Inhoudsopgave
VOORWOORD
Lieve lezer,
De zomer van 2025 ligt officieel achter ons. Het was een periode waarin we flink de schouders eronder moesten zetten. Ondanks de krapte in de bezetting is het ons samen gelukt om overal goede en liefdevolle zorg te blijven bieden. Dat dit is gelukt, is een prestatie van formaat en iets om ongelooflijk trots op te zijn.
Dit succes is te danken aan de enorme betrokkenheid, flexibiliteit en toewijding van iedereen rondom Elver: van onze medewerkers en vrijwilligers tot en met familie en verwanten. Heel hartelijk dank daarvoor!
Over successen gesproken: wat een fantastische opkomst op onze Open Dag op 20 september! Vooral in Nieuw-Wehl, daar telden we meer dan 400 bezoekers. De positieve reacties op onze nieuwbouw hartverwarmend. Het is fijn om te zien dat de nieuwe woonplekken, die in het voorjaar klaar zijn, nu al zo gewaardeerd worden.
Hoewel we trots zijn op wat we samen bereikt hebben, blijven we werken aan een rustigere toekomst. Daarom hebben we een grote campagne gestart om nieuwe, betrokken collega’s te vinden. Laten we hopen dat dit goed lukt!
In dit magazine vind je weer volop verhalen over de kleine lichtpuntjes in ons werk, de successen en de mensen achter Elver. Van de vrijwilliger tot het verhaal van een bewoner:
Dit ben ik:
Dit ben ik: Milja
Milja
Hier woon ik: Kubus Nieuw-Wehl
Familie: Gerard, Ilja en Danielle
Begeleiders: Debohrah, Elsa en Marieke
Hallo, ik ben Milja en ik woon al ruim 30 jaar bij Elver. Ik heb bij Elver een lange reis gemaakt. Een reis in mijn ontwikkeling. Dat deed ik niet alleen maar met hulp van veel lieve betrokken mensen, maar ook met heel veel geduld en doorzettingsvermogen. De reis maakt mij tot wie ik vandaag de dag ben. Ben je al nieuwsgierig? Dan moet je snel verder lezen.
Vandaag ga ik op bezoek bij Milja om te horen over de reis die zij heeft gemaakt. Milja woont bij Kubus Nieuw-Wehl, in een appartement met een knusse zitkamer, een klein keukenblokje en slaapkamer. Eind van de middag meld ik mij bij Kubus waar Debohrah, de persoonlijk
begeleider van Milja, mij hartelijk ontvangt. Milja is net terug van het zwemmen en zit nog uit te rusten op de bank in haar zitkamer. Ik loop naar Milja toe en vraag of ik haar een hand mag geven om mij voor te stellen. Milja kijkt vanonder haar zo kenmerkende zwarte haren naar mij op. Nieuwsgierig maar ook enigszins op haar hoede. Een hand zit er even niet in...
Gerard, de vader van Milja komt ook binnen. Milja kijkt blij verrast. Vervolgens sluit Marieke, woonbegeleider van Kubus, aan. Marieke heeft al die jaren aan de zijde van Milja meegereisd. Tot slot sluit ook Elsa, de gedragskundige aan. Elsa was betrokken bij het laatste deel van de reis van Milja. Het wordt zichtbaar dat Milja onwennig
is door al de drukte. Zij slaat een paar keer met haar vuisten tegen haar hoofd. Vader Gerard pakt rustig haar handen vast, waarna ze weer kalmeert. Marieke glimlacht: “Dat we zo met z’n allen bij Milja kunnen zitten terwijl zij rustig blijft, was vroeger ondenkbaar.”
Kennismaken met Milja
“Ik ben Milja en ik ben 53 jaar. Mijn familie bestaat uit mijn vader Gerard, zijn tweede vrouw Ilja en mijn zusje Danielle. Danielle woont ook bij Elver, op de Heyendaalseweg. Ik vind heel veel dingen leuk: Ik ben gek op water, als klein kind al. Ik ga graag in bad, dat geeft ontspanning. Spelen met zand vind ik ook heel fijn. Lekker het zand door de vingers laten glijden. Ik houd van wandelen en fietsen. Helaas merk ik dat ik een dagje ouder word. Door artrose lukt dat allemaal niet meer zo makkelijk. Tot slot ben ik gek op muziek, lekkere stevige rockmuziek. Rammstein is één van mijn favorieten, hoe harder hoe beter. Als er een lekkere bas en een stevig tempo in zit, vind ik het helemaal super. Rockmuziek is mij
met de paplepel ingegoten! Ik ga weleens naar een (rock)concert samen met mijn persoonlijk begeleider Debohrah. Dat vind ik geweldig. Ik sta het liefst zo dicht mogelijk bij de muziek.”
Debohrah vertelt dat het fantastisch is hoe Milja van zo’n concert geniet. “Op haar manier danst zij, maakt enthousiast geluid en heeft een grote glimlach op haar gezicht.”
Van Philadelphia naar Elver
“Ik woonde eerst bij Philadelphia. Daar had ik het niet zo naar mijn zin. Het ging toen ook niet zo goed met mij. Ik ben vervolgens een tijdje ergens anders gaan wonen waar ze mij goed konden ‘onderzoeken’. Nadat het onderzoek was afgerond wilde mijn vader eigenlijk dat ik ergens anders ging wonen. Omdat mijn vader vond dat er bij Elver goed voor mijn zus gezorgd werd, wilde hij dat ook voor mij. En zo ben ik bij Elver gekomen.”
Vader Gerard vertelt verder: “De eerste twee jaren woonde Milja bij Dille en Kamille (deze groep bestaat niet meer). Daar zag ik dat het al een stuk beter ging met Milja. Toch leek het beter dat Milja zou verhuizen naar Kubus omdat daar de begeleiding nog beter afgestemd kon worden op wat Milja nodig had. De begeleiders van Kubus hadden ook meer ervaring met het gedrag dat Milja liet zien.”
Op mijn vraag wat Milja dan nodig had antwoordt hij: “Milja toonde veel zelfverwondend gedrag, wat zij al langere tijd had. Ondanks de één op één begeleiding die Milja kreeg, veranderde dit niet. Toen volgde de verhuizing naar Kubus. Al snel zag ik dat de aandacht en bescherming die werd geboden goed paste bij Milja én er was een goede klik met de begeleiders van Kubus.”
