Issuu

ALS DANSER UIT TWEE GEVLUCHTOORLOGEN DE ÉNIGE ÉCHTE DAKLOZEN TOP 100 MUZIEKMAATJES “IK WORD BLIJ ALS HIJ ER IS” IN DE STUDIO MET BAAS B “HET GAAT DE GOEDE KANT OP” MEELEVEN IS EEN MAGAZINE VAN DE REGENBOOG GROEP EN VERSCHIJNT VIER KEER PER MUZIEKNr.JAAR3-2022

HOOFDREDACTIONEEL

NL79

Meld je aan via www.deregenboog. org/nieuwsbrief niet meer ontvangen? liever digitaal? Stuur een mail info@deregenboog.orgnaar of bel 020 531 76 00 Studio Onward Druk Drukkerij Schuttersmagazijn Disclaimer De in dit ofonjuisthedenenkeleGroepSamenstellergekomen.geraadpleegdemetisgepresenteerdemagazineinformatieinsamenspraakmetentoestemmingvandebrontotstandDeRegenboogaccepteertdanookgeenaansprakelijkheidvoorandersdanspel-interpunctiefouten.

COMMENTAAR

Meeleven

Doneren?

Design

Muziek!

Covermodellen Rakim en Rahoul Fotografie / Beeld Merlijn Michon, Nicolline van der Spek, Mila van Egmond, Ties Berghuis, Wout Nooitgedagt, Marjoleine Brons, Julièn Tweeboom, Nil Calvarons, Maaike Ronhaar, Juliette Verheijen Redactie Nicolline van der Spek, Jola Gosen Hoofd- en eindredactie Jola Gosen Beeldredactie en coördinatie Mila van Egmond groep daklozen in ons land. De lijst werd mede samengesteld door daklozen zelf. Eigenlijk is muziek iets wat door alle lagen, achtergronden en omstandigheden van het leven heen deint. En daarom een heel logisch Regenboogthema. Jola Gosen Na de laatste lockdown konden we dit voorjaar eindelijk weer écht naar concerten, feesten en festivals. Een zucht van verlichting gonsde door het land. Zelf was ik in juni aan de beurt. Na een paar jaar ging ik weer voor het eerst naar een festival. Oftewel: ik dook een paar dagen onder in een tijdelijk opgericht ministaatje van verbroedering en muziek. Ik zag er een optreden van Nick Cave. De zanger was enkele weken ervoor voor de tweede keer een zoon verloren. Zijn stem sneed door alles heen. Zijn bewegingen en blik overstelpten. Ik zat volop in zijn emotie. En met mij duizenden anderen. Hij had iedereen muisstil gekregen zonder het te hoeven vragen. Zijn muzikale verwerking van een onverwerkbaar verlies hakte erin. Muziek is zóvéél. Samen muziek maken, maakt mensen blij. Mensen vluchten in muziek en mensen schitteren erin. Sommigen hopen er op straat hun geld mee te verdienen. Voor anderen is het creëren van muziek een manier om het hoofd leeg te maken of danskunst een manier van uiten. Muziek brengt mensen samen die anders nooit bij elkaar waren geweest en schept vriendschappen. Met muziek worden misstanden aan de kaak gesteld en statements gemaakt. De protestsongs uit de jaren zestig kent bijna iedereen wel. Muziek is een instrument om anderen te helpen. Zelf maakten we de Daklozen Top 100 om met een kleine kwinkslag aandacht te vragen voor de gigantische

Toelichting bij de cover Fotograaf Julièn Tweeboom (44) loopt via De Amsterdamse Mediafabriek (DAM) stage bij gerenommeerd fotograaf Martin Waalboer (63).

Coverfoto

Colofon Meeleven wordt vier keer per jaar uitgegeven door De Regenboog ISBNGroep13840607 De Regenboog Groep Droogbak 1-d 1013 GE Amsterdam 020 531 76 info@deregenboog.orgwww.deregenboog.org00 Contactpersoon donateurs Marloes Wijnekus, 020 531 76 00 Julièn Tweeboom Scan de QR-code! TRIO 0379 3155 64 Regenboog Groep NieuwsbriefAmsterdamregenboog020ontvangen?

Julièn: “Als ik mensen fotografeer, hou ik heel erg van authenticiteit en onbevangenheid. Hoe meer mensen met passie opgaan in wat ze aan het doen zijn, des te beter. Vanuit Digivibes werd me gevraagd het project Beats uit de Baarsjes (zie pagina 16) vast te leggen. Dit is een van de mooiste foto’s van die dag. Alles zit erin: Rakim en Rahoul die intens geconcentreerd met de opnames van de rappartijen bezig zijn, de mooie lijnen van de uitgestrekte mengtafel, de kleuren van de lichtpanelen op de achtergrond. Het klopt allemaal.”

J: Iedereen in de band brengt zijn eigen gevoel mee. Zo ontstaat er harmonie. We praten met elkaar via de muziek. Korte stilte. H: Hoe zouden jullie je muziekstijl willen typeren?

Love Me Do. Van The Beatles. De Makomband is geformeerd door bezoekers van inloophuis Makom. Elke dinsdag repeteert de band in de kunstsuite van dit inloophuis aan de Van Ostadestraat. Hans Wijnands is directeur van De Regenboog Groep. Bandleden: Maurice Jeammott (drum), Jacques Vedel (gitaar en zang), Veronica Castro (zang), Ordo Wongsoidjojo (bas).

Tekst: Nicolline van der Spek I Fotografie: Merlijn Michon 3

V: Geen dag zonder muziek. Ik ben zangeres van beroep. En vanaf het begin bij de Makomband betrokken. O: Ik kwam er pas later bij. Eigenlijk zocht ik een plekje voor mijn basgitaar. Ik had geen slaapplek, dus vroeg ik of ze die bij Makom in bewaring wilden nemen. Van het een kwam het ander. Maar om te DE MAKOMBAND HANS IN GESPREK MET …

H: Jacques, jij zit vanaf het begin bij de band. Hoe belangrijk is muziek voor je? J: Ik krijg er inspiratie van, dromen, verhalen. Maar ik kan ook mijn gevoel kwijt in de muziek: boosheid, verdriet enzovoort.

