Februari 2024
NA TIEN JAAR UIT HET
BESTUUR:
De mens achter de danser
VAN DIK HOUT
DE PADEN OP, DE DUINEN IN
In memoriam
José en Anneke
Klederdrachten
Provincie Utrecht
Bunschoten
Uitgegeven door Frans Buffa & Zonen
Te Amsterdam
Het voorafje.
Soms is het even moeilijk voldoende inspiratie te hebben voor een voorwoord als alle artikelen klaar zijn. Er is immers niet altijd een concrete aanleiding die ertoe leidt dat de woorden voor het begin van een nieuwe Oro-krant er vanzelf uitrollen. Natuurlijk, sinds november 2023 is er weer van alles gebeurd in het Oro-leven, maar het meeste leent zich dan voor een apart artikel(tje): het overlijden van twee Oro-”aanhangers” José Vingerhoed en Anneke Vromans, het nieuwjaarsbal met buffet, de instuif Israëlisch, de wisselingen in ons dansleidersgroepje enz. Daarover dus verderop in deze aflevering. Natuurlijk ben ik ook weer blij met de altijd weer interessante bijdrage van Greetje en Bert van Hulst, dit keer over de violengroep “De Houtzagerij” en hun optreden in Enkhuizen en met het leuke stukje van Lien Mast en Hanneke Peek over het wandelgroepje van Oroleden.
Natuurlijk ben ik ook altijd weer blij met het gegeven dat er Oro-leden zijn, die zich beschikbaar stellen voor een interview. Velen geven regelmatig aan dat ze het erg leuk vinden deze interviews te lezen, (dat streelt mij natuurlijk), maar het is ook altijd een inkijkje in de persoonlijke keukens.
Dat vinden velen een beetje “eng” dan wel gebruiken ze dit als wapen van een soort valse bescheidenheid: “Ik heb niets bijzonders te melden, dat voor anderen interessant kan zijn.”
Gelukkig lukt het elke keer weer en daardoor houden we dit blad gevarieerd.
Voorafgaand aan het schrijven van dit stukje was ik aanwezig bij een concert van de Balkan-Swingband Sultan (ons goed bekend, o.a. van het jubileumfeest) in de Kooger Kerk in Zuid-Scharwoude.
Ze speelden een uitgebreid programma van 16 nummers volksmuziek: Armeens, Bulgaars, Grieks, Kroatisch, Servisch, waarbij prachtig gezongen werd door Ellen Boers. Heerlijke muziek om naar te luisteren, al vermoed ik sterk dat er toeschouwers waren die moeite hadden zich te bedwingen om erbij te gaan dansen. Alleen al omdat het pittig fris was in de kerk had zelfs ik een beetje die neiging.
Hoe dan ook; als je zoekt naar inspiratie voor het schrijven van een voorwoord voor de Oro-krant, dan is het kort daarvoor meemaken van een prachtig concert op het gebied van volksmuziek een perfecte aanleiding. En terzijde……Wat is het landschap in de omgeving van Alkmaar toch prachtig mooi en weids. Hoe zo, wij zijn een zeer dichtbevolkt land.
Evert Holterman, voorzitter.
Wisseling dansdocenten op de woensdag en de dinsdag
In januari liet Kelly Muller onze penningmeester weten dat zij door haar prille zwangerschap aanhoudende klachten had en erg moe was. Zij moest het even rustig aan doen en zou daarom voorlopig op beide groepen geen les kunnen geven. Aangezien de dansdocenten niet in overvloed te vinden zijn, sta je als penningmeester die de contacten met de dansdocenten onderhoudt, voor een grote uitdaging. Onze Bert Kersting is die uitdaging met verve aangegaan en heeft een oplossing gevonden voor beide avonden!
Woensdag
Gelukkig wilde Mariëtte van Gelder invallen. Mariëtte kan dat tot het eind van het seizoen doen. Alleen in februari had ze al erg veel verplichtingen. Zij heeft zelf contact opgenomen met Anja Bos. En gelukkig is Anja Bos bereid om de groep in die maand over te nemen. Ondertussen zijn we ook in overleg of een leerling van de 2de cursus Werelddansleider vanaf mei stage kan komen lopen. De dansleiders, die deze cursus volgen, zijn de hoop voor de toekomst van het werelddansen.
Dinsdag
Ook voor de dinsdag had Bert in eerste instantie invallers geregeld: Claudy van de Werff heeft de Di1 gedurende drie weken aan het dansen gehouden. De eerste week heeft ze ook voor Di2 gezorgd daarna mochten we Dominike Karantzounis weer voor twee weken voor de groep verwelkomen.
Op de laatste dinsdag is Anne-Wietske Enequist komen kennismaken. En gelukkig is dat goed bevallen! Vanaf 6 februari tot het einde van dit seizoen is Anne-Wietske de docent voor beide groepen in op de dinsdag. Het is nog even wennen aan elkaar. Anne-Wietske had de muziek van het programma van Di2 nog niet ontvangen, dus die groep heeft wel erg veel nieuw programma gedaan die eerste les. Maar dat gaat goed komen. Oro is erg blij Anne-Wietske als dansdocent te mogen verwelkomen.