“We merkten dat we bij Milja goed konden werken met verwijzers,” vertelt Marieke. “Verwijzers zijn vaste voorwerpen die gekoppeld zijn aan bepaalde activiteiten. Daarmee structureren we de dag en communiceren we met haar. Als we bijvoorbeeld de autosleutel en het badpak laten zien, weet Milja dat we gaan zwemmen. Doordat ze weet wat er van haar wordt verwacht, krijgt ze structuur en vertrouwen. De verhuizing is nu 30 jaar geleden en is een goede keuze gebleken. Als je de Milja van nu vergelijkt met de Milja van toen is dat echt een groot verschil.” Ondertussen zit Milja nog steeds rustig te luisteren en houdt de hand van haar vader nog steeds vast.
Van spanning naar rust Marieke die vanaf de eerste dag betrokken is bij de begeleiding van Milja vertelt verder. “Milja heeft angst voor haar eigen lichaam. Ze heeft daarom veel bescherming en nabijheid nodig. Continu dichtbij zijn en haar vasthouden kon niet, daarom had ze een speciale ‘Sinterklaasstoel’: hoog, recht en niet erg comfortabel. Zij zat daar regelmatig in met riemen over haar armen en lijf. Dit gaf haar een gevoel van veiligheid en bescherming. Daardoor kon zij juist ontspannen. Maar het zag er niet prettig uit. Om haar ‘s nachts te beschermen tegen het zelfverwondende gedrag droeg Milja tot voor kort een speciaal voor haar gemaakt fixatiepak, door ons het bedpak genoemd. Dit is een pak uit één stuk. Met haar armen en benen kan zij vastgesnoerd worden aan het bed. Het pak bood haar veiligheid en zorgde ervoor dat zij zichzelf niet verwondde gedurende de nacht. Maar het zorgde ook voor weinig tot geen bewegingsvrijheid. Milja kon zich bijvoorbeeld niet omdraaien in haar slaap.” Ook vader Gerard vertelt dat hij moeite had met de stoel en het vastzetten van Milja. Ondanks de uitleg die hij kreeg, voelde hij zich machteloos en boos. Tot hij zag dat ze in de stoel volledig ontspande en de angst verdween.
Nieuwe inzichten
Marieke blikt terug: “We werkten destijds naar de inzichten van die tijd: het bieden van veel bescherming en toch haar zelfredzaamheid behouden. Maar tegelijkertijd werd die vrijheid door de stoel en het bedpak juist beperkt. Maar de tijden veranderen en inzichten ook. We dachten na over wat de hulpvraag achter het (zelfverwondende) gedrag van Milja was. Zien we nog mogelijkheden om het anders (meer menswaardig) te doen. Zien we nog kansen voor een stukje ontwikkeling? Kunnen we op reis met
Milja en haar meer ruimte geven zonder dat dat haar een onveilig gevoel geeft en zij zichzelf verwondt?”
“We begonnen de reis. De eerste bestemming was zitten in een gewone stoel in plaats van de ‘sinterklaasstoel’. Dat was een zoektocht, het vroeg lef en doorzettingsvermogen. Maar het lukte zonder dat het zelfverwondende gedrag toenam. De veiligheid en geborgenheid konden we op een andere manier bieden waardoor zij veel meer bewegingsruimte kreeg. Wat ons verraste was dat zij deze ruimte ook aankon. We ontdekten twee belangrijke dingen:
1. Milja kan meer dan we op voorhand denken. We moeten uitproberen en ontdekken of het werkt. Zo niet, dan kunnen we altijd weer terug!
2. Als we een voorwerp uit het zicht van Milja halen is het voor haar weg. Ze vraagt er dan niet meer naar.
Wel of niet
De nieuwe inzichten leidden tot een laatste stap: slapen zonder het bewegingsbeperkende bedpak. Uit een slaaponderzoek bleek dat Milja van de elf uur in bed slechts vier uur echt sliep. Elsa, gedragskundige, vertelt “We zagen dat Milja pogingen deed om zich om te draaien maar dat mislukte door het pak.” Zou het mogelijk zijn om Milja zonder dit pak beter te laten slapen? Durven we met Milja ook die reis aan te gaan? Niet iedereen was direct enthousiast over het idee. Wat doen we Milja aan? Net als een aantal collega’s stond ook vader Gerard niet te juichen. “Ik was bang voor zelfverwondend gedrag in de nacht.”
Er is heel veel over gesproken, met het team, de behandelaren, de Wet Zorg en Dwang (WZD) functionaris en uiteraard vader. Het zou Milja ook wat op kunnen leveren, namelijk bewegingsvrijheid gedurende de nacht en daarmee hopelijk ook een betere nachtrust. Alle mitsen, maren, kansen en risico’s zijn uitgebreid
besproken. Na driekwart jaar gaf iedereen groen licht. Gerard bleef twijfelen, maar wilde Milja geen kans op betere slaap onthouden. Zijn vertrouwen in het team gaf de doorslag, met de geruststelling dat het pak terug kon als het niet werkte.
De voorbereiding
Debohrah vertelt verder. “Toen we het allemaal eens waren, kon de voorbereiding beginnen. Het is een proces dat je niet zo even in gang zet. Het vraagt goede voorbereiding. Wat is nodig? Wat moeten we regelen? Wie zijn betrokken? Een klein clubje betrokken medewerkers maakte een plan zodat bij iedereen duidelijk is waarom, wat en hoe we gaan het doen. Omdat Milja met verwijzers werkt is het heel belangrijk dat we de nieuwe verwijzers consequent gebruiken én dat we eenduidig en consequent reageren op het gedrag van Milja. In de weken voorafgaand aan ‘de eerste nacht zonder’ oefenden we met het nieuwe avondritueel en met de nieuwe verwijzer voor ‘naar bed gaan’, een knuffel.
Een medewerker van de nachtdienst sloot aan bij de voorbereidingsgroep. Voor hen zou er ook het een en ander veranderen en dat was spannend. Onderdeel van het plan was daarom dat de eerste drie weken een medewerker van het team ‘s nachts in de woning zou zijn samen met een medewerker van de nachtdienst. Zo kon de nachtdienst Milja beter leren kennen en leren hoe te reageren op Milja. Dit was van belang omdat de nachtdienst op termijn de zorg voor Milja zelfstandig gaat doen.
Er waren dus veel personen betrokken bij de voorbereiding. Naast het team van de woning, de orthopedagoog, vader, medewerker van de nachtdienst, was ook de Sensorische Informatieverwerking-therapeut (SI-therapeut), WZD functionaris, de regiomanager en het Centrum voor Consultatie en Expertise (CCE) betrokken. Het CCE heeft geadviseerd over een goed afbouwplan. Al met al een knap staaltje multidisciplinaire samenwerking.”