Ben ik niet fit, dan blijf ik op de bank liggen.

spelen moet je fit zijn, zeker als bassist. Of je nu amateur bent of professional, je bent een leidersfiguur. De muziek moet smooth gaan.

M: We spelen van alles. H: Dus ook André Hazes. M: Tuurlijk. M: Luister jij eigenlijk graag muziek, Hans?

M: Voor mij geldt dat ook, muziek is een soort uitlaatklep. En ik vind het leuk om samen muziek te maken. Daar word ik happy van.

H: Zeker, maar van mij mag het wel wat harder. M: Zullen we iets voor je spelen? H: Leuk. Wat? V: Iets van de Stones. M: Já, iets van de Stones. H: Ik zit er klaar voor. Welk nummer wordt het? Ze hebben er nogal wat geschreven namelijk ... Jacques zet in, Veronica pakt haar tamboerijn, Ordo neemt zijn geliefde Fender op schoot en Maurice drumt strakker dan ooit.

MIJNDANSKUNSTISWIEIKBEN SCAN DE QR-CODE VOOR DE VIDEO’S VAN MARSEL 4

“Amsterdam en Nederland zijn mooi en de mensen cool en positief. Daarom hoop ik ook hier muziekproducties te kunnen maken.

Ben jij een producer of director en wil je contact met Marsel? Stuur een mail naar

Tekst:communicatie@deregenboog.orgJolaGosen|Fotografie:MerlijnMichon

Het balletje ging rollen toen Marsel Oekraïense folklore ging zingen en daar een videoclip bij maakte. “Dat vonden ze heel interessant: een Afghaan die Oekraïens zingt.” In 2013 kreeg de video landelijke bekendheid in Oekraïne, tegelijk met de revolutie in Kiev. “Geweldig was dat.”

Heeft muziek nog een rol bij dat positieve? “Natuurlijk! Muziek helpt me te overleven. Het is alles voor me. Als ik treurig ben of het allemaal even niet lukt, zet ik muziek op. Vooral positieve muziek, zoals salsa en bachata.” Bovendien voedt muziek Marsels ware levensvreugde: zijn dans. “Op het moment dat ik dans, ben ik héél dichtbij mezelf en bij mijn god. Dan voel ik dat ik gelukkig ben. In mijn bewegingen kun je me leren kennen. Mijn danskunst is wie ik ben.” Marsel had dus al een muziekcarrière. Is het moeilijk om nu ober te zijn? “Het maakt niet uit, ik werk. En ik hou van hard werken. Life is moments. Elke keer als ik werk, weet ik dat het is om ergens anders te komen.” Terug naar Oekraïne wil Marsel wel, maar alleen als de oorlog stopt. “Oekraïne was als een paradijs voor mij, met zulke vriendelijke, goede mensen die me in mijn dromen deden geloven. Hiervan zijn velen vertrokken. Sommigen zijn gebleven om voor hun oudere familie te zorgen. Daardoor zijn er ook nog kinderen. Dat is zo heftig, die zijn zo bang.” Helaas kan Marsel het weten.

Terwijl heel mijn familie me belde en vroeg wat ik in hemelsnaam aan het doen was. Toen kwam het besef en ben ik met een vriend -die ook muzikant is- en zijn familie en hond naar Nederland gegaan.”

5 Marsel (44) vluchtte in 1985 met zijn familie vanuit Afghanistan naar Iran. Weg uit de oorlog in zijn geboorteland. Hij was toen zeven jaar oud. Maar ook in Iran voelde de artistiekeling zich niet vrij. Hij verliet het in 2001 om als drieëntwintigjarige in Oekraïne een leven op te bouwen. Helemaal alleen, maar wel volledig: met zijn zang en dans. Dit jaar vluchtte Marsel vanuit Oekraïne naar Nederland. Weg uit de oorlog in zijn eindelijk gevonden thuis.

Inmiddels verblijft Marsel al een paar maanden in een van onze opvanglocaties en werkt hij als ober in een hotel. Hoe zit het nu met zijn dromen?

Over zijn tijd in Oekraïne vertelt Marsel: “Ik werkte er hard om mijn dromen na te jagen. In Kiev zong ik in restaurants en danste ik op parkeerplaatsen van clubs. Ook gaf ik Oriëntaalse buikdansles. Met het geld dat ik verdiende, maakte ik videoclips. Zonder sponsor. Ik had niet veel geld, maar deed alles zelf en het gaat om de kunst en de liefde daarvoor.”

Al heerst er nu een andere emotie bij Marsel. “Het is erg verdrietig voor iedereen. Eerst kon ik ook niet geloven dat het oorlog was, dat duurde dagen.

Als kunstenaar is het wat ik voel dat ik moet doen: me creatief uiten. Ik heb zoveel unieke ideeën

voor choreografieën. Maar eerst wil ik mijn Engels verbeteren en Nederlands leren. Ook zou ik me graag verder ontwikkelen door naar een dans-, zang- of acteerschool te gaan. Als mijn dans vandaag niet beter is dan gisteren, ben ik niet tevreden. Daar leef ik voor. En pas nog droomde ik dat ik op een podium stond te zingen.” Marsel is ambitieus en een perfectionist. Als we het daarover hebben, haalt hij een quote van Albert Einstein aan: “Genius is 1% talent and 99% hard work ... Ja”, benadrukt hij, “hard werken én een goed mens zijn, dat is het belangrijkste. Mijn hart is open voor iedereen, welke kleur iemand ook heeft. En ik ben een positief mens.” Dat laatste lukt Marsel naar eigen zeggen door elke ochtend te mediteren, drie à vier keer per week te sporten, gezond te eten en veel water te drinken. “Je woont in je lichaam, daar moet je goed voor zorgen.”

