Ἡ ψυχὴ τῶν Ὀρθοδόξων τὴ εἶναι ἄρρηκτα δεμένη μὲ α, σσ να Θεοτόκο, τὴν Παντά τὴν Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν. Αὐτὴ τὴν παναγία μορφὴ προβάλλει τὸ νέο ναμη τῶν πρεσβειῶν μας βιβλίο τονίζοντας τὴ δύ τὴν εὐλογία καὶ τὴν της στὸ θρόνο τῆς Χάριτος, ὺ παίρνουμε κάθε ἀκαταμάχητη βοήθεια πο σ’ αὐτήν. Στὶς σελίδες φορὰ ποὺ ἀπευθυνόμαστε καὶ γιὰ τὶς πλάνες τοῦ τοῦ βιβλίου γίνεται λόγος ντῶν σχετικὰ μὲ τὸ Παπισμοῦ καὶ τῶν Προτεστα οτόκου. πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θε Σελίδες 62. Τιμᾶται 2 €.
Μέ βαθύτατο σεβασμό οἱ πιστοί προσφέρουμε στήν Ὑπεραγία Θεο τόκο τήν ἱκεσία μας μέ τούς ὕμν ους καί τίς δοξολογίες τοῦ Μικροῦ ἤ τοῦ Μεγάλου Παρακλητικοῦ Κανόν ος. Ὁ Μικρός Παρακλητικός Κα νών ψάλλεται σ’ ὅλη τή διάρκεια τοῦ ἔτους. Κατά τήν περίοδο ὅμως τοῦ Δεκαπενταυγούστου ψάλλονται ἐναλλάξ οἱ δύο Κανόνες. Σελίδες 175. Τιμᾶται 2,5 €.
Διατίθενται στά Βιβλιοπωλεῖα τῶν ἐκδόσεων «Ὁ Σωτήρ», τηλ. 2103624349
Τοιχογραφία Φυλή Ἀττικῆς
καλλιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί τῶν Σεραφείμ, ἡ Κεχαριτωμένη, θνήσκει ! Ψυχή ἀπό τό φῶς καθαρότερη˙ φτερούγισμα νοῦ πού δέ δειλιάζει μπροστά σέ κανένα ὕψος˙ σῶμα ἀμόλυντη λαμπάδα˙ οὐρανός καί ναός καί θρόνος τῆς θεότητος ! Ἡ Ἐνδοξοτέρα θνήσκει ! Κι ἐμεῖς, γυμνοί ἀπό κάθε ἀνθρώπινη βοήθεια – «ὥσπερ μέλισσαι κηρίον» κυκλώνουν οἱ ἐχθροί τήν Ἑλλάδα – προστρέχουμε μέ πίστη στήν Κυρία Θεοτόκο. Κι ἐνῶ «τῶν λυπηρῶν ἐπαγωγαί χειμάζουσι» τήν ταπεινή μας ψυχή˙ καί τά βέλη τῶν θλίψεων τραυματίζουν τά σπλάχνα, υἱικά ψάλλουμε : «ἐν τῇ κοιμήσει... τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε». Προσευχητικά πλησιάζουμε τό Σκεῦος πού κράτησε τό ἀκένωτο Μύρο, τόν Χριστό, καί δεχόμαστε τό ἄρωμα τῆς μητρικῆς της παραμυθίας καί βοήθειας. ÿ Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
291
Γιατί ἡ Θεοτόκος ὑπῆρξε πρίν ἀπό τόν Παράκλητο «παράκλητος ὑπέρ ἡμῶν πρός τόν Θεόν», ὑψώνοντας πρός Αὐτόν γιά χάρη τῶν ἀνθρώπων ὄχι τά χέρια της, ἀλλά, ἀντί γιά ἄλλη ἱκεσία, τήν ἴδια τή ζωή της. Γιατί τά σπλάχνα τῆς Παναγίας εἶναι πλήρη ἀπό μία ἄρρητη εὐωδία φιλανθρωπίας καί λογισμούς ἐλέους, ἐφόσον ἐβάστασε ἐντός της καί γιά ἐννέα μῆνες τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ αὐτοαγάπη, τό αὐτοέλεος καί ἡ αὐτοευσπλαχνία. Καί «καθώς ὅποιος ἐγγίζει εἰς τά ἀγγεῖα, ὁποῦ ἔχουσι τό μῦρον, παίρνει εἰς τόν ἑαυτόν του τήν εὐωδίαν˙ καί ὅποιος πλησιάζει εἰς μίαν μεγάλην πυρκαϊάν, δέν ἠμπορεῖ, παρά νά λαμβάνῃ ἀπό τήν θερμότητά της˙ ἔτσι καί πολλά περισσότερον, κάθε ἐνδεής ὁποῦ νά πλησιάσῃ τό πῦρ τῆς ἀγάπης, τοῦ ἐλέους καί τῆς εὐσπλαχνίας, ὁποῦ πάντοτε ἀνάπτει εἰς τό στῆθος τῆς
Παρθένου, ἐξάπαντος θέλει λάβη βοηθείας, εὐεργεσίας καί χάριτας»*. Καί ἐπιβλέπει ἐν εὐμενείᾳ ἡ Πανύμνητη καί θερμαίνει ἡ Θεοτόκος – ὡς νοερά Κλίβανος πού κατέχει τό Πῦρ τῆς θεότητος – μέ τή φλόγα τῆς ἀγάπης της τήν «ἀθλία μας καρδία»˙ καί φωτίζει καί διαλύει τόν σκοτασμό πού ἐπιφέρουν «αἱ ζάλαι τοῦ βίου» καί «τά νέφη τῶν λυπηρῶν». Καί γίνεται ἡ Παντάνασσα τεῖχος καί σκέπη καί πλατυσμός καί εὐφροσύνη καί γαλήνη καί λιμένας καί ἐλπίδα καί ὅπλο σωτηρίας καί θύρα μετανοίας καί ἀγαλλίαμα τῆς ζωῆς μας. Διότι ἡ Παναγία, «γενομένη μεθόριον μεταξύ Θεοῦ καί κτισμάτων» εἶναι ἡ Μεσίτρια πρός τόν φιλάνθρωπο Θεό, πού πάντοτε μεταδίδει, ὡς ταμιοῦχος καί χορηγός, τίς ὑπερφυσικές δωρεές στούς ἀνθρώπους. Στίς τρικυμίες τοῦ Ἔθνους μας, πού συγκλονίζουν τό σκάφος τῆς ζωῆς μας, ἀσφαλές καταφύγιό μας ἡ φιλανθρωποτάτη Βασίλισσα, ἡ Κυρία Θεοτόκος. Τότε καί θά ζοῦμε τό θαῦμα τῆς ἄμαχης προστασίας της καί θά βεβαιώνουμε : «ἐν τῇ κοιμήσει... τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε». –––––– * Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, «Ὁ Ἀόρατος πόλεμος», σελ. 167.
292
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
Λαῖλαψ ἁμαρτιῶν χαλεπή, ἐν τῷ πελάγει με τοῦ βίου κατέλαβε, καί ζάλη καί τρικυμία, καί πρός βυθόν συνωθεῖ, τήν ἐμήν καρδίαν ἀπογνώσεως˙ ῾Αγνή ταῖς πρεσβείαις σου, τήν ζωήν μου κυβέρνησον, πρός τόν λιμένα, τῆς ζωῆς τόν ἀκύμαντον, πρός μετάνοιαν, καί τελείαν διόρθωσιν˙ ἴδε μου τήν ἀσθένειαν, καί πρόσχες τῇ κρίσει μου, δίδου μοι χεῖρα κειμένῳ, σῆς βοηθείας Πανύμνητε, Χριστόν ἡ τεκοῦσα, τόν παρέχοντα τῷ κόσμῳ, τό μέγα ἔλεος. Στιχηρό προσόμοιο ῾Εσπερινοῦ Πέμπτης, ἤχου πλ. α´
ΦΩΤΟ ἔστειλε : Χιονία
Στολή δικαιοσύνης κοσμημένοι, ἀναφορές πρός τό Θεό μή πάψτε γιά τήν εἰρήνη, τό καλό τοῦ κόσμου νά βοᾶτε. Χρηστοί, πιότερ᾽ ἀπ᾽ ὅλους σέ Βῆμα πού δεσπόζει οἰκουμένης, ἄν γίνεται «ἀεί» τά χέρια Σας ψηλά νά τά κρατᾶτε ! Κι ἄν Μωυσῆ τά χέρια πάλι βαρυνθοῦνε, λαοῦ ἀριστεῖς σάν ἄλλος ᾽Ααρών καί ῎Ωρ θά ᾽ρθουν νά τά κρατοῦνε. ᾽Από φόβο μήπως κατεβοῦνε τοῦ νέου ᾽Αμαλήκ κακά μύρια κακά θά ᾽ρθουν γιά νά μᾶς βροῦνε ! Ε. Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
293
Ὁ γέρο Χαραλάμπης ἔζησε τά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του μέ τή νοσταλγία τῆς χαμένης του πατρίδας. Σκεφτόταν συνέχεια τό ὄμορφο χωριό του κοντά στήν Προύσα καί τά μάτια του βούρκωναν. Μ’ αὐτόν τόν καημό ἔφυγε γιά τή ζωή. Συχνά ἔπαιρνε στήν ἀγκαλιά του τόν ἐγγονό του τόν Μπάμπη, καί τοῦ μιλοῦσε γιά τό χωριό του. Τοῦ περιέγραφε πῶς ἦταν ἡ ἐκκλησία, τό σχολεῖο πού ἔμαθε τά πρῶτα του γράμματα, τήν πλατεία πού ἔπαιζε. Μέ μεγάλη λεπτομέρεια τοῦ περιέγραφε τό σπίτι πού γεννήθηκε, παντρεύτηκε, ἀπέκτησε τά παιδιά του... Ὁ Μπάμπης μεγάλωσε καί σπούδασε στήν Ἀθήνα. Πάντα ὅμως θυμόταν τόν παππού του… Καί ὅταν κάποια μέρα πληροφορήθηκε πώς ἕνα ταξιδιωτικό πρακτορεῖο εἶχε ὀργανώσει ἐκδρομή στά μέρη τῆς Προύσας, θεώρησε χρέος του νά ἐπισκεφθεῖ αὐτόν τόν τόπο, στή μνήμη τοῦ παπποῦ του. Δυνατή συγκίνηση κατέλαβε τόν Μπάμπη, ὅταν βρέθηκε στό χωριό τοῦ παπποῦ του. Εἶδε πρῶτα τήν ἐκκλησία, μόνο πού τώρα ἦταν τζαμί. Πλησίασε στό καφενεδάκι τοῦ παπποῦ του... ἦταν κλειστό. Καί ἡ πλατεία ἐντελῶς παραμελημένη. Κι ἔφτασε μπροστά στό σπίτι… Μέ τρεμάμενο χέρι ἔσπρωξε τήν αὐλόπορτα. Στά σκαλοπάτια καθόταν ἕνα γεροντάκι. Σηκώθηκε μόλις τόν εἶδε. «Ἔλα παιδί μου, τί θέλεις ;» τόν ρώτησε στά τούρκικα… Μέ τίς λίγες τούρκικες λέξεις πού εἶχε μάθει ὁ Μπάμπης ἀπό τόν παππού του, προσπάθησε νά τοῦ δώσει νά καταλάβει πώς εἶχε ἔρθει ἀπό τήν Ἑλλάδα, γιά νά γνωρίσει τό χωριό τοῦ παπποῦ του. Σάν τ’ ἄκουσε ὁ γέρος τινάχτηκε πάνω. Ἅπλωσε τά χέρια καί τόν ἔσφιξε στήν ἀγκαλιά του… «Καλῶς ὅρισες», τοῦ εἶπε ἑλληνικά. «Τό ’ξερα πώς θά ’ρθεῖς καί σέ περί-