De eerste nacht
En toen was het moment daar dat Milja zonder bedpak zou gaan slapen. Debohrah vertelt: “Wat vonden we het spannend met z’n allen. Het klinkt misschien niet zo bijzonder, maar als je al tientallen jaren de veiligheid vindt in het bedpak dan is het een enorme stap om daarmee te stoppen. Niet alleen voor Milja maar voor alle betrokkenen. We konden Milja niet verbaal voorbereiden op deze ‘reis’. Ik vond het zo spannend dat ik er zelf slecht van heb geslapen. Ik was een voorstander om het te proberen en dan hoop je natuurlijk ook dat het een succes wordt. Ik was vooral heel benieuwd hoe Milja zou reageren.”
Die avond werd het avondritueel doorlopen zoals dat de afgelopen weken was geoefend. Alleen de laatste stap, het aantrekken van het bedpak werd weggelaten. Het bedpak was ver uit het zicht van Milja gelegd. Dat hadden we geleerd van het proces met de stoel. Geen afscheidsritueel of beetje bij beetje maar in één keer weg. Eerst ging Milja op zoek naar haar bedpak daarbij stompte zij zichzelf een paar keer. Toen de bekende en vertrouwde begeleider, die op de woning de ‘nachtdienst’ zou meedraaien, haar verder begeleidde ging zij naar bed. Zij kreeg een dementie deken, een deken met wat meer gewicht, over zich heen. En hoewel zij een aantal keren wakker was die eerste nacht, vertoonde zij geen zelfverwondend of roepend gedrag en sliep gewoon verder. ‘s Morgens was er een evaluatie met nachtdienst, team, orthopedagoog, WZD-functionaris, regiomanager en SI-therapeut. Wat waren we blij met die eerste nacht. Dat bood perspectief!
In een heel rustig tempo ging de reis verder. De eerste week was er elke ochtend telefonisch overleg met de nachtdienst en dagelijks een evaluatieoverleg. Op basis van de ervaringen
werden zo nodig aanpassingen gedaan. Na een week werden de evaluatieverslagen teruggebracht naar om de dag. Na drie weken was er ‘s nachts geen medewerker van het eigen team meer aanwezig en deed de nachtdienst het zelf. En inmiddels, een kleine zes maanden verder, is de extra zorg voor Milja in de nacht helemaal afgebouwd. Milja slaapt beter, is vrolijker en heeft overdag meer energie.
Blij en trots
Vader Gerard en de begeleiders zijn dolblij met het resultaat. Op mijn vraag wat deze blijheid veroorzaakt blijkt dat het lastig is dit goed onder woorden te brengen. “We zijn heel erg trots op hoe we dit samen gedaan hebben, het geduld en het doorzettingsvermogen. Ook het vertrouwen dat Gerard ons gegeven heeft. En uiteraard met het resultaat dat Milja een betere nachtrust heeft. Maar vooral zijn we ontzettend trots op Milja. Wie had dit kunnen denken! Als je ziet waar zij vandaan komt en hoe zij nu kan functioneren dan is dat echt heel bijzonder. Misschien moeilijk om over te brengen maar dat is wel wat we voelen,” zegt Debohrah.
COÖRDINATOR VERVOER
Helga Koppejan
Stelt zich voor
Mijn naam is Helga Koppejan en ik ben 64 jaar oud. Ik woon, met veel plezier, in Doetinchem met mijn man Patrick. Samen hebben we twee dochters van 22 en 25 jaar. Beiden studeren en wonen zij op kamers in Utrecht en Amsterdam.
Sinds maart van dit jaar ben ik werkzaam bij Elver. En ik moet zeggen, ik heb het erg naar mijn zin. Ik werk als coördinator vervoer.
Voordat ik bij Elver kwam, heb ik gewerkt bij De Maaltijdservice. Een organisatie die maaltijden aan huis bezorgd bij ouderen en mensen die om de een of andere redenen een steuntje in de rug nodig hebben als het niet lukt om een gezonde maaltijd op tafel te zetten. Maar soms is het tijd om een nieuwe uitdaging te zoeken. Et voilà...
Wat is voor jou belangrijk voor een fijne werkdag?
Voldoening halen uit mijn werkzaamheden en vooruitgang boeken in wat je doet geeft mij aan het eind van een werkdag een goed gevoel.
Het is fijn om collega’s te hebben waar je mee kunt lachen, relativeren en een goed gesprek kunt hebben. En natuurlijk niet te vergeten: koffie is voor mij een belangrijk onderdeel van een fijne werkdag.
Waar kunnen we je ‘s nachts voor wakker maken?
Eigenlijk voor niks. Als ik slaap dan slaap ik ook.
Maar misschien word ik dan wel enthousiast voor een bezoek aan een wedstrijd van de Formule 1.
Welke feestdag vind je het leukst en waarom?
Zonder twijfel Kerstmis. Mijn jongste dochter is op eerste kerstdag geboren. Dat vond ik een bijzonder moment. Onze kerstengel (maar soms ook kerstbengel)! De hele familie is dan bij elkaar. Daar geniet ik van en word ik blij van.
Wat zou je nog willen leren?
Op mijn verlanglijstje staat nog het vloeiend leren spreken van een nieuwe taal. Spaans of Italiaans lijkt me wel wat.
Wat doe je graag in je vrije tijd?
In mijn vrije tijd ga ik graag met vriendinnen leuke dingen doen. Reizen, maar ook theater, concerten en festivals bezoeken doe ik erg graag.
Waar ben je dankbaar voor?
Ik ben dankbaar dat mijn gezin, familie en vrienden en ook ik gezond zijn. Dankbaar dat ik het leven mag leiden wat ik leid.
KORT & KLEIN
Fiets4daagse
In Arnhem hebben ze een heerlijke Fiets4Daagse gehad! Elke dag gingen zo’n 25 bewoners en 10 medewerkers van verschillende groepen mee op de fiets. “Helaas was het op dinsdag zo slecht weer dat we ter plekke besloten naar de dierentuin te gaan. Zelfs van dat korte stukje fietsen werden we al kletsnat. Gelukkig konden we binnen bij de Burgers Bush of bij de Desserts lekker opdrogen. Het was echt super, iedereen heeft het fantastisch gedaan!”
De Sjop bij Elver is vernieuwd
Wist je dat er veel veranderd is bij de Sjop? Van oktober 2024 tot en met februari 2025 zaten we tijdelijk in het oude gebouw van Centrum Bijzonder Tandheelkunde. Ondertussen werd ons eigen pand, waar de Sjop en het Atelier zitten, helemaal opgeknapt en verduurzaamd.
Begin maart 2025 zijn we terugverhuisd naar onze vernieuwde Sjop! De winkel is nu een stuk ruimer en we zitten gezellig aan de voorkant, waardoor we veel beter zichtbaar zijn. De werkruimte voor onze deelnemers is nu aan de achterkant. We zijn er ontzettend blij mee, en de klanten weten ons gelukkig weer volop te vinden.
