Stad / Leven 19
MAART 2016
“Ze had iedere keer een ander, of het de antennereparateur was of iemand anders, het maakte niet uit”
Loek had jarenlang het Winkeltje van Sinkeltje in de Twijnstraat het drie keer opnieuw geprobeerd. Op een dag heb ik de kinderen meegenomen, mijn dochter ging naar mijn schoonzus in Overvecht en mijn zoon naar Zaltbommel. Ik kon overdag niet voor de kinderen zorgen omdat ik moest werken. Ik wilde graag de voogdij over de kinderen en moest met een ambtenaar gaan praten. Ik zie hem nog zo voor me: de man zat hoofdschuddend tegenover mij. Hij zei: ‘’Nou meneer, de verhalen die u over uw vrouw vertelt, dat kan toch niet? Zo erg zal het echt niet zijn’.” Loek stelde de man voor om met hem mee te gaan. Ze fietsten naar het Zandpad en daar zei hij: ‘Ziet u die boot daar met die vrouw voor het raam? Dat is mijn vrouw’. “Ik heb toen de voogdij gekregen.”
Gerrie Wanneer Loek na zijn werk zijn kinderen ophaalt doet hij altijd nog gauw boodschappen bij de VIVO in Overvecht. Daar zit een aardige vrouw achter de kassa, Gerrie, die altijd wel een snoepje voor de kinderen heeft. Via via hoort Loek dat zij ook gescheiden is en hij besluit haar een avondje uit te vragen. “Ik was toen 25 en vertelde haar dat ik ‘s avonds natuurlijk veel thuis was, maar ook wel eens een paar biertjes ging drinken met mijn maten.” Daar reageerde Gerrie niet enthousiast op en liet niets meer van zich horen. Zelf had zij een huwelijk achter de rug met geweld en veel drank en was geschrokken van het verhaal van Loek over de maten en de biertjes. Dat was dan dat dacht
Batman is een kruising tussen een jack russel en een keeshondje
Loek. Tot zij een paar maanden later opbelde, ze spraken af en ze ging met hem mee naar huis en is nooit meer weggegaan. Met Gerrie, haar zoon en de kinderen van Loek ging het goed en ze vormden een fijn gezin. Maar helaas kreeg Gerrie veel lichamelijke klachten: longemfyseem en permanente hoofdpijn. Maar toch bleef zij de energie houden om een kaartclub en een majorettevereniging op te zetten en niet te vergeten de jaarlijkse bingo te organiseren. Van het geld dat met de bingo verdiend werd organiseerden Loek en Gerrie het jaarlijkse weekje vakantie, naar Texel of Pannerden, voor veertig kinderen uit Oudwijk. Antiek en curiosa Na zijn val van het dak belandde Loek in de WAO, geen vetpot voor een gezin met drie opgroeiende kinderen en hij besloot iets te gaan ondernemen: het werd een koffiehuis aan de Burgemeester Reigerstraat, in het voormalige brandspuithuisje waar nu Broodnodig zit. Hij noemde het, voor de hand liggend, De Brandspuit. “Ik had drie soorten soep, koffie, broodjes en een minikinderboerderij met drie geiten, konijnen en krielkippen. Het was hard werken van half zes ‘s ochtends tot zeven uur ‘s avonds. En vaak had ik de nodige huishoudelijke klusjes al gedaan, waar Ger niet toe in staat was, voor ik aan de slag ging.” Loek zou elf jaar het koffiehuis runnen, totdat hij last kreeg van zijn hart en er een koper zich aandiende die voor een mooie prijs De Brandspuit wilde overnemen.
