mnogo ranije porazio u jednom od svojih podviga Herakle. Hidra je metafora zla, protiv kojeg se vodi beznadežna borba, jer je trijumf nad njim kratkotrajan i samo je povod za njegovo umnožavanje. Ovo je važno ne previdjeti, jer bi bilo pogrešno poistovjetiti Odiseja s pjesnikom. Mak Dizdar je u antičkim motivima našao dovoljan broj simboličkog potencijala, i po tome je nesvodiv samo na baštinika lokalne, bošnjačke tradicije, ograničene na srednjovjekovni bogumilski narativ. U pjesmi kojom se ciklus završava (Hidra, 125) pjesnik opisuje svoj odnos sa čudovištem, koji je mješavina straha i radoznalosti. Naizgled, saznati se ne da ta u se što gleda, ali rješenje ipak postoji: Guta gusta magla pije jeza vlage Sve mi stvari drage Da bih našo mjesto zaspalome sidru Valja se pretvorit Baš u mrsku hidru * U meni je Jao (Hidra, 128)
Tako završava ciklus otvoren pjesmom Posve doslovni san među golim paralelama, u kojoj sintaksičkom igrom, nedorečenim rečenicima (izostavljanjem imenica ili glagola) Dizdar uspješno dočarava košmar u 161