Polityka językowa oraz mobilność edukacyjna w Polsce i w Unii Europejskiej
W sektorze Szkolnictwa wyższego najchętniej wybieranym krajem wymian była Hiszpania z wynikiem 60 476 goszczących beneficjentów (European Commission, 2020). Trudno tu pokusić się o uogólnienia, gdyż wybory dotyczące mobilności są podyktowane różnymi czynnikami, takimi jak status ośrodka uniwersyteckiego, lokalizacja, wysokość przyznawanych funduszy, współpraca akademicka, dostępność połączeń lotniczych. Skala mobilności jest też uwarunkowana liczbą przyznanych krajowi funduszy oraz liczbą osób uczących się. Mobilność edukacyjna przyczynia się do wzrostu umiędzynarodowienia. Zdaniem Sjura Bergana (2011) w obszarze szkolnictwa wyższego nie jest to nowe zjawisko. Pierwsze uniwersytety, powstające w XI i XII w., uznawały je za nieodłączną część funkcjonowania uczelni. We współczesnej Europie bezpośrednim impulsem do umiędzynarodowienia szkolnictwa wyższego stała się strategia lizbońska, przyjęta przez Radę Europejską w marcu 2000 r. Według jej założeń do 2020 r. Unia Europejska miała stać się najszybciej rozwijającą się częścią świata za sprawą innowacyjności i postępu naukowego. Integralną częścią tej strategii była poprawa systemu szkoleń i edukacji oraz aktywna współpraca akademicka. Intensyfikacja współpracy ośrodków uniwersyteckich wynikała dodatkowo z tzw. procesu bolońskiego, zainicjowanego Deklaracją bolońską, podpisaną przez ministrów odpowiedzialnych za szkolnictwo wyższe w roku 1999. Nadrzędnym jej celem było zwiększenie transparentności systemów kształcenia uniwersyteckiego różnych krajów, zapewnienie porównywalności dyplomów i kompetencji oraz stworzenie Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego, w którym obecnie jest zrzeszonych 49 krajów (European Higher Education Area and Bologna Process, b.d.). Oprócz programów mobilności działających pod egidą Komisji Europejskiej kraje członkowskie powołują krajowe instytucje wspierające naukę poprzez programy obejmujące mobilność (np. we Francji „Campus France”, w Holandii NUFFIC, w Niemczech DAAD, a w Polsce Narodowa Agencja Wymiany Akademickiej; por. Bergan, 2011). Dodatkowo poszczególne polskie uczelnie aktywnie działają na rzecz zwiększenia napływu studentów z krajów Unii Europejskiej i spoza niej oraz zachęcają do podjęcia studiów w Polsce. Tomasz Domański wymienił wiele powodów zwiększania stopnia umiędzynarodowienia uczelni: od politycznych i ekonomicznych po czysto akademickie. Podzielił je na wewnętrzne, podejmowane przez samą uczelnię oraz zewnętrzne, wynikające z regulacji rządowych i umów międzynarodowych (Domański, 2017). Jednym z powodów zintensyfikowania działań na rzecz zwiększenia mobilności studentów jest niż demograficzny obserwowany w ostatnich latach. Wymusza on poszukiwanie potencjalnych kandydatów na studia poza granicami kraju. Ten sam autor podkreślał, że skuteczność polityki polskich uczelni zależny 43