Kom gezellig een keer langs, waar je ook weer leuke nieuwe cadeau-artikelen kunt vinden!
Tot ziens. Deelnemers en team van de Sjop.
Openingstijden: maandag t/m vrijdag van 9.00-16.00 uur
Zomer bbq in Arnhem
Op 27 augustus vond aan de Bakenbergseweg de jaarlijkse zomer bbq van Elver Arnhem plaats. Onder het genot van gezellige muziek en een heerlijk zonnetje genoten bewoners, begeleiders en ondersteuners van allerlei lekkers van de bbq en het gezellige samenzijn. De bediening werd verzorgd door bewoners en begeleiders van de locatie. Voor herhaling vatbaar!
Zon, zee en gezelligheid op Lanzarote
Wij, Mark, Joost, Marian, John en Henry van Linde 3-4, zijn samen met onze begeleiders Addy, Ashley en Bob op vakantie geweest. Van 12 tot en met 19 mei vlogen we met Transavia vanaf Eindhoven naar Lanzarote. Spannend! Henry had een mooie tekening gemaakt voor de piloten. Daardoor kregen we iets lekkers én mochten we zelfs in de cockpit kijken. Dat was bijzonder! We sliepen in hotel Floresta. Daar was een fijn zwembad, lekker eten en natuurlijk de zon. Elke ochtend en avond stond er een buffet klaar. We mochten zelf kiezen wat we lekker vonden. We hebben ook geshopt, cafés bezocht en veel gelachen. Vooral in de Ierse pub was het erg gezellig. Ook maakten we een zeiltocht op een grote catamaran. Dolfijnen zagen we helaas niet, maar de zonsondergang was rachtig. ’s Avonds was er in het hotel altijd een show. Dat was een fijne afsluiting van de dag. Daarna konden we lekker slapen. Het was een heerlijke vakantie. We hebben veel genoten en mooie herinneringen gemaakt. Hopelijk kunnen we jullie met dit verhaal een beetje meenemen in ons avontuur.
Met lieve groetjes van Linde 3-4
Elver koopt historisch klooster in Arnhem
Elver heeft het klooster Nazareth in Arnhem-Noord gekocht van de Zusters Karmelietessen. Een bijzondere plek met een rijke geschiedenis en een rustige ligging aan de rand van de stad. De aankoop markeert het begin van een nieuw hoofdstuk, waarin het klooster opnieuw een betekenisvolle plek krijgt voor mensen met een verstandelijke beperking.
Het wordt een eigentijdse plek waar mensen met een verstandelijke beperking zich welkom en gezien voelen. Wonen, daginvulling en betekenisvolle ontmoetingen kunnen hier straks op een mooie manier samenkomen. Zo blijft de ziel van het klooster bewaard: een plek van rust, verbondenheid en omzien naar elkaar.
Annelies van Zilverster vertelt over haar nachtje van huis
Het begon toen mijn zus en zwager bij mij kwam om Ronnie en mijn op te halen het was rond 14.45 dat ze bij me waren, ze vertrokken rond 14.00 vanuit Steenderen naar mij dat is ongeveer 3 kwartier rijden en dan rond 15.45 gingen we naar Zelhem waar mijn mentrix woont de reis ging snel en rond 16.30 waren we op de plaats van bestemming samen met haar gingen we naar ons slaapverblijf die voor 1 nacht was geboekt onze spullen daarheen gebracht het is heel knus en klein maar groot genoeg voor ons we zitten samen te genieten van de chips en drinken en van de zachte muziek toen we dat gedaan hadden gingen we een hapje eten het was heel lekker ik heb echt genoten toen we in het huisje terug kwamen begon ik te typen ik ben voor Elver bezig om een verslag te maken er komen fotos bij de volgende dag waren we redelijk vroeg op we zouden rond 10.30 weg moeten maar het werd later we liepen naar de bushalte en we gingen via doetinchem naar Arnhem en toen naar de Vuebios naar de film Supermen en toen naar Mcdonald’s het is voor herhaling vatbaar
Bijzonder bezoek bij Elver: Robot Sara! werkpost Heijendaal 10 jaar
Op dinsdag 30 september had werkpost Heijendaal een feestje in Arnhem! De werkpost bestond 10 jaar. “We hadden maar liefst vijf jubilarissen die daar ook al zo lang werken. Suzanne, Marvin, Iwan, Frank en Paul werden in het zonnetje gezet en met elkaar hebben we geproost op deze prachtige werkplek!”
Deze slimme zorgondersteuner is speciaal ontworpen om zorgmedewerkers te helpen tijdens drukke momenten, wanneer de handen tekortkomen. Een aantal deelnemers, bewoners en medewerkers stonden te popelen om weer tijd door te brengen met Sara.
Sara biedt een rustgevend of juist activerend programma dat helemaal is afgestemd op de behoeften van de deelnemers/bewoners.
Zo kunnen zij op een fijne manier worden afgeleid van onrust, en kunnen medewerkers de beste zorg blijven bieden.
Bij Elver staan we altijd open voor nieuwe manieren om de zorg te verbeteren. Ons Digitaal Lab is de plek waar we dat allemaal uitproberen. En dat is precies waarom we Sara nog een keer op bezoek lieten komen, om ‘t zelf te testen.
We geloven namelijk dat innovatie kan bijdragen aan het werkgeluk van medewerkers en de levenskwaliteit van onze deelnemers en bewoners.
Ambulante ondersteuning is meer dan hulp in huis
Als ambulante ondersteuner maak je het verschil in het dagelijks leven van mensen met een beperking. Soms kan iemand prima zelfstandig wonen, maar is er met enige regelmaat hulp nodig. Ambulante begeleiding kan dan een fijne optie zijn. Sabine is onlangs gestart als ambulant begeleider van Rina. Ze vertellen samen hoe snel ze een klik hadden en waarmee Sabine Rina goed kan helpen.
Sabine werkt al jaren bij de dienst Vrije Tijd en is daarnaast recent gestart als ambulant begeleider. Per toeval viel haar oog op een vacature van Elver voor ambulante ondersteuning. Of ambulante ondersteuning iets voor haar was? Dat wist ze nog niet zeker, maar ze besloot de uitdaging aan te gaan. Met haar zorgachtergrond kon ze, naast haar werk voor de Vrije Tijd, zo aan de slag als ambulant begeleider.
“Ja, die klik was er meteen! Toen Sabine voor het eerst langskwam dronken we een kopje thee en binnen 10 minuten wist ik al dat we een klik hadden.”