Nestor van de Nederlandse dj’s wordt lhbt+-maatjeEigenlijk was het de bedoeling in 2020 mijn medicatie tegen angst en depressie af te bouwen. Maar met die lockdown. ´No way´, zei mijn psycholoog. Toen ben ik maar heel veel gaan wandelen met allerlei mensen. Dat hielp om mijn kop goed te houden en in contact met de buitenwereld te blijven. Dan opent de geest en denk je: ‘ik ga weer schrijven’. Daarvoor toog ik afgelopen januari naar Brazilië, want Amsterdam was grijs en mistig, zonder vooruitzicht dat er weer wat zou mogen. Maar ik sleurde veel aan ellende met me mee, die twee jaar hadden er best wel ingehakt. Dus meteen schrijven lukte niet. Na een 6

Hij is dj en feestorganisator, al sinds de jaren tachtig. Een van de stichters van de houserevolutie in Nederland. Schrijver van twee romans: Pandaogen en Nachtdier. Joost van Bellen (60) wil niet alleen aan de feestkant van het leven van waarde zijn. “Draaien is iets magisch en de dansvloer verbroedert, maar ik wil meer doen met mijn leven.”

Waarom Regenboogmaatje? “Dat is een heel verhaal. Alles wat ik deed, stopte door corona en daarvoor ging het mentaal al niet zo lekker.

Vroeger ging de gay-man op jacht in de grote clubs, nu gebeurt dat vooral online en zijn er besloten (seks- en drugs)feesten waar ook een hoop misgaat. Volgens mij is er veel eenzaamheid binnen de lettersoep-community.”

Heftige dingen meegemaakt?

“De uitspraak ‘als je hier niet bent geboren, word je nooit Amsterdammer’, raakte mij ooit, want ik voelde me sowieso al buitengesloten. Daarom zou ik iemand heel graag thuis willen laten voelen. Ik heb oog voor details en weet van alles over Amsterdam, waardoor ik iemand mooie dingen kan laten zien en meer van de stad kan laten houden. Ik weet nog dat ik zelf na lange tijd uit een zwart gat kroop, door het Vondelpark fietste en zag hoe mooi een blauwe lucht en een wolkje waren en besefte: ‘het gaat beter met me’. Iemand helpen daar te komen, zou heel mooi zijn.” Heb je een boodschap? “Ik denk dat weinig mensen weten hoeveel vrijwilligers er nodig zijn. Men schreeuwt om hulp. Denk niet dat het zomaar goed komt, geef je in godsnaam op. Het hoeft niet zwaar en moeilijk te zijn. Dat ene uurtje per week, is een mooie afspraak met jezelf in een druk leven. Én de stad heeft veel meer groen nodig. Al die gebouwen, waarom alleen steen en geen groen erop?!”

Zelf ooit het gevoel gehad niet aan de gewenste standaard te voldoen?

“Mensen in transitie -helden in mijn ogen- hebben het in de maatschappij nog steeds heel moeilijk en er zijn in de stad veel minder plekken om gelijkgestemden te vinden dan voor de smartphone.

“Ik heb goede vrienden verloren aan aids, waarbij wij als enigen aan het sterfbed zaten, niet de familie, die vervolgens wel de uitvaart bepaalde en ons achteraan zette. Sommige vrienden zijn achtervolgd, bedreigd en zelfs zwaar mishandeld vanwege hun homoseksualiteit.”

Interview: Lieke Folkertsma & Jola Gosen

“Toen ik jong was, dacht ik: ‘ik ben anders’, maar kon ik het niet precies duiden. Je denkt dat je alleen bent en dat hangt als onheil boven je, waardoor je je eenzaam voelt. Later ga je op allerlei punten de lat heel hoog leggen. The velvet rage, wordt dat genoemd. Je wil de beste van de klas zijn, een subliem uiterlijk, en er zit natuurlijk een randje aan dat succes: dat het nooit genoeg is, dat is de grote valkuil. Mijn vlucht in het nachtleven heeft er ook wel iets mee te maken. Ook met niet hoeven voelen.”

paar weken kon mijn man ook nog eens niet komen, omdat hij corona had. Zat ik daar alleen, terwijl er een oorlog uitbrak. Ik kon alleen maar doemscrollen. Alles wat ik las en zag was negatief. Het werd me echt allemaal te veel. Tegelijkertijd wilde ik iets doen. Toen zag ik op Instagram jullie oproep en besefte ik dat ik aan dat grote -die oorlog- toch niets kon veranderen en daar ook niets positiefs uit kon halen, maar uit één-op-één iemand helpen wel. Als iemand blij is om je te zien en zich daardoor beter gaat voelen. Dat is zo belangrijk en doet jezelf ook goed.”

Tekst: Jola Gosen | Fotografie: Merlijn Michon “Hoe kon ik al die negativiteit purifiëren en er één druppel goedheid uit laten komen?”

Meer eenzaamheid bij lhbt+’ers denk je?

Wat breng je als vrijwilliger?

Er is nog veel meer muzikaliteit aanwezig in inloophuis Blaka Watra. Nieuwsgierig hoe het nummer The Dock of the Bay van zanger Otis Redding er ten gehore wordt gebracht? Én wil je Rodrigo horen zingen? Scan de QR-code!