Anne-Wietske
Anne-Wietske Enequist (1985) komt uit een ‘Werelddans-familie’. Haar moeder heeft al zo lang ze zich herinnert dansgroepen. Zelf is ze ook gegrepen door Werelddans en lesgeven en ging ze de Kaderopleiding Internationale Dans doen. Ze ontmoette daar o.a. Sara en Maartje, beide ook bekend met en bij Oro. In juni 2006 heeft zij de kadercursus succesvol afgerond. Zij heeft dansles gegeven aan de gevorderde volwassenen bij dansvereniging TEU in Groningen en aan de jongerengroepen van Dans- & Muziekschool Enequist, in Boazum (Friesland). Zij was betrokken bij het Internationaal Folkloristisch Festival 'Op Roakeldais' in Warffum. Toen zij in Haarlem kwam wonen heeft zij bij Oro gedanst op de Di2 en sinds twee jaar geeft zij lessen Internationale Dans aan kinderen van 2-12 jaar bij Dansschool A.K. Dans en Sport in Haarlem-noord.
Anja Bos
In de jaren ’70 heeft Anja Bos de Kaderopleiding gedaan, onze Harrie heeft bij haar stage gelopen tijdens zijn Kaderopleiding. Sindsdien geeft zij al jarenlang les op verschillende Werelddansgroepen in Hoofddorp en wijde omgeving. Daar leidde zij ook een demonstratiegroep met Nederlands repertoire, die op vele festivals van Hongarije tot Italië is geweest. In 2019 waren De Meerse Hoppers uit Hoofddorp onder leiding van Anja Bos de openingsact tijdens het Internationaal Folklorefestival in Amsterdam (zie Orokrant juni 2019).
Godelieve Mars
VAN DIK HOUT ZAAGT
MET PLANKEN…
En van die planken worden dunnere planken gemaakt waarvan dan weer allerlei instrumenten kunnen worden gemaakt, waaronder violen. De band “de Houtzagerij” ontleent hieraan haar naam: Zij gebruiken uitsluitend houten instrumenten.
Zet een willekeurig aantal vioolspelers en spelers van andere strijkinstrumenten bij elkaar en laat ze een poos goed met elkaar oefenen. Succes verzekerd! Onder leiding van Hester de Boer vormt zich op deze manier regelmatig, in wisselende samenstellingen, een muzikale groep En: het plezier spat er af!
Zowel in de Zweedse als in de Franse volksmuziektraditie zijn dit soort violengroepen heel gebruikelijk.
Het grootste deel van het repertoire van de Houtzagerij bestaat uit traditionele volksmuziek uit België, Frankrijk en Zweden. Alle nummers arrangeren de groepsleden zelf met meerdere stemmen en begeleiding. Je kunt er heerlijk op dansen! De groep bestaat al zo’n vijftien jaar en het aantal strijkers in hun optredens varieerde tot nu toe van drie tot twaalf.
Onlangs speelden zij, als gastmuzikanten, voor de vierde keer in “Die Port van Cleve” in Enkhuizen voor het aldaar georganiseerde balfolk. De derde keer was in december 2022. Toen waren er, naast de vijf violisten van de vaste kern, drie kleine violisten (3,6 en 7 jaar) die de show stalen door met enkele nummers mee te spelen: twee zoontjes van Hester en de dochter van Anne Wietske, de nieuwe docent op dinsdag. De laatste keer deed alleen de oudste van Hester mee.
Het was beide keren een drukbezocht bal, we hebben ervan genoten!
Bert en Greetje
HET NIEUWE JAAR
Hoe Oro het nieuwe jaar inging: we dansten, we dronken, we aten en we dansten weer
In december is er altijd een moment van somberheid en bezorgdheid bij Bert, onze penningmeester en “verbindingsofficer” met de leden.
“Nogal weinig aanmeldingen voor de nieuwjaarsinstuif en het buffet. Wat moet dat worden?”
Geruststellende woorden natuurlijk van mij en andere bestuursleden.
Zo van: “Komt wel goed Bert, mensen zijn geneigd zich niet zo vroeg vast te leggen. Ze komen vast wel, je zult het zien! Gaat toch elk jaar zo?”
Bert weer: “Ja, maar dit keer is het erger dan de voorgaande jaren. De loop is er misschien wel een beetje uit door dat gat vanwege corona. En we hebben dit keer ook geen live-orkest tijdens het middagprogramma. Zal ik toch maar een keer langs de groepen gaan en ze oppeppen?”
De conversatie is natuurlijk niet letterlijk zo gegaan, maar had wel dezelfde teneur.
En …… dan is het zaterdag 13 januari: Volle bak, ‘s middags instuif 50+ (dat niet meer zo mag heten) onder leiding van Claudy, Cor, Lilian en Mariëtte en ‘s avonds het grote bal met ons altijd zeer gewaardeerde orkest Mista; oude bekenden die er blijk van geven het ook zelf ontzettend leuk en gezellig te vinden.
Tussen de bedrijven door was er natuurlijk het buffet. Dit keer een andere cateraar en wel uit Leiden; de vorige cateraar was in andere handen gekomen en gaf Bert tijdens het jubileum nagal wat aanleiding tot kritiek. Ikzelf en ik denk vele anderen vonden het allemaal heel smakelijk, maar ik ben in elk geval geen fijnproever; vind het al gauw lekker. Maar wie spreekt Bert tegen als het om zijn specialiteit kookkunst gaat?