Een band opbouwen
Kennismaken met ambulante zorg
Sabine: “Ik vind dit leuk om te doen. Het is een leuke afwisseling naast de activiteiten van Vrije Tijd. Daar zit ik vaak in een massa met veel mensen. Als ambulant begeleider is dat anders,
Vanaf juli komt Sabine één keer per week thuis bij Rina, ze kennen elkaar dan ook nog niet erg lang. Rina vertelt verder met een lach op haar gezicht: “Maar…Het is heel gezellig hoor! Ik vind het altijd jammer als ze weer naar huis gaat.” Ze lachen allebei.
“Nee, de klik is er wel,” zegt Rina. Het is mooi om te merken hoe Sabine en Rina zo snel en vrij eenvoudig een band hebben opgebouwd samen. Het is voor Rina dan ook een van de leuke en fijne momenten in haar week.
Hulp in overleg
Elke keer wanneer Sabine langskomt, bespreken ze samen waar Rina hulp bij nodig heeft. Soms van tevoren en soms loopt het zoals het loopt. De ene keer moet het bed opgemaakt worden en de andere keer is het tijd om het onkruid weg te halen in de tuin. Sabine helpt wekelijks met het in kaart brengen van de kosten en ze doen samen de boodschappen. “Rina weet vaak goed wat ze wil en ik help haar het overzichtelijk te maken. Samen kijken we wat ze nodig heeft.”
Volste vertrouwen
Wanneer het niet allemaal zelf lukt, is het goed om hulp te vragen. Voor Rina is dat in ieder geval geen probleem. “Ik heb er geen moeite mee om dingen te vragen. Ik durf alles te vragen,” vertelt Rina zonder twijfel. Sabine voegt daaraan toe: “Ik vind dat wel heel knap, want we kennen elkaar natuurlijk nog niet zo heel lang. Voor mijn gevoel krijg ik het volste vertrouwen van haar.” Dat is te merken wanneer Rina vertelt over een moeilijke gebeurtenis, maar waar ze heel goed met Sabine over kon praten.
Sabine: “We hadden direct een klik. Dat komt denk ik omdat Rina vanaf het begin heel open was naar mij en mij het vertrouwen geeft. Ik vind dat heel knap want we kennen elkaar nog niet lang. Al is het niet zo, het voelt alsof we elkaar al lang kennen.”
Het is niet alleen de huishoudelijke hulp die ze krijgt, maar bijvoorbeeld ook het sociale stuk. Dat is erg belangrijk voor Rina.
“Soms is het fijn om iemand om me heen te hebben, even met elkaar te kunnen praten of samen op pad te gaan,” aldus Rina. Het is een moment van samenzijn en iets ondernemen, maar soms ook een vorm van steun.
Ervaring als ambulant begeleider
Waar Sabine kort geleden ambulant begeleider is geworden, is Irene dat al een langere tijd bij Elver. Sabine vertelt: “Als ik een moment heb waarbij ik niet goed weet hoe ik het aan moet pakken, dan kan ik terecht bij collega’s met meer ervaring, zoals Wilma en Irene.” Irene geeft inmiddels al twee jaar ambulante begeleiding aan Joyce. Met die ondersteuning kan Joyce zelfstandig dingen blijven doen en ook
“Irene is zo vriendelijk, zorgzaam en helpt me goed. Ik kan altijd bij haar terecht.”, vertelt Joyce.
Een luisterend oor
Joyce heeft goed contact met Irene. “We spreken elkaar op vaste dagen, maar als ik iets dringends heb, mag ik altijd bellen. Dat is een fijn gevoel. Daardoor voel ik me serieus genomen. Niet iedereen ziet dat ik een beperking heb, en dat is soms fijn. Maar daardoor begrijpen mensen me niet altijd. Op mijn werk weten ze het en houden ze er rekening mee. Soms denken mensen dat ik meer kan, dan ik eigenlijk kan. Dan word ik gefrustreerd. Gelukkig kan ik dat met Irene bespreken.”
Hulp op maat
Elke week spreekt Joyce met Irene. “We praten over mijn werk en hoe ik met dingen om kan gaan. Ook helpt ze met brieven en administratie, zoals belastingaangiftes. Soms heb ik privévragen en dan geeft Irene advies.” Irene helpt haar om dingen op een andere manier te zien. “Dat helpt mij om verder te gaan.” Irene geeft niet alleen advies, maar helpt ook praktisch. “Als ik naar het ziekenhuis of de podotherapeut moet, gaat ze mee. Dan luistert ze mee en helpt mij met vragen stellen.”
Meer zelfstandig worden
Joyce wil graag veel zelf doen, maar soms is hulp nodig. “Op mijn werk was het soms lastig. Toen hebben Irene, mijn jobcoach en mijn teamleider samen een oplossing bedacht. Eerst vond ik het moeilijk om een taak los te laten, maar met uitleg en tijd lukte het.”
Zelfstandig zijn is belangrijk voor Joyce. “Ik wil mijn huishouden zelf doen en reis regelmatig alleen naar mijn familie in de Betuwe. Dat is
een lange reis, maar het lukt! Mijn administratie regel ik ook grotendeels zelf. Soms zijn brieven moeilijk, maar dan krijg ik hulp.”
Een warm advies
Joyce is blij met de ambulante ondersteuning die ze krijgt van Irene. “Als ik een cijfer moest geven, zou het een hoog cijfer zijn. Ik raad deze begeleiding zeker aan. Het helpt mij om mijn leven op orde te krijgen en te houden. Dankzij Irene voel ik mij gesteund. Dat maakt een groot verschil.”
De band tussen Rina en Sabine en die tussen Joyce en Irene, laat goed zien waar ambulante ondersteuning om draait: vertrouwen, aandacht en samen kijken wat iemand nodig heeft. Voor Rina is het een fijn moment in de week, en voor Joyce is het een waardevolle aanvulling op haar werk. Ambulante begeleiding is meer dan huishoudelijke hulp, het draagt bij aan zelfvertrouwen, verbinding en de mogelijkheid om het leven zo zelfstandig mogelijk te leiden.
Wat kun je allemaal doen?
Dansworkshop Audrey
Banningshof, Nieuw-Wehl
Zaterdag 8 november
14.00 - 14.45 uur & 15.00 - 15.45 uur.
Iedereen is welkom bij de activiteiten van Elver. Die worden georganiseerd door Vrije Tijd. Wil je meer activiteiten zien?
Kijk op www.elvervoorjou.nl of mail naar Vrije Tijd: vt@elver.nl.
Mijn groep/team is de beste
Sprengenhus, Laag-Soerenl Zondag 9 november 14.00-15.30 uur
Kerststukjes maken
Het Heelal Arnhem
Vrijdag 12 december
18.30 - 20.00 uur
Heb je taakjes in of rondom het huis?