MUZIKANTONDERDEBLOTEHEMEL

Talent en saamhorigheid

Met zijn gitaar hoopt hij geld te verdienen in Europa: Parijs, Amsterdam en straks Londen. “Parijs is de stad van de kunst”, gebaart hij met wijd gespreide armen. “Ze laten je er overal muziek maken. Nergens word je weggestuurd. En de hostels zijn er nog te betalen. In Parijs betaal je twintig euro per nacht, in Amsterdam vijftig.”

lach, draagt hij een T-shirt met Lula erop, de meest linkse president die Brazilië heeft gekend. “Father of the Poor”, zucht Rodrigo. Ondertussen verontschuldigt hij zich voor de zweetplekken in het shirt. Om drie uur is hij aan de beurt voor een douche bij ons inloophuis Blaka Watra. Daarna gaat hij de straat weer op, fris gewassen, met zijn gitaar. ‘s Avonds keert hij terug naar Blaka Watra, oftewel: zijn bonenparadijs. “Ze maken hier vaak iets klaar met bonen, daar ben ik mee opgegroeid in Brazilië.” Rodrigo leerde als kind gitaar spelen van zijn vader en zingt het liefst in zijn eigen taal, Starman bijvoorbeeld van Bowie. “Há um Starman esperando no céu”, neuriet hij met een grote glimlach op zijn gezicht. Soms zingt hij in het Engels, nummers van Bob Marley of the Doors. This is The End staat er op zijn rechteronderarm getatoeëerd, op de linker: My Only Friend Ook heeft hij een tatoeage van een golfende grafiek die hem herinnert aan zijn studententijd. De natuurkundestudent houdt zielsveel van zijn land, maar het leven is er duur. Drie maanden geleden besloot hij er weg te gaan, op de vlucht voor de inflatie, zegt hij zelf. “Roomkaas kost in Brazilië tien euro, hier zeventig cent!”

Als straatmuzikant in Amsterdam verdien je hooguit een paar tientjes op een dag. Daar kun je geen hostel van betalen. Vandaar dat tentje. Wat ook een beetje tegenvalt in Amsterdam, zijn de strenge regels voor muzikanten. “De politie zegt dat ik op de Dam moet gaan staan, daar mag het wel of buiten het centrum. Maar ik heb geen versterker, ik heb alleen mijn gitaar. Dus zoek ik altijd een plek waar de akoestiek goed is, in het winkelcentrum vlakbij

Douchen doet hij bij inloophuis Blaka Watra, slapen in een tentje. Het verhaal van de 32-jarige Rodrigo Costa, ooit natuurkundestudent, nu Onderstraatmuzikant.zijnrodemutsenvrolijke

“Ineens besloot hij de boete te betalen die ik nog op zak had”

Wat mag er eigenlijk in Amsterdam? de Dam bijvoorbeeld. Maar ja, dan komen er meteen agenten naar me toe. Die zijn trouwens heel aardig in Nederland, zeker in vergelijking met Brazilië.” Het publiek heeft vaak haast. De meeste mensen lopen Rodrigo voorbij, sommigen geven hem in het voorbijgaan nog even snel een euro. Een enkeling staat stil en wil zijn verhaal horen. “Ik heb een keer vijftig euro gekregen van iemand. Die man kwam ook uit Brazilië. Hij hoorde me zingen in het Portugees en we raakten aan de praat. Toen kwam er ook nog een Nederlander bij staan die ineens besloot de boete te betalen die ik nog op zak had: 53 euro! Ik wist niet wat me overkwam!” Tekst & fotografie: Nicolline van der Spek 9

Straatartiesten hebben in Amsterdam geen vergunning nodig. Er zijn wel enkele regels die ze moeten naleven, zoals maximaal een half uur optreden op één plek en daarna minimaal honderd meter opschuiven. In de meeste straten in de binnenstad is optreden verboden. “Dat heeft te maken met overmatige drukte in het gebied en de overlast die het met zich mee kan brengen”, aldus de woordvoerder van stadsdeel Centrum. Ook heb je je als straatmuzikant aan bepaalde tijden te houden: voor negen uur ‘s ochtends en na elf uur ‘s avonds is optreden verboden.

Voor meer info over de Daklozen Top 100 en wat ﬁlmpjes waarin daklozen vertellen over hun muziekkeuze. SCAN DE QR-CODE! DAKLOZENTOP100 10

6 Tracy Chapman - Fast Car 7 Nina Simone - Mr. Bojangles 8 Manu Chao - Clandestino 9 De Dijk - Niemand In De Stad 10 Nirvana - Come As You Are 11 Bruce Springsteen - Streets Of Philadelphia 12 Claudia de Breij - Mag Ik Dan Bij Jou 13 Tupac Shakur - Keep Ya Head Up 14 The Doors - People Are Strange 15 The Doors - Light My Fire 16 Marvin Gaye - Inner City Blues 17 The Doors - Alabama Song 18 Bob Marley & The Wailers - Concrete Jungle 19 Neil Young - Old Man 20 Pink Floyd - On The Turning Away 21 Dolly Parton - Coat Of Many Colors 22 Michael Kiwanuka - Home Again 23 Elvis Presley - In The Ghetto 24 Sam Cooke - A Change Is Gonna Come 25 Bob Marley & The Wailers - No Woman No Cry 26 Hang Youth - (GE)WOONBELEID 27 Bob Marley & The Wailers - Three Little Birds 28 Eminem - Lose Yourself 29 George Michael - Killer/Papa Was A Rollin’ Stone 30 Tupac Shakur - Dear Mama 31 Ralph McTell - Streets Of London 32 Nick Cave & Kylie Minogue - Where The Wild Roses Grow 33 Bruce Springsteen - The Ghost Of Tom Joad 34 Ed Sheeran - The A Team 35 Frank Boeijen Groep - Kronenburg Park 36 Michael Jackson - Heal The World 37 Simple Minds - Don’t You (Forget About Me) 38 Pink Floyd - Shine On You Crazy Diamond 39 Boudewijn de Groot - Een Meisje Van Zestien 40 The Animals - The House Of The Rising Sun 41 Warren G ft. Nate Dogg - Regulate 42 Leonard Cohen - Closing Time 43 Bee Gees - Stayin’ Alive 44 Rob de Nijs - Daklozen En Engelen 45 Crystal Waters - Gypsy Woman (She’s Homeless) 46 Rag‘n’Bone Man - As You Are 47 Midnight Oil - Beds Are Burning 48 Paul Young - Wherever I Lay My Hat (That’s My Home) 49 The Rolling Stones - Angie 50 Jimi Hendrix - Pali Gap 51 Harrie Jekkers - Ik Hou Van Mij 52 Boney M. - Ma Baker 53 Erykah Badu - On & On 54 Leonard Cohen - The Partisan 55 Peggy Lee - Fever 56 Fun Lovin’ Criminals - Couldn’t Get It Right 57 Scorpions - Wind Of Change Red Hot Chili Peppers - Under The Bridge Nina Simone - Ain’t Got No, I Got Life Paul Simon - Homeless 4 The Rolling Stones - Gimme Shelter 5 David Bowie - Heroes