296
μενα». Ὁ Μπάμπης τόν κοίταξε σαστισμένος. Τόν ἔπιασε ἐκεῖνος ἀπό τό χέρι καί τόν ὁδήγησε σ’ ἕνα μικρό δωμάτιο στό ἐσωτερικό τοῦ σπιτιοῦ. Τόν ἔβαλε νά καθίσει στή μοναδική καρέκλα. Σκούπισε ἕνα δάκρυ πού κύλησε στό πρόσωπό του καί συνέχισε. «Γεννήθηκα σ’ ἕνα ὄμορφο χωριουδάκι τῆς Μακεδονίας. Οἱ γονεῖς μου ἦταν μωαμεθανοί καί στό ἐπάγγελμα ἀγρότες. Ἐγώ ἤμουν τό μικρότερο παιδί τῆς οἰκογένειας. Ὅταν οἱ ἄλλοι λείπανε ὅλη μέρα στά κτήματα, ἐγώ ἔμενα στό σπίτι τοῦ φίλου μου τοῦ Νικολάκη. Πολλές φορές κοιμόμουνα κιόλας. Οἱ γονεῖς του μ’ ἀγαποῦσαν καί δέν μέ ξεχώριζαν ἀπό τά παιδιά τους. Ἦταν καλοί ἄνθρωποι καί πιστοί χριστιανοί. Ἐκκλησιάζονταν συχνά˙ τό βράδυ ὅλη ἡ οἰκογένεια γονάτιζαν καί προσεύχονταν μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Πανα-
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
γίας, ὅπου ἔκαιγε συνέχεια τό καντήλι, καί δίπλα τό θυμιατήρι, πού σκορποῦσε σ’ ὅλο τό σπίτι εὐωδία. Ὅλα αὐτά ἐμένα μ’ ἔκαναν νά νιώθω δέος. Πολλές φορές γονάτιζα καί ἐγώ μαζί τους καί μιλοῦσα μέ τήν Παναγία σάν νά μιλοῦσα μέ τή μάνα μου. Ἡ ψυχή μου τότε γέμιζε γαλήνη. Κάποια μέρα ἡ οἰκογένεια τοῦ Νικολάκη πήγανε σ’ ἕνα ξωκκλήσι πού πανηγύριζε. Μέ πῆραν κι ἐμένα μαζί τους. Παρακολούθησα τή θεία Λειτουργία, κι ὅταν εἶδα τούς πιστούς νά προχωροῦν πρός τήν Ὡραία Πύλη γιά νά μεταλάβουν, ἀκολούθησα κι ἐγώ. Ὁ πατέρας τοῦ φίλου μου μέ συγκράτησε. “῎Οχι ἐσύ παιδί μου”, μοῦ εἶπε χαμηλόφωνα. “Δεν μπορεῖς νά μεταλάβεις, γιατί εἶσαι ἀβάφτιστος”. Τόν κοίταξα μέ παράπονο... “Τότε νά βαπτιστῶ”, τοῦ ἀπάντησα. Λίγο ἀργότερα ὁ κύρ-Δημήτρης μοῦ ἐξήγησε πώς ἀνήκουμε σέ διαφορετικές θρησκεῖες καί οἱ γονεῖς μου δέν θά μοῦ ἐπέτρεπαν νά βαπτιστῶ. Θά μποροῦσα ὅμως νά τό κάνω, ὅταν γινόμουνα ἐνήλικας κι ἐξακολουθοῦσα νά ἔχω τόν ἴδιο πόθο. Κι ἐγώ περίμενα τήν πολυπόθητη ἐκείνη μέρα καί συνέχιζα νά προσεύχομαι στήν Παναγία. Δυστυχῶς ὅμως δέν πρόλαβα νά πραγματοποιήσω τή μεγάλη μου ἐπιθυμία. Πρίν ἀκόμα ἐνηλικιωθῶ, ἔγινε ἡ ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν. Μέ πῆραν οἱ γονεῖς μου καί μέ φέρανε σέ τοῦτο ἐδῶ τό χωριό. Ἦταν νύχτα καί δέν μπόρεσα νά ἀποχαιρετήσω τό φίλο μου καί τήν ἀγαπημένη μου ἐκείνη οἰκογένεια. Αὐτό μοῦ στοίχισε πολύ. Μία-δύο φορές θέλησα νά φύγω ἀπό τό σπίτι. Οἱ γονεῖς μου ἀναγκάστηκαν νά μέ κλειδώσουν σέ τοῦτο ἐδῶ τό δωμάτιο, καί συνέχισα νά μένω ὅλα αὐτά τά χρόνια. Ἕνα βράδυ πάνω στήν ἀπελπισία μου γονάτισα, ὅπως ἔκανε ἡ οἰκογένεια τοῦ Νικολάκη, καί μέ δάκρυα στά μάτια παρακάλεσα τήν Παναγία νά μέ βοη- ÿ
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
297
θήσει νά γυρίσω πίσω. Καί ξαφνικά ἔνιωσα μία ὑπέροχη εὐωδιά νά πλημμυρίζει τό δωμάτιο. Τό θεώρησα σάν ἀπάντηση τῆς Παναγίας στήν προσευχή μου. Τήν ἴδια εὐωδία τή νιώθω ἀκόμα μέχρι σήμερα, ὅταν τό βράδυ προσεύχομαι. Ἀργότερα ἄρχισα νά ἀκούω κάποια ἐλαφρά χτυπήματα κάτω ἀπό τό κρεβάτι πού κοιμόμουν. Ἕναν ὁλόκληρο χρόνο δέν μποροῦσα νά καταλάβω τί συνέβαινε, οὔτε ὅμως τολμοῦσα νά τό πῶ σέ κάποιον. Βρῆκα τήν εὐκαιρία κάποια μέρα πού ὅλη ἡ οἰκογένειά μου εἶχε πάει σ’ ἕνα γάμο στό διπλανό χωριό κι ἔψαξα μέ πολλή προσοχή στό σημεῖο ἐκεῖνο. Πρόσεξα πώς κάποια σανίδια δέν ἐφάρμοζαν ἐντελῶς. Τά ἀνασήκωσα μ’ ἕνα αἰχμηρό ἀντικείμενο. Εἶδα ἀπό κάτω ἕνα μεταλλικό κουτί. “Σίγουρα θά εἶναι κάποιος κρυμμένος θησαυρός”, σκέφτηκα. Ρίγος μέ κατέλαβε ὅταν τό ἄνοιξα. Μέσα ὑπῆρχε μία ὁλόχρυση εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἕνα καντήλι καί ἕνα θυμιατήρι πού εὐωδίαζαν. Σκέφτηκα πώς οἱ ἄνθρωποι πού φύγανε ἀπό αὐτό τό σπίτι ἔκρυψαν τόν πολύτιμο θησαυρό τους, γιά νά μήν πέσει σέ βέβηλα χέρια. Τό ἴδιο σκέφτηκα νά κάνω κι ἐγώ. Νά φυλάξω τήν εἰκόνα, μέχρι νά βρεθεῖ κάποιος ἀπό τήν οἰκογένεια πού θά μποροῦσα νά τήν παραδώσω. Κι αὐτό ἦταν τό αἴτημά μου, ὅταν προσευχόμουν κάθε βράδυ στήν Παναγία. Πέρασαν χρόνια ἀπό τότε. Οἱ γονεῖς μου φύγανε ἀπό τή ζωή. Τ’ ἀδέρφια μου παντρεύτηκαν κι ἔκαναν δικό τους σπιτικό. Ἐγώ
298
ἔμεινα ἐδῶ μόνος. Φύλαγα τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Δέν θέλησα νά παντρευτῶ, οὔτε νά μπεῖ γυναίκα στό σπίτι μου. Οἱ συγγενεῖς καί συγχωριανοί μου μέ θεωροῦσαν ἀλλοπαρμένο καί δέν μέ πλησίαζαν. Αὐτό μέ βόλευε, γιατί δέν μέ ἐνοχλοῦσαν. Εἶχα πάντα τήν Παναγία πού μέ προστάτευε. Τελευταῖα οἱ δυνάμεις μου ἄρχισαν νά μέ ἐγκαταλείπουν. “Μήν ἀφήσεις, Παναγία μου, νά πεθάνω, πρίν παραδώσω σέ χέρια σίγουρα τήν εἰκόνα σου”, προσευχόμουνα συνέχεια. Καί ψές τό βράδυ πῆρα τήν ἀπάντησή της. Ἡ εὐωδία σταμάτησε. Μία δροσερή αὔρα ἁπλώθηκε στήν ψυχή μου. Ἔβγαλα τήν εἰκόνα ἀπό τό κουτί καί μοῦ φάνηκε πώς ἡ Παναγία μοῦ χαμογέλασε. “Κάποιον θά στείλει σήμερα νά τήν πάρει”, σκέφτηκα καί κάθισα ἀπό τό πρωί στά σκαλοπάτια νά περιμένω. Τώρα πιά μπορῶ νά κλείσω τά μάτια μου ἥσυχος». Συγκινημένος ὁ Μπάμπης πῆρε τό ἱερό κειμήλιο ἀπό τά χέρια τοῦ γέροντα. Ἔσκυψε μετά καί φίλησε τό χέρι του κι ἔνιωσε σάν νά φιλοῦσε τό χέρι τοῦ παπποῦ του. Τόν εὐχαρίστησε μέ ὅλη του τήν καρδιά. Ἀποχαιρετίστηκαν δακρυσμένοι. Πρίν φύγει ὁ Μπάμπης, ὁ γέροντας τοῦ ἔδωσε ἕνα σακκουλάκι. «Πάρ’ το, παιδί μου», τοῦ εἶπε. «Ἔχει χῶμα ἀπό τόν κῆπο τοῦ παπποῦ σου. Βάλ’ το στόν τάφο του, νά ἀναπαυθεῖ ἡ ψυχή του!». http://www.imis.gr
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
Τῶν λυπηρῶν ἐπαγωγαί χειμάζουσι τήν ταπεινήν μου ψυχήν καί συμφορῶν νέφη φευτε… τήν ἐμήν καλύπτουσι καρδίαν, Θεονύμ τάρασσαν Καταιγισμός πολλῶν λυπηρῶν συν λογιότατου τήν ψυχή τοῦ μεγάλου Δούκα, τοῦ ι, γιοῦ τοῦ καί γεναιότατου Θεοδώρου Λάσκαρ . Ἦταν τότε ἁγίου αὐτοκράτορα Ἰωάννη Βατάτζη ριζαν ἀπό πού ἀκόμα οἱ πολλοί ἄρχοντες γνώ ποδηγεποῦ ἔρχονται καί ποῦ πηγαίνουν, καί ἄνθρωοἱ τοῦσαν ἀνάλογα καί τό λαό. Τότε πού γνώριζαν ποι δέν ἦταν βεβαίως ἄγγελοι, ἀνα ρτωλότητά ὅμως τήν ἀδυναμία τους καί τήν ἁμα ς ἀπό τόν τους, καί δέν διαχώριζαν τή θέση του , ζητώντας Θεό, ἀλλά κατέφευγαν στό ἔλεός Του λύτρωση τῶν παντοίων τους δεινῶν. ΛασκάΓόνος τῆς κραταιᾶς δυναστείας τῶν ς ἔλαχε ἡ ρεων ὁ Θεόδωρος, αὐτῶν πού τού τήν Πόλη μοίρα νά δοῦν τήν αὐτοκρατορία καί 4-1261). τῶν πόλεων Φραγκοκρατούμενη (120 στή Νίν Αὐτῶν πού τούς ἔλαχε νά μετοικήσου πύργιο τῆς καια καί στήνοντας ἐκεῖ τό νέο προ
