TOCH WEER ZWEDEN!
De mens achter de voorzitter
WEG MET KLEINGELD
FOLKCAMP VIERHOUTEN
Er zijn mensen die dansen in de regen Andeen woden alleen maa nat…
Klederdrachten
Provincie Overijssel, Schokland
Uitgegeven door Frans Buffa & Zonen
Te Amsterdam
Dit is mijn laatste inleidende woord voor de Oro-krant. De inleiding van elke uitgave van de Oro-krant is immers een taak van de voorzitter. Dat ben ik niet meer als ergens in februari/maart volgend jaar de volgende krant uitkomt.
Ik vind het onverminderd leuk om bijdragen te leveren; moet me ook altijd inhouden geen ingezonden brieven te schrijven aan het Haarlems Dagblad als me iets treft of ergert. Meestal is dat een activiteit van oude mensen met heel veel vrije tijd. Dat laatste heb ik nog steeds niet, dus ik weet me op een paar uitzonderingen na in te houden.
Of dat zo blijft weet ik niet, want ik hou van schrijven, van wereldmuziek en ook wel van dansen, maar heb ontdekt met nog meer plezier te kijken naar dansende mensen die daar veel plezier aan beleven dan het zelf te doen. Voor mij staan sfeer, gezelligheid dank zij mooie muziek bovenaan.
Waarom mensen dansen heeft wellicht vele achtergronden. Geruime tijd geleden zag ik op tv een programma van Eus die een rondreis maakte door Turkije, het land waar zijn ouders vandaan komen. Of hij er zelf ook geboren is, weet ik niet; denk van niet.
Hij interviewde een paar jonge Koerdische vrouwen in Oost-Turkije. Het is algemeen bekend dat de Koerdische bevolkingsgroep het niet gemakkelijk heeft in Turkije onder het regime van Erdogan. Wat mij trof was de uitspraak van één van hen: “Als je ergens mee zit, moet je gaan dansen!" Op zich past deze uitspraak in een context die onze opmaakredacteur Andrea ook een aantal keren heeft aangehaald. Het is kennelijk een algemene remedie voor heel veel mensen. Vandaag (30 oktober) bevatte de dagelijkse cartoon over de psychiater Sigmund van Peter de Wit in De Volkskrant hetzelfde advies. Ik heb Peter de Wit per email gevraagd of ik deze cartoon mag meenemen in de Oro-krant. Hij reageerde binnen enkele uren positief. Ikzelf prijs me gelukkig nooit last te hebben van depressies, maar het zal zeker zo zijn dat dansen in welke vorm ook een bijdrage levert aan de instanthouding van een stabiel gemoed. “ Happy dancing!”, wenst onze Amerikaanse gast Brian ons in zijn schrijven na het openingsbal. In welke mate dan ook: Dansen draagt in enige mate bij aan de geluksmomenten in ons leven. Ik wens jullie allemaal een lange toekomst toe met vele geluksmomenten en zeker ook vanwege je dansplezier.
Evert Holterman, voorzitter
Wat is er alweer veel gebeurd bij Oro sinds september: Overzicht en Commentaar!
Openingsbal met Mista
Ik had het gevoel nog in een vakantie-mood te verkeren terwijl het toch al stiekem september was geworden. Daarmee hou je je natuurlijk een beetje voor de gek, want het normale leven begint dan toch weer echt: activiteiten en verplichtingen. Niet dat verplichtingen altijd vervelend zijn, ze geven immers ook structuur aan je leven.
We trappen het nieuwe seizoen altijd echt af met het openingsbal. Dat was op 21 september met live-orkest Mista, terwijl de groepen natuurlijk al vanaf het begin van de maand volop aan het dansen waren. Onze nieuwe dansleidster Linda Duin hadden we ook maar meteen in het diepe gegooid door haar te belasten met de leiding van de avond. Linda is nergens bang voor, die deed dat geroutineerd,
en het orkest speelde even geroutineerd de sterren van de hemel. Kortom: iedereen had er weer zin in; dat bleek bij de opkomst: Inclusief bestuur en orkest vulden 58 enthousiastelingen de zaal van HZW, waaronder ook 18 deelnemers van buiten. Het was ook een dorstige avond, de bar deed voortreffelijke zaken. Onze penningmeester Bert heeft nog dagen nageglunderd.
Over mensen van buiten gesproken: We hadden ook Brian en Annette in ons midden, uit Boston wel te verstaan al kwamen ze die avond dan uit Amsterdam, waar ze een vakantietripje vierden. Ze hadden thuis kennis gemaakt met Hans en Efie Derksen met wie we op 13 oktober een workshop Bosnisch hadden en door deze beiden op het spoor gezet van het openingsbal van Oro.
