nieuws
Relatiemagazine van Familiehuis Daniel den Hoed
“Iedereen leeft hier tussen hoop en vrees, maar er is ook ruimte voor plezier en verbondenheid.”
Corine Oosterwijk, gast
“Nu heb ik zelf gevoeld hoe onmisbaar het Familiehuis is voor patiënten en hun naasten.”
Conny Overeem, vrijwilliger
“Te mooi om waar te zijn.”
Robbert & Corine Oosterwijk
Te gast in het Familiehuis sinds oktober 2024
Robbert en Corine Oosterwijk hadden een droom: een eigen huis in het zonnige Spanje. Na zorgvuldige berekeningen werd die droom steeds concreter.
Robbert nam ontslag, ze verkochten hun huis en stapten op de dag van de overdracht, samen met hun twee hondjes, in hun camper. Hun plan? Eerst een lange reis door Spanje maken om vervolgens de perfecte plek te kiezen om zich te vestigen.
Een onverwachte wending
Maar nog voordat hun nieuwe leven echt kon beginnen, begon Robbert (62 jaar) zich extreem vermoeid te voelen. Fysieke inspanning werd steeds moeilijker. Via een omweg belandden ze in Spanje bij een Nederlandse huisarts, die hen direct doorverwees naar een ziekenhuis in Alicante. Daar kregen ze een onverwachte en ingrijpende diagnose: acute leukemie. Al snel volgde een overplaatsing naar het academisch ziekenhuis in Madrid. Plotseling bevonden ze zich in een stressvolle situatie: ver weg van huis, met een taalbarrière, een camper en hun hondjes op 500 kilometer afstand, en een toekomst vol onzekerheid.
Hulp en overplaatsing
Gelukkig kregen ze hulp. De hondjes werden opgevangen en na veel geregel zorgde de verzekering voor overplaatsing naar het Erasmus MC in Rotterdam. Daar stond al een bed voor Robbert klaar. “Gelukkig was de behandeling in Spanje goed aangeslagen. Na zeven zakken bloed en een hoge dosering Prednison namen de leukemiecellen af. Onder begeleiding van een verpleegkundige en met een flinke dosis antibiotica mocht ik het vliegtuig in. Maar daarmee waren onze problemen nog niet opgelost. We hadden geen huis meer in Nederland en Corine moest halsoverkop woonruimte regelen.”
Een warm welkom in het Familiehuis
Via via hoorden ze over het Familiehuis. Na een blik op de website stuurde Corine een e-mail met de vraag wat hun mogelijkheden waren. “Als iets te mooi lijkt om waar te zijn, dan is dat vaak ook zo. Maar in het geval van het Familiehuis bleek het juist echt te zijn. Het werd mijn redding.” Inmiddels verblijft Corine al een half jaar in het Familiehuis. Tussen de ziekenhuisopnames door sluit Robbert zich af en toe bij haar aan. Hij heeft meerdere chemokuren achter de rug en wacht nu op een stamceltransplantatie, waarvoor gelukkig een 100% match is gevonden.
Steun en verbondenheid
Ondanks de zware periode proberen ze positief te blijven en
van iedere dag te genieten. Corine: “Het Familiehuis helpt daar enorm bij. We zijn hier in een warm bad terechtgekomen. De eerste keer dat ik binnenkwam, vond ik het spannend. Ik was uitgeput door alles wat er was gebeurd. Maar nu merk ik dat ik zelf iets kan betekenen voor andere gasten. Als ik iemand voorzichtig zie schuifelen, nodig ik diegene uit aan de puzzeltafel in de woonkamer. Soms groeit de groep rond de tafel uit tot een gezellige kring, en gaat het allang niet meer om de puzzel. Iedereen hier leeft tussen hoop en vrees, maar er is ook ruimte voor plezier en verbondenheid. We hebben al veel logeergasten zien komen en gaan, en met sommigen houd ik contact. Met één medegast heb ik een band voor het leven gekregen. We zaten in hetzelfde schuitje en hoefden elkaar niets uit te leggen.”
Wat het Familiehuis zo bijzonder maakt
Wat het Familiehuis zo bijzonder maakt? Corine hoeft daar niet over na te denken. “De naam zegt het al: Familiehuis. De vrijwilligers en andere gasten voelen als familie. Binnen korte tijd ontstaan er hechte banden. We zitten allemaal in dezelfde bubbel en steunen elkaar onvoorwaardelijk. En dan zijn er nog de vrijwilligers die op de achtergrond alles soepel laten verlopen. Hier voel je je veilig en ‘thuis’, en dat is precies wat je nodig hebt in zo’n moeilijke tijd.” Naast die bijzondere verbondenheid beseffen Corine en Robbert zich inmiddels ook hoe belangrijk alle donateurs zijn. “Eerlijk gezegd had ik daar in het begin niet zo bij stilgestaan, maar nu voel ik een enorme dankbaarheid. Zonder hen zou dit huis er niet zijn en zouden wij hier niet kunnen verblijven tegen een symbolische eigen bijdrage. Het is dankzij hun steun dat wij en zoveel anderen hier een plek hebben om op adem te komen. Dat gun je echt iedereen die hiermee te maken krijgt.”