Ja, ik zorg er altijd voor dat de vuilnis aan de straat staat als het wordt opgehaald. Ook breng ik altijd de volle waszakken naar de schuur. Ook breng ik altijd het glas naar de glasbak. Soms haal ik een boodschapje bij de supermarkt.
Ga je vaak het dorp in?
Soms ga ik samen met begeleiding naar platenzaak Eddy in Didam. Ik koop daar dan het liefst cassettebandjes.
Help je soms met koken?
Soms help ik wel met koken. Ik help dan met roeren en zet de pannen op tafel. In het weekend vind ik het leuk om soms een cake
En als je niet thuis bent, werk je dan?
Ja, ik ga elke maandag naar de Uilenboom, hier verzorg ik de dieren, en de andere dagen werk ik bij de Transportdienst in Nieuw-Wehl.
Wat heb je nodig voor acht personen?
Roux:
ɼ 100 gr bloem
ɼ 100 gr boter
ɼ 1 verse ui
Soep:
ɼ 1 theelepel knoflookpoeder
ɼ 30 gram kippenbouillon (voor een vegetarische soep, gebruik je groentebouillon). Voor 2 - 2,5 liter bouillon.
ɼ 0,5 theelepel uipoeder
ɼ 0,5 theelepel gemberpoeder
ɼ 0,5 theelepel gembersiroop
ɼ 50 gr kristalsuiker
ɼ Mespuntje peper
ɼ 0,5 theelepel sambal (naar smaak)
ɼ 0,5 theelepel laospoeder
ɼ 300 gr tomatenpuree
ɼ 0,5 liter tomatensap
ɼ 500 gr tomatensaus poeder (Knorr)
ɼ 250 gr Chinese groenten
ɼ 1 kipfilet
ɼ 20 gr maggie
Eireepjes:
ɼ 2 eieren
Lees hieronder stap voor stap hoe je dit maakt.
STAP 1. | Kip koken (overslaan bij vegetarisch):
Kook de kipfilet gaar in water met kippenbouillon en een beetje foelie. Bewaar de bouillon voor de soep. Laat de kip afkoelen en snijd in blokjes of reepjes. Zet apart.
STAP 2. | Roux maken:
Smelt boter en fruit de ui glazig. Voeg knoflookpoeder, gemberpoeder, laos en uipoeder toe. Kort meebakken.
Roer de tomatenpuree erdoor en bak even mee.
Voeg de bloem toe en roer tot er een stevige bal ontstaat. Bak dit goed door tot het donkerder wordt.
STAP 3. | Bouillon toevoegen:
Schenk eerst 1 liter koude bouillon erbij en roer glad. Voeg daarna de rest van de (warme) bouillon toe.
Breng kort aan de kook en laat daarna zachtjes indikken.
STAP 4. | Op smaak brengen:
Voeg de tomatensauspoeder en een scheut gembersiroop erdoor. En roer dit door.
Voeg suiker en tomatensap toe.
Maak de soep pittiger met peper en/of sambal naar smaak.
STAP 5. | Eireepjes maken:
Klop de eieren los en voeg wat zout en peper toe.
Doe wat zonnebloemolie in de koekenpan en doe daar de helft van het mengsel bij.
Verdeel deze als een pannenkoek in de pan, als de bovenkant mooi bruin is, bak dan de andere kant.
Herhaal dit nog een keer.
Als dat klaar is laat het ei afkoelen en snijd dan het ei in mooie reepjes.
Als de soep op dikte is, voeg dan de Chinese groenten, evt de kipreepjes, en eireepjes toe. Proef of de soep goed op smaak is, anders voeg je er nog extra kruiden aan toe.
TIP:
Als de soep niet dik genoeg is, kun je het dikker maken door er maizena, opgelost in koud water, toe te voegen.
Elver koopt Karmel Nazareth: Een nieuw thuis De ziel blijft
Op een woensdagochtend eind juli rijd ik naar Arnhem. Ik ben op weg naar het klooster Karmel Nazareth aan de Bakenbergseweg, dat recent door Elver is gekocht. De huidige bewoonsters, acht zusters van de Orde Karmel van de Heilige Familie nemen afscheid van deze plek en verhuizen begin september naar Oirschot in Brabant. Ik ben benieuwd hoe dat voor hen is en wat zij ervan vinden dat Elver het klooster heeft gekocht.
Rust en Stilte
Als ik kom aanrijden, schijnt de zon door de bladeren van de bomen in deze bosrijke omgeving. Het plaatst het klooster en de tuin in een mooi licht. Voor ik aanbel, loop ik eerst een klein rondje. Ik ervaar direct de rust en de stilte, heel bijzonder!
Ik word hartelijk ontvangen door Zuster Lucia, overste van de gemeenschap. Ook binnen heerst er een serene rust. We lopen naar een ruimte waar Cora klaar zit met koffie. Cora woont bij Elver in een appartement bij Morgenster aan de Bakenbergseweg.
Zij werkt al vele jaren bij de zusters en helpt hen bij het huishouden. Zuster Bernadette komt ook binnen en niet veel later sluit ook Milou, jobcoach bij Elver en begeleider van Cora, aan. Met een dikke knuffel begroeten Milou en de zusters elkaar. Dit zegt al veel over de relatie die er de afgelopen decennia is ontstaan tussen de zusters en medewerkers en bewoners van Elver.
Cora
Als iedereen voorzien is van koffie en een koekje begint Cora te vertellen over haar werk bij en voor de zusters. “Ik werk al 38 jaar en 10 maanden in het klooster. Ik help met het schoonmaken. Ik stof en stofzuig de gangen en de kapel. In het begin deed ik dat samen
met zuster Bernadette, maar ik doe nu heel veel alleen. In het begin moest ik erg wennen aan de stilte, want al het werk werd in stilte gedaan. Dat is nu niet meer zo streng. Dat komt ook omdat er vier zusters uit Indonesië een aantal jaren geleden in het klooster zijn komen wonen. Zij brachten nieuw leven mee en waren een stuk jonger”.
“Ik vind dit een hele fijne plek om te werken want ik kan en mag hier helemaal mezelf zijn. Dat is niet altijd zo geweest in mijn leven. Maar de zusters en de gesprekken die ik met hen had, maakten dat ik steeds meer zelfvertrouwen kreeg en mezelf kon zijn. Ik ben zelf ook gelovig, dus voor mij is dit een fijne werkplek. Ik vind het heel jammer dat ik afscheid moet nemen van de zusters.” Als het afscheid ter sprake komt zie ik dat dit Cora raakt. Als het aan Cora ligt, praat zij het hele uur vol. Haar enthousiasme over deze (werk)plek spreekt uit alles.