Dus het werd de cateraar uit Leiden en het moet gezegd: Lekker, gevarieerd en …. ook een grote zorg van Bert: Er was meer dan genoeg.
Dat laatste hebben sommigen van ons bestuur geweten: wat over was ging mee naar huis en daar hebben we verder genoten (de volgende dag natuurlijk). Alles is uiteindelijk “schoon op” gegaan en dat was ook de bedoeling. Maar het hoofddoel van Oro is natuurlijk DANSEN en dat hebben we gedaan, volop: ‘s middags en ‘s avonds. Het orkest Mista was weer goed op dreef, ook al ontbrak slagwerker Klaas, die herstellende was van een longontsteking. We zullen hem bij het eindbal op 1 juni vast weer tegenkomen.
De weken vliegen voorbij als je een druk leven hebt (zoals ik dat beleef, maar dat komt niet alleen door Oro). Waren we voorlopig uitgedanst op het gebied van bal of instuif? Helemaal niet: De traditionele instuif Israëlisch stond al gauw weer voor de deur op zondagmiddag 4 februari. Ook weer “volle bak”, met ook veel bezoekers van buiten Oro. De onvermoeibare Mariëtte had het weer prima geregeld met heerlijk snoepgoed erbij. En natuurlijk Hanneke Peek en Lien Mast voor de zaalversiering. Dit keer was er van tevoren wel enige bezorgdheid, vanwege de politieke situatie in en rond de staat Israël. Zou de instuif protesten oproepen bij mensen die zich heel erg betrokken voelen bij de Palestijnse zaak? Uiteraard bedoelen we met Instuif Israëlisch, de Israëlische danscultuur en niet de politiek van de staat Israël, maar naarmate emoties oplaaien zijn rationele afwegingen minder aan de orde.
Hoe dan ook: geen protesten gezien of gehoord, het was een topinstuif onder leiding van de onvermoeibare Mariëtte, enthousiaste Oro-dansers en even enthousiaste mensen van buiten. En het niveau vond ik opvallend hoog. Ook een opsteker!
Het enige wat ik miste was de falafel na afloop, want die was er een jaar geleden wel. Maar dat had een andere achtergrond: de afsluiting van de Oro-maandaggroep Israëlisch. Ik ga hem zelf wel ergens halen, want voor mij was het “een smaakervaring”.
Evert Holterman
Oro activiteiten 2024
DE PADEN OP, DE DUINEN IN ….
Op de Israëlische instuif j.l. vroeg Evert ons, Hanneke en Lien, een stukje te schrijven over ons “wandelclubje” De Opstapgroep. Wij, Cees, Liane, Dini, Mieke, Hanneke en Lien zijn al heel wat jaren trouwe leden van Oro m.n. van de woensdagavond. In de loop van de tijd is een hechte vriendschap ontstaan. Jaren met elkaar naar DoeDans (wat missen we dat), andere uitjes en onze vriendschap en zorg voor Anneke Jansen, die ook bij ons cluppie hoorde, helaas is overleden en die we nog steeds missen.
Jaren geleden vroeg Cees, ervaren wandelaar, ons of we met hem mee wilden om in de duinen het burlen van de herten te horen. Natuurlijk wilden we dat. Zo is onze wekelijkse wandelgroep begonnen. We wandelen meestal op de vrijdagochtend.
In de Coronatijd was dit een heerlijke afleiding. Afstand houden, zelf om de beurt koffie en wat lekkers meenemen, een mooi plekje uitzoeken in de natuur of op een bankje hield de moed erin. Af en toe een opmerking van medewandelaars of we wel genoeg afstand hielden mocht de pret niet drukken.
Zo doen we het al een aantal jaren. We genieten van de prachtige natuur , van elkaar, onze gesprekken en natuurlijk van de lol die we hebben want dat is ook goed voor je gezondheid!!
We boffen dat we zo dicht bij de duinen wonen, Elswout, Leyduin, Middenduin, Koningshof, Bleek en Berg, Koevlak, Oase enz. Keuze genoeg voor iedere week een leuke wandeling.
We hopen dit nog een hele tijd te kunnen doen. Als het lopen moeilijker gaat dan maken we de koffiestop gewoon wat langer en de tocht wat korter of we nemen onze rollator mee, hoewel….. Voorlopig genieten we hier samen van net zo als we genieten van het dansen. Cees, Dini, Hanneke, Mieke, Liane en Lien.
Lien Mast en Hanneke Peek
Mens achter de danser : Judith van der Werf
Gesprek tussen een oude man en een jonge vrouw in een openbare gelegenheid.
De gemiddelde leeftijd bij Oro is hoog. Of dat bij alle verenigingen voor werelddans in Nederland zo is, weet ik niet, al heb ik wel dat gevoel. Als zich dan begin september een jongere spontaan aanmeldt om een paar keer voorzichtig “proef te draaien” bij Dinsdag1, zich heel gemakkelijk - bescheiden en toch zelfbewust - in de groep en de sfeer van de groep voegt, dan is dat weer eens een reden voor een interview in de Oro-krant. Een nadere kennismaking dus, want wat weten we, behalve dat ene uurtje per week, van elkaar?
Ze wilde meteen - “Ben benieuwd wat je allemaal gaat vragen” - maar niet bij haar thuis: “Ik vrees dat ik dan eerst nogal moet opruimen, dus liever ergens in het Winkelcentrum Schalkwijk. Mr Cocker?"
