On ano che va on ano che vien by Giorgio Vendramin

ON’ ANO CHE VÀ ON’ ANO CHE VIEN poesia come bona compagnia in dialeto valdagnese di LUIGI CARIOLATO

VALDAGNO – 2008

DedicĂ a tuti quei che i ama el dialeto.

TANTO PAR CAPIRSE L’autore el xe on pensionato che con i so versi, con le so rime a qualche dun contenteza ghe imprime. A scrivere ghe piàse quasi solo in dialeto, el taliàn nol lo tòl sù parchè a scòla sarìa stà ch’el fùsse nà de più. El xe nato a Sareda con la sò vena, de età rivà a l’otantìna. Se volì savère come el se ciàma, sempre se non sòn eràto, el xe Luigi Cariolato.

MI SON ON POETA DE POCO TALENTO Sòn on poeta de poco talènto, parchè non sò in dò che và l’acènto. Ma a Valdagno dopo tanti ani, i gà messo sù l’universtà par i anziàni. Cussì sa stùdio posso farme na coltura, sènsa ndàr scòla for dale mura. E sa stùdio tanto magari in freta, posso vegnèr fòra anca on poeta. Cossì co moro so on un tòco de prìa là in simitèro tre righe i me scrivarìa: el xera on poeta vero.

BOCE DE STI ANI Quando on bòcia scumisiàva fumare el se scondèa da so pàre. El ndasèa de drio la contrada par nar dàrghe na tiràda. Se so pàre lo catàva el ciapàva na vis’ciasàda. Se nol gavèa la sigareta el ndasèa in sèrca de na cichèta. Se schèi nol gavèa par la scarsèla el fumava scorse de visèla. Par farse vèdare on bravòn el fumava tòchi de visòn.

Quando fòra ndasèa ala sera el fumava pì de na ciminiera, sibèn ch’el xera picolìn el fumava pì del so camìn. E da quanto ch’el tirava el fasèa na fumegàra.

COME XE NATA LA SITÀ DE VALDAGNO Valdagno xe nato metà de qua metà de là, che lo taja in mèso ghe xe on torente che se ciàma Agno, xe par quèlo che stà sità se ciàma Valdagno. Come sità no sarìssimo mia in tanti, parchè la gà solo che vintiotomila abitanti, se la volesse slargàrse no la pòl mia! Parchè dai fianchi la gà do montagne che non ghe làssa mia. Valdagno de stema el gà n’agnelèta co la so grande fabrichèta, xe on grande fabricàto, che va rènto lana e vien fòra vestito fàto.

Sta sità la xe da invidiare parchè a tanta jente la ghe ga dà da laorare, ma gnancòra no xe stà assà, parchè oncora tanta jente xe desucupà. La sità de Valdagno xe de alto locati, parchè la gà bio du deputati, ànca du artèfici del laòro Valdagno el gà bio! Che ise gà fato tanto onore! I xe stà Marsoto e Dale Ore.

GÒ VISTO VALDAGNO Sòn partìo da na contrà par ndàr vèdare la bèla sità, par paura de vederla male, son ndà insima al Poggio Miravale, vardando xò con tòco de càna go visto Marsoto che descargava lana. Da na finestra on poco sbacià go visto n’operajo tuto intrigà, nol xera bòn de starghe drio al molìn che ndasèa vanti e indrìo. Da la insìma vissìn al castèlo sentìa xò basso far bordelo,

i xera i telàri de Marsoto che fasèa stechetòn, e la trama i metèa in tel’ordito impresòn Vardando xò la Rinasente go visto ndàr rènto jente, par ndàr vèdare l’ordito, e i vegnèa fòra col vestito. Na s’ciànta de sòto go visto, spèta spèta, el ricòvaro dei ansiàni co i veci sentà so na bancheta che speta i xovene par contàrghe còssa che i fasèa stì ani quando che i magnàva e bevèa i spacàva el mondo e no i gavèa malàni De drìo el ricòvaro a vèdo na corte de carìti tirà col filo e savìo chi che i xe? I xe i bòce de l’asilo. Co on’ocià tuta drita go visto ànca la favorita, co le Marsote in pompa magna a cavàlo par la cavedàgna. 12

Vardando xò par el Ponte dei Nori, go visto on campo de lampade e fiuri, el xera el campo dove dormìa poarèti e i siòri. Anca mì ndarò dormir lì rento, se no i me buta rento t’on fòsso, ma par desso no gò mia tempo, ghe ndarò quando ca pòsso.

AUTUNO VALDAGNESE St’ano Valdagno se gà comosso par vèdare on gran colosso. Jostre, bancarèle e el tràn passare come sti ani co i ndasèa laoràre e davanti la casa del popolo la so bela stasiòn par cavarse i biglieti sensa tanta confusion. Quei che montava so l’altalena vedèa i malà in leto de vila Serena. De drio al campanile sora la tenda rossa anca l’aqua i gà messo in mostra, e a son de musica la se vedèa sguissàre come la gavèsse bìo voja de balare.

In piàssa sora le bancarele ghe xera ànca pùe par le putèle, ghe xera balète mole e dure de tute le misure. I putei che i gavèa schèi i magnava el lèca, e qando i lo gavèa finio i corèa tòrghene on’altra steca. St’ano Valdagno ga bio on pensiero bèlo, parchè i gà fato gòdere el vècio, el xòvane e ànca el putèlo.

LA VECIA CONTRÀ La xera bèla la vecia contrà co le stàle tute tacà con le vache che burlàva quando so la grìpia magnàr no le catàva. Tacà al ponte na fontanèla, par bevaràr le vàche e la vedèla, ma quando na machina passava la vedèla se spaventava. La matina xera bèlo! quando le vecète col secèlo xò dal ponte le trasèa tuto quel che la note le fasèa, e passando sora el ponte i profumi se sentìa, quei che l’aqua no la portava via.

Quei tempi sì i xera beì! quando i tusi se godèa saltar via i marèi. Dèsso de marèi i ghin fà puchìti parchè xe massa fadìga far su mucìti. La xera bela! la vècia contrà con San Roco lì tacà, e la jente che passava el capèlo i se cavàva, col progresso de dèsso in machina i passa via, ma el capèlo no i se lo cava mia. S’el progresso xe ndà vanti, el mondo xe nà indrìo; parchè nol se ricorda pì gnànca de Dio.

CARNEVALE VALDAGNESE Son partìo sù a Novale par ndàr vèdare el carnevale. Par podèr vederlo pì belo, son ndà insima a on montesèlo. Sibèn ca xera on po’ lontàn gò sentù in piassa a far bacàn. Le xera le mascare drio balare che le fasea on bacàn come le vècie co xe drìo ciacolàre. Par dàrghe vita a la Val de l’Agno ghe vòle sempre la Pro Valdagno. Ogni tanto la fà na festa parchè a Valdagno la contentezza resta.