Meewerkend bezoeker Perry over Dear Mama van Tupac Shakur (nr. 30): “Mijn moeder is in een psychiatrische inrichting in Suriname overleden, terwijl ik haar daar juist had weggehaald, omdat dat beter voor haar was. Toen ze overleed, was ik hier. Dit is zo’n 20 jaar geleden. Ik heb respect voor alle moeders. Een moeder is belangrijk.”

Zoals je al eerder in deze Meeleven hebt kunnen lezen en zien: in onze inloophuizen tref je veel passie en talent voor muziek. Daarom presenteren wij de énige échte Daklozen Top 100. Om aandacht te vragen voor de gigantische groep daklozen in ons land, die de laatste tijd alleen maar groter wordt. Zij die dakloos zijn, droegen nummers aan die belangrijk voor hen zijn. Zij die met daklozen werken, kwamen met songs die het onderwerp raken. Daarvan werd een longlist gemaakt waarop iedereen kon stemmen. En zo werd de Daklozen Top 100 samengesteld. Met de meeste stemmen voor: Under The Bridge van Red Hot Chili Peppers. In dit nummer beschrijft zanger Anthony het dieptepunt van zijn drugsverslaving; een zwarte dag in zijn leven. Zo vind je meer meeslepende klanken en teksten in deze steengoede lijst vol muziek waarin je kunt zwelgen of waar je juist troost, hoop en good vibes uit haalt, zelfs in moeilijke tijden.

Fotografie:

Tekst: Jola Gosen | Mila van Egmond

Niemand past perfect in een hokje en dat is maar goed ook! Dat is de boodschap van het Ricciotti ensemble. Op 6 mei speelden ze bij de Buurtboerderij en werden alle hokjes uitbundig weggeblazen.

Het Ricciotti ensemble bestaat uit tweeënveertig jonge, enthousiaste musici. Sinds de oprichting in 1970 speelt het Ricciotti voor mensen die om welke reden dan ook nooit of nauwelijks symfonische livemuziek meemaken. Er wordt opgetreden in gevangenissen, verpleeghuizen en azc’s. Het ensemble heeft geen podium nodig, liever niet zelfs: een vrije ruimte van zes bij acht meter is voldoende. Daardoor kan praktisch overal en voor iedereen worden gespeeld.

100

“Er was vooral euforie”, herinnert Bart Blaauw zich. Als locatiehoofd van de Buurtboerderij maakt hij wel vaker gezellige avonden mee op de Spaarndammerdijk, maar deze was wel héél gezellig. “De leden van het ensemble maakten op een gegeven moment zelfs een polonaise door de tuin. Ik zag Oekraïense vluchtelingen dansen en de hele tijd was er interactie met het publiek. Ook had ik heel veel bewondering voor ze, want ze hadden die dag al op zes andere plekken opgetreden.”

Little Child Runnin’ Wild 60 Everlast

59 Curtis

FEEST

What It’s Like 61 Nas - Street Dreams 62

Tsjaikovski op de Spaarndammerdijk “Ik had totaal geen verwachtingen van de avond”, zegt Martha Mielczarek. Ze werkt als vrijwilliger bij buurtrestaurant De Gravin en had wel zin in dat feestje bij de Buurtboerderij. Eenmaal ter plekke werd ze naar eigen zeggen omvergeblazen. MayfieldRené Froger - Alles Kan Een Mens Gelukkig Maken Arrested Development - Mr. Wendal Rod Stewart - Man Of Constant Sorrow Lucifer - House For Sale The Rolling Stones - Living In A Ghost Town Toots & The Maytals - Take Me Home, Country Roads Jimmy Cliff - Many Rivers To Cross 69 Lionel Richie - I Love You 70 Uriah Heep - July Morning Kylie Minogue - In Your Eyes AC/DC - Let There Be Rock André Hazes - Op De Hoek Van De Straat Gil Scott-Heron - Home Is Where The Hatred Is 75 Phyllis Dillon - Woman Of The Ghetto 76 Kendrick Lamar - How Much A Dollar Cost 77 OHmyPeaches - Raining In Galway 78 Eva Cassidy - Autumn Leaves 79 Todrick Hall - Nails, Hair, Hips, Heels 80 Loyle Carner - Not Waving, But Drowning 81 Maarten van Roozendaal - Mooi 82 The Chieftains & Mick Jagger - The Long Black Veil 83 Creedence Clearwater Revival - Proud Mary 84 Skrillex & Diplo, Jack Ü, Justin Bieber - Where Are Ü Now Siouxsie and the Banshees - Dear Prudence Genesis - Mama 87 Sarah Brightman & Andrea Bocelli - Time To Say Goodbye Anti-Nowhere League - Streets Of London 89 Rico & A.R.T. - Naaktslak Baby Huey - Hard Times Michael Smith - Trainer 92 Ween - Drifter In The Dark Rudy Vallée - Brother, Can You Spare A Dime? Derek & The Dominos - Nobody Knows You When You’re ... Joop Doderer en De Damrakkertjes - Swiebertje Frank Sinatra - On The Sunny Side Of The Street Bunny Wailer - Want To Come Home Jack Lukeman - I Wish I Was A Dog 99 Paco de Lucía - Entre Dos Aguas Bobby Womack - Communication Bob Marley & The Wailers - Duppy Conqueror EXPRESSIEVAN

A celebration of gender diversity.” De avond maakte onderdeel uit van Ricciotti’s Regenboogtour en stond in het teken van diversiteit in gender en seksualiteit. Er was veel aandacht voor (queer-)kunstenaars, jong en oud. Zo kwamen er grootheden uit de klassieke muziek voorbij als Tsjaikovski en Saint-Saëns en passeerden het nummer Kiss van Prince en natuurlijk Ramses Shaffy de revue.

