WAAKHOND VAN DE CONTINUÏTEIT AAN DE VOORAVOND VAN EEN BEWOGEN JAAR
Zo nadrukkelijk als ze sinds haar kindertijd het podium claimt als koorzangeres, zo onzichtbaar moet ze zijn als ambtenaar. Maar het sociaalcultureel volwassenenwerk en de amateurkunsten hebben Mieke Ackx in hun zoeklichten, sinds ze vorig jaar in het departement Cultuur, Jeugd & Media verantwoordelijk werd voor ons stukje van de wereld. Ontmoeting met een civil servant ‘pur sang’.
En plots zat ze in Brussel. Het kind van de zee, geboren en getogen in KnokkeHeist, het grootste deel van haar loopbaan aan het werk in Knokke en Brugge, moest verkassen naar het diepe “binnenland”, naar de hoofdstad, waar alleen de kreten van de meeuwen aan het Kanaal soms doen denken aan de weidse Noordzee waar haar grootouders vissers waren. “We zaten daar niet op te wachten,” geeft Mieke Ackx, officieel ‘teamverantwoordelijke Sociaal-cultureel
64
en Transversaal binnen de afdeling Subsidiëren en Erkennen’ op het departement Cultuur, Jeugd & Media, toe. De inkanteling van de provinciale cultuurdiensten in de Vlaamse administratie sloeg bij haar en haar collega’s in Brugge in als een bom. Was ambtenaar worden een bewuste keuze? “Ik ben erin gerold, maar ik ben nu een gepassioneerd ambtenaar. Ik geloof oprecht dat het belangrijk is dat ambtenaren waken over de continuïteit. Het is jammer dat wij door bezuinigingen met steeds minder zijn, terwijl er zulke hoge verwachtingen zijn. Maar als er geen mensen bijkomen, zoek je een andere manier om het werk gedaan te krijgen. Wij zijn flexibel en veerkrachtig, ook al is dat niet het eerste waar de buitenwereld aan denkt bij een ambtenaar.” Voor onze sectoren is het vooral belangrijk om ambtenaren over de vloer te krijgen die goed weten wat wij doen en hoe wij werken. Dreigt de inkrimping deze expertise in het gedrang te brengen? “Onze mensen zijn geen robotten die aan de lopende band subsidiedossiers doornemen,
ze houden voeling met de sector. Het is voor mij als verantwoordelijke de uitdaging om ervoor te zorgen dat mijn team die tijd heeft om hun sector te leren kennen en betrokken te zijn – zij het met de nodige professionele afstand.” Hoe ziet u uw relatie met het lokale bestuursniveau? “Die is in volle evolutie. Zo zijn amateurkunsten in de eerste plaats een lokale bevoegdheid, maar lokale besturen stoten soms op beperkingen wanneer ze geconfronteerd worden met bepaalde ambities van amateurkunstenorganisaties. De Vlaamse overheid heeft daar dus zeker nog een rol te spelen.” Jullie krijgen een stevig takenpakket op het bord. Welke uitdagingen zijn voor u de belangrijkste? “2022 wordt voor mijn team een bewogen jaar, met het aangepaste decreet Sociaalcultureel Volwassenenwerk, de hervorming van het Participatiedecreet en van het decreet Amateurkunsten. Het gaat telkens om sectoren die zeer discreet werken, maar die maatschappelijk zwaar wegen. Als beleidsmaker draag je daar een grote verantwoordelijkheid.”
Is dat een oproep aan De Federatie om het maatschappelijk belang van het sociaalcultureel volwassenenwerk zichtbaarder te maken? “Wij kijken als beleidsmakers vaak naar het Noorden. Ik heb een Noorse schoonbroer, ik heb een grote bewondering voor het burgerschap in die samenleving. Maar als je ziet wat een schat aan verenigingsleven Vlaanderen heeft… Ik geloof in de emancipatie van mensen door ze op te nemen in het ruimere verband van een vereniging. Dat Vlaamse model zou veel meer naar buiten moeten worden gebracht.” Is er een volwaardig alternatief voor wat de amateurkunsten verloren hebben met de inkanteling? “Het is allemaal vlug moeten gaan, maar er is zeker getracht om met het decreet Bovenlokaal Cultuurbeleid nuttig werk te leveren. Er is een steunpunt, OP/TIL. En er is de experimentele lijn rond talentontwikkeling. Verandering is als een tanker die moet keren. Het zal niet hetzelfde zijn als voorheen, maar we kunnen op een 21ste-eeuwse manier voor alternatieven zorgen.”
65