Ma la spera che piàn piàn, ànca el Comune ghe dàga na man. Sibèn che sti ani i xera poariti a carnevale se godèa i veci, e ànca i tusìti, co na brancà de curiàndoli xò par la testa a carnevale i fasèa na gran festa. Dèsso ca semo vegnù tuti siùri no se godèmo gnànca co la televisiòn a coluri.

EL “CIAMA MARSO” RECOARESE

Ànca st’ano standoghe drìo quatro bei cari mascarà Recoaro el gà bio. Ghe xera de tuto basta vardàre, ghe xera anca el molèta con i cortei da gussàre. Ghe xera el spacalegna col segòn chel fasèa ghin e gòn. E i lo tirava a pì non posso, par segàr el legno grosso. El caro che masenàva càne el gà ciapà da vilàn parchè el gà impienà de polvere on vigile urbàn. Anca el caro che fasèa polenta el xe sta bèlo, parchè i la fasèa in tel fogo e nò in tel fornèlo.

De ndàr casa ala sera nessun gavèa prèssa, quando i gà visto el caro che i fasèa su soprèssa, e tuti quanti slongàva na satèla par ciaparghene na fetèla.

VALDAGNO

Valdagno in mèdo na vale te ghè catà scàgno ma el scàgno pì grosso lo ga catà Marsoto. E stàndoghe drìo on’alro scàgno el gà catà a Schio. Dandoghe laòro a tanta jente Marsoto el xe vegnù on potente. El xe stà quelo che se gà dà da fare parchè el traforo i possa scumisiàre. Quando el traforo sarà finìo alora Valdagno dal buso el pol nàre a Schio. El podaria nàre ànca par la statale ma el gà sempre paura de farse male,

Strada strèta e machine che core te vidi sempre jente che more. Valdagno la sarìa na bèla sitadìna, ma quei che gà de ndàr laoràre ghe toca partire tre ore prima.

FESTA D’AUTUNO Anca st’ano la Pro Valdagno gà capìo che con poca festa i valdagnesi se gà divertio. Par far godere i valdagnesi no ghe vol mia tanto basta che in piàssa i gài qualche banco. St’ano bancarele i ghi nà bio assà de tuti i coluri e de tante qualità. Ghe xera le jostre co i cavalìti par far godère i tusiti picolìti. Par far godère el tòso e la donzèla ghe xera ànca i buratini col pulcinela. Par far godère el vècio e la vecèta ghe xera el banco dei saladi e dea panzeta

Montar sù so l’altalena xera bèlo! Bastava alsare on dèo e se tocava el celo. Al trenìn passàr par la piassa no ghe xe stà permesso alora davanti al bar el se gà mèsso. L’organisasiòn fando i fintòni in paèla i gà mèsso ànca i maròni. La festa de l’autuno adàjo adàjo la gà scumisià ciapàr coràjo. Se el coràjo la lo mantièn i fa la festa ànca st’ano che vien. E marti el dì dei Santi i valdagnesi xera in piassa tuti quanti. Da quanta jente ghe xèra domenega de sera se uno voltava via no el ndasèa gnànca par tera. 25

ON’ANO CHE VÀ ON ANO CHE VIÈN Par darghe l’adio al novantatrè Valdagno gà fato i s-ciòchi fin ale trè. Pin e pòn i te fasèa sentire, sensa mai lasàrte dormire. Poco onore e poca onestà nel novantatrè ghe xe stà. Co i scandali dele tangenti xe stà male on sàco de jènti. El novantaquatro el xe rivà tuto quanto spaventà soto i culpi del bombardamento el xe rivà propio in quel momento.

Speremo che’l novantaquattro sia pì bon, che’l gaja na s-ciànta de compasiòn. Ch’el sia na s’ciànta pì nèto ch’el ghe dàga laòro a tuti al siòr ma ànca al poarèto. Che i possa ciapàre schèi de istà e d’inverno par poder pagare le tasse a stò governo. E se laòro ghin xe par pùchi fèmo manco ore ma che laòra tuti. Almànco cussì se và vanti contenti ànca se ghe xe stà i scandali dele tangenti.

LA VAL DE L’AGNO Recoaro, con l’aqua Lora i malani che te ghe rènto la te li tira fòra. San Quirico gà sol de bèlo na montagna spacà par mèdo. Valdagno parchè el xe on siòr con la so fabrica el dà laòr. Cornedo, dèsso el gà el bùso prima, al sò incrocio se non te stavi tènto vegnèa fòra on pòcio. Cereda, chi la gà vista no la scorda pì, co la so belessa la incanta mì e anca ti. Brojàn poarèto le fora de màn uno sel vòl ndàr laorar ghe toca ndàr lontàn.

Castelgomberto on poco pì verto gà Maineti co i tacapàni ch’el ghe dà laòro ai so paesani. Trisino invèsse verto dal tuto col so oro el viàja sol velùdo. Ma resta sempre la statale streta che non te po’ nàre in moto e gnànca in bicicleta.

A l’OSPEDALE DE VALDAGNO Dal pronto socorso i gà mandà sù on drogàto ch’el gavèa ànca bevù. Par mètarlo in lèto i gà ciamà i carabinieri, parchè no i xe stà boni né doturi né infermieri. Tuti i passienti che xèra butà, da chel’ imbriagòn i xe stà disturbà. No solo i passienti el gà disturbà, ma ànca l’infermiere par el còlo el gà ciapà. Quando i sò soci i lo xe vegnù trovare, anca quei se gà messo barufàre. Da quanto che i gà disturbà gnànca on passiente se gà indormessà.

Parfìn quei pena operà da chel’ imbriagòn i xe stà svejà. Par stare in pace na s-ciantìna, i ghe gà fato na morfina, e dala bàla chel gà bìo, el gà dòrmio fin al dì drìo.

LA RIO IN FESTA Prima dela festa me son fermà nas-ciànta a vardar el bel Rio, finìo me son complimentà con quei che ghe gà laorà drìo. Le man dela Speme, de Nano, Esterina, Giusepe e Gaetano dela vècia Rio i gà fato vegnèr fòra la capitàl de Valdagno. Ànca el Comune se gà mosso: par fàr na ròba bèla, ghe gà messo insìma al ponte na bèla fontanela, e davanti al tabachìn el gà fato sù on bel jardìn. St’ano con la tangentòpoli la xe stà on’anàta magra, ma quei dela Rio gà fato i stesso la sàgra. E sènsa fare tanto i mati i se gà divertìo a balare in Corte dei Gàti.