Samenwerking
Ik ben natuurlijk ook benieuwd hoe de zusters terug kijken op de samenwerking met bewoners van Elver. Zuster Bernadette, de vaste contactpersoon voor Cora vertelt: “Het begon allemaal, bijna 40 jaar geleden, met een
telefoontje van Marjan die bij Elver werkte.” Zij vroeg of Cora, destijds 26 jaar, mocht komen werken in het klooster. Dat was voor ons best een stap. Tot dan toe deden we alles zelf en kwamen er geen mensen van buiten in het klooster. Maar het bleek een gouden greep voor alle partijen. Het klikte goed met Cora en zij nam mij veel werk uit handen. Dat was heel prettig, want ik moest herstellen van een operatie. We werkten in het begin veel samen, zodat Cora het klooster en de gebruiken leerde kennen. We stemden het werkritme af op het dagritme in het klooster, dat bestaat uit een dagelijkse eucharistieviering en een aantal gebedsvieringen door de dag heen. Cora had het heel erg naar haar zin en bloeide op. Het is jammer dat we het 40-jarig werkjubileum van Cora net niet gaan halen”.
Milou, al vele jaren jobcoach van Cora, beaamt dit. “Cora ontwikkelde zich mede door hoe jullie haar hebben geaccepteerd en begeleid. De vele gesprekken die jullie met haar voerde over, soms moeilijke, levensvragen maakten dat zij zich steeds verder ontwikkelde en groeide als mens. Naast de ondersteuning die Cora vanuit Elver krijgt, was dit heel belangrijk, omdat jullie vanuit het geloofsperspectief hierover spraken met haar. En geloof is voor Cora een belangrijk onderdeel in haar leven. Door het werken in het klooster kon ze daar meer invulling en betekenis aan geven.”
Na Cora kwamen ook Jan en Gerrit werken bij het klooster. Beiden werken nu niet meer bij het klooster, maar ook zij waren een verrijking. Jan onderhield samen met zuster Ancilla de tuin. Dat was een gouden koppel dat elkaar goed kon ‘verstaan’ en samenwerken. Gerrit was zo blij met zijn werk in het klooster dat hij iedereen liet weten dat hij eindelijk een vaste baan had.
Gerrit, die ook graag orgel speelde, deed dit ook in het klooster met de zusters als gehoor. Op mijn vraag wat de zusters gaat bijblijven van de bewoners van Elver geven zij aan dat de vriendschap, betrokkenheid en de trouw hen heeft geraakt. Cora, Jan en Gerrit hoorden er gewoon bij. Zij waren onderdeel van de gemeenschap. Wij konden wat voor hen betekenen door een werkplek te bieden. Zij betekenden weer veel voor ons door hun praktische hulp en de waardevolle vriendschappen.
Verkoop
En nu komt het moment dat dit gaat stoppen. Ik vraag wat de verkoop van het klooster betekent voor de zusters. Zuster Lucia vertelt: “Het is het moeilijkste wat ik in mijn leven heb moeten doen. Dit is toch ons thuis, onze grond, hier ligt onze basis. Het is voor mij zichtbaar dat dit een moeilijk proces is voor de zusters. Ook omdat dit het laatste functionerende karmelietessenklooster van onze Federatie is waar we nu afscheid van nemen. “Maar, vervolgt zuster Lucia, “de realiteit is dat het op de langere termijn niet mogelijk is hier te blijven. Het klooster en het terrein zijn te groot. “We zijn maar met een kleine communiteit en (helaas) komen er geen jonge zusters die willen intreden.
Ook het onderhoud wordt te duur. Nu hebben we zelf de regie gehad en konden we meebeslissen wie het pand koopt. Dat proces is overigens heel eerlijk en transparant verlopen. Alle partijen die zich ingeschreven hadden hebben een bezichtiging gehad en een presentatie gegeven over hun plan voor de toekomst.”
Cora: “Ik vind dit een hele fijne plek om te werken want ik kan en mag hier helemaal mezelf zijn. Dat is niet altijd zo geweest in mijn leven.”
Cora vindt het heel mooi dat Elver het klooster gekocht heeft. Maar ze geeft direct aan, “Ik ga hier niet meer schoonmaken, voor mij is het ook goed zo. Ik ben inmiddels bijna 66 jaar.”Helemaal stoppen met werken doe ik nog niet. “Ik ga straks werken op Zonnewende in Arnhem, waar ik de ovens ga schoonmaken. Ja, ja! Ze weten me te vinden!”, zegt Cora lachend. En ik blijf werken bij Koningsoord waar ik de Mariakapel schoonmaak en bijvul.
De ziel van het gebouw blijft
Zuster Lucia vertelt verder: “Het geeft ons een heel goed gevoel dat Elver het pand gekocht heeft. We weten nog niet precies wat de plannen van Elver zijn.Ik geloof en hoop dat de ziel van het gebouw behouden en voelbaar blijft voor de toekomstige gebruikers en bewoners, dat vinden wij belangrijk. Elver zorgt voor kwetsbare mensen. Dat past mooi in de lijn zoals wij leven; omkijken naar en zorgen voor de (kwetsbare) medemens. Dat is voor ons de taal van de liefde.
Het is heel mooi dat de jarenlange verbondenheid die er al was met Elver op deze manier toch wordt voortgezet. Tijdens het gesprek is zichtbaar dat het moeilijk is voor de zusters en het hen emotioneert. Cora reageert meelevend naar de zusters en zegt: “Dat is toch niet gek als je je thuis moet verlaten. Het moeilijkste moet nog komen, de verhuizing en het echte afscheid.”
Verhuizen
De zusters vertellen: “We bereiden op dit moment de verhuizing naar Oirschot voor. We gaan wonen in een voormalig klooster van onze Orde. Maar eerst is er nog het nodige te doen; spullen uitzoeken, wat moet er mee en wat kan weg? Twaalf van onze zusters liggen hier begraven en zullen in augustus ook worden overgebracht naar Oirschot waar zij, in onze aanwezigheid, op ons kerkhof in de tuin zullen worden herbegraven. Eind augustus nemen we afscheid van de buurt. Buurtbewoners geven aan dat zij het klooster gaan missen. Zij leefden mee met het ritme van de klok van het klooster. Op 7 september houden we de laatste eredienst in onze kapel. Daarna zal het meubilair en overige spullen van de kapel en sacristie worden overgebracht naar Oirschot. Op 9 september gaan we dan echt verhuizen en trekken we de deur hier achter ons dicht. Een moment waar we eigenlijk nog niet aan willen denken,” zegt zuster Lucia.”