Zelden zulke enthousiaste mensen op de dansvloer gezien, terwijl ze lang niet alles konden meedoen, althans op basis van kennis, kunde en ervaring. Dat is
in onze volksdanswereld gelukkig nooit een probleem. Je doet gewoon mee, je wordt ‘meegenomen’. Zij dus ook.
Brian schreef er nog een apart mailtje over aan onze secretaris, dat je hierbij separaat aantreft. Die zien we vast nog wel een keer terug op een instuif!
Workshop Bosnisch Ja en dan de workshop Bosnisch met Efie en Hans Derksen (dochter en vader). Als bestuur dachten we lange tijd voorafgaand aan 13 oktober: Die gaat vast niet door. Bijna geen aanmeldingen. Oro-leden zijn net echte mensen. Als er een instuif is zie je tien voor 8 nog nauwelijks iemand, behalve natuurlijk bestuur en ondersteuners voor koffie en slingers.
Om één minuut voor 8 staan ze in de rij vanaf buiten en is het “kermis”.
En wat bleek het toch een goed initiatief te zijn! Uiteindelijk bleken 29 mensen de prachtige film My Borrowed
Heritage te willen zien over allerlei facetten van de cultuur van het voormalig Joegoslavië, vooral gericht op het Bosnische deel: de muziek, de dans, de klederdrachten, de prachtige natuur, teveel om op te noemen. Uiteraard met vakbekwame professionele ondersteuning heeft Efie er in 2021 een in drukwekkende film van weten te maken met zichzelf in de hoofdrol als cultuuronderzoeker, interviewer, mede-danser. Het was zeer authentiek wat we te zien en te horen kregen. En niet te vergeten de muzikale accordeon-bijdragen van Hans op de achtergrond. Een zeer groot compliment voor de algehele kwaliteit met een spontaan groot applaus. Daarna de heerlijke broodjes, verzorgd door Bert - wat moet Oro
zonder hem? - en het middagprogramma onder leiding van Efie en Hans, waar de dansen uit de film in de praktijk werden gebracht. Met zo’n kleine 30 mensen voor alle onderdelen is het een (onverwachte, gelet op de voortekenen) succesvolle Orodag geworden.
De goud van oud-instuif op 27 oktober
Als je als bestuur iets voor de leden wilt organiseren dat risicoloos is, dan organiseer je een dansmiddag onder leiding van het vaste team Mariëtte, Claudy, Lilian en Cor met een populair, traditioneel middle-ofthe road programma: gevarieerd, veel oude bekende nummers, niet te moeilijk, voor elk wat wils. Dat doen we een paar keer
per jaar met altijd een grote opkomst, ongeacht de weersomstandigheden. De hardnekkige titel van de instuif is altijd 50+, maar elke leeftijd is welkom. Daarom noem ik het liever ‘goud van oud’-instuif.
Van 2 tot half 5 werd er continu gedanst, vaak in een binnen- en een buitencirkel en deed elke dansleidster een deel van haar eigen programma. (Cor was helaas verhinderd).
De dames werden bedankt met een fraai boeket, de saamhorigheid was groot, want na afloop was de zaal in een ommezien opgeruimd door de vele helpende handen.
Wat hebben we toch een gezellige positieve club met z’n allen. Dat moet zo blijven!
Evert Holterman
Pinnen bij Oro
Bij Oro kan je al langere tijd de entree bij activiteiten met je pinpas betalen. Hiervoor heeft onze penningmeester een mobiel pinapparaat in gebruik. Via de provider van het pinapparaat, PayPal, komt het geld dan op de rekening van Oro (na aftrek van 2,75% aan kosten). Dit apparaat is verbonden aan een mobiele telefoon en kan dus maar op een plek gebruikt worden. Nu wil het bestuur af van de contante betalingen bij de bar.
Dit heeft meerdere redenen. Het afstorten van contant geld is de laatste tijd steeds lastiger en duurder geworden. Muntgeld kan je al bijna nergens meer kwijt. Daarnaast zijn er steeds meer mensen, die geen contant geld bij zich hebben. Hier hebben we een oplossing voor bedacht.
Bij de kassa gaat de penningmeester Oro-kraskaarten verkopen. Deze kraskaart gebruik je bij de bar om je consumptie te betalen. Bij de bar kan je na invoering van de kraskaart dus niet meer met geld afrekenen. De kraskaart kan je met je pinpas afrekenen bij de kassa. Voorlopig blijft het wel mogelijk om contant te betalen voor de Oro-kraskaart en de entree.