Voor Loek nog geen reden om stil te blijven zitten. “Ik had altijd gerommeld met antiek en curiosa en ben toen op de Mecklenburglaan een winkeltje begonnen met allerlei oude spulletjes. Vaak gingen we om vijf uur ‘s ochtends op pad naar rommelmarkten in Amsterdam, Rotterdam of Den Haag en kwamen dan met een afgeladen auto weer terug. Voor mij was deze handel een goede keuze: er kon niets bederven als ik een dagje de zaak dichtdeed.” Na negen jaar werd het pand verkocht en moest Loek een andere plek vinden voor zijn zaak. Het werd de Twijnstraat waar het Winkeltje van Sinkeltje, in het pandje waar nu de biologische Albert Heijn zit, een nieuwe plek vond. Loek laat mij foto’s zien van een winkeltje dat stampvol hangt met lampen, schilderijtjes, wandborden en nog honderden andere spullen op tafeltjes en op de grond. Zijn mooiste foto is wel die van hem en Gerrie in Dickensachtige kostuums voor een met talloze lampjes versierde kerstetalage. “Als jij aan mij had gevraagd om iets bepaalds voor je te zoeken, dan had ik het binnen een week voor je gevonden.” Maar, hoe leuk het winkeltje ook was en hoe leuk de juffrouw die anti-kraak in de rest van het pand woonde ook leek, er kwamen problemen. Na jaren van Ahold te heb-
vier jaar geleden en het doet hem zichtbaar nog steeds pijn. Iedereen kende Loek, hij zat altijd voor zijn winkeltje en er waren zo’n vijftig mensen die bijna dagelijks langskwamen. “Dat is meer dan nu in de Biologische AH”, lachen we samen. Kleindochters Hoe ging het ondertussen in huize Fonville? De kinderen groeiden op en Loeks dochter kreeg een vriend. “Wij waren niet zo blij met haar keuze, maar wie luistert er naar het oordeel van ouders op die leeftijd? Je denk het zelf allemaal heel goed te weten. ‘Jullie gunnen het mij niet’, zei mijn dochter.” Ze trouwden uit het huis van Loek en Gerrie en alles leek mooi, maar drie weken later was zijn dochter verslaafd. “Ze kreeg wel drie kinderen en Ger deed wat zij kon om in dat huis te helpen, maar de twee meisjes waren steeds vaker bij ons en woonden bijna hier.” De dochter van Loek en haar man werden tenslotte uit de ouderlijke macht ontzet en de meisjes woonden definitief in de Keukenstraat. Loek glimt van trots als hij vertelt dat zij zelf alles hebben ondernomen om ook zijn achternaam Fonville aan te nemen. “De oudste heeft laatst haar diploma Zorg en Welzijn gehaald en haar rijbewijs, dat heeft ze voor een groot deel aan Gerrie te danken want zij heeft de meisjes altijd geholpen
“Als je aan mij vroeg om iets specifieks voor je te zoeken in mijn antiekwinkeltje, dan had ik het binnen een week voor je gevonden”
ben gehuurd, wilde AH naast hem gaan uitbreiden. “Het leek onzeker of ik er kon blijven”, verzucht Loek. Soms had hij het er met de leuke anti-kraakjuffrouw over om samen het pandje te kopen. Zij boven en hij het winkeltje beneden, het leek haar een leuk plan en samen lachten ze erom. Een paar weken later kwamen er mannen met meetlinten en papieren, ze vroegen zich af of er iets ging gebeuren. “De juffrouw zei nog: ‘Let ook op achterstallig onderhoud!’ Wat bleek, zij had het pand al maanden daarvoor gekocht en niets tegen mij gezegd! Zij was nu eigenaar en verhoogde prompt de huur met dertig procent, dat kon ik niet meer opbrengen.” Het is nu
met hun huiswerk en gezegd dat zij het konden. Jammer dat ze dit niet heeft meegemaakt.” Gerrie is helaas vorig jaar overleden. Dan vliegt de kamerdeur open en komt een kleindochter met haar vriendje binnen. Ik krijg een hand en “Hey opa, wat eten we vanavond? Hoe laat wil je eten? Ik eet alleen hier! Ok?” en weg zijn ze weer. Loek kijkt mij lachend aan. Hij haalt een enveloppe tevoorschijn. Vier tickets voor een heerlijke vakantie in Turkije deze zomer: opa, twee meiden en een vriendje.