IANOYARIOS2012_PROTYPH-NEA 12/9/11 12:08 PM Page 4
ὁ Χριστός "κρεµᾶται ἐ ί ξύλου" ... «Μεµνηµένοι οὖν ... τῶν σωτηρίων αὐτοῦ αθηµάτων, ... τῆς ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως, ... τῆς ἐκ δεξιῶν σοῦ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καθέδρας, καί τῆς ἐνδόξου καί φοβερᾶς δευτέρας αὐτοῦ αρουσίας», ... Ἔ ειτα ὁ ἄνθρω ος ἔχει τή δυνατότητα νά ἐξαγοράζει τό χρόνο. Ὁ ληστής µέσα σέ λίγα δευτερόλε τα κέρδισε τήν αἰωνιότητα. Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας µας "τελειωθέντες ἐν ὀλίγῳ, ἐ λήρωσαν χρόνους µακρούς" (Σοφ. Σολ. Δ' 13). Ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώ ου µέ τό χρόνο εἶναι αράδοξη. Τήν ὥρα ού ὁ χρόνος ὑ οτάσσει τήν ὑλική του ὑ όσταση καί τήν ὁδηγεῖ στή φθορά, ἡ ψυχή ἔχει τή δυνατότητα νά νικᾶ τό χρόνο καί νά ἀνακαινίζεται. "Εἰ ὁ ἔξωθεν ἄνθρω ος φθείρεται, ὁ ἔσωθεν ἀνακαινοῦται ἡµέρᾳ καί ἡµέρᾳ" (Β' Κορ. δ' 16). Κι αὐτό εἶναι τό ὑψηλότερο κατόρθωµα τοῦ ἀνθρώ ου. Ἡ ὑ έρβαση τοῦ χρόνου. Εἶναι τό ἐ ίτευγµα, ού ἔχει δικαιωµατικά σάν ἔ αθλο τήν αἰωνιότητα. Πολύ τιµᾶ ἡ Ἐκκλησία µας αὐτούς ού νίκησαν τό χρόνο. Ἐάν τά δηµόσια οἰκήµατα κοσµοῦνται µέ τά ορτρέτα αὐτῶν ού ἀνδραγάθησαν, τό οἴκηµα τοῦ χρόνου, τό ἡµερολόγιο, κοσµεῖται µέ τίς µορφές τῶν Ἁγίων. Μία χρυσή ἀλληλουχία, ἕνα εριδέραιο µέ κοσµήµατα, ολυτιµότερα ἀ ό ὅλους τούς θησαυρούς τῆς γῆς. Δέν ὑ άρχει ἡµερολόγιο ιό ὄµορφο ἀ ’ τό Ὀρθόδοξο ἡµερολόγιο. Δεσ όζει ἡ µορφή τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὁ ὁ οῖος εἰσῆλθε στό Χρόνο καί τόν ἁγίασε καί τόν συνέδεσε µέ τήν αἰωνιότητα. Ἀκολουθεῖ ἡ Πανάχραντος µητέρα Του, "τό Ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας". Κάθε ἡµέρα εἶναι κοσµηµένη µέ τούς Ἁγίους της, οἱ ὁ οῖοι εἶναι "ὁ Χριστός αρατεινόµενος εἰς τούς αἰώνας". Ὁ χρόνος τοῦ Ὀρθοδόξου ἡµερολογίου ἔχει χρῶµα, τίς ἐξα λωµένες µορφές τῶν Ἁγίων, ἔχει ἄρωµα, τό ἄρωµα τῆς ἁγιότητος, ἔχει γεύση, τήν ( ρό)γεύση τῆς αἰωνιότητος. ......................................................................... Τώρα ού φτωχύναµε ἀ ό ὑλικά ἀγαθά, ἄς κρατήσουµε σφιχτά τόν ιό ολύτιµο θησαυρό µας, τούς Ἁγίους µας, τό ἀτίµητο εριδέραιο τοῦ χρόνου. Δύσκολες καί ἀνηφορικές οἱ 365 + 1 ἡµέρες τοῦ νέου ἔτους, ἀλλά κάθε µέρα καί διαφορετικοί Ἅγιοι θά ἁ λώνουν τό χέρι νά µᾶς στηρίξουν. Γνωρίζουν Αὐτοί ἀ ό στερήσεις, διότι "ὑστερούµενοι, θλιβόµενοι, κακουχούµενοι ..." (Ἑβρ. ια' 37) ορεύθηκαν. Καί άνω ἀ ' ὅλους, Αὐτός, ού “ λούσιος ὤν” “ἐ τώχευσεν” ἑκουσίως “δι' ὑµᾶς” (Β' Κορ. η' 9).