POETI DE SCHIO E DE VALDAGNO La Panòcia de Schio el xe on s’ciàpo de poeti che se gà unìo. Da quanto i xe fiatà, dopo trenta ani i xe oncor ligà. I gà fato de tuto par farse on statuto. Ànca quei de Valdagno dopo on poco i gà messo sù el Falò. Che belo che sarìa ndàr vànti tuti dù in compagnia, consiliàrse sensa gelosia e mètare insieme qualche poesia. Desso che xe finìo el traforo podarissimo mètarse insieme n’te l’amicisia e in tel laòro.

ON CASADÒRE El partìa de bonòra caminando tante ore, su par i vaji dele Marendaòre. El ndasèa sù col fià gròsso su par i vaji de Campogròsso. Col tempo bruto, e col delùvio su par i vaji del Pasùbio. Col xàino in schèna na pegnatèla quatro fete de polènta e na mortadèla. Quando el càn paràva la polenta el ghe magnàva, el restava col xàino vòjo pien de fame e tuto mòjo, E sempre avanti su par i Scalòrbi sensa magnàre co na fame da òrbi.

A tràre in campagna el ndasèa pochèto, parchè no ghe piasèa copàr l’oxelèto, ghe piasèa ndare su par Campogròsso, parchè la passava l’oxelo gròsso. Se qualche cotòrno el copàva, nol xera lù ch’el lo magnàva, parchè el còre el gavèa bòn el ghe lo dava sempre a qualche dùn. E so mojère brontolava, parchè oxèi a casa nol ghìn portàva.

NA NOTE DE VENTO E AQUA Stanote, no son stà bon de dormire da quanto fòra el vento se fasèa sentire. Da na finestra sènsa balcùni stando in leto vedèa i s-ciantìsi e i tùni. Butà sol leto pensando ai me versi fòra la vegnea xò a sici roèrsi. Spiando fora dal busaròl del bagno, gò visto l’aqua alta come in te l’Agno. Da quanto el vento gà supià la machina in mèxo la piassa el me gà portà, e i mòri dal spavento che i gà ciapà, tuti bianchi i xe deventà.

E mi, da rosso ca jèra son vegnù bianco come el late so la calièra. Parchè i gà tolto la corente na candela gò impisà, ma da quanto ch’el supiàva ànca quèla el me gà smorsà.

MARANA Quando Marana xe sènsa tabàro. xe tuto bèlo, xe tuto ciàro. Marana xe na belèssa, ghè ànca l’aria che te carèssa. Là, sòra a Marana xe tanto belo, quando el sole s’ciòca in tel cielo, le piante infiorìe me stussica el còre, mi me confesso e penso a l’amore. Quando ghe penso me sbrùsa ànca i òci, e finìsso col piànsare che piego i xenòci Mi son vecio no sò dire gnènte, na ròba sò solo che Marana la gò in mente.

PARLA ON VECIO DE MARANA Qua in Marana tira vento e aria sana, che dà forsa ai polmòni e se more da veciòni. L’inverno par i veci el xe on suplìsio col frèdo el col giàsso el xe sempre on sbrìssio, e nàndo par tèra da veciòni se rompèmo i ossi e anca cordùni. Par i xòvani invesse l’inverno el xe na mana, co la neve la xe par tera luri i la màgna. E dala vòja de siàre no i sente gnanca el mesodì co xe drio sonare. E le pòre mame sol fogolàre sòra le brònse le ghe tièn caldo el magnàre.

LA POSTINA Sempre de corsa la ndasèa in giro a-la matina la conosèa ben le strade le famèje e le contrade. Le vecète sol scalìn dela cusìna le spetàva la postina, tute alègre tute contente parchè la ghe portava i saluti de-a jènte. El saludo dela postina el xera sempre de frèta co la saltava sù so la sò biciclèta. La postina quando la mòre a tuta la jente ghe da dolore, e par tuto el ben che la gà fàto la jènte se tien anca el so ritrato.

VOLONTARI DEL MATO GROSSO Varda quei del Màto Grosso i laòra a pì non posso, i lo fà a fià sborìo che no i xe boni a starghe drìo. I lava màchine a Valdagno sensa aver nessun guadagno, i laòra sò la pèle a far botùni par poder ciapàr miliùni. I lo fà con tanto amore par sfamare quei che mòre.

ON VECIO CO I GRIJ Conòsso on vècio bianco de cavij col còre zòvane e pien de grìj. Parchè le gambe xe oncòra bòne, el va sempre in sèrca de dòne. El xe tanto vècio ma ànca se xè ansiàn el gà oncòra el còre che ghe bàte in man. Quando na tosa ghe passa vissìn, lu el ghe fa sempre on pensierìn. So pòra mojère gà tanto patìo, in tèl vèdare le ròbe che fasèa so marìo. El còre ghe xe s’ciopà vedendo che so marìo de tute le dòne el xera inamorà.

VALDAGNESE IN FRANCIA Varda caso che Dio vòl ca me cata a Saint Vold. Na sità de me impresion fata sù sol da on paròn. Co i so monti torno via come la sità de casa mia. On’altro fàto quasi strano i fa el marcà de venare come a Valdagno. Bèlo el xera vardandolo lì ma no xera come in Italy. Parchè schèi ghin xera pochìti poca jente ghe xera torno i banchìti.

Sibèn che i gà i supermercati i vendèa la roba cara come mati. Uno che va lì emigrare el ghin ciàpa apèna assà par magnare. S’el vol vansàre on pochetìn no bisogna mai ch’el toca el tacoìn.

L’AUTISTA SBADÀ L’autista sbadà in machina el xe montà sensa avèrse la sengia ingancià. Da-la curva on vigile xe saltà fòra, e-èl gà fermà l’autista sensa sintura. L’autista in scarsèla el gà messo le man par tiràr fòra el portafòjo par pagàr el vigile urban, piàn piàn con poche parole el ghe gà domandà, quanti schei ch’el vole. Ma el vigile, credime jente! El ghe dixe gentilmente par stavolta no vòjo gnènte, El ghe gà fato cossì pecà che la multa nol ghe gà gnànca tacà.

LE SUOCERE Quando na suocera se trova in cusina, a comandar la xe sempre la prima. Tra marìo e mojère no se pol parlare, parchè la pèssa la vol sempre tacàre. Se i va a spasso, a caminare la xe pronta dire che non i ghi nà vòja de fare. Conosso on me amico ch’el gà fato la barba bianca, parchè, ciò, la suocera la gà passà i novanta. El xe tanto bòn, el porta tanta pasiènsa, el spera sempre che la suocera gàja on poco de clemènsa.