“It was fun!” Ken praat in korte zinnen. Hij is dakloos en werkt sinds een paar maanden in de keuken van inloophuis De Princehof. Zeven dagen per week vind je hem tussen de pannen op de Oudezijds Voorburgwal. Halal, vegan, Italiaans. Ken kan alles maken. Maar bij de Buurtboerderij was hij met zijn hoofd toch echt even weg uit het inloophuis. Ondergedompeld in muziek. Zijn laatste concert was tien jaar geleden. Prima publiek dus voor het Ricciotti ensemble dat muziek ziet als middel om mensen gelukkig te maken en nader tot elkaar te brengen.

EXPRESSIEVAN

Tekst: Nicolline van der Spek en Jola Gosen | Fotografie: Wout Nooitgedagt Hulde aan diversiteit Op deze bijzondere, door het Ricciotti en semble verzorgde muziekavond bestond het publiek onder anderen uit dakloze mensen, vluchtelingen, nieuwkomers, lhbt+’ers, vrijwil ligers en mensen met een GGZ-achtergrond. Ook kwamen zij uit alle windstreken. Samengebracht onder de Regenboog. Hierdoor kreeg de opzwepende muziek van het ensem ble nog meer kleur en de boodschap ‘hulde aan diversiteit’ nog meer betekenis. Al die di versiteit samen bleek overigens een perfecte Zoumelange.jijmet jouw muzikale gave ook wat willen betekenen voor onze verschillen de doelgroepen? Neem dan contact op met Groepsactiviteiten van De Regenboog Groep door een e-mail te sturen naar groepsactiviteiten@deregenboog.org 13

“Ik wist dat er livemuziek zou zijn, maar toen bleek het om een enorme bigband te gaan. En wat voor één! De solist had een geweldige boodschap en zijn performance op high heels was werkelijk briljant.

Bubbel Uit het niets komt Robert Palmer ter sprake. “Daar heb ik een hele mooie hoes van. Moet je kijken. Toch veel mooier dan die cd-hoesjes”, zegt Frans, terwijl zijn maatje Frank de hoes omhoog houdt. Erop prijkt een blote dame in de stijl van Frans’ kunst, die vrolijk doorbabbelt: “Ik vind het geluid van cd’s veel minder goed. Maar dankzij de opkomst van de cd heb ik wél mooi mijn verzameling kunnen uitbreiden. Iedereen deed ineens al zijn platen weg. Op Koninginnedagen kwam ik met hele stapels thuis.” Kunstenaar Frans Willebrands (69) heeft zo’n 12.000 platen in de kast staan. Hij praat er graag over. Bij voorkeur met zijn Regenboogmaatje Frank le Coultre (68), ook een muziekliefhebber. Eens in de twee weken spreken ze af.

EENSCHEPTMUZIEKBAND

James Brown is weer goed als je noeste arbeid moet verrichten in je atelier. Ik ben beeldhouwer en afgestudeerd als glasvormgever. Dat is zwaar werk.”

“Wat vind jij nou het beste concert waar je ooit bent geweest, Frank?” Frank hoeft niet lang na te denken: “De Stones, Hyde Park, Londen, 1969. Later heb ik ze nog in Paradiso gezien.” “Daar heb ik nog voor de deur gestaan”, zegt Frans ietwat beteuterd, “maar ik kwam er niet in. Ik heb ze wel gezien in Rotterdam. Tien jaar geleden.” “Nee joh, dat is veel langer geleden”, corrigeert Frank op zijn vriendelijkst. “Volgens mij is dat wel dertig jaar geleden, als het niet nóg langer is. ”De bekende time flies-verzuchting vult de kamer. Na een korte overpeinzing begint Frans lachend over een goede grap die Mick Jagger tijdens hun laatste optreden in Nederland maakte. De stemming gaat van vrolijk naar nog vrolijker.

Frank Zappa Op tafel staat een lege theemok. Het water staat op. Maar de thee komt niet. Zodra Frans over muziek praat, vergeet hij alles. Op zijn veertiende kocht hij zijn eerste lp’s: The Rolling Stones, The Who, The Byrds. Frans houdt van alle muziek door elkaar, inclusief de muziek van nu. “Je hebt op dit moment zo’n hit: Multicolor. Vind ik een heel leuk nummer.” Generatiegenoot Frank zegt het even niets. “Van Son Mieux”, verduidelijkt Frans. “Stonden laatst op Pinkpop. Te gek.” Frans luistert regelmatig naar muziek. Zijn stemming van het moment bepaalt zijn muziekkeuze. “Creatief wil het nog weleens helpen om muziek te luisteren van Frank Zappa.

De muziekcolleges van Frans bevallen Frank uitstekend. Hij klopte aan bij de Regenboog om uit zijn bubbel te treden. “Ik was net met pensioen en dan ga je je leven weer opnieuw invullen. Ik teken en schilder graag en maak zelf muziek, maar dan zit je toch in je eigen wereldje. Ook wilde ik iets maatschappelijks doen.” Nou, bij de Regenboog zoeken we altijd maatjes. Frank meldde zich aan en vond er Frans. “Kunst en muziek. Dat sprak me meteen aan toen ze over Frans vertelden. We spraken af en er was meteen een klik.” Kreeft “We zijn allebei kreeft”, zegt Frans, alsof dat de vriendschap verklaart. “En we zijn allebei een beetje een stotteraar. Toen ik opgroeide was het echt bar en boos en kreeg ik stottertherapie, maar ik heb niet het idee dat het veel hielp.”

