leuke is dat onze kinderen elkaar ook al jaren goed kennen. Samen hebben we vijf kleinkinderen.
Ik prijs me gelukkig dat alles op een heel natuurlijke wijze is gegaan. Een grappige bijkomstigheid is dat mijn moeder oorspronkelijk ook uit Sassenheim komt. Als kind logeerde ik hier dus wel eens bij mijn opa en oma.
Werk je nog?
In Gorinchem deed ik vrijwilligerswerk. Omdat mijn tweede man 12 jaar ouder was, heb ik mijn baan opgezegd toen hij met pensioen ging. Ik heb toen mijn werkzame leven ingeruild door veel met hem te gaan reizen. Een heel mooie tijd was dat. Maar helaas is hij al op 70-jarige leeftijd overleden. Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen o.a. op het gebied van dagbesteding in de gehandicaptenzorg. Dat was in Gorinchem. Ik heb ook gewerkt in de Wereldwinkel. Ben heel graag tussen de mensen.
En Robert, je huidige man?
Lucia: Hij werkt nog. Hij heeft een eigen automatiseringsbedrijf dat totaaloplossingen biedt voor kaartverkoop en toegangscontrole bij onder meer voetbalstadions en musea. Ze leveren zowel de software als de hardware. Het is een middelgroot bedrijf. Hij is zijn werkzaamheden wel aan het minderen; het bedrijf is al grotendeels overgedragen aan zijn zoon.
Hoe ben je bij Oro terechtgekomen? Toen ik naar Sassenheim verhuisde veranderde er veel, maar ik wilde wel blijven dansen! Dus ben ik op internet gaan zoeken naar verenigingen in de omgeving. Had als het om redelijk dichtbij gaat de keuze tussen OudPoelgeest in Oegstgeest en Oro in Haarlem. Mijn eerste kennismaking met Oro was heel leuk. Bovendien is het een redelijk grote vereniging die veel activiteiten organiseert. Dat sprak me aan. Dus het werd Oro.
Dans je al lang?
Lucia: Ja, sinds mijn 20ste. Ik heb heel lang gedanst bij Rakdanim in Gorinchem, later ook nog bij Talima in
Sliedrecht. Vorig jaar danste ik bij Sibylle Helmer in Utrecht.
Ik heb ook een aantal keren deelgenomen aan festivals als Doe Dans of het zomerfestival in Vierhouten. Daar kende ik Mariëtte al van. Heb ook verschillende keren meegedaan aan de Folkcamps op Eerde. En ik ga naar nog steeds graag naar workshops en dansdagen.
Misschien wel leuk om te weten: Ik heb Robert ook aangezet tot dansen. We dansen samen een middag bij een seniorengroep in Mijdrecht.
Wat zijn je voorkeuren op dansgebied?
Bulgaars, daar ben ik gek op. Vooral ook omdat Bulgaarse dansen zo authentiek zijn; niet gekunsteld of zo.
Heb een aantal keren deelgenomen aan dansreizen, georganiseerd door Horatravel. Ik ging voor het eerst mee toen ze naar Bulgarije gingen en het was echt fantastisch! Daarnaast, wat ik ook heel leuk vind: figurendansen, zoals we die nu doen bij AnneWietske. Als het misgaat en het een puinhoop wordt is het hilarisch, maar als het wel goed gaat is het natuurlijk heel leuk. Altijd gezellig.
Ik heb een keer meegedaan aan een weekend square-dans met een caller. Dat is toch wel heel anders. Ook leuk, maar niet iets wat ik heel vaak zal opzoeken.
Heb je nog andere hobby’s?
We bridgen samen hier in Sassenheim. Dat had ik al geleerd op de middelbare school. Hier in Sassenheim heb ik dat weer opgepakt.
Zoals het altijd gaat met interviews in een gezellige sfeer, vloog ook nu de tijd. Lucia is een opgewekte prater en maakt een heel gelukkige indruk. Ze is echt een mensenmens. Nog even een paar foto’s op het eind. In de donkere dagen van januari denk je dat een foto met op de achtergrond het prachtige uitzicht over het weiland altijd goed geschoten is. Mis, teveel licht! Dus maar gewoon op
Terug naar huis leidde mijn navigatie mij precies de andere kant op, richting Voorhout, Noordwijk naar de N206. Het bleek nog sneller te gaan dan op de drukke heenweg, bijna geen verkeerslichten. Sassenheim is echt dichtbij. Nooit geweten.
Evert Holterman
“ Macedonische zon in koud Nederland” We werden op de foto gezet en schoven aan op de stoelen die klaarstonden voor het zang en muziek optreden van de groep
Oro bestuur
Voorzitter: Marjolein Muller voorzitter@orodans.nl
Secretaris en PR: Marjan Janssen info@orodans.nl / pr@orodans.nl
Penningmeester: Bert Kersting penningmeester@orodans.nl/info@orodans.nl
Oro bestuursondersteuning
Ledenadministratie Greetje van Hulst ledenadministratie@orodans.nl
Webmaster Stan Gilling webbeheer@orodans.nl
WebsitecontentGodelieve Mars
Oro-krant redactie Evert Holterman redactie@orodans.nl
Andrea Roosen en Greetje van Hulst
Oro algemeen
Postadres: Jan van Zutphenstraat 12 2037 VB Haarlem
Telefoonnummer: 023-5332427
girorekening: NL27 INGB 0000 696091
Volksdansvereniging Oro
KvK nummer: 40594382
Opzeggen van het lidmaatschap van Oro doe je voor 1 augustus schriftelijk of per mail bij ledenadministratie@orodans.nl. Als je niet opzegt, blijf je volgend seizoen lid en verwelkomen we je op de groep waar je al danste. Je moet dan dus voor die groep de contributie betalen.
Oro docenten
Mariëtte van Gelder mariette@orodans.nl
Linda Duinlinda@orodans.nl
Claudy van der Werffclaudy@orodans.nl
Anne-Wietske Enequist annewietske@orodans.nl
Roos Bruinsma (stagiaire)
Kan je een keer niet komen dansen? Laat het de docent weten via bovenstaande mail.
Vakanties 2025
De groepen van Oro dansen niet tijdens de school vakanties en op de feestdagen, tenzij er inhaallessen zijn. Op woensdag is geen dansen op verkiezingsdagen.
Voorjaarsvakantie: 17 – 21 februari 2025
Pasen: 21 april 2025
Meivakantie: 28 april – 5 mei 2025
Hemelvaart: 29 mei 2025
Activiteitenprogramma 2025
1 maart Voorjaarsinstuif, olv Linda Duin 13 april Dans workshop ‘van Kroatië naar Albanië’ olv Ben Koopmanschap 10 mei Instuif internationaal , olv Claudy van der Werff 25 mei Bal met Turquasi, olv Anne Wietske Enequist