EL PRESIDENTE DE FONDO Cari soci, cari compagni ànca sto ano se ghèmo trova quà come tuti i àni. Digo subito a chi no lo sà che stàno nel fondo calcòsa xe cambià. Anca se qualchedùn se gà dimesso n’altri semo ’ndà vanti istèsso. Quel che conta xe la bona volontà, e no la pompa. Se neve in te le Montagnole no ghi né n’altri semo nà catarla in do che la ghe xè. Ciapà e messa xò so a pista, fursi la ne gà regalà qualche dì de pì de vita. On grosso elòjo a tuti quanti par dàrve la fòrsa oncòra de nàre vànti,

El presidente se gà dà da fare parchè le piste de fondo in piè le possa stare. Ghe vorìa la forsa de le masse par mèjo nàre vànti…ma sarìa mèjo che nevegàsse. Desso sperèmo de catàrse presto, e co la neve fresca… che lòra ve conto el rèsto.

SANTA LUSSIA BEFANA DE VERONA Santa Lussìa tanto bona! anca stàno te si rivà in te sta simpatica sità de Verona Co i banchiti in Piassa Brà a portàrghe i regalìti, par le case ai putelìti. Ghe xe de tuto su par le banchète anca pùe par le tosète. Ghè tamburèi par i putèi balète mòre o dùre de tute le misure. So la via del Liston, col ciàsso dele trombe, i fa sù na confusiòn. La se fà vèdare gran ciassòna sta simpatica Verona. I putei i se magna el lèca e quando i lo gà finìo i core torghene nàntra stèca.

QUANDO LA POLENTA I FASÈA Quando sti ani la polenta i fasèa, col calièro sòra el fogo i se metèa. Parchè el calièro briscolàva on sòco de legno i ghe podàva, e col xenòcio i tegnèa strucà fin chè el calièro se gavèa fermà. Dèsso i se mète sòra el fornèlo sensa calièro col pegnatèlo. Col fogo na volta i ndasèa pianìn, parchè la polènta no ciapàse el brustolìn. Quando la gròsta se destacàva e sul panàro vegnèa voltà fòra te la sentivi profumàr ànca par on’ora.

SAREDA E LE SO CAMPANE No me desmèntego mai de Sareda, sa ghe volìo fare là gò vivèsto la vita pì bela lasèmela amare! Là in te i me campi tra gioje e dolùri gò vivesto co i me genitùri. El dì che son partìo dal me paese le campane se gà messo sonàre a distese, i gà fato sonare anca el campanòn pena rivà da na riparasiòn, mi sultio gò sentìo che nol jera pì quèlo che sonava co jero putèlo. E sì che el campanaro el gavèa imparà da so pàre come se fasèa le campane sonàre.

El le sonava forte e piàn, che i le sentìa fin xò a Broiàn. Se tirava l’aria par la parte bona, te le sentivi anca su a Priabona. Quando par mi vegnarà la me ora, on piasère domando sonème ste campane oncòra.

L’INFLUENSA Pena dopo l’epifania go ciapà l’influensa, stà malatìa no son stà bòn sultio, de mandarla via. Gavèa la pànsa che brontolava el fià che ’l ndasèa via, la sièvra che scotava la tosse che se sentìa. Son ndà vanti on pochetìn on bel dì me son stufà, gò ciamà el pronto socorso e sultìo el xe rivà. A l’ospedale i me gà portà e rènto in gola i me gà vardà, al dotore ghe gò contà tuti i malani ca gò passà. Come medisina par i me malani, el me gà ordenà on bianchèto invecià da vinti ani.

LA BEFANA DEL POARETO Fradelo, slònga na man, e jùta quel pòro càn. Fàghe capire che rento in còre, te ghe oncòra na fèta de amore. No stà mèter sù i ociài infumegà par non vèdare quei che te fà pecà. Dèsso ca semo vissin la befana, no slongàre solo on piato, ma anca na piàna.

EL FIORELIN DE ME MAMA Prima ch’el sbociasse xe morto el fiorelin che gà impiantà me mama in fondo al sò giardin. El xèra vegnù bèlo anca ingavassà, ma proprio sol pì bèlo el se gà secà. Me mama xe stà male, el còr ghe xe s’ciopà de no vèdere el sò fior e a sentirlo profumà. Dei fiori la gavèa na passiòn, che quando jera inverno la li metèa in cantòn, la ghe dasèa de l’aqua, missià co on poco de vin par vedare in primavera sbociar el fiorelin. El vegnèa tanto bèlo e ànca profumà, e la jente che passava restava inmagà.

MI VORIA CANTARE Par mì svanisse la me pì bela pasiòn, cantar mi vorìa invesse pianzo… pianzo. Si…pianzo dal dolòr de non podèr cantare oncòr. Col maestro me vurìa scusare se qualche volta la nota justa no son bòn ciapàre, la colpa no la xe miga mia, la xe del fià che me xe nà via, e se mi cantàr no son pì bòn el me cuore canta canta n’altra cansòn.

LE TOSETE EL DÌ DE ONCÒ El dì de oncò le tosète se dà da fare, a nàre in gìro i tusi a catàre. Le fà finta de ndàr balàre par podèr i tusi trovàre. Quando par man ghe càpita on tòso, le lo basa ànca se no l’è moròso. Le ghin dà tanti sensa pietà anca sibèn che no le xe inamorà. Ma se par caso passa so pàre, sultio de corsa ghe toca scapàre. Ciapando la strada de corsa e a-le svèlte le fila a casa soto le querte.

A ON CAMPO SCÒLA Anca sto ano gavì ciamà on vècio a farve da magnar sù qua a Castelvecio. Si sta furtunà parchè coèl ch’el ve gà fato el lo gà fato con pasiòn sensa tribulasiòn. A vedarve magnàre come dei deslupiati el xe stà contento, gavì vansà gnente in tei piati. Tante le xe le bele robe ca gavì da imparare par on domàn che la famèja gavì da fare. Se le ròbe le imparè da xòvani sensa paura, on doman ala vita fè fronte anca se la xe dura. El cogo stavolta el xe stà fortunà, parchè solo la torta el ve gà brusà.

QUANDO STI ANI I XUGÀVA AL BALÒN Sensa scarpe e sensa scarpuni, sti ani se ndasèa xugàre i balùni. Co-on par de sandali tuti fruà i ndasèa dare le sbalonà. Dopo on tŏco che i sbalonàva el dèo grosso se gunfiàva, parchè el jèra el primo davanti el ciapàva pì bòte de tuti quanti. E par sgunfiàrlo on pochetìn i lo metèa in te l’aqua in mòja in tel cadìn.