οῦν ά ἐπιδοθ ν , ς ία ρ το οπό νά αὐτοκρα νες μέ σκ ῶ γ ἀ ς υ ε πασέ τιτάνιο ά ὅ,τι εἶχ ικ φ α δ ἐ υν καθώς διασώσο ωμαίικο, Ρ α μ ό κ ἀ βητη ραμείνει ουν ἀλώ ξ ά λ υ φ δια ρονομιά καί νά τική κλη ισ ιτ λ ο π ταδίὅλη τήν ολης, με π ύ ο ιν τ ν ς, στα νες γενιέ ε τῆς Κων μ ό π ἑ ην στίς ς καί δοντάς τ κινδύνου ς υ ο ιρ ε ό ἄπ μέσα ἀπ καί νατολή ἤ θλίψεις. Ἀ ν ή τ ό θωι ἀπ ση τῶ ν Ὀ Κίνδυνο α τ κ έ π ἐ μέ τήν βων. Οἱ τό Νότο, τῶν Ἀρά ί α κ ν ω ται, ούρκ ἀφανίζον ί ο μανῶν Τ μ σ υ θ ατορία ικοί πλη ἡ αὐτοκρ χριστιαν , ια ία β ι ό τό οντα υνοι ἀπ δ ἐξισλαμίζ ίν Κ ς καί νεται. ύλγαρου ο συρρικνώ Β ς ύ βιάμέ το νά παρα ς ύ Βορρά ο α λ νοι ἀπό ὅμορους α. Κίνδυ ρ ἄλλους ο ν ύ σ πα ά εχῶς τ ς τοῦ Πά ίε γ ρ υ ζουν συν ιο δ λησίας μέ τίς ρα ικῆς Ἐκκ λ ο τή Δύση, τ α ν ἀ λαγή τῆς ικά ἀντα ÿ φ α δ ἐ γιά ὑποτ ά ρ ια πενιχ μέ κάπο
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
299
τῶν Παλαιλάγματα. Ἀντιδικίες στό ἐσωτερικό μέ τή γενιά ήλ Γ΄, καί ολόγων, πού ἤδη ἀνέρχεται στό πρόσωπο τοῦ Μιχα λήματα πού πλῆθος ἄλλα οἰκονομικά καί κοινωνικά προβ , ἡ ἀσθέδεινά τά ταλαιπωροῦσαν τό λαό. Καί πάνω ἀπ᾽ ὅλα τόν κρατοῦσε νεια ἡ προσωπική. Μιά ἀσθένεια περίεργη, πού μποροῦσε δέν πού βυθισμένο σέ μεγάλη μελαγχολία, τόσο οι μιλοῦν γιά νά σηκώσει οὔτε τό κεφάλι του ψηλά. Ἄλλ βαριά κατάθλιψη, ἄλλοι γιά ἐπιληψία. Καταιγίς με χειμάζει τῶν συμφορῶν, Δέσποινα… νικηφόρα ὁ Μέ ποιά δύναμη νά ἀντεπεξέλθει σέ ὅλα αὐτά τρία χρόνια μεγάλος Δούκας καί κατόπιν αὐτοκράτορας γιά (1254- 1257) τῆς Νίκαιας, Θεόδωρος Β΄; παθη βαΜιά ἀκτίνα φωτός ἡ ἐπικοινωνία του μέ τήν πολύ ταν βασεβό νη σίλισσα τῆς Ἄρτας, τήν Ἁγία Θεοδώρα. Ἐκεί τήν Ὑπέρμαχο θύτατα καί ἀγαποῦσε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, «Ἐκεῖ νά καεως. Στρατηγό καί προστάτιδα τῆς μεγάλης Πόλ υε τόν αὐτοταφεύγεις, στήν Κραταιά Σκέπη της», συμβούλε κράτορα Θεόδωρο ἡ ἁγία Θεοδώρα. ὀδυνηρῶς» Κι ὁ βασιλιάς Θεόδωρος, «ἀπορήσας ἐκ πάντων τοῦ ἐλέους ἔκαμε τόν πόνο του δέηση, ρίχτηκε στό πέλαγος του, βαμμένη τῆς Θεοτόκου, καί μέ τήν ὀξύγραφη γραφίδα η τήν πλημστά δάκρυά του, ἀποτύπωσε στό χαρτί ὅλη ἐκείν λη, ὅπως ὀνομυρίδα τῆς ψυχῆς του. Ἔτσι προέκυψε ἡ Μεγά όθηκε στά διαδ μάζεται, Παράκληση, πού στήν ἀρχή τό Βυζάνμοναστήρια τῆς Νίκαιας καί κατόπιν σέ ὁλόκληρο ωδοῦνται τά τιο. «Στόν παρακλητικό αὐτό κανόνα διεκτραγ εἷς βασιλεύς παθήματα καί τά βάσανα μιᾶς ψυχῆς …ὅπου ος ἀπό Λατίημέν Ἕλλην, διωγμένος, πουλημένος, στενοχωρ δεῖ πρός τήν νους καί Ἄραβας καί τούς ἰδικούς του, διεκτραγω μούς, ὅσους Παναγίαν τούς ἰδίους πόνους του καί τούς διωγ
ὑπέφερεν ἀπό τά στίφη τῶν βαρβάρων, τά ὁποῖα ὀνομάζει νέφη», σημειώνει ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης. «Παράκλησιν ἐν ταῖς θλίψεσιν οἶδα καί τῶν νόσων ἰατρόν σέ γινώσκω». Καί μ᾽ ὅλα τά πολυπληθή δεινά στά τρία χρόνια τῆς βασιλείας του ὁ Θεόδωρος Β΄, παρά τήν ἀσθένειά του καί τή νεότητά του (πέθανε 36 ἐτῶν ), μέ τήν καταφυγή στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἔβρ ισκε παράκληση στίς θλίψεις του καί κατόρθωσε νά συνδυάσει τήν ἔντονη πολιτική δράση μέ τήν πετυχημένη κοινωνική καί ἐκπαιδευτική πολιτική. Γέμισε ἡ αὐτοκρατορία σχολεῖα, βιβλιοθῆκες καί συγγράμματα. Ἦταν ἀπό τούς σοφότερους ἄνδρες τῆς ἐποχῆς του καί τούς βαθιά καλλιεργημένους. Ἡ μεγάλη του σοφία καί καλλιέργεια ἀποτυπώνεται στά φιλ οσοφικά καί θεολογικά ἔργα του, ἐνῶ ἡ πνευματική του ὡριμ ότητα διακρίνεται ἰδιαίτερα στό κείμενο τῆς Μεγάλης Παρ ακλήσεως. Ὁ Θεόδωρος Λάσκαρις, λόγῳ τῆς ἀσθένει ας πού τόν ταλαιπωροῦσε, ἀναγκάσθηκε νά παραιτηθεῖ ἀπό τό θρόνο. Κατέφυγε στή μονή Σωσάνδρων κοντά στή Νίκαια, ὅπου ἐκάρη μοναχός λίγο πρό τοῦ θανάτου του. Ἡ Παράκληση πού
300
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
τῆς μονῆς Σωἔγραψε ὁ ἴδιος ψαλλόταν ἀπό τούς μοναχούς πρός ἴασή του, σάνδρων τίς τελευταῖες ἡμέρες τῆς ζωῆς του ηση τῆς Θεκαί ἐπειδή ἡ κοίμησή του συνέβη κοντά στήν Κοίμ χρόνο τό Δεκαοτόκου, τήν ἔψαλλαν ἀρχικά οἱ μοναχοί κάθε πενταύγουστο εἰς μνημόσυνο τοῦ ποιητῆ της. Μιχαήλ Γ΄ Τόν Θεόδωρο Λάσκαρι διαδέχτηκε ὁ κραταιός τερα τυχερός, Παλαιολόγος (1261-1282), ὁ ὁποῖος στάθηκε ἰδιαί ιος Στρατηἀφοῦ στίς 2 Ἰουλίου τοῦ 1261 ὁ στρατηγός του Ἀλέξ τινούπολη γιά γόπουλος κατέλαβε ἀναίμακτα τήν Κωνσταν Πόλης ἀποδόχάρη τοῦ Μιχαήλ. Ἡ ἀνέλπιστη ἀνάκτηση τῆς ύστου ψάλθηκε σέ θαῦμα τῆς Θεοτόκου καί ὥς τίς 15 Αὐγο ρια πολλές λονταν πρός τιμή της καί γιά εὐχαριστή ση τοῦ Θεοδώἀκολουθίες, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ Παράκλη ρου. αιολόγων Ὅμως οἱ διαξιφισμοί μεταξύ Λασκάρεων καί Παλ Ἰδιαίτερα ὁ ἀπό καί τῶν ὀπαδῶν τους ἀντίστοιχα συνεχίζονταν. τό θρόνο τῆς τόν Μιχαήλ παραμερισμός μέ δόλιο τρόπο ἀπό , ὀκτάχροΚωνσταντινούπολης τοῦ μικροῦ νόμιμου διαδόχου λωσε τή ρήξη νου Ἰωάννη Λάσκαρι, γιοῦ τοῦ Θεοδώρου, μεγά αὐτοκρατορική μεταξύ τῶν δύο δυναστειῶν καί ἔτσι ἡ νέα κανόνα πού αὐλή ἦταν δύσκολο νά ψάλλει τόν παρακλητικό θύμιζε τήν παλιά δυναστεία τῶν Λασκάρεων. ς Μιχαήλ Γ΄ Ὁ αὐτοκράτορας πλέον τῆς Κωνσταντινούπολη νέο παρακληζήτησε ἀπό τόν μοναχό Θεοστήρικτο νά γράψει νος ἐν πολτικό κανόνα, ὁ ὁποῖος καί τόν ἔγραψε, στηριζόμε τοῦ καί σέ λοῖς στόν κανόνα τοῦ Θεοφάνους τοῦ Γραπ λος παρακληπαλαιότερο ὑμνογραφικό ὑλικό. Κατόπιν ὁ μεγά μόνο τό Δεκατικός κανόνας φαίνεται ὅτι παρέμεινε σέ χρήση χρόνο. Μέ τόν πενταύγουστο, ἐνῶ ὁ μικρός ψαλλόταν ὅλο τό στειῶν, ὅπως καιρό ξεχάστηκαν καί οἱ διαφορές τῶν δύο δυνα
ἄλλωστε πέρασαν καί οἱ δυναστεῖες, καί ἔμειναν οἱ δύο παρακλητικοί κανόνες νά ψάλλονται ἐναλλάξ τό Δεκαπενταύγουστο, σάν ἐναρμόνιση τῶν δύο παραδόσεων, τῆς Νίκαιας καί Κωνσταντινούπολης, καί στή συνέχεια – τό οὐσιαστικότερο – σάν ἐναρμόνιση τῶν δεήσεων, τῆς ἀγάπης, τοῦ πόνου καί τῆς χαρᾶς πάντων τῶν χριστιανῶν στήν Παναγία Μητέρα τοῦ κόσμου. Καί κάθε πού ἔρχεται τό Δεκαπενταύγουστο τοῦ Ἕλληνα καί σημαίνουν οἱ δειλινές καμπάνες, οἱ δύο αὐτές Παρακλήσεις σάν αὐγουστιάτικο μελτέμι δροσίζουν τήν ψυχή μας, στα λάζοντας θεῖο ἔλεος κι ἐλπίδα.
Ε. Κ.
