αυτό τον τρόπο, ξεκίνησε μια περίοδος έρευνας και πειραματισμού γύρω από τον τρόπο κατοίκησης και οργάνωσης κοινοτήτων και λιγότερο γύρω από τη δομή των κτιρίων, με σκοπό την ανάδειξη του Ρόττερνταμ σε κοινωνικό πρότυπο (Ovink, 2009). Καθοριστικό ρόλο στους στοχασμούς αυτούς έπαιξε η ομάδα μελέτης Core Group για την αρχιτεκτονική της κατοίκησης, την όποια εγκαθίδρυσε ο Van Tijen. Πρωταρχικό μέλημά τους ήταν ο επαναπροσδιορισμός της κοινοτικής ζωής, σύμφωνα με το αμερικάνικο πρότυπο γειτονιάς. Αυτό θα επιτυγχανόταν με την ανάδειξη της πολυπολιτισμικότητας και την ανάμειξη διαφορετικών ειδών κατοικιών, ως μέσο προσδιορισμού της ταυτότητας της εκάστοτε κοινότητας. Η κάθε κοινότητα θα αποτελούσε μία ημιαυτόνομη «μονάδα» των 15.000 κατοίκων, η οποία θα λειτουργούσε ως μεταβατικό επίπεδο μεταξύ κατοικίας και πόλης. Η συνοικία Vreewijk στα νότια της πόλης θεωρήθηκε σχεδιαστικό πρότυπο διαμόρφωσης μίας μονάδας (Ovink, 2009). Η ιδέα της «μονάδας» βρήκε εφαρμογή στα σχέδια της πολεοδόμου Lotte Stam-Beese για την οικιστική ανάπτυξη της περιοχής Pendrecht (Εικόνα 35). Η πρότασή της βασιζόταν στη δημιουργία μικρών επαναλαμβανόμενων μονάδων, ο συνδυασμός των οποίων οργάνωνε μια γειτονιά και στη παραδοχή ότι τέσσερις γειτονιές διαμορφώνουν μία περιοχή. Οι επαναλαμβανόμενες μονάδες, τις οποίες χαρακτήριζε «στάμπες» (Εικόνα 36), αποτελούνταν από 90 κατοικίες και συνδύαζαν μονοκατοικίες για τις οικογένειες, διαμερίσματα για ζευγάρια και κατοικίες για ηλικιωμένους. Τα κτίρια χωρίζονταν με λωρίδες πρασίνου, κυρίως ημι-ιδιωτικές, που λειτουργούσαν ως χώροι κοινωνικοποίησης των κατοίκων. Οι γειτονιές χωρίζονταν με λωρίδες πρασίνου ενσωματώνοντας και στοιχεία νερού. Στο κέντρο της περιοχής
Εικόνα 35 – Άποψη από μια γειτονιά εντός της περιοχής Pendrecht.
Εικόνα 36 – Σχέδιο της Lotte Stam-Beese για τις «στάμπες».
108