Collages Ook praten ze graag over kunst. Frans heeft de Rietveld Academie gedaan. Hij maakt beelden en collages in sixties-stijl. Glaskunst gaat door de hoge kosten ervan niet meer. En exposeren is lang geleden, maar wel weer de bedoeling. “Toen ik nog exposeerde, kon ik mijn rekeningen ook vaak niet betalen hoor. Het kunstenaarschap is armoe natuurlijk. Toch heeft het mijn leven verrijkt. Net als de muziek. Maar, heb je nou al thee gehad ...?”

“Je groeit eroverheen”, zegt Frank in een van de schaarse momenten dat hij aan het woord komt. Frans kletst graag. Hij is allang blij dat hij zijn verhaal kwijt kan. Vandaar dat hij zich bij De Regenboog Groep meldde. “Eenzaamheid is een groot woord”, zegt Frans, “maar ik woon alleen en zocht iemand om een beetje tegenaan te kunnen praten. Doordat ik MS heb, is mijn wereld wat kleiner geworden. En Frank houdt ook van muziek.” Er volgt weer een onderonsje. “De Swinging Soul Machine, weet je nog Frank? Ik word blij als hij er is.”

Tekst: Nicolline van der Spek I Fotografie: Merlijn Michon De kunst van Frans is te koop Interesse? Benader hem via Instagram: (instagram.com/franswillebrands/)franswillebrands

DE STUDIO

Hij kwam er twee jaar geleden terecht: op rozen. “Ik krijg hier mijn zelfvertrouwen terug.” Hetzelfde geldt voor Rahoul, die inmiddels een betaalde baan heeft bij de Regenboog. Zes jaar geleden kwam hij als een hele andere persoon binnen. “Ik ben altijd gesloten geweest, maar bij de Regenboog heb ik geleerd om me open te stellen en mijn verhaal te delen.”

IN WieBAASMETBBaasBbelt,krijgtBartZeilstra (40) aan de lijn, een van de meest succesvolle hiphopartiesten van Nederland. Hij dook de studio in met een paar jongens van Digivibes, een creatief mediateam waar deelnemers van de Regenboog werken in opdracht van bedrijven. Een meerderheid is of was cliënt van de GGZ. Er waren raakvlakken, want Zeilstra kent het klappen van de zweep. Een burn-out, straatangst, hyperventilatie. “Eerst heb ik mijn eigen verhaal verteld en daarna heb ik die gasten geholpen, maar veel te coachen viel er niet. Ik vind hun tracks supertof. Vooral de gedrevenheid van die jongens vind ik mooi. Ik heb ze eigenlijk alleen maar wat tips over de performance gegeven. Hoe zorg je voor je adem als je zingt. En zing altijd met overtuiging. Voel wat je vertelt!” Op rozen “Je merkt dat hij superveel ervaring heeft”, blikt Sam terug op de unieke samenwerking met Baas B. “Hij rommelde wat in onze tekst en de zinnen liepen gelijk een stuk beter.” Sam zingt over zijn eigen leven en over hoe hij bij de Regenboog zijn plek vond.

Sigarenwinkel “Dat is heel belangrijk”, zegt Zeilstra, “je verhaal vertellen”. En passant vertelt hij het zijne: Onder zijn artiestennaam groeide hij uit tot een van de succesvolste Nederlandse hiphopartiesten. Maar het succes had een keerzijde. Met soms vijf shows op een dag kreeg hij op een slecht moment een paniekaanval. Hij had een burn-out, stopte met muziek en pakte zijn oude studie psychologie weer op. “Vooral vangedrevenheiddediejongensvindikmooi”

SCAN DE QR-CODE! Tekst: Nicolline van der Spek | Fotografie: Marjoleine Brons en Julièn Tweeboom

Nu kijk ik omhoog Je verhaal vertellen is voor de een makkelijker dan voor de ander. Rahoul bijvoorbeeld is niet zo’n prater.

Het heeft de veelzeggende titel: Die Goede Nieuwe Tijd. Baas B is er weer en klinkt hoopvol. Precies zó klinkt Sam. “Het gaat de goede kant op”, rapt hij op een van de tracks, die hij onder leiding van Baas B heeft opgenomen in de geluidsstudio van de Amsterdamse Mediafabriek. “Ik ben op mijn bek gegaan, maar nu kijk ik omhoog. Ja, er gebeuren mooie dingen bij de Regenboog.”

Als bijbaantje werkte hij bij een sigarenwinkel om de hoek van de Albert Cuyp, waar hij woonde met een vriend. “In het begin was dat wel een ‘egodingetje’. Ik was bang wat mensen zouden denken: wat doet Baas B achter de toonbank van een sigarenwinkel? Maar toen ik er eenmaal stond, voelde het als een bevrijding. Het was zo leuk om contact te hebben met de klanten. Ik werd weer de oude Bart.” Delen is helen Na afronding van zijn studie ging Zeilstra als psycholoog aan de slag met jongeren met verslavings- en gedragsproblemen. “Allemaal van die stoere straatjochies. Dan hadden we groepsgesprekken over pijn en verdriet. Daar zaten die jongens helemaal niet op te wachten, maar als iemand zich eenmaal openstelde, was dat zo magisch.” Zeilstra liet ze ervaren wat de kracht van delen is. “Vertel je verhaal. Dat heb ik ook gedaan. Ik vertelde hoe ik kampte met een burn-out en straatvrees. Daarna vertelden die jongens hun verhaal. Kwetsbaarheid is dé manier om verbinding te maken. Je hoeft niet meteen je hele hebben en houden bij de ander neer te leggen, maar je moet wel een beetje laten zien wie je bent, wil je met elkaar in contact komen. Laat maar gewoon zien dat je fouten hebt gemaakt in je leven. Dan voelt de ander ook ruimte om zichzelf te laten zien.”

Dat weet hij zelf ook. Hij gebruikt muziek om zijn hoofd leeg te maken. “Als ik iets te zeggen heb, dan ga ik achter mijn keyboard zitten.” “Muziek maken is inderdaad een heel fijn proces”, weet Zeilstra, “bijna therapeutisch.” In 2019 stopte hij met zijn werk als psycholoog. De muziek bleef trekken met een kersvers soloalbum als resultaat.