De Oro-kraskaart
Van dansvakantieweken kennen veel mensen het systeem van de kras- of schrapkaart. Je koopt een Orokraskaart met een waarde van € 10 bij de kassa. Je koopt een kopje koffie of zakje chips en de barvrijwilliger streept de vakjes af tot het juiste bedrag. Heb je aan het eind van de activiteit nog open vakjes over? Dan bewaar je de kraskaart tot de volgende keer. De kraskaart past in je pasjeshouder of portemonnee. Hij blijft geldig, ook het volgende seizoen.
Zo gaat hij eruit zien:
Godelieve Mars, secretaris
Dear Godelieve,
We have had a lovely trip to the Netherlands, but the highlight of our trip was the lovely dance last night that your group produced! There were so many dances we have never seen, but a few were familiar. And people were patient with our following behind the line, and encouraging of having us in the line as well. And it was very kind (and unexpected) to have Evert include us in his announcements at the end of the evening. (And a special thanks to Claudine for giving us a ride to the train station after the dance - so sorry to rush out so quickly!). And such good music - you had a fine band providing music for the evening! As an amateur fiddle and clarinet player who occasionally plays for dances in the Boston area, I have an idea of how much preparation goes into putting together such a long and varied music program. Happy dancing!
Brian Wilson and Annette Sassi
Bijna elk jaar reizen we naar Zweden voor de muziek, het dansen en de natuur.
Afgelopen winter aarzelden we. Misschien toch maar eens een andere bestemming?
Vooral de reis door Duitsland is geen pretje vanwege de “autobahn” en de file bij Hamburg.
Maar......., toen kregen we, via een vriendin, een mail van Beret Bertilsdottir. Zij was vele jaren de docent, die in Föllinge, gedurende vele jaren, een cursusweek organiseerde waar je de melodieën en de dansen uit west Jämtland kon leren. Daar zijn we vijf keer geweest. In de mail kondigde zij een cursus aan van de “Senpolska från Östra Jämtland” (kortweg polska van Gimdalen genoemd) in het dorp Gimdalen. Dat is zo’n mooie dans. Bovendien was ze van plan om in de week daarvoor een workshop Föllingedansen te organiseren. Die dansen wilden we ook graag nog eens doen.
Dus besloten we om het mooie Jämtland voor de zesde keer te bezoeken. We schreven ons in voor beide workshops en vertrokken eind Juli toch weer naar Zweden.
Beret had ons een aantal suggesties gedaan voor muziek- en dansfeestjes, die we op weg naar Jämtland konden bezoeken. Daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Eerst bezochten we een kleine stämma (=bijeenkomst van muzikanten) in het openluchtmuseum van Västerås. De volgende twee dagen gingen we naar de stämma in Orbaden waar o.a. de spelmanslag (band) van Bolnäs een jubileumconcert gaf. Bovendien was er een optreden van Peter ‘Puma’ Hedlund, die op zijn nyckelharpa mijn favoriete wals de “tidlöse valsen” speelde. (Staat op Spotify). En er kon gedanst worden! Al die heerlijke muziek en dans warmde ons op voor het bezoeken van de “Uppdansning” in Östersund: een jaarlijks festijn waar polskadansers, in klederdracht, hun vaardigheden kunnen vertonen voor een diploma. Wij doen niet mee aan de competitie maar sommige kennissen van ons doen dat al jaren. Overdag is het diplomadansen gratis te bekijken en ’s avonds is er bal, ook voor geïnteresseerden. Na drie dagen en avonden kijken en dansen en een bezoek aan het Samenmuseum en het Jamtli (Openluchtmuseum van Jämtland) reisden we verder naar de boerderij van Beret. Daar stonden we een paar dagen met ons campertje om de omgeving te bezoeken en te wandelen. In Glösa liepen we o.a. naar een riviertje waar stenen liggen met hele oude rotstekeningen van elanden. (Älgrikar).
Op woensdag begon de Föllinge cursus in het dorpshuis van Bredbyn, wat vlak bij het dorp van Beret ligt.
‘s Avonds kwamen we bij elkaar op de boerderij voor een gezamenlijke barbecue met hapjes en drankjes die de deelnemers hadden gemaakt of meegebracht. Een gezellige en interessante manier om elkaar beter te leren kennen.
Op vrijdag reisden we naar Mogården Lodge in Gimdalen via vele “grusvägar” (grindwegen).