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
301
ργανο θανατικῆς καταδίκης καί σύμβολο θανάτου ἦταν προηγουμένως ὁ σταυρός. Ἀφότου ὅμως ὑψώθηκε σ’ αὐτόν ὁ Κύριος, ἔγινε σύμβολο ζωῆς καί νίκης ἐπί τοῦ θανάτου. Διότι Ἐκεῖνος πού «ἥπλωσε τάς παλάμας» ἐπί τοῦ Σταυροῦ ἦταν ὁ Ζωοδότης, πού ἦρθε νά χαρίσει σέ καθένα πού θά πίστευε σ’ Αὐτόν «ζωήν αἰώνιον». Τά ἀμόλυντα χείλη Του πού εἶπαν τό «τετέλεσται», εἶχαν διακηρύξει «ἐγώ ἦλθον ἵνα ζωήν ἔχωσι καί περισσόν ἔχωσι» (Ἰω. ι΄ 10). Τά πανάγια χέρια Του πού καρφώθηκαν στό Σταυρό, ἄγγιξαν ἄλλοτε τό χέρι τῆς νεκρῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου καί τήν ἐπανέφεραν στή ζωή. Ἄγγιξαν καί τό φέρετρο τοῦ νεανίσκου τῆς χήρας τῆς Ναΐν, καί ἡ πονεμένη χήρα μάνα πῆρε καί πάλι ζωντανό τό
314
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
παιδί της. Καί οἱ ρανίδες τοῦ αἵματος πού ἔσταξαν στή γῆ ἀπό τό πανάγιον Σῶμα Του πού εἶχε καρφωθεῖ στό Σταυρό, ἀνέπλασαν, γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὅλη τήν οἰκουμένη (PG 36, 664). Ὁ Σταυρός ἔμοιαζε μέ δέντρο, πού κράτησε σάν ἄλλο καρπό τόν ζωοδότη Κύριο. Ἀπό τό Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ ἄνθισε μιά νέα ζωή. Τό ψάλλει θαυμάσια ὁ ἱερός Ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας : «Ὁ διά βρώσεως τοῦ ξύλου τῷ γένει προσγενόμενος θάνατος (ὁ θάνατος πού εἰσῆλθε στό ἀνθρώπινο γένος μόλις ἔφαγαν οἱ Πρωτόπλαστοι τόν καρπό ἀπό τό ἀπαγορευμένο δέντρο) διά Σταυροῦ κατήργηται σήμερον· τῆς γάρ προμήτορος (Εὔας) ἡ παγγενής κατάρα (ἡ κατάρα τοῦ θανάτου ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους) διαλέλυται τῷ βλαστῷ (μέ τόν Υἱό) τῆς ἁγνῆς Θεομήτορος...». Γι’ αὐτό ὁ Τίμιος Σταυρός ὀνομάζεται «ζωοποιόν ξύλον», «ζωηφόρον δένδρον» καί «ζωηφόρον φυτόν», διότι δι’ αὐτοῦ μᾶς δωρήθηκε ἀπό τόν Κύριο ἡ ζωή. Ζωή ἁγιότητος στή γῆ καί ζωή αἰωνίας μακαριότητος στούς οὐρανούς. Τήν ζωοποιό αὐτή προσφορά κανείς ἄλλος δέν μποροῦσε νά προσφέρει στό ἀνθρώπινο γένος, οὔτε ἄνθρωπος οὔτε ἄγγελος. Ἡ ἀνάσταση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως ἀπό τήν ἐξαθλίωση καί τήν ψυχική ἀπονέκρωση καί ἡ σωτηρία της ἀπό τήν καταδίκη στόν αἰώνιο θάνατο ἦταν ἀποτέλεσμα μόνο τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου. Μιά ἀπόδειξη περί τούτου λαμβάνουμε ἀρνητικά ἀπό τήν κατάπτωση στήν ὁποία ὁδηγεῖται ἡ σημερινή ἀνθρωπότης ἐκεῖ ὅπου ἀρνοῦνται οἱ ἄνθρωποι τόν Ἐσταυρωμένο καί ἀτιμάζουν μέ ἔργα καί λόγια τόν Τίμιο Σταυρό Του. Ἐπικρατεῖ νέκρωση ψυχική, προχριστιανική κατάσταση, κατάπτωση. Ἀλλά καί θετικά βεβαιούμεθα περί τούτου ἀπό τόν χῶρο τῆς Ἱεραποστολῆς. Παντοῦ ὅπου ὑψώνεται σήμερα τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπό τούς φλογερούς Ἱεραποστόλους μας, παντοῦ ὅπου κηρύσσεται «ὁ λόγος ὁ τοῦ σταυροῦ» (Α΄ Κορ. α΄ 18) φυτρώνει, ἀνθίζει καί καρποφορεῖ μιά νέα ζωή. Τά ἕως χθές ἀξιοθρήνητα θύματα τῆς ἁμαρτίας, τῆς μαγείας καί τῆς ποικίλης πλάνης καί ἀνομίας γίνονται καί εἶναι πλέον νέοι ἄνθρωποι, «ἀπελεύθεροι Κυρίου» (Α΄ Κορ. ζ΄ 22). Μέ τή χάρη τοῦ Σταυροῦ ἀνασταίνονται ψυχικά, σπάζουν καί διαλύουν τά δεσμά τους, μέ τά ὁποῖα τούς εἶχε σφιχτοδεμένους ὁ Σατανάς, ἐξαγνίζονται καί ἀνυψώνουν τήν ὕπαρξή τους πρός τά πνευματικά, καί μέ τή βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἐσταυρωμένου ζοῦν καθημερινά ὡς ἐπίγειοι ἄγγελοι καί οὐράνιοι ἄνθρωποι τή ζωή τῆς ἁγιότητος. Ἡ ἐξαγιαστική καί ἐξυψωτική αὐτή χάρη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι – καί πρέπει νά γίνει καί νά εἶναι – ἡ μόνη ἐλπίδα μας. Ὡς πρόσωπα καί ὡς λαός στόν Τίμιο Σταυρό νά ἀναθέσουμε καί σήμερα τίς ἐλπίδες μας, διότι ἡ ἱστορία τοῦ Γένους μας, ἀλλά καί τοῦ καθενός μας ἡ προσωπική ἱστορία, μαρτυροῦν ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρός εἶναι «σκέπη κραταιά», «ἀήττητον ὅπλον», «πιστῶν τό στήριγμα» καί «θύρα ζωῆς αἰωνίου». Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
315
ἶναι γνωστό ὅτι ἡ νεοφανής συστηματική προσπάθεια «ἀπομυθοποίησης» τῆς ἱστορίας μας ἀπό ὁμάδα ἀναθεωρητῶν «ἱστορικῶν» ἔχει ἐπεκταθεῖ καί μέχρι τήν προκυμαία τῆς Σμύρνης μέ τόν περίεργο στόχο νά μεταποιήσει τήν τρομερή καί ἀπάνθρωπη σφαγή τοῦ μικρασιατικοῦ πληθυσμοῦ Ἑλλήνων καί Ἀρμενίων σέ... τουριστικό ἀτύχημα. Τά κείμενα πού παραθέτουμε στή συνέχεια ἄς θεωρηθοῦν ἕνα εὐλαβικό μνημόσυνο στούς Μάρτυρες τοῦ μαρτυρίου ἐκείνου, πού τή φρίκη του δέν τή βάζει νοῦς ἀνθρώπου. Γιά ἀντίκρουση τῶν ἀναθεωρητικῶν τάσεων δέν ὑπάρχει λόγος. Ὅπως ἀπεδείχθη, εὐτυχῶς, οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες διαθέτουν ἀκόμα τόν «κοινόν νοῦν»... Τά κείμενα προέρχονται ἀπό τό Ἱστορικό Ἀρχεῖο τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τοῦ ἔτους 1922, φάκελλος 104, ὅπου ὑπάρχουν οἱ ἐκθέσεις τῶν Ἐπιτροπῶν «περί τῶν ὠμοτήτων τῶν διαπραχθεισῶν ὑπό τοῦ Κεμαλικοῦ Στρατοῦ καί τῶν Τσετῶν μετά τήν ἀποχώρησιν τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ ἐκ Μικρᾶς Ἀσίας», οἱ ὁποῖες βασίζονται σέ μαρτυρίες αὐτοπτῶν προσφύγων. Ἐκεῖ διαβάζουμε μεταξύ τῶν ἄλλων καταθέσεων :
Ὀκταποδᾶ, Κατάθεσις Ἀθανασίας ἐτῶν 25 νσταντίνου Σμύρνη, συνοικία Ἁγ. Κω τός. ΜετέβηΣάββατο ἦλθε ὁ Στρα ). Κυριακή 28 μεν εἰς ἄλλην οἰκίαν (... ύγοντες δέ εἰς ὥρα 11 ἔθεσαν πῦρ. Φε κλησίας εἴδοΜερσινλῆ ἐντός τῆς Ἐκ δρόμους γεμάμεν φρικιῶντες τούς κλησίαν τῆς τους πτώματα στήν ἐκ είσας καί σφαΠαναγίας, ἀπό ἀτιμασθ προσθεν τῆς γείσας, ἐπάνω καί ἔμ ένους. Εἰς δέ ἁγίας Τραπέζης, παρθ σσης πλῆθος τήν ἄκραν τῆς θαλά (...). Ἐν Καραπνιγμένων ἀνθρώπων α ἀρμενικάς τάσι εἶδον ἕως πενήντ . οἰκογενείας φονευμένας
316
, ἀπό Κατάθεσις Μαρίας Μαυρομιχάλη Βουρλά υήλ Ἐπυροβόλησαν τούς υἱούς της Ἐμμανο χῶς πιτυ ἀνε λη ιχά ρομ καί Παναγιώτην Μαυ αἱ καί ται, ατιῶ καί ἐμπρός της Τοῦρκοι στρ ιον ήτρ Δημ σφαῖραι εὗρον καί ἐφόνευσαν τούς τοῦ δευΚαμπάκον καί Ἠλίαν Μπαλαμπάνην, ανον τό τέρου δέ διέρρηξαν μέ τόν ὑποκόπ του. λόν μυε τόν κρανίον καί οἱ κῦνες ἔτρωγον διήρ θεν Εἰς τήν θέσιν Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁπό σωθῶσι, χετο μετ’ ἄλλων γυναικῶν διά νά ς φρέαεἶδον αἵματα πολλά εἰς τά χείλη ἑνό ν ρίψει εἶχο οῦ τος, μαρτυροῦντα ὅτι ἐντός αὐτ διά νά , οἱ Τοῦρκοι φονευθέντας χριστιανούς νικῆς μή ἀνακαλυφθῶσιν ὑπό τῆς Ἀμερικα ἀνθρώἘπιτροπῆς. Ἐπίσης καθ’ ὁδόν εἶδε καί ς. πους καιομένους διά βενζίνη
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
Κατάθεσις Φλωρεντίας Γεωργ. Ψαρᾶ, Βουρλά ... Εἶδεν ἐπίσης εἰς τούς δρόμους πολλούς φονευμένους. Τοῦρκοι στρατιῶται ἔσφαξαν εἰς τό γόνυ τῆς συζύγου τοῦ Κέντρου Ρουμελιώτου ἐμπόρου σταφίδων τόν σύζυγόν της, τοῦτον καί τά δύο ἄρρενα τέκνα της ἡλικίας 12 ἕως 16 ἐτῶν. Ἀγνοεῖται καί ἡ τύχη ταύτης. Κατάθεσις Παπαχρήστου Πα νιά υδα Μο , παδοπούλου, ἱερέως Πολλαί ἐκ τῶν γυναικῶν καί παρθένων ἐρρίπτοντο εἰς τήν θάλασσαν διά νά ἀποφύγωσι τήν αἀτίμωσιν προτιμῶσαι τόν θάν .., ῶν. αὐτ τον. Ἐνθυμοῦμαι μεταξύ τη, τήν Ἑλένην Φωτίου Χατζηφώ ιλεχώ μιᾶς ἡμέρας, τήν Βασιλ πνι ου ούλ δοπ κήν Δημ. Παπα . της ς γεῖσαν μετά τοῦ βρέφου Κατάθεσις Σταύρου Κα ζεπίδου, Σμύρνη Εἰς τήν πλατείαν Κονακίο υ εἶδα δώδεκα ἱερεῖς δεμέ νους, Ἕλληνας, ὧν ἀλληλο διαδόχως μία Ὀθωμανίς διά πα ντόφλας μεγάλης ἐκτυποῦσ ε τά κεφαλάς λέγουσα τήν φρ άσιν «Κύριε, ἐλέησον».
Κατάθεσις Εὐστρατίου Περγά μανη, Σμύρνη Εἶδον ἱερεῖς ἐκτοπιζομένους (...) ὧν ἐξώρυσσον τούς ὀφθαλμούς, ἀφῄρον τού ς ὀδόντας καί ἔσυρον ἐκ τοῦ πώγωνος. Ἐπίσης εἶδ ον σφαζομένους καί δύο ἄλλους ἱερεῖς.
Κατάθεσις Ματθαίου Μαθιουδάκη, Ἐρυθραία ...καί περίπου 30-40 ἄλλα κορίτσια καί ἀγόρια ἐρρίφθησαν εἰς τήν θάλασσαν καί ἐπνίγησαν...
Κατάθεσις Βασιλικῆς Ἠλ . Σακάκη, Ἀϊβαλί Ὅταν ἐφεύγαμε διά τήν παραλίαν Τοῦρκος στρατιώτης ἐπῆρε ἀπό τά χέρια μου τόν υἱόν μου ἀβάπτιστον, τόν ἔκαμ ε κομμάτια καί τόν πέταξε...