IN SERCA DE LA MOROSA Quando na tòsa el la gà catà el se gà sùbito inamorà. Simpatica la xera, no tanto grasiosa, ma el la gà tegnù instèsso par moròsa. I oci i xera bei cola so bela statura, la xera veramente na bela creatura. La xera on tipo belo co le scarpete fine, tanto da fare rabia a le amiche pì vissìne. E lù sucòn da quanto ch’el xera inamorà nol se gà gnànca acòrto che la xera xa sposà. Amà el la gà proprio tanto tanto jènte, ma el sò tempo el xe ndà via par gnènte.

LA VAL GARDENA La xe bela la Val Gardena co le case tacà la sù come el presèpio de Gesù. Da la in sìma el Sasso Lungo el domina tuti quanti paesani e vilejanti. Xe bèlo ànca Ortisei coi costumi dele pùe e dei putèi. La jente de Santa Caterina i va sempre in piasèta tuti quanti vestii in traversèta. El Capo del nostro Stato el va da Selva par i sentieri dala matina ala sera tanto volintieri.

LA POESIA Mi no sò come la sia che no va pì de moda la rima in poesia. Pensare che desso ghin saria de bisogno, parchè no vien pì fòra versi gnànca par sogno. La jente dise che bisogna essere pì moderni solo primavere e gnènte inverni. Siben che i moderni no la tira pì fora, mi la rima la fasso oncora. Ricordemose che la poesia antica, de noàltri ca scrivemo la xe sempre sta amica. Ricordemola sempre volentieri, oncò e domàn come jeri.

EL SCOLARO CONTADIN A studiare ghe piàse tanto ma poco ndar sol campo. Sò pàre el fà de tuto purchè nol vaga a l’istituto. Parchè in tel campo ghe xe da fare el vol ch’el vaga con lù a sapàre. Col và scòla el se ferma par strada par dàrghe ala lesion na ripasàda. Rento scòla nol vol ciacolàre parchè el maestro el gà da scoltàre. Par non essere disturbà l’ultimo banco el se gà ciapà.

LA VECIA CASA In medo le altre la se gà ciapà sensa poder tirare el fià. El sole no la ciapàva, parchè le altre ghe lo ciavàva. In quela vecia casa el xera vegnù costume che par infilar la gùcia ghe volèa sempre el lume. Par podèr vedèrghe on fià ghe tocava tegnèr el canfìn impisà. Na s’ciànta de luce ghe portava l’oxelèto quando el se podàva insìma al mureto, par domandarghe na fregòla de pàn par poder vivere oncò e anca domàn.

DIRITI DEI CONTADINI Se volemo che i nostri diriti i vègna aprovà strenxemo i denti fin ca vegnemo scoltà. No xe justo ch’el contadìn parchè el xe poarèto, col xe vècio e frusto nol gai gnànca on panèto. Se in casa qualchedùn se mala ghe tòca magnàr fòra le vache ch’el gà in stala. I contadini gà bisogno de sodisfasiòn co xe ora de aver la sò pensiòn.

LA MINORANSA Quando on omo xe in minoransa, dà le done bisògna ch’el se scànsa. Tute quante le vol savère, e coèl che te ghè da dire l’omo ghe toca tasère. S’el fà on laòro nol và mai ben, far de mànco no ghe convièn, parchè le dìse ch’el xe on fanùlon ch’el fà finta de no essere bòn. Xe fadìga dàrghene fòra, quando te ghè tante dòne par sòra. Na roba convien fare nar fora a portare la vesiga a svodàre, forse là, la le te làssa stare.

LA SPOSETA MODERNA La sposeta moderna xe na brontolòna, poche volte la xe bòna. La gà on difèto co la và fòra, la se veste sempre come na siòra. La se dà sù el rosseto, la se mete sù el capèlo, se incolorisse el muso par farlo vegnèr pì bèlo. La se tira sù la còtola de sòra del xenocio, somèja la fassa apòsta par far girare l’ocio. E so marìo on poco geloso vedendo ’ste robe ghe vièn su el nervoso.

EL GELATARO FLAVIO Quanti putei sti ani parchè schèi noi gà bìo, al caretèlo dei gelati i ghe vardava drìo. Quei de dèsso col portafojo pièn, i vole el gelato grosso co i coluri del’arcobalen. E contenti non i xe gnancòra, parchè i vole ànca la bandiera par sòra. El gelatàro de sti ani quando el tempo xera bèlo su e zò par la stasiòn el ndàva in giro col so caretèlo, davanti al calcio-balon el se metèa, ma i magnava el gelato solo quei che vinsèa. Lù poarèto in te la confusiòn con la trombèta, el ghè disèa ch’el gelatàro el xe lì ch’el li spèta.

ON OMO DE NOVANTA ANI Semo rivà a-la novantina con i cavij bianchi ma con la testa fina. ma xe restà rento el còre la gioja, l’afèto e l’amore. Sò che la vita va vanti oncòra, ma non sò se sia par on’ano o par on’ora. Sò ca vò verso al tramonto e i me tusi de mi no i ghin fà pì conto. Sibèn che-a son vecìo, me xe restà nel còre el pensiero de co’ fasèa l’amore. Questo vien da pensare Desso che la vita xe drìo ndàre. Me xe restà la fede in Dio, spetàndo el jòrno del me adìo.

LA TRISTESSA DEI VECI L’ansiàn parchè el xe bòn el vien parà in tuti i cantòn. On tòco el xe de quà on tòco el xe de là, e la so valisa xe sempre parecià. Par ndàrghe a lù drìo tempo non ghin xè. In famèja nol gà on posto vero, parchè i ghe dixe ch’el suo el xe al ricòvaro Na roba ghe xe da dire, che l’ansiàn i lo fà massa patìre, e par el male o par la soferènsa, qualche volta ghe vien voja de tòrse l’esistènsa.

Ma el Signore xe tanto bòn che de l’ansiàn el gà compasiòn.

FESTA DEI NONI Che bèlo che xe vedare i noniti tuti contenti co i sorisiti. Tuti contenti sensa pensieri, festejar la joventù de jèri. On nono col xe insieme ala zoventù el se sente xovane anca lù. El xe come on òxelo insìma la rama, el canta, el sìgola el bràma, l’amor de vivere, e tanti basòti dare anca se qualche volta i tùsi lo fa rabiare. On difèto i gà i nonìti, de invissiar massa i nevodìti.