Hoopvolle toekomst
De laatste chemokuur was zwaar voor Robbert en het blijft spannend hoe hij zal reageren op de stamceltransplantatie. Toch blijven ze hoopvol en geloven ze in een mooie toekomst samen. Hoe die eruitziet? Dat weten ze nog niet.
“Na dit traject verhuizen we naar een mantelzorgwoning in de achtertuin van Corines dochter. Die wordt nu gebouwd. En Spanje? Dat blijft voorlopig een fijne vakantiebestemming.”
“Ik dacht meteen: hij gaat dit niet overleven.”
“Door het Familiehuis te steunen,
helpen we toekomstige gasten maar al te graag.”
Vanuit het Zeeuwse Arnemuiden naar Rotterdam is het al gauw anderhalf uur rijden – zonder files. Maar wie wel eens in de spits richting de Randstad rijdt, weet hoe grillig zo’n autorit kan verlopen. De familie Meerman heeft deze rit talloze keren gemaakt. Overdag, maar ook midden in de nacht, toen hun zoon en broer Rinaldo in het Erasmus MC lag. “Zolang we geen verblijfplaats in de buurt hadden, reden we continu op en neer,” vertelt moeder Adrie Meerman. “We wilden gewoon dichtbij hem zijn.” Pas later ontdekte de familie het Familiehuis. “Mijn ouders logeerden doordeweeks in het Familiehuis, ikzelf in het weekend. Het werd letterlijk en figuurlijk een plek van rust,” vult dochter Rebecca aan.
Een zeldzame ziekte
Rinaldo had al een tijdje vage klachten. Zijn moeder zag meteen dat er iets niet klopte. “Hij zag grauw en voelde zich niet goed. Uiteindelijk bleek zijn HB-waarde veel te laag.”
In het ziekenhuis in Goes konden ze geen oorzaak vinden. Ook in Antwerpen kwamen ze niet verder.
Pas in het Erasmus MC volgde de juiste diagnose: Myelofibrose, een zeldzame beenmergziekte die vooral voorkomt bij mensen boven de zestig. Rinaldo was toen pas 34 jaar en vader van twee jonge dochters. Een stamceltransplantatie bleek de enige hoop op herstel. Wat volgde waren lange ziekenhuisopnames en talloze complicaties. De transplantatie sloeg helaas niet aan. Uiteindelijk overleed Rinaldo op 5 februari 2024 aan de gevolgen van een agressieve, vleesetende bacterie.
Onderbuikgevoel
Adrie Meerman had vanaf het begin een slecht voorgevoel. “Ik dacht meteen: hij gaat dit niet overleven. Dat gevoel heb ik nooit uitgesproken, maar het liet me niet meer los.” Extra wrang was dat dit alles zich afspeelde in haar geboortestad. “Waar ik geboren ben, is ons Rinaldo gestorven. Sindsdien heeft deze stad voor mij een heel andere betekenis gekregen.” Ook Rebecca herinnert zich het moment dat ze plotseling dacht: wat als hij komt te overlijden? En juist op dat moment ging het mis. “Het leek alsof ik het voelde.”
Dankbaarheid voor het Familiehuis
Bij het regelen van de uitvaart besloot de familie af te zien van bloemen. In plaats daarvan vroegen ze om een donatie voor het Familiehuis.
“We verwachtten een klein bedrag, maar uiteindelijk is er ruim € 2.000,opgehaald,” vertelt Rebecca. Ze noemt het Familiehuis zelfs in haar afscheidsrede. “Omdat het logeerhuis er altijd voor ons was en ons echt een rustpunt bood.” Ze herinnert zich nog een moment waarop het Familiehuis volledig bezet was. “We waren al onderweg, vlak voor de Maastunnel, toen we alsnog gebeld werden dat er onverwachts een kamer was vrijgekomen. We hadden niets bij ons, maar kregen meteen een tasje met toiletartikelen. Iedereen was zó behulpzaam.”
Een warm welkom, telkens weer De familie kijkt met warme gevoelens terug op hun tijd in het Familiehuis. “In een heel zware periode bood het ons een veilige plek,” zegt Adrie. “Mijn man en ik verbleven meestal van maandag tot en met donderdag, en Rebecca loste ons dan af voor het weekend. Ook al was zij alleen, ze voelde zich nooit eenzaam. Er was altijd wel een vrijwilliger of gast die naar je wilde luisteren. Iedereen begreep je.”
Hoewel de familie hoopte er nooit meer terug te hoeven keren, kwamen ze later toch twee keer terug naar het Familiehuis om een donatie te brengen. Naast de opbrengst van de uitvaart organiseerde hengelsportvereniging Nautilus, waar Rinaldo zijn vrije tijd het liefst doorbracht, een herdenkingsdag. Ook dit leverde een prachtig bedrag op voor het Familiehuis. “We beseffen ons maar al te goed dat er nog zoveel anderen zijn die een verblijf hier nodig zullen hebben,” zegt Rebecca. “Door het Familiehuis te steunen, helpen we hen maar al te graag.”
“In een heel zware periode bood het Familiehuis ons een veilige plek.”