Ik: “Wat mij betreft prima!” Dus het werd op een vrijdagmiddag Mr Cocker.
Judith ging aan de thee met gember, ik gewoon koffie.
Ik: “Laten we maar chronologisch te werk gaan; van begin tot heden. Ik heb op de ledenlijst gezien dat je nog 30 bent, maar niet lang meer.”
Judith: “Nee, 17 februari een jaartje erbij. Ik ben eigenlijk tweemaal een “mug”. Geboren in Meppel. De Meppelers worden ook “muggen” genoemd., Meppeler muggen dus. En nu inmiddels Haarlemmer Mug. Het voorkomt in elk geval een identiteitscrisis.”
Ik: “Je noemde de wijk Oosterboer in Meppel, waar je opgroeide. De schoonouders van mijn zoon wonen al jaren in dezelfde wijk. Wat toevallig. Ik ken de wijk een beetje.”
Judith: “Ik ging er naar de Vrije School. Heb daar de kleuterjaren en de basisschool-leeftijd doorgebracht. Het was een heel leuke school, veel ruimte voor creatieve vakken. We deden ook aan volksdansen. Ik herinner me de St. Maartensfeesten, met uitgeholde pompoenen als lampionnetjes langs de deur. Oh ja, de jaarfeesten waren ook erg leuk.”
Ik: “En daarna?”
Judith: “Mijn ouders scheidden toen we in Meppel woonden. Mijn drie jaar jongere broer en ik gingen met mijn moeder mee naar Deventer. Mijn vader ging in Zutphen wonen. In Deventer was geen middelbare Vrije School. In Zutphen wel: “De IJssel". Daar heb ik de havo gedaan.”
Ik: “En na de havo?”
Judith: “Ik had op de havo het afstudeerprofiel Cultuur en Maatschappij. Dan ga je iets zoeken in
het verlengde daarvan. Zo kwam ik terecht bij de opleiding Cultureel Erfgoed van de Reinwardt Academie in Amsterdam, een relatief klein hboinstituut dat onderdeel is van de Amsterdamse Hoge School voor de Kunsten.
Mijn broer Job ging later naar de Technische Universiteit Eindhoven voor de masteropleiding engineering. Totaal iets anders dus.”
Ik: “Vertel eens wat over de opleiding. Ik meen te weten dat hij vooral voorbereidt op bibliotheek- en archiefbeheer. Toevallig is mijn oudste kleindochter zich ook een beetje aan het oriënteren op een dergelijke opleiding. Zij is gek op geschiedenis.”
Judith: “De opleiding Cultureel Erfgoed leidt op tot museumprofessional, maar je kunt inderdaad ook uitkomen bij werken in een archief. Binnen de studie is er veel aandacht voor taal, presenteren, educatie, collectiebeheer, samenwerken. Ik hoopte met deze opleiding aan het werk te komen in het depot van een museum met historische kostuumcollectie. Maar ik merkte tijdens het studeren dat ik toch meer met mijn handen wilde werken. Daarom ben ik direct na de Reinwardt Academie doorgegaan met de Meesteropleiding coupeur. Dat is een driejarige voltijdopleiding. Hier leerden we op een ambachtelijke manier kleding maken: van het vertalen van een ontwerptekening naar patroon en vervolgens de hele verwerking tot een mooi passend kledingstuk. Je
Judith: “Ja, ik heb twee jaar lang 2 banen naast elkaar gehad. De eerste helft van de week bij Van Moer in Haarlem. Hier ontwikkelen we bedrijfskleding voor de gezondheidszorg in Nederland en België. De tweede helft van de week werkte ik in het kostuumatelier van het Nationale Theater in Den Haag. Die combinatie werd me te veel. Ik werk nu vier dagen bij Van Moer, dus uitsluitend in Haarlem.”
Ik: “Wat doe je zoal in je vrije tijd? Natuurlijk ben ik ook nieuwsgierig naar je privé-situatie, mits je daar wat over wilt vertellen. Vriend, vriendin? Woon je samen?”
Judith: “Nee, ik heb een goede vriend in Magdeburg, Duitsland: Manuel. Maar hij is alleen maar een goede vriend, geen relatie. We zijn beiden gek op fietsvakanties, hebben met elkaar wekenlange fietsvakanties gehad naar Denemarken, Noorwegen, Frankrijk We zijn zelfs tot St. Sebastian gekomen. Het is heerlijk om je vrij te voelen op de fiets, maar ik wandel ook graag. Museumbezoek, ook erg euk. En lekker lezen. Ik ben weer lid geworden van de bibliotheek.”
Ik: “Volksdansen heeft ook alles met muziek te maken. Heb je voorkeuren op muzikaal gebied?”
Judith: “Van mijn 8ste tot mijn 16de heb ik cello-les gehad. Ik ging naar de muziekschool in Deventer. Heb een eigen instrument, speel nog af en toe, maar heb geen les meer. Ik heb een brede muzieksmaak, klassiek, modern, jazz. Echter geen heavy metal.”
Ik: “Hoe kwam je zo bij Oro terecht?”
Judith: “Simpelweg door te googelen. Zoals ik al zei, deden we op de Vrije School in Meppel ook wel aan volksdansen. Ik hou van de muziek waarop we dansen. Het is lekker bewegen met elkaar; de groepsactiviteit vind ik leuk en gezellig.”