Het was een prachtige tocht door het groene en lege land. Zo het tegenovergestelde van de Randstad!
Toen we aankwamen in Mogården werden we verrast door het prachtige gebouw. De eigenaren, Marika en Simon, zijn bezig om de oude boerderij van Marika’s moeder helemaal in stijl te restaureren. We kregen een mooie kamer met uitzicht op de nieuwe schuur, waar ook gedanst zou worden.
’s Avonds was er eerst een heerlijk diner en daarna vroegen de gevorderde dansers de beginners ten dans.
Zaterdag begonnen de workshops: muzieklessen door Ulf Andersson en danslessen door Beret met livemuziek van Mads Andersson. Er waren zowel beginnende als gevorderde dansers dus Beret bouwde het niveau op vanaf een basic schottis naar een bijzondere variant: de Mellparing. Deze heeft dezelfde figuren als de senpolska, alleen op een vierkwartsmaat in plaats van een driekwartsmaat.
’s Avonds was er weer een heerlijk diner, dit keer in de Kullagården, de voormalige school van Gimdalen, gevolgd door een dansavond voor allen in de schuur van Mogården. Het was leuk om te dansen met mensen die nog nooit of zelden een polska hebben gedanst en te zien hoe ze er lol in hadden gekregen.
Zondag was de kans om de authentieke senpolska van Gimdalen te leren van de echte kenner:
Per Olof Pettersson met Beret als danspartner. We hadden die dans ooit wel eens geleerd maar konden nu de puntjes op de i zetten.
Helaas moesten we ’s middags alweer snel vertrekken want we hadden maar een paar dagen om thuis te komen vanwege oppas toezeggingen.
Het is een heel eind rijden maar de dingen die we gezien en beleefd hebben maakten het de moeite waard.
Bert and Greetje
Dansleiders en -leidsters liggen niet voor het oprapen, dat is algemeen bekend.
Als er dan iemand binnen Oro uitvalt, zoals we de laatste jaren een paar maal hebben meegemaakt, Dominike, Kelly bijvoorbeeld, om over verdere voorgangers maar te zwijgen, dan heb je een probleem. Echte problemen binnen Oro schuiven we gewoonlijk af richting Bert, want Bert onze penningmeester doet veel meer dan zuinig doen over geld (zoals een penningmeester behoort te doen!), hij kent de halve wereld binnen de volksdanscultuur en weet altijd weer iemand te verleiden een avond vrij te maken om een groep van Oro niet vruchteloos langs de kant te laten staan.
Wat moesten we dit jaar met de woensdaggroep? Mariët is tot veel bereid en tot nog veel meer in staat, maar het kan op een bepaald moment ook te veel worden…..
Gelukkig had Linda Duin op instuiven en workshops van Oro een paar keer haar gezicht laten zien en zeker ook haar danskunst. Ze heeft ons vorig jaar een keer (samen met Claudy) uit de brand geholpen toen Dominiek voor een workshop Roemeens plotseling door omstandigheden uitviel. Daar stonden we op een avond zeer onthand in HZW met een “man” of 12. Iedereen weer naar huis sturen? Nee, kom op, Linda en Claudy waren aanwezig en zorgden ervoor dat “de
tent toch kon draaien”. Geen workshop maar gewoon gezellig en vrolijk met elkaar dansen. Niemand voelde zich slachtoffer. Het werd gewoon alsnog een leuke avond. Dus toen we dit jaar op woensdagavond omhoog dreigden te zitten en Mariëtte al had aangegeven wel af en toe te willen inspringen, maar niet meer elke week, kwam Linda in het
Tijd dus om eens nader kennis te maken voor de Oro-krant en ik dus op een donderdagmiddag naar Alkmaar bij Linda op de capuccino (met koek). Gelukkig woont ze niet in het centrum met allerlei parkeergedoe, maar
verkorte opleiding doen en me vooral kunnen concentreren op de praktische, vakmatige kanten.
Ik: “En toen aan het werk? Eigen bedrijf?”
indrukwekkende rotonde als je binnenkomt, leuk op de hoek in een rustige buurt.
Precies op het afgesproken moment kon ik op de bel drukken (zeg ik met enige trots, want zo’n man van precisie ben ik meestal niet).
Linda was niet alleen: haar jongste zoon van 15 (beetje grieperig, vandaar niet naar school) stoof gelijk naar boven. (Had van mij niet gehoeven, maar goed…). Ook Tibbe, de prachtige Friese Stabij van 9 en Bink de zwart-witte kater maakten hun opwachting.
Ik: “Wanneer ben je geboren en ben je een echte oorspronkelijke Alkmaarse?”