Κατάθεσις Εὐδοξίας χήρας Σπ. Πετρᾶ, Σμύρνη Μετά τρεῖς ἡμέρας κατωρθώσαμεν νά φύγωμεν ἀπό τόν Ναόν πληρώσαντες ἕνα Τοῦρκον χωροφύλακα καί νά μεταβῶμεν εἰς τήν Πούνταν νά ἐπιβιβασθῶμεν ἀτμοπλοίων. Καθ’ ὁδόν εἶδον πλεῖστα πτώματα ἀνδρῶν, γυναικῶν καί παιδίων, τά ὁποῖα συνέλεγον κάρρα περιερχόμενα τάς ὁδούς. Εἰς τήν προκυμαίαν εὑρίσκοντο πολλαί χιλιάδες γυναικοπαίδων, τά ὁποῖα ἐπεβιβάζοντο εἰς λέμβους μόνα των ἄνευ λεμβούχων καί ἐπνίγοντο. Ἐκεῖ διενυκτερεύσαμεν δύο νύκτας. Οἱ στρατιῶται ἤρχοντο καί μᾶς ἐλήστευον. Πολλούς νέους ἐφόνευον, ἕνα Ἕλληνα στρατιώτην τόν ἐπυροβόλησαν ἔμπροσθέν μου καί τραυματισθείς εἰς τήν σπονδυλικήν στήλην ἔπεσεν εἰς τήν θάλασσαν καί ἐπνίγη. Οἱ Ἀμερικανοί ἔφερον τούς ἐν τῷ Νοσοκομείῳ των ἀσθενεῖς, διότι ἐκαίετο τοῦτο, εἰς τήν προκυμαίαν πεζῇ. Πολλοί τούτων μή δυνάμενοι νά βαδίσουν ἐπεÿ ριπάτων μέ τούς πόδας καί τάς χεῖρας.
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
317
Καί μιά μή ἑλληνική ἀποκαλυπτική μαρτυρία Κατάθεσις 254. Καταθέσεις αὐτοπτῶν μαρτύρων διαβιβασθεῖσαι δι᾽ ἐγγράφου ἀρ. 669 Προξ. Ρόδου σελ. 3, 4 καί ἑξῆς : Ἡ κ. Φόρμπιτζ σύζυγος ἐργοστασιάρχου ἐργοστασίου Ρεκλέζ ἐν Σωκίοις ἀφηγεῖται : Μοί διηγήθη ὁ ὁδηγός αὐτοκινήτου τοῦ ἐν Σμύρνῃ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἰταλίας τά ἑξῆς : Μίαν ἡμέραν μέ παρεκάλεσαν οἱ Τοῦρκοι νά πάγω εἰς ἕνα λόφον μέ τό αὐτοκίνητόν μου διά νά βοηθήσω μερικούς ἐργάτας πού εἰργάζοντο ἐκεῖ. Μέ ὡδήγησαν εἰς μίαν ἐκκλησίαν ἐπί λόφου πλήρη πτωμάτων καί μέ ὑπεχρέωσαν νά μεταφέρω τά πτώματα αὐτά τῶν γυναικοπαίδων ἐκτός τῆς ἐκκλησίας εἰς ἡτοιμασμένους λάκους. Μόλις ἔκαμα δύο σεφέρικ, τήν τρίτην φοράν ἠρνήθην διότι ἦτο ἀδύνατον ἀπό τήν βρόμαν νά σταθῶ. Τότε μέ ὡδήγησαν εἰς τόν στρατοδίκην εἰς τόν ὁποῖον εἶπον τά καθέκαστα. Ἀλλ᾽ ἐκεῖνος μέ εἶπεν ὅτι ὀνειρεύομαι, καθότι ἐκεῖνα πού ἐκουβάλησα δέν ἦσαν πτώματα ἀλλά πέτρες. καί ὅτι θά μέ κρεμάσῃ ἄν πῶ εἰς κανένα τίποτε. Μόλις ἐσώθην διηγήθην ὅλα εἰς τόν Πρόξενόν μου, ὁ ὁποῖος διά τήν ἀσφάλειάν μου μέ ἔστειλεν εἰς Ρόδον ! Ἱστορικό ἀρχεῖο ΥΠΕΞ 1922, Φάκελλος ΙΖ´ σ. 4.
Ἡ ὑποβλητική ἀξιοπρέπεια, ἡ σιωπῶσα καρτερία, πού ἔφτασε στήν ἀνεξικακία, τῶν Μικρασιατῶν Προσφύγων τῆς πρώτης καί τῆς δεύτερης γενιᾶς δέν θά ὑπέγραφαν ποτέ αὐτό τό ἄρθρο. Αὐτοί, «τά ἀπομεινάρια τῆς φλόγας καί τοῦ μαχαιριοῦ» (Κ. Παλαμᾶς), μεγάλωσαν τά παιδιά καί τά ἐγγόνια τους στίς νέες πατρίδες ὄχι μέ παραμύθια (παραμύθια εἶναι οἱ ἑρμηνεῖες τῆς μεγάλης τραγωδίας πού σκόπιμα ζητοῦν νά περάσουν οἱ νεόκοποι «ἀναθεωρητές»), οὔτε μέ φρικτές περιγραφές, ἀλλά μέ τή διδαχή τῶν μύθων τοῦ Αἰσώπου καί τίς εὐαγγελικές παραβολές. Γιατί «ἡ φρίκη δέν κουβεντιάζεται», γιατί «εἶναι ζωντανή, γιατί εἶναι ἀμίλητη»... (Γ. Σεφέρης). Ἄλλωστε αὐτοί οἱ Μάρτυρες τῆς νεότερης ἱστορίας μας δέν θά φαντάζονταν ποτέ πώς θά ὑπάρξει – καί μάλιστα τόσο σύντομα –ἕστω καί ἕνας Ἕλληνας πού θά ἀσεβοῦσε σ’ αὐτόν τόν ἐθνικό πόνο, καί μιά Βουλή Ἑλλήνων πού δέν θά ἐπισημοποιοῦσε τήν Γενοκτονία ! Εἰδικά γιά τούς «ἀναθεωρητές» παραθέτουμε μιά τελευταία φοβερή μαρτυρία γιά τό μήνυμα τῆς ἀναλογίας ! Κατάθεσις Φλωρεντίας Γεωργ. Ψαρᾶ, Βουρλά Εἶδεν ἰδίοις ὄμμασιν εἰς τήν συνοικίαν Σωρέ Μαχαλά, ἕνα νέον τριακονταετῆ εἰς τόν δρόμον γυμνόν, τοῦ ὁποίου Τοῦρκοι στρατιῶται ἔκοπτον μέ μαχαίρας τάς σάρκας ἅς ἔθετον εἰς τό στόμα τούτου ὅπερ οὗτος, ἀπολιθωμένος ἀπό τήν συγκίνησιν καί τόν τρόμον, ἐκράτει ἀνοικτόν, λέγοντες εἰς αὐτόν «πέσε : Ζήτω ὁ Βενιζέλος !». Ὄχι, Ἕλληνες ! Ἡ ἱερή μνήμη τῆς Μικρασίας δέν κατακρεουργεῖται γιά νά προσφερθεῖ ἀνίερη αὐτοβορά σέ ἀθώους καί μάλιστα παιδιά καί ἐφήβους, τή συνέχεια τοῦ Ἔθνους. Ἑκάς οἱ β έβ ηλοι ! Ε. Γ. Γ.
318
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
Κάποτε, ἔλεγε ὁ Αἴσωπος ὁ παραμυθάς, ἦταν κάτι λύκοι πού σχεδίαζαν νά κάνουν κακό σέ μιά ποίμνη προβάτων... Ἀλλά δέν μποροῦσαν ν’ ἁρπάξουν κανένα προβατάκι, γιατί ἡ ποίμνη εἶχε σκυλιά γιά φύλακες. Σκέφτηκαν, λοιπόν, καί λένε στά σκυλιά : – Γιατί δέν συμμαχεῖτε μαζί μας σάν ἀδέρφια καί μᾶς ἐχθρεύεστε, ἄν καί εἴμαστε ἴδιοι σέ ὅλα ; Ἐσεῖς κι ἐμεῖς σέ τίποτε δέν διαφέρουμε, παρά μόνο στή νοοτροπία. Κι ἐμεῖς μέν ζοῦμε ἐλεύθεροι, ἐνῶ ἐσεῖς εἶστε δοῦλοι τῶν ἀνθρώπων καί τίς τρῶτε κι ἀπό πάνω. Κάθεστε καί φυλᾶτε τό κοπάδι τοῦ ἀφέντη, κι ἐκεῖνος, ὅταν τρώει, μόνο τά κόκκαλα σᾶς ρίχνει. Ἄν λοιπόν θέλετε νά μᾶς ἀκούσετε, τά πρόβατα πού φυλάγετε τώρα, ἀφῆστε τα νά τά φᾶμε μαζί σάν ἀδέρφια... Καί τά σκυλιά πίστεψαν τά λόγια τῶν λύκων καί τούς ἄκουσαν... Ἀλλά οἱ λύκοι, μόλις μπῆκαν στό κοπάδι, πρῶτα τούς σκύλους ἐξόντωσαν... Κάποτε ἔλεγε ὁ Αἴσωπος ὁ παραμυθάς... Τί θές, Αἴσωπε, νά σ’ ἀκοῦν καί τώρα οἱ ἄνθρωποι ; Κάποτε τά ’λεγες, παραμυθάς ἤσουν, εἶχες τόν λόγο, παραμύθια ἦταν, χάιδευαν τήν ἀκοή τους, δέν εἶχαν κι ἄλλο παραμύθιον τῆς σκληρῆς ζωῆς τους, κάθονταν καί σ’ ἄκουγαν. Καί τούς κρατοῦσες ὅλους μέ τό δέος καί τόν φόβο τῶν θεῶν... Κι ἔλεγες πώς κάτι προσφέρεις κι ἐσύ στήν πολιτεία, γιατί κρατᾶς σάν φύλακας σκύλος τό κοπάδι μέσα στή μάντρα καί στό πρέπον. Κι ἴσως καί νά κρυφοκαμάρωνες αὐτάρεσκα πώς -ἀστεῖος ἐσύ - κυβερνοῦσες μέ τόν λόγο καί τόν μύθο ὅλο τό κοπάδι. Ἴσως καί νά ’φερνες μέ τόν νοῦ σου ξανά καί ξανά τίς ἰδιοτροπίες τῆς τύχης, πού δοῦλος ἐσύ μιά φορά, σέ εἶχαν τώρα ὅλοι γιά σοφό καί τιμημένο ἀπ’ τούς θεούς... Τί τά θές, Αἴσωπε, δέν ὑπάρχουν πιά Φρύγες δοῦλοι πού νά τούς ἀνεβάζει ἡ τύχη στό βάθρο, παραμυθάδες ντυμένοι ἐξουσία, οὔτε καί γέροντες πού νά λένε ἱστορίες. Καλοί καί οἱ μύθοι σου, θά σ’ ἀκούσουμε ξανά τόν χειμώνα δίπλα στό τζάκι... Τότε πού τό χιόνι θά μᾶς φέρνει πάλι τή νοσταλγία τῶν παιδικῶν μας χρόνων, σέ κάποιο διάλειμμα τῆς σκληρῆς «κονεξιακῆς» δουλειᾶς μας. Τότε πού τά εὐφυολογήματα τοῦ λόγου σου θά χαλαρώνουν λίγο τήν ἔνταση τῆς λογικῆς μας καί ἡ ἀνατροπή πού ἐνεργοῦν οἱ μύθοι σου θά ἀνατρέπει πρός ὀλίγον τήν ἀβεβαιότητα τοῦ κόσμου μας. Τί τά θές, Αἴσωπε, δέν ὑπάρχουν τώρα σκύλοι πιστοί νά
φυλᾶνε κοπάδια, λύκοι καί μπιστικοί, δέν ὑπάρχουν ἀλώπεκες πού νά μιλοῦν, ἄρκτοι πού νά περιπατοῦν στά βουνά μας, γάιδαροι ἔξυπνοι, θεοί πού νά μοιράζουν χρυσούς πελέκεις, ἀγουρίδες γλυκές, πελαργοί πού νά τρῶνε στό πινάκιο, κοράκια πού νά τραγουδοῦν περήφανα... Τώρα δέν ὑπάρχουν πιά ἄνθρωποι νά σ’ ἀκοῦν μέ τό στόμα ἀνοιχτό οὔτε καταπιεσμένοι πού νά γλυκαίνονται μέ μύθους καί ξερό ψωμί. Δέν ὑπάρχει καί χρόνος γιά τέτοια˙ μετροῦμε τά δευτερόλεπτα μέ ταχύτητες εὐρυζωνικές... Δέν ὑπάρχει τό δέος τό τυραννικό κι ὁ ἄλογος φόβος τῶν θεῶν. Ἀντιμετωπίσαμε τό δέος κι ἀνοιχτήκαμε σέ ὁρίζοντα ἀσύνορο. Καταρρίψαμε τόν φόβο τῶν θεῶν κι ἐγείραμε τόν κόσμο τῶν ἀνθρώπων. Οὔτε κακοί λύκοι ὑπάρχουν, ντυθήκαμε ὅλοι τό ἴδιο ροῦχο κι αἰσθανόμαστε ἀσφαλεῖς. Χτίσαμε τήν κοινωνία τῆς ἀνοχῆς, χωρίς ἀποκλεισμούς καί μάντρες. Διαμορφώσαμε ἑνιαία τήν κουλτούρα μας καί δέν σκοντάφτουμε σέ ἀνησυχίες μεταφυσικές. Καημένε Αἴσωπε, πόσο στενά σκεφτόσουν... Κι ὁ Αἴσωπος πού τ’ ἄκουσε, πικροστέναξε καί κρυφογέλασε θυμόσοφα. Κι οὔτε πιά ἔχασε τά λόγια του...