Gezellige meid, die Judith. Ze heeft zo’n opvallend vriendelijke oogopslag. Ze zal ook wel eens boos zijn, maar uiterlijk kan ik me daar niets bij voorstellen. Ik realiseer me tegelijkertijd hoe interessant het is om weer eens een tijd onder vier ogen te spreken met iemand van een totaal andere generatie. Iemand, die onafhankelijk in het leven lijkt te staan, een vak beheerst dat ook veel weg heeft van een hobby, natuurlijk in privé-opzicht (terecht) dingen voor zichzelf houdt, maar er blijk van geeft geen scherm om zich heen te hebben. We konden het overal over hebben. “Een kinderwens? Je bent inmiddels 31.” “Nee, ik voel die wens niet en een jeugd met gescheiden ouders is daarvoor ook geen stimulans.”
Ik op mijn beurt hoop dan maar weer dat zulke jonge vrouwen in de bloei van hun leven toch kinderen zullen krijgen. In de gemoedelijkheid en openheid van ons gesprek kun je dat soort dingen zeggen. Zo voelde dat. We hebben het interview afgesloten en “gevierd” met elk een heerlijke kop warme chocolademelk. Daarop een flinke wolk slagroom. Waarom niet? Maar ook zonder dat laatste is een gesprek met Judith genieten. Ze is een fijne aanwinst voor Oro.
Evert Holterman
Na 10 jaar uit het bestuur: Terugblikken met Natasja Boon
Het werd tijd eens een gesprek met Natasja te hebben. Ze is al jaren een gevorderd danser bij Oro, was 10 jaar lid van het bestuur, heeft zich al die jaren bezig gehouden met de PR en daarmee honderden mensen van heinde en verre naar de instuiven en de bals van Oro getrokken.
Hoe goed kende ik Natasja, haar achtergrond, haar werk, haar opvattingen?
Niet of nauwelijks. Buiten de vergaderingen was daar nooit tijd voor en tijdens heb je het over heel andere dingen. Zo gaat het in het leven.
Ze was net klaar met haar werk bij Nieuw Unicum, maar had toch kans gezien voor heerlijke appeltaart bij de koffie te zorgen.. Daar zit je dan: koffie op tafel, appeltaart op een bordje, een blocnote op schoot, een pen in de hand; toppunt van efficiënte oog-hand coördinatie is dan vereist. Vragen stellen hoefde aanvankelijk nauwelijks.
Natasja is een geboren en getogen Haarlemse.
Ik: “Waar ben je geboren en wanneer?”
Natasja: “In De Deo, in 1973 (glimlach). Dus inmiddels 50 jaar geleden.
Toen ik 9 was heb ik 1 jaar kinderdans gedaan bij Annet van der Steen. Lilian heeft dat later overgenomen. De groep werd helaas snel opgeheven. Daarna nog 1 jaar gedanst bij speeltuin De Kindervreugd. Op mijn 16de ben ik weer lid geworden van Oro, dus ik dans inmiddels al ruim 34 jaar, met enkele tussenposes.Tussendoor heb ik ook nog 10 jaar bij Nirkodah in de demonstratiegroep gezeten onder leiding van Huub de Jong. Nirkodah was de andere volksdansvereniging in Haarlem, die overigens al jaren niet meer bestaat.”
Ik: “Even terug naar het begin: Vertel eens iets over je Haarlemse verleden.”
Natasja: “Ik ben opgegroeid in de Amsterdamse buurt. Kom uit een katholiek gezin. Ik ging naar de St. Franciscus Xaveriusschool (basisschool) en daarna naar de Haemstede-mavo in Heemstede. Die bestaat niet meer. Ik kom uit een familie met nogal wat technici, dus het was ook niet gek dat ik na de mavo naar de IJmond-MTS ging, de richting electronica.
Ik: “Heb je ook in die sector gewerkt?”
Natasja: “Jazeker, ik heb bij Giebels gewerkt en later bij Schous. Heb nog een cursus gedaan op het gebied van technisch beheer mechanische beveiliging. En ook het middenstandsdiploma en vakdiploma behaald, want misschien zou ik wel eens het beheer van een winkel kunnen overnemen.”
Ik: “Maar je bent niet in die sector werkzaam gebleven, want ik ken je alleen maar van je verhalen over de zorg.”
Natasja: “Dat klopt. Ik ben van 2007 tot 2011 in Israël of beter op de Westbank geweest, waar ik meewerkte in de zorg voor meervoudig gehandicapte kinderen en jongeren.. Dat werk trok me meer vanuit mijn geloof. Ik ben vanuit mijn katholieke achtergrond “Messias Belijdend” geworden. Je kunt dat zien als een combinatie van Christendom en Jodendom. Deze kerkelijke gemeente zit in Amsterdam. Vanuit hier ben ik betrokken geraakt bij een project ten behoeve van gehandicapte moslim-kinderen dat vanuit Nederland o.a. door de Evangelische Omroep gesponsord werd. Het tehuis waar deze kinderen werden opgevangen stond in een dorp nabij Bethlehem op de Westelijke Jordaanoever. Het gebied valt onder de Palestijnse Autoriteit. In tegenstelling tot wat in ons land en ook in Israël en binnen de christelijk-arabische gemeenschap normaal is, werden deze moslimkinderen binnen hun cultuur weggestopt. Vaak was er ook sprake van ernstige mishandeling en misbruik binnen families. Het was niet eenvoudig om daar te verblijven; je moest herhaaldelijk door check-points. Op zich natuurlijk een heel interessante ervaring, zo’n periode van 4 jaar. Overigens heb ik ook nog eens 8 maanden gewerkt voor een project van Kerk in Actie in Zuid-India. Dat was gericht op minikredieten voor vrouwen en kinderarbeid.”