Linda: “Ja, wel in Alkmaar geboren omdat daar het ziekenhuis stond, maar ik kom uit Bergen. Ik ben van 1976. Ik ben opgegroeid in Bergen, mijn hele familie inclusief oudere broer. Mijn opa had er een bakkerij, die later door mijn oom is overgenomen. Mijn basisschool was dus in Bergen. Daarna de mavo gedaan en uiteindelijk de havo in Alkmaar. Misschien had ik wel meteen naar de havo gekund, maar in de beslotenheid van het dorp Bergen kozen mijn ouders voor de voorzichtige weg. Je zou het een nogal beschermde opvoeding kunnen noemen. Het was een leuke jeugd, ik heb er nog veel vrienden en vriendinnen aan overgehouden.”
Ik: "En na de havo?”
Linda: “Heb ik het mdgo gedaan, richting uiterlijke verzorging, schoonheidsspecialiste en pedicure. Omdat ik de havo had gedaan kon ik de
Linda: “Ja, ik ben begonnen met een praktijk aan huis in de garage bij mijn ouders en ben me steeds meer als pedicure gaan specialiseren op medisch gebied; medisch pedicure dus. Ik doe het inmiddels al zo’n 28 jaar. Gelukkig heb ik vlak om de hoek hier een praktijkruimte kunnen vinden. Het zijn eigenlijk twee ruimtes die ik deel met een collega. Daardoor kunnen we ook regelmatig bij elkaar te rade gaan bij meer complexe gevallen. En dan natuurlijk de regelmatige bijscholingscursussen. Het is inspirerend om bij te blijven in je vak; ook heel erg nodig in verband met bijvoorbeeld het vergoedingensysteem. Maar ik heb in het begin van mijn loopbaan ook nog in een schoenenzaak gewerkt, me vooral bezig gehouden met bergsportartikelen. Dat was in Heerhugowaard waar mijn man Mark en ik toen woonden. Ik ben altijd bergsporter geweest. Van jongs af aan gingen we met mijn ouders huttentochten maken in Oostenrijk. En ondertussen in mijn huwelijk met Mark - ik heb hem leren kennen via mijn beste vriendin - drie kinderen gekregen: twee jongens van 21 en 15 en een dochter van 19.”
Ik: “Wat doen ze allemaal?”
Linda: “Mark is accountant, mijn oudste zoon zit in de ict, mijn dochter van 19 loopt stage voor haar horeca-opleiding, momenteel op Texel, en mijn jongste die je net zag zit in het laatste jaar van de mavo.”
Ik: “Hebben zij ook wat of zelfs veel met werelddansen?
Linda lacht: “Nee, totaal niet. Ze hebben er niets mee. Ik ben de enige echte danser in het gezin.”
Ik: “Hoe is het bij jou zo gekomen?”
Linda: “Als klein meisje heb ik aan ballet en jazz-ballet gedaan. Maar nadat ik de demonstratiegroep van Gaida had gezien met de mooie kostuums en muziek, wilde ik dat! Mijn ouders zaten toen net op volksdansen bij Gaida in Bergen en omdat er nog geen kindergroep was, oefenden we samen in de kamer wat zij leerden. Er was iedere maand instuif en
daar leerde ik ook veel. Ik was heel blij dat er een kindergroep kwam. Ik stroomde door naar de volwassen groep en begon ook bij de demonstratiegroep, mijn grote droom!
Ik ben tussendoor ook nog een tijdje gestopt toen we in Heerhugowaard woonden. Er kwamen kinderen, druk leven enz. Heb toen een tijd salsa gedanst. Later werd het toch weer werelddans. Op verzoek van Frits Meijer ben ik me gaan toeleggen op dansleiding.” (Frits is jarenlang ook dansleider bij Oro geweest). “Ik begon met de leiding aan een beginnersgroep, Helaas is die gestopt toen Corona uitbrak. Ik leid nu een seniorengroep.
Corona heeft wel een flinke breuk in de activiteiten betekend, maar gelukkig hebben we het meeste weer kunnen oppakken. Ik ben ook nog een avond dansleider bij Igram in Castricum.
Op een zogenaamde Auditie-dag - dat was een dag van SWDL (Scholing Wereld Dans Leider) vorig jaar september, ben ik geselecteerd voor de cursus dansleider Werelddansen bij o.a. Caspar Bik en Bianca de Jong. Die moet ik volgend jaar afronden. En dan nu dus de woensdaggroep van Oro.