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
Ἕσπερος
319
Τά 90 ἑκατ. τῆς ἀποζημίωσης δέν εἶναι οὔτε τό ὀρεκτικό τῶν Τούρκων, πού νέμονται τό 40% τῆς Κύπρου. Ἄρθρο-ἀπάντηση τοῦ Τουρκοκύπριου δημοσιογράφου Σενέρ Λεβέντ στόν Τοῦρκο Ὑπουργό Ἐξωτερικῶν Ἀχμέτ Νταβούτογλου καί τούς ὁμοίους του, γιά τήν ἄρνησή τους νά καταβάλουν τό ποσόν τῶν € 90.000.000 πού ἐπεδίκασε τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) στήν Τουρκία γιά τήν εἰσβολή της στήν Κύπρο τόν Ἰούλιο τοῦ 1974. θές ἦρθαν δημοσιογράφοι τηλεοπτικῶν σταθμῶν. Καί μέ ρώτησαν τήν ἄποψή μου γιά τά 90 ἑκατομμύρια εὐρώ. Εἶναι δίκαιη ἤ ἄδικη ἡ ἀπόφαση γιά καταβολή ἀποζημίωσης πού ἔλαβε κατά τῆς Τουρκίας τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ; Αὐτή ἦταν ἡ ἐρώτηση. Εἶδα τίς εἰδήσεις. Εἶναι μία σωστή χορωδία στήν τουρκική πλευρά. Ὅλοι εἶναι πῦρ καί μανία κατά τῆς ἀπόφασης. Ἐπικρατεῖ κλίμα πλήρους ἐθνικῆς ἑνότητας καί ὁμοψυχίας. Τά ἴδια μυαλά ἔχουν καί οἱ δεξιοί καί οἱ ἀριστεροί. Δέν ἀκούστηκε ἀκόμα κάποια διαφορετική φωνή οὔτε ἀπό τούς κύκλους οἱ ὁποῖοι ἔλπιζα ὅτι θά ἔλεγαν κάτι διαφορετικό. Τό κλίμα εἶναι ἀκριβῶς ὅπως στίς 20 Ἰουλίου (τοῦ 1974). Σάμπως καί συνέδεσαν ξανά δρόμο ἀπό τήν Κερύνεια στήν Ἀνατολία. Εἶπα τό ἑξῆς στούς τηλεοπτικούς δημοσιογράφους : «Κοιτάξτε, τά χρήματα αὐτά εἶναι χρήματα γιά τό ὀρεκτικό της Ἀϊσέ. Κάνει διακοπές ἐδῶ γιά σαράντα χρόνια. Εἶναι πολλά ; Κάνατε μία “εὐτυχισμένη εἰρηνευτική ἐπιχείρηση” καί γίνατε εὐτυχισμένοι ! Τί εἶναι 90 ἑκατομμύρια εὐρώ γιά 40 χρόνια εὐτυχία ; Εἶναι ὅλα κι ὅλα μερικά κουτιά
330
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
παπουτσιῶν. Ἄν ὁ Ρετζέπ Ἐρντογάν τό πεῖ στό γιό του Μπιλάλ, θά κανονίσει τήν ὑπόθεση αὐτή μέσα σέ ἕνα λεπτό. Ἄλλωστε ὁ Μπιλάλ δέν ἤξερε ποῦ νά βάλει τά 30 ἑκατομμύρια εὐρώ πού τοῦ εἶχαν μείνει σπίτι». Φυσικά δέν εἶναι μόνο αὐτά. Ὑπάρχει καί ἐκεῖνος ὁ τεράστιος θησαυρός μέ τά κοσμήματα τοῦ Βαρωσιοῦ. Θησαυρός ὁ ὁποῖος μεταφέρθηκε ἀπ’ ἐδῶ (ἀπό τήν Κύπρο) στήν Τουρκία. Τί εἶναι 90 ἑκατομμύρια εὐρώ μπροστά σέ ἐκεῖνον τόν θησαυρό ; Ἀκόμα δέν ὑπολογίζω τήν Κερύνεια. Δέν ὑπολογίζω οὔτε τά ἐδάφη καί τά σπίτια λάφυρα. Ἄν τά βάλετε ὅλα δίπλα-δίπλα, βλέπετε ὅτι τό ΕΔΑΔ δέν συμπεριφέρθηκε καί μέ πολύ ἀνηλεή τρόπο. Σᾶς εἶπα. Εἶναι τά χρήματα γιά τό ὀρεκτικό τῆς Ἀϊσέ. Τό χαρτζιλίκι τοῦ Μπιλάλ. Μοῦ ἄρεσε πολύ ὁ Ἀχμέτ Νταβούτογλου. Εἶναι θαρραλέος πολιτικός. «Δέν θά πληρώσουμε αὐτά τά χρήματα», λέει. Μήν τά πληρώσεις, κύριε Ἀχμέτ, μήν τά πληρώσεις. Εἶναι δικαίωμα τοῦ ἐγγυητῆ ἄν ἔφαγε, ἄν σκότωσε. Τί δηλαδή, μήπως ἄδικα ἔγινες ἐγγυητής αὐτοῦ τοῦ νησιοῦ ; Ὅλοι θά παίρνουν τό μερίδιό τους καί ἐσύ θά κοιτάζεις ἀπό μακριά ; Ἄν ὁ ἐγγυητής δέν φάει, ἄν δέν ἐγκατασταθεῖ στά λάφυρα, τί εἴδους ἐγγυητής θά εἶναι ; Καί μάλιστα τί εἶναι αὐτό πού εἶπες στό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο ; Εἶναι καί αὐτοί πλιατσικολόγοι ὅπως ἐκεῖνοι στό Πάρκο Γκεζί ! Εἶναι καί αὐτοί τρομοκράτες. Καί σίγουρα εἶναι καί αὐτοί «ἀνάγωγοι» σάν τόν πρόεδρο τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Μετίν Φεϊζίογλου. Εἶναι ἐχθροί τῆς Τουρκίας καί αὐτοί. Εἶναι μία ἄλλη παράλληλη δύναμη ὅπως ὁ Φετουλλάχ Γκιουλέν, ἔτσι δέν εἶναι ; Τί εἶχε πεῖ ὁ Ἐρντογάν
στόν Ἄγγλο πρέσβη ; «Μήν μοῦ κάνεις νούμερα»! Καί ζήτησε ἀπό τόν διερμηνέα του νά τό μεταφράσει αὐτολεξεί. Καί ἐκεῖνος τό μετέφρασε : «Don’t pull a number on me». Σοῦ ἄρεσε ; Πές το καί ἐσύ σέ ἐκεῖνο τό δικαστήριο, κύριε Ἀχμέτ. Νά μήν μᾶς κάνουν νούμερα. Μέ κανέναν τρόπο ! Ἤρθατε, ἐλευθερώσατε τό νησί, φέρατε εἰρήνη καί τώρα θά πληρώσετε καί ἀποζημίωση καί ἀπό πάνω ; Μήν πληρώσεις, κύριε Ἀχμέτ, μήν πληρώσεις. Κάνε τους νά σκάσουν. Οἱ σερσέμηδες δέν ἔμαθαν ἀκόμα τούς Ὀθωμανούς. Ζώσου τό χαντζάρι σου. Βάλε τό κράνος σου. Ἑτοίμασε τό ἄλογό σου. Καί δεῖξε τους τόν Σουλεϊμάν τόν μεγαλοπρεπή… Κοίτα τά παιδιά τά δικά μας ἐδῶ, γυάλισαν ἤδη τά ξίφη τους. Τά ἡρωικά πρωτοπαλίκαρα τῶν Ὀθωμανῶν. Τί λένε στούς Ἑλληνοκύπριους ; «Δέν μπορεῖς νά ζητᾶς ἀπό ἐμᾶς αὐτά πού ἔχασες τό 1974». Δέν μποροῦν νά τά ζητοῦν, ἔτσι δέν εἶναι ; Ἐμεῖς χύσαμε αἷμα καί τά πήραμε. Νά χύσουν καί ἐκεῖνοι αἷμα καί νά ἔρθουν νά τά πάρουν, ἄν μποροῦν. Μόνο οἱ βλάκες γράφουν τήν ἱστορία μέ στυλό ! Ὅμως, τήν ἐπισφραγίζουν ἐκεῖνοι πού τή γράφουν μέ αἷμα. Ἄν δέν τό καταλαβαίνουν αὐτό οἱ μπουνταλάδες τοῦ ΕΔΑΔ, τί νά κάνουμε ἐμεῖς ; Θέλουν 90 ἑκατομμύρια, δῆθεν. Ἔβαλαν στό μάτι τά χρήματα γιά τό ὀρεκτικό τῆς Ἀϊσέ. Πές τους, κύριε Ἀχμέτ, πές τους. Νά μείνουν στά κρύα τοῦ λουτροῦ ! Ἐφημ. Πολίτης (Κύπρου) http://infognomonpolitics.blogspot.gr 15.5.14 * Ἀϊσέ ἦταν τό μυστικό ὄνομα-κωδικός τῆς εἰσβολῆς τοῦ Ἀττίλα στήν Κύπρο τό 1974. Τό σύνθημα ἦταν : «Ἡ Ἀϊσέ πάει διακοπές»...