Ik: “Zo’n switch van detailhandel en electronica naar allerlei vormen van zorg en hulpverlening doe je natuurlijk niet zomaar, hoe gemotiveerd je ook bent vanuit je geloofsovertuiging. Ik neem aan dat je ook daarvoor specifieke opleidingen hebt gevolgd.”
Natasja: “Ik heb de opleiding SPW in Alkmaar gedaan en ben toen gaan werken op een dagbesteding voor ouderen met een sociale indicatie in Haarlem. Na India heb ik SPH gedaan bij Inholland en heb gewerkt op een dagbesteding voor dementerende ouderen in Amsterdam. Na Israël heb ik gewerkt als begeleider in de verstandelijke gehandicaptenzorg. Nog kort geleden heb ik de opleiding Verzorgende IG Maatschappelijke Zorg afgerond. Daar kan ik goed mee vooruit voor mijn werk bij Nieuw Unicum in Zandvoort, dat ik sinds anderhalf jaar doe. Ik werk hier met bewoners met MS en/of NAH (niet-aangeboren hersenletsel).”
Ik: ‘Nu nog even terug naar het bestuur van Oro, dat je 10 jaar hebt gedaan. Niet ieder dansend lid van Oro stelt zich beschikbaar voor een functie in het bestuur. Wat motiveerde jou daarbij?”
Natasja: “Ach, je rolt er als het ware in. Het was in de tijd dat Pieter Immel voorzitter was, 2012/2013. Je wilt toch ook meedenken als lid van een vereniging; ook om de vereniging levend te houden. Ik vind het leuk om allerlei dingen in verenigingsverband te doen. De korte specifieke cursussen/workshops die we doen vind ik interessant om daaraan mee te werken. Je luistert naar wat mensen willen. Ik geniet er altijd van als mensen blij zijn, omdat een evenement weer goed geslaagd is. En met elkaar binnen een bestuur vul je elkaar goed aan. Maar het kost natuurlijk wel veel tijd. Dat is nu eenmaal zo.”
Ik: “Je bent toch niet in een gat gevallen nu je taken overgenomen zijn?”
Natasja: “Nee, maar soms mis ik het wel een beetje; is het nog een beetje onwennig. Ik ben nog wat aan het afkicken. En wie weet, over een aantal jaren…… Gelet op de gemiddelde leeftijd van de Oro-leden….. Ik ben nog jong.”
De appeltaart was op en die was - zoals gezegd - heerlijk, de foto ter afsluiting was gauw gemaakt. Vrouwen zijn altijd bezorgd of hun haar wel goed zit tijdens het fotomoment. Bij Natasja was dat niet anders. Ik moet er altijd in stilte om lachen. Het is goed om Natasja na ruim 10 jaar wat nader te hebben leren kennen. Het is nooit te laat daarvoor.
Evert Holterman
De mens achter de danser:
LAURA GULICKX
Gesprek met een strijdbare vrouw
Ze is nog maar een paar maanden lid van Oro. Maar als ze iets doet, doet ze dat “hevig”; iemand die nergens doekjes om windt. Dus opgepast! Tijdens het nieuwjaarsbuffet zat ik aan dezelfde tafel en dat heb ik geweten.
Laura was stevig aan het woord en had boeiende theorieën in het bijzonder over onze gezondheid. Bovendien toonde ze zich enthousiast over het dansen bij Oro. Wist niets van ons bestaan maar was als lid van de ANBO getipt door Greetje de Wit en “meegenomen” naar de maandagochtendgroep MBVO (Meer Bewegen voor Ouderen) van Claudy. (Zie verderop). Op mijn uitnodiging voor een nader gesprek in de Orokrant, zei ze direct ja. Dat werd dus op de koffie bij haar thuis aan de Twijnderslaan.
Bij binnenkomst viel mij onmiddellijk de trampoline op in de achterkamer. Je eerste gedachte is dan: Die staat er voor de kleinkinderen als ze op bezoek zijn. Niks hoor, ja misschien ook wel, maar in de eerste plaats voor Laura zelf. Elke dag een minuut of tien je beenspieren trainen, je conditie op peil houden.
Ik: “Sinds wanneer woon je hier/”
Laura: “Ik ben hier in 1990 komen wonen. Het was het jaar van mijn scheiding. Ik woonde daarvoor aan de Vijverlaan in Haarlem-Zuid, in één van de Van Loghem-woningen. Heel beroemde en authentieke architectuur.”
Ik: “Laten we naar het begin gaan. Ben je een Haarlemse van geboorte?”