Afscheid
Cora en Milou willen natuurlijk ook een moment om de samenwerking met de zusters af te sluiten. Cora heeft al nagedacht over hoe en wat, maar dat blijft nog een verrassing. Milou, jobcoach van Cora, vertelt: “De zusters en het klooster hebben veel betekent, in het bijzonder voor Cora. De rust, hartelijkheid en het fijne contact heb ik als heel bijzonder ervaren. Na een werkbezoek kwam ik hier zelf ook altijd weer een beetje opgeladen vandaan. Ik ga deze bijzondere werkplek en de zusters missen.”
“Maar het gevoel van het klooster zal blijven hangen” zijn de troostende woorden van zuster Bernadette.
tegen de zusters: “Lieve zusters, ik heb altijd heel fijn bij jullie gewerkt en ik ben jullie heel dankbaar dat ik bij jullie mocht zijn. Ik wens jullie alle goeds in Oirschot en wens jullie Gods zegen.Ik kom zeker nog een keer op bezoek in Oirschot!”
Ook de zusters laten weten dat zij voor alle mensen van Elver blijven bidden. Zij geven het klooster met vertrouwen uit handen aan Elver en hopen dat het voor bewoners en toekomstige gebruikers een mooie plek zal zijn.
Bij de afronding van het gesprek wil Cora nog graag het volgende zeggen
Doolhof
De Vrienden van Elver
Nieuw:
De website van Vrienden van Elver
Op de website vind je onder andere:
• Informatie over de stichting en gerealiseerde projecten
• Hoe je kunt doneren of iets kunt nalaten
• Onze ambassadeurs
• Specifieke acties, zoals sinterklaascadeaus
Altijd op de hoogte?
Volg Vrienden van Elver op Facebook en LinkedIn, en mis geen enkel hartverwarmend verhaal of bijzonder project.
Voorbeelden van nalatenschappen
Er zijn al mooie projecten gerealiseerd, zoals een tuinkas en werkschuur voor dagbesteding Topgroen in Arnhem, een prachtig overdekt terras in Laag-Soeren en een tuinkas in de voormalige kerk van Nieuw-Wehl. Dit is voor dagbesteding Paradizo.
VRIENDEN VAN ELKVER
Dankzij de Vrienden van Elver konden we weer op pad!
De Vrienden van Elver doneerden weer geld waardoor alle bewoners van Elver leuke activiteiten konden doen. En dat deden ze!
Kijk maar mee
Edmund vierde zijn 90e verjaardag feestelijk in Banningshof, Nieuw-Wehl. Gospelkoor Voices bracht met Surinaamse klanken een onvergetelijke, swingende sfeer
Met steun en inzet blijft paardrijden voor bewoners met een beperking, zoals Michelle, mogelijk
De ‘Elver voor jou dagen’. Met meer dan 20 verschillende workshops, een heerlijke lunch , een mobiele koffiekar, tranen van blijdschap, uitdagingen die werden aangegaan en
Samen naar de bieb: een succes!groot
Dit keer een succesverhaal van Samen Zorgen van vrijwilligster Arjanne. Ze werkt bij de bibliotheek in Arnhem. “Af en toe neem ik een paar bewoners van De Zon mee naar de bibliotheek waar ik werk. Het valt me altijd op dat er zo weinig mensen met een verstandelijke beperking in de bieb komen. Mijn dochter komt er graag en daarom kwam ik op het idee om dat ook aan te bieden aan de bewoners van De Zon.”
“Het blijkt een hit. De bewoners van De Zon kijken er enorm naar uit. Ze genieten zichtbaar van de grote bieb en alle boeken.
Ook als je niet kan lezen heeft een bieb veel te bieden. Ik laat ze zelf de boeken uitzoeken en bij de uitleenbalie moeten ze zelf de handelingen doen. Met een gevulde tas gaan ze tevreden weer naar huis. Maar niet voordat we even allemaal van de glijbaan zijn gegaan. Of de tas thuis open gaat weet ik niet, maar we hebben er allemaal van genoten en zijn weer een ervaring rijker!”
Herfst Woordzoeker
eekhoorn
boom blad regen wind laarzen
bos kastanje paraplu
k n a j s e t a
p z l e a n a r
a p p l a u r a
d m d r b w o o
b s e e n i b o
l t w g e n b s
a o s e p d i n
d e e n g l e l
e o e r k n h o
Welke letters blijven over?
Ik geef de pen door aan Bart van de Oranjestraat.
Column AI ALS COLLEGA, NIET ALS ROBOT
De inzet van Artificial Intelligence (AI) in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking klinkt misschien als iets uit een sciencefictionfilm. Je ziet dan misschien wel robots voor je die de menselijke aanraking overnemen. Maar dat is niet wat er gebeurt. De technologie dient als een handige hulp, een nieuwe collega die de zorgmedewerker juist helpt om meer tijd te besteden aan de cliënt.
De belofte van AI is niet om de zorg over te nemen, maar om de zorgmedewerker te bevrijden van vervelend papierwerk. Die tijd die een zorgmedewerker besteedt aan het schrijven van verslagen, het bijwerken van dossiers en het plannen van roosters, is kostbare tijd die niet besteed wordt aan de cliënt. Dit is precies waar een AI van grote waarde kan zijn.
Stel je voor dat een medewerker na een dag niet met een laptop in de weer hoeft, maar gewoon kan inspreken wat er is gebeurd.
“Cliënt X had vandaag een goede dag, we hebben samen een wandeling gemaakt en hij was erg vrolijk.” AI zet dit om in een net verslag. Geen urenlang typewerk, geen details die vergeten worden.
Deze handige toepassing gaat verder dan alleen verslagen maken. AI kan ook patronen herkennen. Een AI kan in de gegevens van een cliënt zien dat de slaappatronen de laatste week veranderd zijn, of dat de cliënt vaker dan normaal afwijkend gedrag vertoont. Dat zijn signalen die een mens in de dagelijkse drukte makkelijk mist, maar die AI direct opvallen. Het systeem kan hierover een melding geven, zodat de medewerker sneller kan ingrijpen.
AI is de assistent die de agenda bijhoudt, de notulen samenvat en de juiste informatie opzoekt. Zo kan de zorgmedewerker zich richten op waar hij of zij voor is opgeleid: mensen helpen. Het gaat er niet om dat het menselijke contact verdwijnt, maar juist om het te versterken. Het is de mens die de zorg geeft, en het is de mens die de baas is over de technologie.
Dit is de echte vernieuwing. Organisaties durven te zien dat de huidige systemen in de zorg niet meer ideaal zijn en kijken met een open blik naar nieuwe oplossingen. Zorg is mensenwerk, en AI is het gereedschap dat de professional helpt om die rol nog beter te vervullen. Een nieuwe collega, die niet met een koffiebeker in de hand staat, maar wel zorgt dat de mens de ruimte krijgt om zijn werk te doen.
En nog een klein voordeeltje:
AI kan ook helpen bij het schrijven van goede columns…