Met een behoorlijk drukke baan als medisch pedicure is het allemaal best veel. Eerst maar eens zien tot de herfstvakantie. Het mooiste zou zijn als ik het afwisselend samen kon doen met iemand anders, bijv. om en om per week of twee weken op, twee weken af. Het is wel heel gezellig bij Oro; het is een leuke enthousiaste groep. Er wordt veel gelachen.
Het is te hopen dat we Linda nog een tijd kunnen houden. Na zo’n klein anderhalf uur was het al weer tijd om op te stappen, maar een uur erbij praten had zomaar gekund. Ze vertrouwde me toe dat ze ook nog een tijdje aan ijsdansen heeft gedaan. Alkmaar heeft immers net als Haarlem een prachtige ijsbaan. De terugweg was zoals het mij altijd vergaat een stuk korter dan de heenweg. Dat komt ongetwijfeld doordat de gesprekspartner zo leuk is en de sfeer zo gezellig.
Evert Holterman
Dit jaar ging het jaarlijkse folkcamp op en rondom kasteel
Eerde niet door. Voor velen en zeker voor Sara Damen (in de volksdanswereld welbekend) was dit een teleurstelling.
Daarom organiseerde ze samen met haar man een folkcamp maar dan in het welbekende Vierhouten. Zo’n 70 mensen, waaronder 10 kinderen, het was in de eerste week van juli, namen deel. Uiteraard werden er herinneringen van DoeDans opgehaald. We sliepen met z’n allen in één gebouw; het leek net één grote familie. We leerden elkaar snel kennen.
Sara Damen en Marieke Scheijgrond verzorgden workshops. We deden makkelijke dansen, maar ook moeilijke; dansen in verschillende tempo’s, maar ook hand- en beenbewegingen tegelijkertijd. Dansen uit verschillende landen: Kosovo, IJsland, Azerbeidzjan, Kenia, Libanon, Canada, Roemenië en Nederland. Van sommige landen had ik nog nooit dansen gedaan. Het was leuk om de andere culturen te proeven en de uitleg te horen.
Naast de dansworkshops was er een muziekworkshop onder leiding van Wouter Verkerke en een zangworkshop door Jorina van Bergen.
Jorina heeft ons flink uitgedaagd met de liederen en het klonk geweldig met elkaar.
De kinderen vermaakten zich, dank zij een speciale kinderstaf, prima met elkaar in deze bosrijke omgeving.
Elke avond hadden we een voorprogramma en een gezellige instuif.
Ook hadden we een keer een kampvuur. Het was heel sfeervol: de kinderen bakten brood met gebruik van samengeraapte boomtakken, de muzikanten voegden er natuurlijk een toepasselijk deuntje aan toe.
De laatste avond had iedereen zich verkleed, waarbij het thema was Tijdreis, we gingen aan de BBQ en sloten de avond feestelijk af.
We hebben geboft met het weer; op een klein binnenplaatsje konden we lekker buiten thee en koffie drinken. Er was wel een enkel buitje, maar dat was ‘s avonds of tijdens een workshop.
Het was een gezellig en zeer geslaagd kamp. Complimenten voor de organisatie.
Volgens Wouter (bestuurslid Eerde) komen er volgend jaar weer twee kampen in Eerde.
Natasja Boon
Ha die Evert! Fijn dat je tijd voor ons hebt. Je neemt afscheid als voorzitter van Oro, maar voor we daar induiken: je hebt een heel kleurrijk leven gehad. Kun je ons meenemen naar je jeugd in Eefde bij Zutphen?
Evert : Ja, dat voelt als een eeuwigheid geleden. Ik was een gehoorzaam jongetje, je kent het wel: netjes huiswerk maken en met twee woorden spreken. Ik wilde onderwijzer worden. In de vierde klas van de lagere school had ik meester Schuurman. Zo wilde ik ook worden. Later wilde ik neerlandicus worden. Beide zijn gelukt!
Na de onderwijzersopleiding in Arnhem, de Kweekschool heette dat toen, moest ik in militaire dienst. Daar ben ik van gehoorzaam ventje een man geworden, die naast het zoeken van andere avonturen ook veel belangstelling had gekregen voor meisjes. Dat is nooit meer overgegaan, kan ik je vertellen (lacht).
Daarna werd ik onderwijzer in Dieren. In de avonduren studeerde ik voor MO-A en MO-B Nederlands. Toen ik in Haarlem kwam te werken in het voortgezet onderwijs heb ik de studie aan de VU afgerond.