Ànca le nòne le li contenta, pur che i màgna le ghe fà la polènta. Che belo che xe vedare i nonìti ndàr a spasso co i nevodìti, su e xò par el viale stando tenti che no i se fàssa male. I noni sibèn che i gà l’età, i spera sempre de restar quà. Qualche veciòto el spera che la carta par ciamarlo la resta sempre soto. Con l’aiuto del Signore i sta quà fin che i mòre.

NA PORA MAMA Su par le finestre la se mète scoltare, se la sente el toso rivare. Par i busi dea persiana la varda fòra, ma el toso no riva gnancòra. Pestolàre la se mete in cusìna, intanto el campanile sòna l’ora prima. Sta pòra mama la perde la mente, forsa de vardàre fora par gnènte. Cossì la more de crepacòre, vedendo el toso, ndàr casa a tute le ore. E al toso ghe resta solo el pensiero de portarghe on fiore al simitèro.

DAVANTI AL CANTON Davanti el Domo de S.Clemente s’on canton de na botega ghe xe sempre on’omo che se pièga, a torsù ciche con la palèta parchè la strada vegna neta. A far questo nol ghe bàda gnànca col va finire in mèdo ala strada. Se rènto in cèsa non ghin fusse tanti el ndarìa netàre anca soto i banchi.

EL BENZINARO El benzinàro co la pompeta el xe sempre lì ch’el spèta, par inpienàrghe el serbatojo parchè el xe sempre vojo. Par ciapàrse on franco el te fà quaranta schèi de manco. Ai vìri el ghe dà na netàda parchè te possi vedare ben la strada. Se la machina xe tanto sporca el te la mète soto la pompa, col sàon e la pompèta el te la fa vegnèr fòra nèta.

Da quanto lustrà la vien fòra la somèja nova oncòra.

I SCOLARI DE ONCÒ I scolari de oncò i xe stà fortunà parchè i so maestri ghe gà tanto insegnà. Se i fusse sta dei fanulòni luri i sària vegnù fora tuti sucòni. Se qualche dùn no xe passà, xe parchè nol gà studià. Qualche volta la colpa xe dei genitùri parchè i crede che so fioi sia sempre doturi. Se qualche volta i genitùri i l’interogasse, i sparagnarìa de far brute figuràsse. Questo qua xe l’estro! La jènte del progresso vorìa passar el maestro da mòna e pòro fesso.

I DOLURI I dolùri xe malanni che se ciàpa co se gà tanti ani. I dixe sempre i genituri se stè discuèrti tusi ciapè i dolùri. Sibèn che te ghè la scorza dura se te li ciàpi la xe na tortura. Da quanto i te fà sofrire no i te làssa gnànca a dormire. Se te li ciàpi so la schèna, a piegarte te fe pena. Se i te vien n-tei xenòci a piegarte te fè le lagrime ai òci.

Se te li ciàpi sul gropòn i te fa ndàr via de trivelòn. Parchè i genitùri no se gà scoltà i doluri tuti ghèmo ciapà, e desso se tolèmo la medisìna la ne fà crepàre prima.

LA BEFANA La befana, ànca stàno la xe rivà tuta mòja e spaventà. Par el camìn no la gà podèsto passare parchè el jera oncòra da netàre. Par la strada la xe vegnù e la neve la gà pestà sù. Ma propio sol pì bèlo, la piòva gà scumisià vegner xò dal cèlo. E la poarèta sènsa ombrèla la se gà bagnà i cavìj e ànca la capèla. Ma la sera col bujèlo che i gà brusà la gà sugà i cavìj e ànca la capèla se gà sugà.

RENZO SABION El “poarèta pàrona” el partìa da Sevelìna col sachèto del sabìon a-la matìna. Co le sgàlmare e col tabàro el ndasèa sù par Recoaro. Par le contrà el n-dasèa, ma sabiòn nol vendèa. Però a passar par Valdagno el gavèa sempre guadagno, e sicòme a-la jènte el ghe fasèa pecà, na palanca i ghe gà sempre dà. A tuta la jente el ghe disèa “poarèto” anca sibèn ch’el xera on siorèto.

Sò la bòca el gavèa stampà on soriso come on angelo del paradiso.

LE MÀSCARE IN PIASSA Le màscare in piassa le cantava, le ridèa e on bacàn le fasèa. Saltando co i socolìti le fasèa dei bei balìti. La jente vedendo le màscare passare ghe vegnèa da sganassàre. Quando i curiàndoli par aria i butàva la somejàva na nevegàda. Col frèdo che xe stà incolorirse el naso i gà sparagnà. Tuto rosso el xera vegnù sensa aver on giòsso bevù,

e par dàrghe l’adìo ala mascaràda l’orchestra in piassa gà dà na bèa sonàda.

EL BAR DE NEREO Tanta jente pian pian i va rènto al bar Manin. Dopo Messa ogni matina i va rènto magnàr na pastìna. Tuta la jente devènta màta a magnàr la pastìna de crema e ciocolata. El pòro Nereo Da de drìo al banco a starghe drìo el devènta stràco. Nol fà tempo gnànca a scaldarle che i xe lì sùbito a magnarle. Par paràrle xò on poco inciucià e i se beve el cafè macià.

EL FRUTAROLO DE VIA DALMASIA El frutaròlo de via Dalmàsia a vèndare fruta el gà tanta gràsia. Fa contenti i sò clienti catandoghe fòra la fruta pì bòna par no rujnàrghe i denti. Pur che i vàga a far spesa da lù oncòra la roba pì bèla el ghe tira fòra. Cossì la jente no se làgna, però xe vero che lù poco el guadagna. Ma se vol n-dàre sempre vanti bisogna ch’el li contenta tuti quanti, sensa mai sul libro notàre parchè senò la botèga ghe toca saràre.

L’AGNO Da sòra la Conca del Smeraldo parte dal Rotolòn tuto spavàldo. Nol vàrda in facia nessùn, el parte ch’el xe lù paròn, el salta, el bala, el bàte el vien xò tuto de scapòn, el s’invirgola el boje e s-ciafezando i ponti el travèrsa Valdagno lassando indrìo i monti. Dopo l’urta el brontola sensa vardàre portando xo tuto in fondo a-la vàle, e tirando via a tuto fià el và finìre drènto el Guà.

EL CONFINE Col fìl de fèro intracià de spìni sti ani i segnàva fora i confini. Sù par i monti na fila de sassi o na masièra, el confine el xèra! S’el vien fàto dèsso i ciàpa da mati segnare i confini co i reticolati. Quando na ciòca passava el confìn, la xera na barùfa con el visìn. Desso el confìn nol xe pì vardà, parchè i xe pùchi i campi che vièn laorà.