Laura: “Ik ben in 1944 in Aerdenhout geboren. Ben dus nu 79. ik kom uit een traditioneel katholiek gezin, heb 11 broers en zussen; helemaal gelijk verdeeld, 6 jongens, 6 meisjes. Met pretoogjes: Aan kinderbijslag kwam meer binnen dan aan salaris van mijn vader. Mijn vader was opgeleid voor onderwijzer, maar er was toentertijd, dus de eerste jaren na de oorlog, geen werk voor hem. Hij kreeg een baan bij
de Katholieke Landarbeidersbond, waarvan het hoofdkantoor in Haarlem stond. Zijn baan bracht mee dat we heel vaak verhuisden naar allerlei plekken in het land. We gingen van Aerdenhout, naar IJmuiden, naar Ellecom (bij Dieren in Gelderland), Zwolle en tenslotte kwamen we - alsof de cirkel weer rond was - in Haarlem terecht, waar zich dus het hoofdkantoor van de Katholieke Landarbeidersbond bevond.”
Ik: “Je hebt dus heel veel scholen bezocht.”
Laura: “Ja, maar mijn lagere schooltijd was vooral in Zwolle, mijn middelbare school was de MMS van het Sancta Maria in Haarlem.”
Daarna heb ik de Sociale Academie gedaan in Amsterdam en ben gaan werken bij Pro Juventute. Toen ik trouwde ben ik gestopt met betaald werk. Mijn zoon werd in 1974 geboren. Daarna kwamen er nog 3 dochters. Al mijn kinderen wonen binnen een straal van 20 km.”
Ik: “Toen ik tijdens het nieuwjaarsbuffet bij je aan tafel zat, verkondigde je nogal wat stellige theorieën over gezondheid. Wat mij daarbij opviel was dat je heel erg overtuigend kunt zijn en wilt zijn. Je komt heel strijdbaar over.”
Laura: “Dat ben ik ook. Dat heb ik waarschijnlijk van mijn vader. Ik hou van een actief leven. Wat echt een stokpaardje van me is, is mijn bezorgdheid over ons gezondheidszorgstelsel. Sinds onze gezondheidszorg geprivatiseerd is, stijgt de winst van de farmaceuten sky hoog en neemt het aantal chronisch zieke mensen met miljoenen toe. Onze exminister van Volksgezondheid vertelde
in het Haarlems Dagblad op 20 november 2023 met droge ogen, of het een succes was (!), dat we binnen een paar jaar kunnen verwachten dat één op de twee mensen met kanker te maken krijgt. Hoe kunnen we dan nog volhouden dat we een goede gezondheidszorg hebben? Terwijl ik weet wat de werkelijke oorzaak van deze stijging is en wat NOOIT in de krant mag komen: Big Farma en ons RIVM zijn twee handen op één buik. Zij bepalen dat er geëxperimenteerd mag worden en dat de schade, zoals nu door de vaccinaties (o.a. de bijwerking kanker) niet valt onder de vergoeding door de veroorzaker. Dit heb ik zwart op wit van een huisarts uit Heemstede. Vanuit mijn 59-jarige ervaring met gezondheid kan ik aantonen hoe de farmaceutische industrie de motor is van de extreme toename van chronische kwalen. Laat ik het daarbij houden. Mijn hart huilt als ik zie hoe zij de macht in handen kunnen houden.”
Ze laat me direct het “Handboek voor Zelfgenezing” zien van Dr. Stephen T. Chang. “Hier geloof ik in. Het is gebaseerd op de Tao-filosofie.”
Tja, het zijn opvattingen. Ik heb me onvoldoende in het onderwerp verdiept om haar te kunnen of willen tegenspreken. Toch blijf ik maar voor de “zekerheid” (?) of het gevoel van veiligheid (?) mijn bloedverdunners en bètablokkers slikken, omdat de artsen mij dat hebben voorgeschreven. Maar interessant is haar opvatting natuurlijk wel; in elk geval inspireert deze tot nadenken en tot meer zelfstudie. En de stelligheid waarmee ze haar zienswijzen verkondigt (het is meer dan alleen onder woorden brengen) is boeiend en zoals in het begin gezegd: intens.
Ik: “Ik wil het ook nog graag over je andere hobby’s hebben, want je manier van verdiepen in het voorgaande klinkt mij eigenlijk ook als een hobby in de oren.
Je vertelde tijdens het buffet dat je ook aan hardlopen deed of misschien nog wel?”
Laura: “Toen ik 44 was werd ik lid van een hardloopgroepje van vier vrouwen. We liepen in de Kennemerduinen. We wilden de marathon gaan lopen.”
(Vergeten te vragen of ze dat allemaal ook gedaan hebben maar Laura in elk geval wel):
Laura: “Tussen mijn 44ste en mijn 70ste heb ik vier marathons gelopen: De eerste in Londen, daarna ook nog die van Berlijn, New York en Amsterdam.
Nu richt ik me op langeafstandwandelen. Ik wil de vierdaagse van Nijmegen gaan lopen. Ik verheug me er nu al op binnenkort goede wandelschoenen te gaan kopen.”
De trampoline in de achterkamer staat er dus niet voor niks. Het is haar dagelijks trainingsinstrument.
Ik: “Hoe kwam je bij Oro terecht?”
Laura: “Ik ben lid van de ANBO, de ouderenbond, afdeling Haarlem. We doen daar leuke dingen, zoals excursies, jeu de boulen, fietstochten.
Daar kwam ik Greetje de Wit tegen. Dank zij haar ben ik bij de maandagochtendgroep van Claudy gekomen.