Behalve leraar zijn werd ik ook schooldecaan. Omdat ik altijd belangstelling heb gehad voor maatschappelijke organisaties buiten de school raakte ik betrokken bij het bestuur van de landelijke
vereniging van schooldecanen. Zo kwam ik in aanraking met de wereld van beleid en politiek; dus ook regelmatig op ministeries in Den Haag. Rond mijn veertigste kwam
ministeries, vakorganisaties en de Tweede Kamer; een soort oliemannetje dat conflicten over belangen moest helpen oplossen. Het ging vooral over detailhandel, toerisme en horeca
Toen Anke en ik midden 70’er jaren vanuit Haarlem in Bennebroek kwamen wonen, werd ik enkele jaren later gemeenteraadslid voor de PvdA en ben daar acht jaar wethouder geweest. Omdat elke gemeente in de regio Haarlem iemand moest afvaardigen in het bestuur van het toenmalige Gewest ZuidKennemerland werd ik dat namens Bennebroek. Dat hield o.a. in voorzitter te zijn van de GGD Haarlem en omstreken en politiek verantwoordelijk voor de indicaties voor bejaardenverzorgingshuizen en verpleeghuizen. Ook dat heb ik acht jaar gedaan en met veel plezier. Het was een boeiende tijd.
Ondertussen was - in 1966Anke op je pad gekomen toch?
Evert : Anke ja! We ontmoetten elkaar op een soort housewarmingparty van een jeugdvriend, waar we verkleed moesten verschijnen. Anke was gekleed in een sari en had een stip op haar voorhoofd. Ze had een gitaar bij zich en ik vond dat ze erg mooi kon zingen. Ik had me uitgedost met een militaire onderbroek als muts. Ze heeft het er nog wel eens over hoe stom ik er uitzag. Anke had de naam een wilde te zijn die de aanwijsstok voor de landkaart in tweeën brak als ze boos werd. Desondanks zijn we een stel geworden en uiteindelijk in 1972 getrouwd.
En zo werd je ook betrokken bij het volksdansen?
Evert : Ja, Anke ging wel eens naar Doe Dans in Vierhouten. Dan ging ik mee, maar ik zat aan de kant. Nou, dan werd je als man van de minderheid al gauw door een willekeurige dame uitgenodigd mee te dansen. Toen Oro eind jaren ‘90 een cursus organiseerde voor beginners heb ik daar ook aan meegedaan. Van Harrie van Parera, die de cursus gaf, heb ik de basispassen geleerd. Maar een goede danser ben ik nooit geworden, eerder een enthousiaste huppelaar. Ik vind het trouwens niet zo belangrijk of je - wat mij regelmatig overkomt - naar links draait terwijl je rechtsom zou moeten. Het gaat mij meer om het samen plezier hebben en de leuke muziek.
Toen we in Haarlem kwamen te wonen vanuit Gelderland en Oro werd opgericht is Anke lid geworden. Ze is ook rond de
eeuwwisseling voorzitter geweest. In 2012 vroeg Pieter Immel, die toen voorzitter was, me of ik iets voor de Oro-krant wilde doen. Ik had geen idee wat ik moest doen, want er was weinig kopij. Dus ben ikzelf maar begonnen met stukjes te schrijven en per keer een paar interviews. Dit om meer verbinding te krijgen tussen de leden. Sommigen zien elkaar alleen bij instuiven, workshops en bij het Nieuwjaarsbal. Ik hoor van Oro-leden dat ze interviews best verbindend vinden. Toen het voorzitterschap in 2014 vacant was, zei Natasja, die toen in het bestuur zat, tegen mij: Als je toch voor de Oro-krant schrijft kun je ook best voorzitter worden. Ach ja, waarom niet? Welnu, dat hebben de leden tijdens de algemene ledenvergadering goed gevonden. En zo is het gegaan….
Je hebt het voorzitterschap lange tijd volgehouden. Wat viel je vooral op binnen
Wat me opviel was dat er in de volksdanswereld en dus ook bij Oro een inner circle en een outer circle bestaat. Een binnencirkel van mensen die goed kunnen dansen en voor wie het bijna een levenswijze is. De buitencirkel bestaat uit mensen die dansen leuk vinden, maar vooral komen voor de gezelligheid: bewegen op leuke, internationale muziek. Deze twee cirkels moet je als bestuur zo goed mogelijk naast elkaar laten bestaan. Onze dansleraren slagen er uitstekend in ze met elkaar te verbinden. Tolerantie is daarbij een sleutelwoord. Ik merk nooit zoiets op als wrijving.
Heb je een advies voor het nieuwe bestuur?