LA FINANSIARIA Co la finansiaria che xe stà aprovà na bela stangàda a ghèmo ciàpà. Par impienàre de-a machina el serbatòjo i ne fa vegnèr vòjo el portafòjo.. Par vedèrghe Na s-ciantìna i te fà impissàr el canfìn o-a candelìna. Par scaldarte on pochetìn i te fa impissàr ànca el camìn. La televisiòn te tòca smorzarla parchè no ghè pì schèi par pagarla. Se te ghè le medessìne da pagare te toca andàr robàre.

Par vansàre on pochetìn te toca scondère el tacoìn. In te sta maniera i te càva la pèle sensa cavàrte xò la canotièra.

I ALPINI DE VALDAGNO Ai alpini de Valdagno i malà de Vila Serena i ghe gà fàto tanta pena. Sòra tùto quèi butà che no xera boni de tirare el fià. Anca el còre i ghe gà comosso quando a Nadale i xe’ndà portàrghe on giòsso. Sibèn che ai alpini ghe piàse el gòto i gà compasiòn ànca del veciòto. Ma però anca lùri on difèto i gàvarìa se i volèsse tiràr mànco oche i podarìa. Se ogni bastièma che i tira i ciapàse na smartelà, dopo on’ora i sarìa tuti mastegà.

L’INFLUENSA CINESE Mi gò on amico che me vol dire come che el gà fàto dala cinese guarire, con le supòste caro da Dio, mi son sta mèjo oncora al dì drìo. La cinesa xe na siòra, che de tuti quanti la s’inamora, e par far ànca dispèto, preti e frati la mete in leto, sensa mai lassàrli stàre da quanto la li fà sbosegàre. La cinesa xe na lazaròna, prima la te fà stare in leto, e dopo in poltrona.

DO OPERASION SUN COLPO Soto el faro finchè gò vù memoria gò fato quatro versi par quei de-la sala operatoria. Ghe gò dito! che i fassa presto, che i sia svelti a farme tuti dù i-interventi. Dala pansa tajarme via tuto el male che me sentìa. E par la gamba i fèsse on laòro bèlo tajàndo via la cicia e lasàndo el bòn, solo quelo. Ma tuto on còlpo gò sentù ch’ el me cuore gavèa un poco cedù. Xe stà bravo l’anestesista a jutàre al cuore e rimeterlo in pista

in modo che i podèsse continuare le do operaziòn che i xèra ndrìo fare. I gà bìo na bèla manièra i dotori e l’infermièra, parchè no sènta le so rassàde i me gà dà on sàco de siringàde. I me gà fato on bel laòro che tiro vanti fin ca mòro. A dire el vero son stà furtunà, parchè sol-me leto i me gà portà. Savendo ch’el cuore fasèa el strambòto gavèa paura che i me portasse in tel leto… de sòto. So quel leto che dopo quarantaòto ore i te porta via co la scorta come on disertore. 95

Co sòn vegnù casa come medisìna i me gà ordinà on bianchèto la matina come cura el sarìa nà ben par i me malani, basta i gà dito, ch’el sìa invecià de vinti ani!

PAR I STROSI DE L’AGNO Quando xero putèlo co me màma par màn ndasèa trovàr me zia xò a Brojan. Par i stròsi de l’Agno se ndasèa co la paura che l’aqua te portasse via. Par paura che l’aqua me tirasse rènto mi tremavo dal spavento. Come na fòja mi tremavo quando sòra el ponte mi passavo. Disèvo sempre n’Ave Maria parchè le onde no me portasse via. Desso le onde xe finie parchè te pui caminar in te l’Agno sensa bagnarte i piè.

NA BRUTA SERA DE VENTO E ACQUA Sta note no jèro bòn de dormire da quanto el lèto mòjo me parèa sentire. Ieri sera fin che mì le carte xugàva l’acqua in càmara se alsàva. Mi co le carte sempre chiudèa, invèse la finestra in camera col vento la se verdèa. Da quanta aqua la tenda gà ciapà tuta la note la gà sgiosà. Mi da bàsso le carte zugàva, e la parona de sòra la camera sugàva. Ala matina co me son svejà la camera jera tuta sugà.

GHEMO FATO LE BANCHINE Soto le piante na matina mi e Franco ghèmo fato na banchina. Co le tòle fate a-la Piana par quei del’albergo de la Campana. Che i possa sentarse xò i vilejanti chè col caldo i xe tuti stràchi, e parchè possa sentàrse xò i tusìti, ghemo fato dei banchiti, Co le gambe tajà via parchè le sue xèra curte e no i ghe rivava mia.

EL TEREMOTO Ciò comàre ghèto sentù stanòte el teremoto? Mi nò sèto! Epure da coànto ch’el gà scorlà anca la fogàra in leto el gà rabaltà. El me Toni Che el dormìa tacà ànca le mudànde el se gà brusà. Parchè i gà tòlto la corènte, na candèa a ghèmo impisà, ma da coànto ch’el scorlàva anca quèa se gà smorsà. El càn dal casòto el sbajàva da tanto forte ch’el scorlàva. E le gàline le sbecàva dal punàro come che fòra fosse vegnù ciàro.

100

EL STRADIN DE SAREDA El stradìn del me paese el xera on’omo sènsa pretese. Col tempo bruto o col tempo belo el partìa con la spasaòra e col capèlo. La strada ch’el ghèa da netàre la sia stà brùta, o la sia stà bòna xera sempre da Sareda a Priabona. Con la jàra el saràva le busète, parchè passasse le biciclete. Quando na machina Ogni tanto la passava, lù el ciapàva na sbianchesàda. Par questo l’istà xera brùta, parchè la strada la xera pì sùta,

101

e se na machina passava, i polmoni de polvere i s’impinava. Ma sòto al tàbaro el ghèa el bosòn metà aqua e metà vin par parar zò la polvere che ciapàva el stradìn. Se el so capo passàva, e el stradin nol catàva, el jèra sicuro de ciapàr na rasàda. Ma lù el scorlàva le spàle, e el spasàva la monèda par quel che a vàle.

102

EL ME CAVADENTI Al me cavadenti no ghe credèa de tiràrghe tanta simpatia che no se vedèa. el laòro ch’el me gà fàto el lo gà fàto lento lento, ma sensa farme ciapàr spavènto. Par paura de fàrme male, el me gà dà do siringàde. El me gà cavà el dente sènsa che mi no sènta gnènte. Dopo ch’el dente xe stà cavà gnànca el bùso nol ghe gà lassà. El xe riussìo cussì ben a cavarme el dente, che nol me passa pì par la mente.

103

El me gà fàto on bel laòro che mi ghi nò fin ca mòro.

