Agder-fylka. Mange av hjortedyrfigurane har i tillegg eit grantre, ei sol og ein hund. Nokre har blant anna motiv som kan tolkast som ei kjelde, ei jente og ein olivenkvist. Same mønster finst i mellomalderske krosstingsbroderi og vevnader, og namneklutar frå 1700- og 1800-talet. Namneklutar var ein slags prøvelappar, eit slags pensum i broderiopplæringa for unge kvinner. Dyremotiv finst i mange utformingar og er gjengitt i dei tidlegaste trykte mønsterbøkene. Dei har vandra gjennom dei fleste tekstilteknikkar til dei vart utgitt som strikkemønster frå 1700-talet og fram til vår tid. Hjortedyra vart framstilte ved eit vatn eller ein rennande bekk i ein granskog med ei stor, raudglødande sol i bakgrunnen. Dyremotiv vart mote i norsk strikkekunst på 1930-talet, og det vart vanleg å hengje opp «elg i solnedgang» både som måleri og som veggteppe. Eg har inga anna forklaring på denne moten enn at folk såg på mange av dyra som nokre av nasjonaldyra våre, og meinte dei representerte noko typisk norsk. Etter 1905 og unionsoppløysinga med Sverige var nasjonalsymbol viktige for å profilere landet vårt og setje ein standard for tradisjonsarven og den norske eigenarten. Norges Husflidslag tilsette to unge, nyutdanna tekstilkunstnarar, Annichen Sibbern og Elsa Poulsson, for å samle saman strikkemønster frå heile landet og publisere dette i bokform. Annichen Sibbern gav ut boka Norske Strikkemønstre i 1929 og Elsa Poulsson Rutemønster for strikking og broderi i 1947. Norske Strikkemønstre vart seinare utgitt på engelsk og heitte Norwegian Knitting Designs. Boka er seld i totalt 78 000 eksemplar og er etter mi meining den viktigaste grunnen til det internasjonale strikkeomgrepet «Norwegian Knitting».
lokal tradisjon og internasjonale omgrep Strikkemønstera som Annichen Sibbern bygde si bok på, var henta frå eldre strikkeplagg frå ulike stader i landet, mens Elsa Poulsson brukte mange motiv frå namneklutar, eller stiliserte sjølv motiv for rutemønster som kunne strikkast. Dette var mønster som hadde vore levande i den norske, lokale tekstiltradisjonen på 1800-talet. På 1700-talet finst lite mønsterstrikk, den strikketeknikken kom først til syne i Noreg etter krig og handelsrestriksjonar tidleg på 1800-talet. Kanskje må vi takke Napoleon for blokaden og importstoppen som førte til at nordmenn måtte produsere for eige forbruk med eigne råvarer. Mønstera som vart brukte, vart henta frå utanlandsk stas som var pryda med motiv frå eit universelt symbolspråk. Fram til 1814 og lausrivinga frå Danmark var norske folkedrakter prega av europeisk mote som kom gjennom byane og handelsstadene. Landet vårt hadde tidlegare vorte overfløymt av billige importerte strikkevarer som danske handelskarar kjøpte opp i mengdevis på Jylland og selde vidare i Noreg. I tillegg kan det lesast ut av tollrekneskapar at det vart importert ei mengd eksklusive silkestrikka nattrøyer som oftast var pryda med åttebladsstjerner. Dermed vandra impulsane inn over landegrensene våre og vidare frå bygdelag til bygdelag. Ved at Noreg hadde vorte sjølvstendig, kom det krav om å bruke eigne materiale framfor utanlandsk import. Det var stadig avisdebattar der det vart ytra at ein måtte bremse innførselen av unødvendige varer, og forby unødig luksus. Norsk sjølvstende måtte dyrkast, og kjærleiken til fedrelandet skulle framelskast. I løpet av 1800-talet kom dei norske folkedraktene til å utvikle eit stadig større særpreg, med ein
12