Evert: Het bestuur dat er al heel lang zit in dezelfde samenstelling organiseert veel activiteiten en de leden consumeren die. Zijn we als bestuur te actief hierin? Moeten de leden meer betrokken worden en meer ruimte krijgen voor eigen initiatieven? Of is het een kwestie van communicatie? Het zou leuk zijn als iedereen uit zichzelf een beetje meer meehelpt, vooral ook voor de bestuurlijke ondersteuning. Dit zijn opmerkingen die ik in overweging geef aan het nieuwe bestuur.
Evert, je staat bekend als een zeer aimabele mensenman, een milde verbinder. Is er een moment geweest dat je echt boos bent geworden?
Evert: Ja, ik ben normaal niet iemand die snel kwaad wordt. Ik herinner me hooguit een moment dat we een flinke discussie hadden over de Oro-krant. Niet zozeer over de inhoud, maar meer over de omgang met de procedure voor de totstandkoming. Heeft de eindredacteur het laatste woord of het hele bestuur? Dat soort dingen. Het was een beetje een discussie tussen de rekkelijken en de preciezen tijdens het 12jarig bestand in de Tachtigjarige oorlog, als iemand dat nog wat zegt. Overigens behoor ik tot de eerste groep, dat zal je niet verbazen. We zijn er overigens prima uitgekomen hoor.
Je blijft ondanks je afscheid als voorzitter toch wel betrokken bij Oro?
Evert: Absoluut. Ik blijf kopij aanleveren en de interviews doen voor de Oro-krant. Dat schrijfwerk vind ik heerlijk om te doen. Ik kan eigenlijk niet zonder dead-lines in mijn leven, want dan word ik gauw ontzettend lui. Ook blijf ik gewoon gezellig dansen.
Evert, bedankt voor dit gesprek. We gaan je heel erg missen als voorzitter, maar gelukkig blijf je nog actief bij Oro. Heb je nog een laatste boodschap voor de leden?
Evert: Ja, blijf vooral genieten van het dansen. Wees niet al te serieus, maak fouten en lach erom. Volksdans gaat om plezier, niet om perfectie. Dat heb ik jarenlang zelf bewezen! (lacht).
Pauline Veldkamp, Marian Janssen
Oro bestuur
Voorzitter
Secretaris
Penningmeester
PR en communicatie
Algemeen lid
Evert Holtermanvoorzitter@orodans.nl
Godelieve Marsinfo@orodans.nl
Bert Kerstingpenningmeester@orodans.nl
Marian Janssenpr@orodans.nl
Harrie van Parera
Algemeen lidMarjolein Muller
Oro bestuursondersteuning
Ledenadministratie
Webmaster
Oro-krant redactie
Greetje van Hulst ledenadministratie@orodans.nl
Stan GIlling webbeheer@orodans.nl
Evert Holterman redactie@orodans.nl
Andrea Roosen
Greetje van Hulst
Oro algemeen
Postadres: Jan van Zutphenstraat 12 2037 VB Haarlem
telefoonnummer: 023-5332427
girorekening: NL27 INGB 0000 696091
Volksdansvereniging Oro
KvK nummer: 40594382
Opzeggen van het lidmaatschap van Oro doe je voor 1 augustus schriftelijk of per mail bij ledenadministratie@orodans.nl. Als je niet opzegt, blijf je volgend seizoen lid en verwelkomen we je op de groep waar je al danste. Je moet dan dus voor die groep de contributie betalen.
Oro docenten
Mariëtte van Gelder mariette@orodans.nl
Kelly Hinfelaar kelly@orodans.nl
Claudy van der Werffclaudy@orodans.nl
Anne-Wietske Enequist annewietske@orodans.nl
Kan je een keer niet komen dansen? Laat het de docent weten via bovenstaande mail.
Vakanties 2024/2025
De groepen van Oro dansen niet tijdens de school vakanties en op de feestdagen, tenzij er inhaallessen zijn. Op woensdag is geen dansen op verkiezingsdagen.
Kerstvakantie: 23 december 2024 – 5 januari 2025
Voorjaarsvakantie: 17 – 21 februari 2025
Meivakantie: 28 april – 5 mei 2025
Activiteitenprogramma 2024/2025
24 november ALV en instuif Goud van Oud (’s middags)
11 januari Nieuwjaarsfeest (zie website)
26 januari Instuif Israëlisch olv Mariëtte van Gelder
16 februari Instuif 50+ olv Cor, Claudy, Lilian, Mariëtte
1 maart Voorjaarsinstuif olv Linda Duin
13 april Workshop Scandinavisch olv Anne- Wietske