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
331
Ἔχει γραφεῖ ὅτι ὅσα διαδραματίζοντα ι τελευταῖα σχετικά μέ τό Ἰσλάμ στή χώρα μας ἔρχονται νά ἐπιβεβα ιώσουν ἐκεῖνα πού ἔγραψε ὁ Ἀμερικα νός πράκτορας τῆς CIA Σάμιουελ Φίλ ιπς Χάντιγκτον. Ὁ Ἀμερικανός πολιτικ ός ἐπιστήμων Χάντιγκτον (γεννήθηκε τό 1927 καί ἀπεβίωσε τό 2008) ἔγινε γνωστός κυρίως μέ τό ἔργο του «Ἡ σύγκρουση τῶν πολιτισμῶν». Οἱ θέσεις του στό ἔργο αὐτό περί μιᾶς μεταψυχροπολεμικῆς νέα ς παγκόσμιας τάξης συζητήθηκαν πολ ύ. Σ᾽ αὐτό μεταξύ ἄλλων ὑποστηρίζει ὅτι στό μέλ λον ἡ Ἑλλάδα δέν θά ἀνήκει οὔτε στήν Ἀνατολή (Ρωσία) οὔτε στή Δύση μέ τήν εὐρεία ἔννοια, ἀλλά θά καταστεῖ «Ἰσλ αμο ρθόδοξος». Πολλοί παραξενεύτηκαν μέ τήν «προ φητεία» αὐτή τοῦ Χάντιγκτον. Καί κυρίως μέ τόν ἀντιφατικό καί ἀμφίρροπο χαρ ακτηρισμό τῆς Ἑλλάδος ὡς «Ἰσλαμο ρθοδόξου» χώρας. Ὡστόσο μέ τά ὅσα συμ βαίνουν σήμερα στόν ἑλλαδικό χῶρ ο καί στήν Κύπρο, τά πράγματα δείχνουν ὅτι βαδ ίζουμε μᾶλλον πρός τήν ἑρμαφρόδιτ η αὐτή κατάσταση ! Διότι, πῶς ἀλλιῶς νά ἐξηγ ήσουμε τήν ἐπιμονή τῶν κυβερνώντ ων τήν ὀρθόδοξη χώρα μας νά κτίσουν μέ χρήματα τοῦ ὀρθόδοξου λαοῦ μας ἰσλα μικό τέμενος στήν πρωτεύουσα τῆς χώρας μας ; Πῶς νά ἐξηγήσουμε τή σπουδή ὀρθόδοξων καθηγητῶν τῆς Θεολογίας νά ἱδρύ σουν Τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν ; Πῶς δικαιολογεῖται ἡ ἐπιμονή ὁρισμένων κύκ λων γιά τήν κατάργηση τοῦ ὀρθόδο ξου μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στά σχο λεῖα μας ; Πῶς ἐξηγεῖται ἡ συσ τηματική κατασυκοφάντηση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς «σωτείρας τοῦ ἔθν ους », ὅπως τήν χαρακτηρίζει ὁ ἐθνικός μας ἱστο ρικός Κωνστ. Παπαρρηγόπουλος ; Πῶς ἑρμηνεύεται ὁ πόλεμος κατά τοῦ ἱεροῦ κλήρου τῆς Ἐκκλησίας μας μέ τόν διορισμό τους, σάν νά εἶναι κρατικοί ὑπάλλη λοι, 1 πρός 5; Πῶς νά δικαιολογήσ ουμε τήν πρόθεση τῶν κρατούντων νά νομιμοπ οιήσουν τά ἑκατοντάδες παράνομα τζαμιά πού λειτουργοῦν στήν ἑλληνική ἐπικ ράτεια ; Ποιός θά μᾶς λύσει τήν ἀπο ρία πού διατυπώνεται ἀπό τά στόματα τῶν Ὀρθοδόξων τῆς χώρας, «γιατί ἐπετρά πη ἡ ἐπί τόσα χρόνια ἀθρόα εἰσροή μουσου λμάνων λαθρομεταναστῶν ἀπό τήν Τουρκία καί δέν ἀναχαιτίστηκε ἔγκαιρα, παρ ά τόν διαφαινόμενο πολλαπλό κίνδ υνο ;». Μέ ὅλα αὐτά καί ἄλλα παράλληλα , μήπως εἶναι ἆραγε δικαιολογημένο ι καί ὄχι ὑπερβολικοί οἱ φόβοι πού διατ υπώνουν ὁρισμένοι ; Ὅτι δηλαδή ὅλα αὐτά γίνονται γιά «τήν σταδιακή ἀλλοίωση τῆς ταυτότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλ άδος καί τήν σταδιακή ἐπιβολή τοῦ Ἰσλάμ ὡς δευτέρας ἐπισήμου θρησκείας στήν Ἑλλάδα ;». Παράλληλα τίθεται καί τό ἐρώτημ α : Μήπως ὁ Χάντιγκτον δέν «ἐπροφή τευσε», ἀλλά προανήγγειλε τό σχέδιο πού ἔχουν καταρτίσει σκοτεινές δυνάμε ις, οἱ ὁποῖες πολεμοῦν τή χώρα πού τούς ἔδωσε τά φῶτα τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς ἐπιστήμης ;
Ἡ σύνταξη
332
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
ἐπιβίωσίν μας κατά τόν σημεριἘνῶ ἡ χώρα βαδίζει αἴτημα διά τήν ται ἀγῶνα τῆς ζωῆς τό ὁποῖον τίθε στήν de facto καί de νόν σκληρόν χρό συγ τοῦ σιν εἰς τήν συνείδη jure (μέ τά ἐν βίᾳ ψη- ἐνώπιόν μας καί ν, ητο σώπ ἀδυ οῦ κατά τρόπον φιζόμενα νομοθετή- νου Ἑλληνισμ νά ἀναγεννήσωμεν μέσα μας μα αἴτη τό τοῦ εἶναι ἐρήμην ματα . οἱ Πατέρες μας Ὀρθοδοξία (...) πνεύματος τῶν πρώτων ὅ,τι ὠνόμασαν ι ντα εύο σαλ δια δοκιμάζονται καί ἄρθρων τοῦ ἰσχύοντος Σήμερα, πού α ματ κτή ἀπο μας στα- ἐκ βάθρων ὅλα τά ἱστορικά Συντάγματος) μεν χρέος ὡς λαός νά ἐμβαθύ διακή ἀπεθνοποίηση, καί ἀγαθά, ἔχο τῆς ήν πηγ τήν εἰς ην μίαν φοράν ἀποκτοῦν, φεῦ, κατό- νωμεν (...) ἄλλ ν . Χρειάζεται σκληρότατος ἀγώ (...) ς οξία πιν ἑορτῆς, ἐπικαιρό- Ὀρθοδ ἐφη τῶν λα εἴδω ἄλλως τά γιά τήν πορεία τοῦ διά νά γίνῃ τοῦτο, ιν θέσ τήν ν βου τητα οἱ ἔντονες ὑπογραμμίσεις καταλά δημαϊκῶν διδα- μέρων ἰδεολογιῶν θά Ἔθνους τῶν παλαιοῦ τύπου ἀκα ψυχάς τῶν ἀνθρώπων τάς εἰς οῦ νισμ στια ς. Ὁ καθηγητής τοῦ Χρι σκάλων πρός τούς φοιτητές του εἶναι δυνατόν νά στραε ὡς πρός τή (...). Οἱ Ἕλληνες δέν Γ. Ζώρας π.χ. προειδοποιοῦσ μερα εἴδωλα τῆς ἐποχῆς, με τήν ἱστορική φοῦν ποτέ εἰς τά ἐφή »1! γλώσσα, ὅτι ὅταν ἐγκαταλείψου θά ἀποφάσιζαν νά ἀποθάνουν ό τότε τι ινικ διό λατ στό ικά τελ ε ληνες τή μεταγραφή, θά ὁδηγηθοῦμ Μήπως, τώρα πού ζοῦμε οἱ Ἕλ γματικότητα, ὡς νά καταλάρός ἀλφάβητο. Ἡ σημερινή πρα εἶναι και α, ἀποδεικνύει ειδωλική ἐποχή μας, νά γκην ἀνά πρός τό μεγάλο αὐτό ἐθνικό θέμ «Ἔχομεν πώς : βουμε ῶς, μικ ονο οἰκ τήν ὀρθότητα τῆς ἀπόψεως. καί νικῶς ακόπουλος, ὁ συγχρονισθῶμεν τεχ Ὁ καθηγητής Ἰωάννης Θεοδωρ ωμεν πολύ μήπως αὐτός σέξ προ νά πει πρέ ἀλλά οῦσε γιά τόν κίν βαθύς φιλόσοφος, προειδοποι ἀπομακρύνει ἀπό τίς μεακτηριστικά τοῦ ὁ ἐκσυγχρονισμός μᾶς δυνο νά ἀπωλέσουμε τά χαρ ν πάντα τά μέτρα τῆς ζωῆς ἕνα κόσμο, πού γάλες ἰδέες, πού ἦτα ἑλληνικοῦ πνεύματος μέσα σ᾽ αδή τοῦ πράγματι ἐλευι ἀπό τήν Κίρκη μας, ἀπό τήν ἰδέαν δηλ ἰδέαν τοῦ Θεοῦ. εἶχε ἀρχίσει ἤδη νά γοητεύετα θέρου ἀνθρώπου καί ἀπό τήν νά μείνωμεν πει τῆς εὐημερίας. ς πρέ α στόν πολιτικό, Ὡς πρός αὐτές τίς ἰδέε »2. μεν Σήμερα ἔχουμε ἀρκετά δείγματ εύο τοι, ἄλλως κινδυν όνισ γχρ ων ἀσυ λήν Ἑλ τῶν βίο τικό τόν κοινωνικό καί τόν ἰδιω αὐτό τό ἀνέκαθεν ------πού μαρτυροῦν πώς τό πνεῦμα Εἰκοσιένα καί ὁ σύγμεταποιεῖται σέ τικό νισ 1. Ι.Ν.Θεοδωρακοπούλου, Τό τῶν φίλων, Ἀθήνα οἰκουμενικό καί ἀγω ς όσει ἐκδ Οἱ , μός ) ηνισ χρονος Ἑλλ κοσμιοποίηση ἄχρωμο οἰκουμενιστικό (βλ. παγ 1972, σελ. 69-70. εγε Ἔλ . ικό αστ βιβ συμ 2. Ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 47. καί τραγικά ἄνευρο καί α τής : «Ἄλλο μέγ τότε καί ἔγραφε ὁ σοφός καθηγη
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
333
Ὁ Γκύντερ Γκράς θεωΑὐτοί πού μέ τή δύναμη τῶν ὅπλων εἶχαν ἐπιτε ρεῖται ἀπό τούς σημα ντι- θεῖ στή Χώρα τήν εὐλο γημένη μέ νησιά, στόν κότερους μεταπολεμικ στραούς τιωτικό τους σάκο κο υβαλοῦσαν τόν Χέλντερ Γερμανούς συγγραφε λιν*. ῖς, Ἐλάχιστα ἀποδεκτή Χώ ρα, ὅμως οἱ πραξικοπη πολύπλευρο ταλέντο, κα- ματίες της, κάποτε, ἀπ ό Ἐσένα, ὡς σύμμαχοι τέκτησε τό Βραβεῖο Νό ἔγιμ- ναν ἀποδεκτοί. πελ Λογοτεχνίας (19 99) Χώρα χωρίς δικαιώμα τα, πού ἡ ἰσχυρογνώμο καί θεωρεῖται «ἕνα εἶδ νη ος ἐξουσία ὁλοένα καί πε ρισσότερο τῆς σφίγγει ἠθικῆς συνείδησης» τό ζωτῆς νάρι. Γερμανίας, ὅπως φανε ρώΣ᾽ Ἐσένα ἀντιστέκεται φορώντας μαῦρα ἡ Ἀν νεται καί στό ποίημά τιτου γό νη, καί σ' ὅλη τή Χώρα γιά τήν Ἑλλάδα τῆς Κρ πένθος ντύνεται ὁ λαός ίσης καί τοῦ Γερμανικῆ , πο ς ύ Ἐσ ἐμπνεύσεως Μνημονίου ένα φιλοξένησε. μέ τίτλο «Ἡ Ντροπή τῆ ς Ὅμως, ἔξω ἀπό τή Χώρα Εὐρώπης», πού δημοσιε , τοῦ Κροίσου οἱ ἀκόλου ύουμε : θοι καί οἱ ὅμοιοί του ὅλ «Ἡ Ντροπή τῆς Εὐρώπη α ὅσα ἔχουν τή λάμψ ς». η τοῦ χρ υσ οῦ Στό χάος κοντά, γιατί στοιβάζουν στό δικό Σο δέν συμμορφώθηκε στί υ θησαυροφυλάκιο. ς Πιές ἐπιτέλους, πιές ! ἀγορές· κι Ἐσύ μακρ κραυγάζουν οἱ ἐγκάθε ιά ἀπό τή Χώρα, πού τοι Σοῦ τῶν Ἐπιτρόπων· ὅμως χάρισε τό λίκνο. ὁ Σωκράτης, μέ ὀργή Σο ῦ ἐπ ιστ ρέ φει τό κύπελλο γεμάτ Ὅσα Ἐσύ μέ τήν ψυχή ο ὡς ἐπάνω. ζήτησες καί νόμισες Θά καταραστοῦν ἐν χο πώς βρῆκες, τώρα θά ρῶ, ὅ,τι εἶναι δικό Σου καταλυθοῦν, καί θά ἐκ οἱ τι- θεοί, πού τόν Ὄλυμπό μηθοῦν σάν σκουριασμ τους ἡ δική Σου θέληση ένα παλιοσίδερα. ζη τά ει ν' ἀπαλλοτριώσει. Σάν ὀφειλέτης διαπο μπευμένος καί γυμνός , Στερημένη ἀπό πνεῦμα ὑποφέρει μία Χώρα· , Ἐσύ θά φθαρεῖς χω κι Ἐσύ, ἀντί γιά τό εὐ ρίς χα- τή Χώρα, πού τό πνεῦ ριστῶ πού τῆς ὀφείλεις μα της, Ἐσένα, Εὐρώπη , προσφέρεις λόγια κε , ἐδ ηνά μιο . ύρ γη Καταδικασμένη σέ φτώχ σε. εια ἡ Χώρα αὐτή, πού ὁ πλοῦτος της κοσμεῖ Μετάφραση : Πατρίτσι Μουσεῖα : ἡ λεία πού α Ἀδαμοπούλου Ἐσύ φυλάττεις. ------------------* Γερμανός Λυρικός ποι
ητής, πού ὑμνεῖ τήν Ἑλ
λάδα ὡς Μούσα του.