Ik vind het heel leuk om te doen; het samen bewegen op muziek. De groep is ook heel leuk, het gezellig koffie en thee-drinken met elkaar. Ik ervaar het als een warm bad. De variatie in bewegen vind ik heel leuk. En….zo ben ik wel: Ik wil het heel goed kunnen.”
Dat laatste is natuurlijk Laura ten voeten uit. Dat zal elke lezer - gelet op het voorgaande - niet verbazen. In anderhalf uur tijd stond ze model voor een waterval aan ideeën, opvattingen en informatie. Bovendien bleek ik haar ex-echtgenoot al sinds 1963 te kennen. Dat kwam op het eind ook nog toevallig aan de orde. Hij en ik vertoefden gedurende een half jaar lang samen in militaire dienst in de toenmalige Oranje Nassaukazerne in Amsterdam. Ook nog “maatjes” op dezelfde soldatenkamer. Hoe klein is de wereld?
Het was inmiddels spitsuur in het verkeer, eind van de middag. Reden genoeg om de concentratie op andere dingen te richten, terwijl Laura nog een beetje nadreunde in mijn hoofd. Het is goed gegaan. Een interview om nooit te vergeten….
Evert Holterman
In Memoriam
Natuurlijk heeft Oro met zijn meer dan honderd leden en vrienden te maken met het feit dat leden of vrienden die we goed gekend hebben zijn heengegaan.
Wij kregen het bericht dat José Vingerhoed en Anneke Vromans recent zijn overleden.
José Vingerhoed overleed plotseling op 15 januari. Ze heeft jarenlang gedanst op de woensdagavondgroep en was nog steeds vriend van Oro. Harrie en Emmie van Parera waren zeer goed bevriend met haar en haar echtgenoot Fred. Samen hebben ze vakanties gedeeld op Madeira. Ook Schotland was een favoriet land van José. Ze is werkzaam geweest als amanuensis in het onderwijs. Als volksdanser is ze lid geweest van de demonstratiegroep van Gaida. Behalve in werelddans had ze ook grote interesse (en ongetwijfeld veel kennis van) in planten en bloemen. José is 65 jaar geworden. Uiteraard heeft ons bestuur zijn medeleven betoond met de familie.
In de nacht van 25 op 26 januari is Anneke Vromans in haar slaap overleden. Ook Anneke heeft jarenlang bij Oro gedanst en is toen dat lichamelijk niet meer ging altijd vriend gebleven. Het laatst hebben we haar nog meegemaakt tijdens het jubileumfeest op 23 september waar ze volop en zichtbaar van heeft genoten. We zagen haar o.a. met veel plezier deelnemen aan de Zangwerkgroep. Dat laatste wordt ook bevestigd in een bericht aan ons bestuur van haar neef Gerard. Anneke was een diep-gelovige vrouw die actief betrokken was bij de Jozef-kerk in de Jansstraat. Vooral de persoon van Maria was voor haar een grote bron van inspiratie. Dit laatste wordt in het bijzonder genoemd door haar goede vriendin Hanneke van de Haterd.
Ons bestuur heeft haar neef en executeur Gerard Vromans de condoleances overgebracht.
Namens het bestuur, Evert Holterman, voorzitter
Oro bestuur
Voorzitter
Secretaris
Penningmeester
PR en communicatie
Algemeen lid
Evert Holtermanvoorzitter@orodans.nl
Godelieve Marsinfo@orodans.nl
Bert Kerstingpenningmeester@orodans.nl
Marian Janssenpr@orodans.nl
Harrie van Parera
Algemeen lidMarjolein Muller
Oro bestuursondersteuning
Ledenadministratie
Webmaster
Oro-krant redactie
Greetje van Hulst ledenadministratie@orodans.nl
Stan GIlling webbeheer@orodans.nl
Evert Holterman redactie@orodans.nl
Andrea Roosen
Greetje van Hulst
Oro algemeen
Postadres: Jan van Zutphenstraat 12 2037 VB Haarlem
telefoonnummer: 023-5332427
girorekening: NL27 INGB 0000 696091
Volksdansvereniging Oro
KvK nummer: 40594382
Opzeggen van het lidmaatschap van Oro doe je voor 1 augustus schriftelijk of per mail bij ledenadministratie@orodans.nl. Als je niet opzegt, blijf je volgend seizoen lid en verwelkomen we je op de groep waar je al danste. Je moet dan dus voor die groep de contributie betalen.
Oro docenten
Mariëtte van Gelder mariette@orodans.nl
Kelly Hinfelaar kelly@orodans.nl
Claudy van der Werffclaudy@orodans.nl
Anne-Wietske Enequist annewietske@orodans.nl
Kan je een keer niet komen dansen? Laat het de docent weten via bovenstaande mail.
Vakanties 2023-2024
De groepen van Oro dansen niet tijdens de schoolvakanties en op de feestdagen.
Voorjaarsvakantie: 17-25 februari
Pasen: 31 maart en 1 april
Koningsdag: 27 april
Meivakantie: 27 april -5 mei (Di1 en Di2: tot 12 mei)
Hemelvaart: 9 mei
Pinksteren: 19-20 mei
Zomervakantie: tot 1 september
Activiteitenprogramma 2023-2024 * 24 februariInstuif met een Roemeens tintje
24 maart Instuif 50+ 25 april Instuif internationaal
1 juniSlotbal met Mista 4, 11, 18, 24 juniZomerdoordansavonden