De zij-lijn

ENGELBEWAARDERS Dé partner voor alle mensgerichte aspecten van uw organisatie. ADMB.be Ze is zenuwachtig, zegt ze. Vroeger zou ze gezegd hebben: ‘Ik ben zwachtig’. En haar dooppeter woonde op een artappement waar ze soms over het patijt struikelde. Het duurde ook lang voor ze het verschil kende tussen ‘per ongeluk’ en ‘met opzet’, wat vaak tot hilarische situaties leidde. Ondertussen is ze dat kleutertaaltje helemaal ontgroeid maar we plagen er haar nog graag mee. Ze is dus nu gewoon zenuwachtig want morgen moet ze dansen. Niet zoals Hanne Decoutere met pointes en pirouettes, niet in het Concertgebouw en voor het oog van vele camera’s maar in het plaatselijke sportcomplex en in aanwezigheid van vele mama’s en papa’s, oma’s en opa’s. En ze moet tellen, heel veel tellen. Haar grote angst is van uit de pas te gaan en de tel kwijt te raken, ondanks het vele oefenen. ‘Vraag je engelbewaarder dat hij morgen heel dicht bij je blijft en je helpt tellen. Dat hij je handje vasthoudt als je wat wankel staat’, zeg ik zonder nadenken. ‘Mijn wie??,’ vraagt ze heel nadrukkelijk. De vraagtekens staan in haar ogen te lezen. Ik had beter iets anders gezegd want hoe moet ik een achtjarige, anno 2019, uitleggen wie of wat

De zij-lijn een engelbewaarder is? Meteen om op eigen benen te staan.’ bekruipt mij een ouderwets Eigenwijs als ik was, bedankte ik schuldgevoel omdat ik mijn hem voor bewezen diensten en eigenste exemplaar al een hele ging mijn eigen weg. Hij wist wel tijd uit het oog verloren ben. beter. Hij nam mijn hand wel niet meer vast maar hield zich discreet Vroeger, als kind, liep ik graag op de achtergrond. De weg die aan zijn hand. Toen ik te groot ik ging was soms hobbelig en ik was voor de poppen maar te klein ben meer dan eens op mijn bek voor de kerels was ik vaak blij dat gegaan. Ik hield er geen blijik hem zo dicht bij me voelde. vende letsels aan over maar hij De eerste duik in het diepe van moet vaak gegrinnikt hebben: het zwembad, de akelige busrit ‘Eigen schuld, dikke bult’. naar de verre kostschool, bij stille verdrietjes in de eenzaamheid van Hij bleef een geduldige en trouwe de kille slaapzaal … nooit was vriend en naarmate ik ouder ik écht alleen. Maar al snel wou werd, liet hij mij subtiel voelen ik andere handjes vasthouden en dat hij er nog altijd was. En hij hij werd niet jaloers. Van de lieve was niet meer alleen! Al wie mij kindervriend groeide hij uit tot voorgegaan zijn, heeft hij om een toffe knul die mij vaak en zich heen verzameld en nu kijken veilig langs omweggetjes naar het station loodste of de surveillante de andere kant deed opkijken als er smokkelwaar in mijn koffer zat. Hij hielp me bij het vinden van de fijnste woorden bij de kilometerlange brieven die ik toen schreef en bezorgde me vaak een alibi om een straf te ontlopen. ze mij samen plagend, zuchtend, bezorgd en bemoedigend aan. Ze hebben de taken wat verdeeld want mijn leven is er niet eenvoudiger op geworden sinds ik zestien was. Er is er nu eentje voor het hoofd, de benen en het hart: het denken, het doen en het voelen. En weer geven ze de juiste toon aan, sturen ze Hoe vaak moet ik hem niet tot de wanhoop gedreven hebben bij onverwachte toetsen en vergeten huiswerk? Geen terrein was hem onbekend. Lang voor Google bestond kon ik altijd op hem rekenen als er iets uit mijn geheugen ontsnapt was. Soms de juiste gedachte, zetten de gepaste mensen op mijn pad op het juiste moment. Ik snap niet altijd de ware toedracht en dan glimlachen ze hoofdschuddend en wachten geduldig. En ik? Ik laat me graag weer bij het handje nemen … liet hij mij wel merken dat hij vermoeid of overbelast dreigde te raken maar hij gidste mij feilloos voorbij herexamens of tweede zit. Hij bezweek bijna aan een Maar hoe kan ik dit vertellen aan deze pientere meid zonder dat ze mij gek verklaart? Aan de glans in haar oogjes te zien, heeft ze niet veel uitleg nodig. Zo’n hartstilstand toen ik achter het hoogstpersoonlijke vriend en gids stuur van mijn vaders auto kroop die je niet voor de voeten loopt en mijn eerste parkeermanoeuvres maar je wel beschermt, vindt ze heeft hij van tussen zijn vingers een prettige gedachte. Haar zelf-gevolgd. Hij voelde de noden vertrouwen schiet als een raket van mijn wispelturige tienerziel de hoogte in. perfect aan en heeft menig lieve mens, schijnbaar toevallig, op Ze heeft perfect gedanst, helemaal mijn pad gezet. in het ritme en foutloos. ‘s Avonds valt ze als een blok in slaap, En daarna kwam de tijd waarop uitgeteld. ik dacht: ‘Ik kan nu wel verder zonder jou. Ik ben flink genoeg MARLEEN VERHELST