4
Τεῦχος 495, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2012
ταν εἴμαστε παιδιά καί ἀδημονούσαμε, παραμονή πρωτοχρονιᾶς, ἄν θά ᾽ρχόταν ὁ ἅϊ-Βασίλης καί σέ μᾶς, «ἄν μᾶς βρεῖ ἄξιους θά ᾽ρθει», ἔλεγε ὁ παππούς, κι ἄρχιζε τήν χιλιοειπωμένη ἱστορία*, πού μᾶς φαινόταν πάντα νέα: Κάποια Χριστούγεννα εἶπε ὁ ἅϊ- Βασίλης νά γυρίσει στίς πολιτεῑες καί τά χωριά, νά δεῑ πῶς πηγαίνει ὁ κόσμος, ἄν κάνουν οἱ ἄνθρωποι τό σταυρό τους κι ἄν σέβονται τό Χριστό καί τούς ἁγίους. Βγῆκε σά φτωχός γέρος καλόγερος, μέ ροῦχα ταπεινά, ραβδί στό χέρι κι ἕνα σακίδιο στόν ὦμο. Παραμονή πρωτοχρονιᾶς νύχτωσε σ᾽ ἕνα χωριό, καί σάν ξένος καί διαβάτης πού ἦταν, εἶπε νά χτυπήσει τίς πόρτες, νά δεῖ ποιός ἔχει ἀκόμα σπλαχνική καρδιά καί θά τοῦ ἀνοίξει νά τόν βάλει μέσα. Πῆρε λοιπόν νά χτυπάει τίς πόρτες μέ τή σειρά, ἀλλά κανένας δέν τοῦ ἄνοιγε. Ἄλλοι τόν ἔβριζαν, γιατί βγῆκε τέτοια μέρα καί τούς ἐνοχλοῦσε, ἄλλοι τόν ἔδιωχναν κακήν κακῶς, κι ὁ τελευταῖος, πού ἦταν καί ὁ πιό πλούσιος, ἀμόλησε τά σκυλιά του νά τόν φᾶνε. ― Γιούργια, νά κότ, νά νταβέλη, δῶσ᾽ του, δῶσ᾽ του, ἀπάνω του, τόν παλιόγερο, φώναξε ὁ νοικοκύρης. Ὅρμησαν τά σκυλιά, μά μόλις τόν ἔφτασαν, ἡμέρεψαν ἀπότομα, σταμάτησαν καί τοῦ γλείφανε τά πόδια. «Γυρίστε πίσω», τούς εἶπε ὁ ἅϊ-Βασίλης, «κι ἐγώ πηγαίνω στή δική μου στράτα». Κατέβασαν ἐκεῖνα τίς οὐρές καί ἥσυχα-ἥσυχα γύρισαν στόν τόπο τους. Ἔμενε ἀκόμη ἕνα καλυβόσπιτο στήν ἄκρη τοῦ χωριοῦ, χωμένο στίς φτέρες καί τίς κουμαριές. Ἐκεῖ ζοῦσε ἕνας φτωχός τσοπάνης μέ τή γυναίκα του καί τά τρία μικρά παιδιά τους. Ἦταν ἐργατικοί καί θεοφοβούμενοι, καί δέ θόλωναν ποτέ νερό. Ὁ φτωχός τσοπάνης βοσκοῦσε τή μέρα τά λίγα πρόβατά του, δούλευε στά λίγα χωραφάκια του, πήγαινε καί γιά μεροδούλι, ὅποτε προλάβαινε, κι ἔτσι ἔβγαζε τό ψωμί γιά τή μικροφαμελιά του. Ἡ κυρά του καθότανε στό καλύβι, κοί-