Σύμφωνα μέ ὑπο- τοῦ ὄζοντος, μέ ἀποτέλεσμα αὔξηση τῆς ὑπεριώλογιστική ἐξομοίωση δους ἀκτινοβολίας κατά 30 μέ 80%, κ.ο.κ. Οἱ συτοῦ Κέντρου Ἀτμο- νέπειες θά διαρκοῦσαν τουλάχιστον 25 χρόνια. σφαιρικῆς Ἔρευνας Ἡ μελέτη, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει δύο προηγούτοῦ Κολοράντο τῶν μενες ἀνεξάρτητες μελέτες, διαπιστώνει ὅτι θά ΗΠΑ, ἀκόμα καί μποροῦσε νά προκληθεῖ παγκόσμιος πυρηνικός ἕνας περιορισμένης λιμός μέ μόλις 100 ἀπό τά μικρότερα πυρηνικά κλίμακας πυρηνι- ὅπλα, τή στιγμή κατά τήν ὁποία ἐκτιμᾶται ὅτι κός πόλεμος, π.χ. ὑπάρχουν 17.000 πυρηνικά ὅπλα στόν πλανήτη, μεταξύ Ἰνδίας καί τά περισσότερα πολύ μεγαλύτερης ἰσχύος ἀπ’ Πακιστάν, θά προ- αὐτά πού χρησιμοποιήθηκαν στή μελέτη. καλοῦσε καταστροΤελικά, τί σκοπό ἐξυπηρετοῦν τά πυρηνικά φικές ἐπιδράσεις σέ ὅλο τόν πλανήτη. Οἱ ὅπλα, ἀφοῦ ὅλοι θά ζημιωθοῦν σέ περίπτωση πυρκαγιές πού θά πυροδοτοῦνταν ἀπό τίς ἐκρή- πυρηνικοῦ πολέμου ; ξεις θά ἀνέβαζαν στήν ἀτμόσφαιρα 5 ἑκατομμύΤί τραγική κατάπτωση τοῦ ἀνθρώπου ! Ἐνῶ μερια τόνους στάχτης καί αἰθάλης, ἡ ὁποία θά λετᾶ καί θαυμάζει τά μεγαλεῖα τῆς δημιουργίας ἀπορροφοῦσε τήν ἡλιακή ἀκτινοβολία καί θά καί χρησιμοποιεῖ τά ὑλικά της γιά νά ἐξυπηρεμείωνε τή θερμοκρασία τῆς ἐπιφάνειας. Ὁ «πυ- τήσει τίς ἀνάγκες του, δέν ἀποδίδει δόξα καί ρηνικός χειμώνας» θά μείωνε τήν περίοδο τῶν εὐχαριστία στόν πανάγαθο Δημιουργό, γι’ αὐτό καλλιεργειῶν καί θά περιόριζε τίς βροχοπτώσεις καί ὁ Θεός τόν «παρέδωκεν … εἰς ἀδόκιμον νοῦν» σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, αὐξάνοντας τόν κίνδυνο (Ρωμ α´ 28) καί τώρα συσσωρεύει τά ἐργαλεῖα καί νέων πυρκαγιῶν. Παράλληλα, ἡ στρατό- ἐκεῖνα πού θά καταστρέψουν ὄχι μόνο ὅ,τι ὡραῖο σφαιρα θά θερμαινόταν ἐπιταχύνοντας τίς χημι- δημιούργησε ὁ ἴδιος, ἀλλά καί τήν φιλάνθρωπη κές ἀντιδράσεις πού καταστρέφουν τό στρῶμα δημιουργία καί αὐτόν τόν ἴδιο.
334
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
ωνικοί Τώρα πού οἱ παραδοσιακοί ἐθνικοί, κοιν Ἡ νίκη τῆς Κονύονται διαλ νά οί ἄρχισαν τσίτα, ἐκπροσώπου καί οἰκογενειακοί θεσμ οῦ. ιτισμ πολ ατορία τοῦ τῆς Αὐστρίας στόν γιά τά καλά, ἦρθε ἡ δικτ ιπολ καί χνες Ἠθοποιοί, τραγουδιστές, καλλιτέ τραδιαγωνισμό ὁμοι εἶνα ὅτι υν μαζικά γουδιοῦ τῆς Γιου- τικοί ἄρχισαν νά δηλώνο ικά ἔργα, ἐφημερίδες γραφ ματο Κινη οι. όφιλ ροβίζιον, μέ τήν φυλ συνεχή διαφήμιση στό ἀλλόκοτη καί προ- καί τηλεόραση κάνουν κλητική ἀνδρογυ- “τρίτο φύλο”. φιλους Ἡ τηλεόραση ἔχει γεμίσει μέ ὁμοφυλό ναικεία ἐμφάνιση “προτίς οῦ χερι τοῦ ἑνός ἔγινε ἀφορμή ποι- καί μετρᾶς στά δάχτυλα τίτλο : σωπικότητες” πού δέν εἶναι. κίλων σχολίων. Ἕνα τέτοιο κείμενο, μέ οδευἌν τολμήσεις νά διαμαρτυρηθεῖς, οἱ “προ ρτήἩ δικτατορία τοῦ «πολιτισμοῦ», πού ἀνα (προσιγά σιγά ἀρι- τικοί” σέ ὀνομάζουν φασίστα. Καί θηκε στίς 14.5.2014 στόν ἱστότοπο «αἰέν ν ετοῦ υἱοθ νέοι σέξτε το αὐτό) ὅλο καί πιό πολλοί στεύειν», παρουσιάζουμε στή συνέχεια. ία. τρα- κοριτσίστικη συμπεριφορά καί ὁμιλ «Νά λοιπόν πού τό πρῶτο βραβεῖο στό ιες μέ Παιδικά βιβλία πού περιγράφουν οἰκογένε Euroγούδι - στόν διαγωνισμό τραγουδιοῦ τῆς βραχῶς συνε ὁμοφυλόφιλους γονεῖς παίρνουν ς. vision - ἀπέσπασε τό ὑβρίδιο τῆς Αὐστρία - βεῖα. Ὁ ὑπουργός Πολιτισμοῦ τῆς Αὐστρίας, κατα νεται ς Τό τρίτο φύλο πλέον παντρεύεται καί ἐξισώ τρία χαρούμενος, δήλωσε ὅτι ἡ νίκη τῆς Αὐσ ν ἔχου να όχρο τήν νομικά μέ τά ἄλλα δύο. Καί ταυτ εἶναι ἐπίσης μία νίκη τῆς Εὐρώπης γιά ειψη ἐξάλ τήν ἀρχίσει οἱ διαδικασίες στήν ΕΕ γιά ἀνεκτικότητα καί τόν σεβασμό. ω- τοῦ φύλου ἀπό τά πιστοποιητικά ! Ἀπό κοντά, ἡ “πολιτισμένη” ὑπουργός Εὐρ περίοδο Τώρα τό νέο “εἴδωλο” ξεκίνησε τή νέα φαναπαϊκῶν Ὑποθέσεων τῆς Σουηδίας, καί ἀπομείἔχει ῦ ωσε ἐπίθεσης ἐναντίον ὅ,τι φυσιολογικο τική ὑπέρμαχος τοῦ “τρίτου φύλου”, δήλ ΕΕ νει. καί αὐτή περιχαρής ὅτι “οἱ πολίτες τῆς Σᾶς φαίνεται ὑπερβολικό, ἔτσι ; ψηνά τους ίωμά δικα τό ν πλέο ν χρησιμοποιοῦ βίντεο. Σέ ἕνα σάιτ κάποιος εἶχε ἀνεβάσει δύο φίζουν γιά μία ἀνοικτή Εὐρώπη”. ἄλλο τό καί ς ἱστο- Τό ἕνα εἶχε τό τραγούδι τῆς Αὐστρία Ἔτσι ἔχει ξεκινήσει οὐσιαστικά ἡ νέα ούδι τραγ τό ο, φύλα τό ἑλληνικό. Κατά περίεργο τρόπ ρική περίοδος, ὅπου τά φυσιολογικά ζιον ροβί Γιου ἡ ν ὑπό τῆς Ἑλλάδας εἶχε κοπεῖ, ἐπειδή (ἄνδρας καί γυναίκα) τίθενται πλέο ιωμά δικα κῶν κό, εἶχε προβάλλει “ἀξίωση πνευματι διωγμό. Καί ἄν αὐτό σᾶς φαίνεται ὑπερβολι καί αὐτό ι κάνε ια ἤ των”. Κανονικά θά ἔπρεπε νά τό θά τό καταλάβετε μετά ἀπό μερικά χρόν ετε τό νέο α τήν στό βίντεο τῆς Αὐστρίας, ἀλλά βλέπ δεκαετίες, ἄν βέβαια θά θυμάστε ἀκόμ οτε». σδήπ ὁπω “εἴδωλο” πρέπει νά διαφημιστεῖ “προφητεία” αὐτή. παγεια ἐνάρ Τό κείμενο μέ πολύ ἀλήθεια καί αΞεκινήσαμε ἀπό μία περίοδο ὅπου ἡ δικτ κές δυτι οἱ αι οῦντ νά ρουσιάζει τό ποῦ καί τό πῶς ὁδηγ τορία τῆς ἐκκλησίας καθόριζε καί τό πότε ωΣυμφ ων. γμάτ κοινωνίες ἀπό τή Νέα Τάξη πρα ἀνοιγοκλείσεις τά μάτια σου. ω πάν πιό τῆς ς, νοῦμε ἀπόλυτα μέ τίς διαπιστώσεις Ἔπειτα ἦρθε ἡ δικτατορία τῆς ἐπιστήμη ἀναστήν ι εἶνα η τερου ἀνάρτησης, ἡ μόνη μας ἀντίρρησ πού ἀρνεῖται τήν ὕπαρξη κάποιου ἀνώ ἐκκλησίας. σέ μία φορά τοῦ κειμένου στή δικτατορία τῆς ὄντος, ὑποβιβάζοντας τούς ἀνθρώπους του τήν νοῦ στό α- Ὁ συγγραφέας, προφανῶς, ἔχει ράτσα πιθήκων. Στή νέα αὐτή περίοδο σκοτ τέτοιες ει δείξ γέ- παπική «ἐκκλησία», ἡ ὁποία ἔχει δισμοῦ, ἄρχισε ἡ ἐπίθεση ἐναντίον τῆς οἰκο χε ὑπῆρ ία λησ συμπεριφορές. Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκ ὄν. νειας καί τῆς πίστης σέ κάποιο ἀνώτερο ἀπόται σέβε ί ας. καί ὑπάρχει ἦθος ἐλευθερίας, γιατ Ἔπειτα ἦρθε ἡ δικτατορία τῆς οἰκονομί ίου τοῦ τους λυτα τό θεόσδοτο δῶρο τοῦ αὐτεξουσ Τά κράτη ἄρχισαν νά χάνουν τά σύνορά ούρ- ἀνθρώπου. καί οἱ τεχνητές οἰκονομικές κρίσεις δημι ἄρθρου Λίγες ἡμέρες μετά τήν ἀνάρτηση τοῦ σειρά γησαν πόλεμους καί φτώχεια, πού μέ τή ὅτι στά ση εἴδη ένων ἦρθε καί ἡ ἐπιβεβαίωσή του μέ τήν τους δημιούργησαν μία στρατιά ἀπελπισμ φούρα «ἡμέ ἡ ε παρα- γαλλικά σχολεῖα διοργανώθηκ μεταναστῶν. Ἔτσι ἄρχισε νά χάνεται ἡ ν πῆγα ητές μαθ συνή- στας», κατά τήν ὁποία οἱ ἄρρενες δοσιακή δομή τῶν κοινωνιῶν, οἱ ὁποῖες ηφήθ ογρα φωτ ἰδίας στά σχολεῖα τους μέ φοῦστες καί θως ἀποτελοῦνταν ἀπό ἄτομα τῆς καν γιά τό «κατόρθωμά τους». φυλῆς, γλώσσας καί θρησκείας.
Τεῦχος 521, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014
335