Mares houdt de molen van zijn overgrootvader draaiende
Lyrisch over de LAURENTIA
I
n de gemeente Gemert-Bakel zijn vier nog draaiende molens te bewonderen. In Milheeze kijkt de Laurentia fier uit over de Hoberg. Mares Verheijen is als vierde generatie molenaar actief op de achtkantige beltmolen.
“De molen is heel kleurrijk”, wijst Mares Verheijen trots naar molen Laurentia in Milheeze. “Hij heeft een prachtige ‘opkijk’. Ook door de locatie. Het is een beltmolen -in Brabant zeggen we berg- en opa heeft hem extra hoog gebouwd.” Elke zaterdag zet Mares de Laurentia in de wind. Samen met Gerry Verwegen is hij molenaar op de molen die in 1891 door zijn overgrootvader Ludovicus werd opgericht. “In 1859 is hier een molentje gebouwd door de familie De Kinderen”, schetst Mares de geschiedenis. “Mijn overgrootvader heeft die rond 1872 aangekocht. In 1890 waren zijn kinderen met vuur aan het spelen in de molen. Het resultaat was dat hij tot de grond toe afbrandde.” Ludovicus Verheijen vond een oplossing in Bleskensgraaf. Hij liet een daar geruimde molen naar Milheeze komen en bouwde hem eigenhandig op. Mares: “Met een schip naar Helmond. En vandaar met de malle jan naar hier. Toentertijd kon het ‘gelijk’. Al hadden ze weinig gereedschap, ze kregen alles voor elkaar.” De molen ging vervolgens over van vader op zoon. Frans Verheijen nam de molen over rond 1910, waarna Mares’ vader Fons de molen in ongeveer 1945 in bezit kreeg. Exacte jaartallen durft de huidige molenaar niet te noemen: “Ze hielpen elkaar en de overname ging geleidelijk.” Het was Fons die de Laurentia zijn kenmerkende kleuren gaf. Hij schilderde de wieken rood, wit en blauw, het kruiwerk groen en hij voorzag de deuren van roodwitte ‘zandlopers’.
18
Het was ook onder Fons’ bewind dat de molen zijn huidige naam kreeg. Zonder dat zijn vader het zelf wist, lacht Mares: “In 1965 was de molen aardig in verval geraakt. Ons pap wilde hem eigenlijk afbreken, maar ons moeder zorgde voor subsidies. De molenbouwer heeft de molen toen Laurentia genoemd, naar haar. Ons pap wist van niks.” In 1976 droeg Fons Verheijen molen Laurentia over aan de gemeente. Het malen gebeurde toen al met een elektromotor, opgesteld in een bijgelegen pand. Fons bleef de molen beheren tot zijn dood in 1995. “Toen heb ik het overgenomen”, zegt Mares. “Samen met Piet Meulendijks, een maat van ons pap.” Mares kent de Laurentia van haver tot gort en leerde het vak van zijn vader. Het was hard werken, zegt hij: “Ik liep op mijn twaalfde al met zakken van 50 kilogram te sjouwen. Maar het leverde ook wat op. Ik denk niet dat er een arme molenaar was.” Bovenal is het een mooi vak, besluit Mares. En daarom laat hij de Laurentia nog steeds elke zaterdag met trots draaien: “Malen doet me denken aan