104

VIVERE IN PACE Se al mondo ghe fùsse mànco egoismo e pì bontà, vivarìa mèjo anca la società. Sto mondo el xe massa egoista nol se contenta mai, xe par coelo ch’el xe sempre in mexo ai guai. Ghe bastarìa on poca de bontà, on poca de alegria parchè la jente vivesse contenta in armonia. Bisogna savère soportare quei difèti che ghèmo tanti, e vivare in pace sènsa vànti. Stare sempre aposto co la cosiènsa magari co a fadìga col cuòre, volerse sempre ben e vìvare con amore.

105

PITOSTO DEL TAVOR Sto farmaco parchè el xe bòn qualchedun lo tòle ànca par colasiòn. Par tanti invesse lè na schifèssa, parchè pèna tòlto ghe va xò la strachèssa. Tanta jente no xe bona de capire che anca sensa tavor se pol dormire. Ànca dèsso co i medisìnali nòvi, sempre tì bisogna che te li pròvi, Bisogna lèxare ben so la cartina prima de tòre la medisìna. Lo dise sempre el farmacista, che co le medisìne no bisògna schersare! Parchè al simitero le te pòl portare.

106

Alora sbrisiàndo on pochetìn invèsse de tor jòsse vin de quel bòn bevemoghene on bicerìn.

107

QUANDO NA MAMA COMPRA ON TOSO Quando na mama compra on toso no ghe intarèssa a chi ch’el ghe somèja, sel gà i caviji co la sernèja. Ghe intarèssa ch’el sia san, ch’el vegna forte par on domàn. Quando ala sera i lo va trovare i scomissia dire el gh’in somèja a so pàre. Qualche altro cambia tono disèndo ch’el gh’in somèja a so nono. Co riva so nona sùltio la dixe varda che belo el gh’in somèja tuto al Bambinelo.

108

ON AMICO CHE FA DA MAGNAR PUITO Che va magnàre dal me amico ghe xe òmini e dòne, parchè el fà le tripe bòne. Ànca tante copie de morosìti ghe xe che va là a magnare i spaghìti. La parona la sta tènta con on soriso se qualchedun tira xò qualche strixo. So marìo sempre de corsa, e desparà tàja xò formàjo sopressa e polenta brustolà. Ogni tanto el se sènta xò a tiràr strixi, tuto contento co i so sorisi.

109

Se qualche conto vien fòra altìn, el xe sempre pronto a vojàrghe on bicerìn.

110

STRACANTÒN Che belo che xera sti ani, vèdere i putèi xugàre stracantòn da boni fradèi, còrerghe drìo ai balùni sensa scarpe e sensa maiùni, e dopo on tòco che i sbalonàva el deo gròsso se gunfiàva. Quei dele sgàlmare no i se fasèa mai male, parchè on tòco de fèro i ghèa in sìma al pontàle. Davanti la cèsa i se metèa zugàre, prima ch’el tersèto i scumisiàsse a intonàre. Dèsso i se mète davanti al bar, con la sigarèta in bòca e col gelato in man.

111

NA VITA TRIBULA’ Na pòra mama tanto la gà tribulà par poder vedare i tusi slevà. Par dàrghe da magnàre a so fiùi, la ndasèa far la lìsia e a lavar nisùi. Quando na pàlanca la gavèa in scarsèla i tusi ghe portava via anca quela. Da nessùn la xe sta jutà gnànca da quelo che la gà sposà. Poco la gà bìo anca dale spose parchè le xera sempre nervose. Se on tòco de pan la ghe dava a na sposa quel’altra se rabiàva parchè la xera invidiosa.

112

INDICE

113

ON ANO CHE VÀ ON ANO CHE VIÈN pag. 1 (Poesia come bona compagnia in dialeto valdagnese) Tanto par capirse Mi sòn on poeta de poco talènto Bòce di sti ani Come xe nata la sità de Valdagno Go visto Valdagno Autuno Valdagnese La vècia contrà Carnevale Valdagnese El ciàma Marso Recoarese Valdagno Festa d’Autuno On àno che và on àno che vièn La Vàl de l’Agno A l’ospedale de Valdagno La Rio in festa Poeti de Schio e de Valdagno On Casadore Na note de vento e aqua Marana Parla on vècio de Marana La postina Volontari del Mato Grosso On vècio co i grij Valdagnese in Francia L’autista sbadà El presidente de fòndo Santa Lussìa Befana de Verona Quando la polènta i fasèa Sareda e le so campane L’influensa 114

pag. 3 pag. 4 pag. 5 pag. 7 pag. 9 pag. 12 pag. 14 pag. 16 pag. 18 pag. 20 pag. 22 pag. 24 pag. 26 pag. 28 pag. 30 pag. 31 pag. 32 pag. 34 pag. 36 pag. 37 pag. 38 pag. 39 pag. 40 pag. 41 pag. 43 pag. 45 pag. 47 pag. 48 pag. 49 pag. 51

La Befana del poarèto El fiorelìn de me mama Mi vorìa cantare Le tosète el dì de oncò A on campo scòla Quando sti ani i xugàva al balòn In sèrca de la moròsa La Val Gardena La poesia El scolàro contadìn La vècia casa Diriti dei contadini La minorànsa La sposèta moderna El gelataro Flavio On omo de novanta ani La tristessa dei vèci Festa dei noni Na pòra mama Davanti al cantòn El benzinaro I scolàri de oncò I dolùri La Befana Renzo Sabiòn Le màscare in piàssa El bar de Nereo El frutaròlo de Via Dalmàzia L’Agno El confìne La finansiària I Alpini de Valdagno L’influènsa cinèse Do operasiòn son còlpo

pag. 52 pag. 53 pag. 54 pag. 55 pag.56 pag. 57 pag. 58 pag. 59 pag. 60 pag. 61 pag. 62 pag. 63 pag. 64 pag. 65 pag. 66 pag. 67 pag. 68 pag. 70 pag. 72 pag. 73 pag. 74 pag. 76 pag. 77 pag. 79 pag. 80 pag. 82 pag. 84 pag. 85 pag. 86 pag. 87 pag. 88 pag. 90 pag. 91 pag. 92 115

Par I stròsi de l’Agno Na brùta sera de vento e aqua Ghèmo fato le banchìne El teremòto El stradìn de Sareda El me càva denti Vivàre in pace Pitòsto del Tavor Quando na mama compra òn toso On me amico che fa da magnàr puìto Stracantòn Na vita tribulà

116

pag. 95 pag. 96 pag. 97 pag. 98 pag. 99 pag. 101 pag. 103 pag. 104 pag. 106 pag. 107 pag. 109 pag. 110