Dit project heet Beats uit de Baarsjes, van de jongens Sam, Rahoul en Rakim. Wil je meervaneerdergenoemdedetrackSamhoren?En

Eric: “Nadat we met onze eigen charity voor daklozen ‘Homeless Homies’ een succesvol event In maart 2020 ging het nachtleven op slot. De deuren dicht en de ziel eruit. Onder de hoed van het internationale project United We Stream brachten Stichting Nachtburgemeester Amsterdam, VPRO 3voor12 en meer dan twintig clubs het Amsterdamse nachtleven naar onze woonkamer. Daarbij werd om donaties gevraagd om die prachtige nachtcultuur van onze stad door de coronacrisis heen te helpen. Acht procent van het opgehaalde totaalbedrag ging naar de Regenboog. We spreken Ramon de Lima, voorzitter van Stichting Nachtburgemeester

Ook een deelnemer aan de nacht: DJ Bone. Hij organiseerde vóór corona, tijdens ADE (Amsterdam Dance Event) 2019, een feest waarvan de opbrengst volledig ten goede kwam aan daklozen. Een groot deel ging naar onze Rainbow Soulclub in inloophuis Blaka Watra. Hier maken daklozen kunst. Eric is het gezicht achter DJ Bone. Samen met zijn vrouw Ahnne vertelt hij wat meer over de actie van toen en de achtergrond ervan.

Waarom kozen jullie ervoor geld aan ons te schenken? “Clubs en artiesten helpen was belangrijk, maar niet alleen de nachtcultuur leed onder de coronacrisis. De daklozen van Amsterdam hadden ook steun nodig en ik wist dat jullie ze opvingen, terwijl ze bijna nergens anders naar binnen konden. Een voor de hand liggende keuze dus.”

VANUIT HET

Jij bent dus nachtburgemeester van Amsterdam, wat houdt dat in? “Als nachtburgemeester ben je een actieve gesprekspartner voor alle deelnemers aan de nacht, zoals artiesten, bezoekers, kunstenaars en ondernemers, en sla je de brug tussen het nachtleven en de gemeente. Als stichting zetten we ons in voor een divers, inclusief en levendig nachtleven.”

Het totale donatiebedrag was helaas net genoeg om de productiekosten te dekken. Wat overbleef gebruikten jullie om ons die acht procent uit te betalen. Vanwaar die keuze? “Het geld moest goed terechtkomen. Jullie konden echt wat met dat bedrag. Als we het onder de clubs hadden verdeeld, hadden ze daar niet veel mee gekund. De opbrengst voor de nachtcultuur was dat we deze op een hele mooie manier hebben kunnen laten zien. Divers als ‘ie is: met dj’s, spoken word, dans, theater en experimentele avonden. Vanuit allerlei plekken. Met achtergronden en interviews. Door dit in beeld te brengen, konden we het belang en de waarde van de nachtcultuur goed tonen.”

Amsterdam.GESTEUNDNACHTLEVEN

Eric besluit: “Steun mensen die het minder hebben dan jij als je kan. Vraag daklozen wat ze nodig hebben. Al help je met iets kleins, iemand voelt zich als mens gezien. En als die persoon zijn leven weer op de rit heeft, zal hij zich ook omdraaien om iemand te helpen.”

in Detroit hadden georganiseerd, bedachten we dat hier ook te doen. In club Shelter, heel toepasselijk. Ik vroeg mijn dj-vrienden, allemaal héle grote namen, of ze mee wilden doen, waarop iedereen ja zei! Zij schonken hun dj-set, waardoor bijna de gehele kaartverkoop naar het goede doel kon. En wat een feest was het. De daklozen uit het inloophuis waren er ook, all dressed up . Ik stelde hen aan vrienden voor, die ik dan na een tijdje hoorde vragen: ‘zeg, wat doe jij eigenlijk in het leven?’ Ze hadden het niet eens door …” Waarom de Rainbow Soulclub? Eric: “Toen we het inloophuis bezochten, vonden we dat zo geweldig. Op deze manier besteden daklozen hun tijd verstandig, hebben ze iets om naar uit te kijken en kunnen ze zich uiten. Kunst creëren is een therapeutisch en kalmerend proces. En voor daklozen, om even uit hun hectische bestaan op straat te kunnen stappen en een maaltijd te nuttigen in een rustige, artistieke omgeving. Dat is een héle andere benadering dan in The States .” Hoe is jullie stichting ooit begonnen? Eric: “Door gewoon met daklozen te praten. Zo kwamen we erachter wat ze nodig hadden en merkten we dat we écht konden helpen.” Ahnne vult aan: “Eigenlijk is het voor mij iets héél persoonlijks. Mijn vader was een bekende kunstenaar, maar na de scheiding van mijn moeder, lukte het hem maar niet daar overheen te komen. Hij raakte dakloos en ik was destijds niet in staat hem te helpen. Toen hij stierf was zijn huis een kartonnen doos. Daarna heb ik een belofte gedaan me over daklozen te ontfermen. En wil ik de wereld laten weten dat als je dakloos bent, dat niet is omdat je lui bent, of dom, maar omdat je iets is overkomen.”

Tekst: Jola Gosen | Fotografie: Juliette Verheijen en Nil Calvarons “Steun mensen die het minder hebben dan jij als je kan.”

Die in het Westerpark vorig jaar, waar de Regenboog ook aan meedeed, was amazing . Je ziet bij dit soort protesten hoeveel mensen het zat zijn dat wonen voor de rijken is.

Ikzelf heb mijn wortels in Noord en woon nu ergens in het centrum in een oud kraakgebeuren dat inmiddels sociale huur is. Als dat niet op mijn pad was gekomen, had ik nooit in Amsterdam kunnen wonen. Terwijl iedereen van mijn familie en vrienden hier woont. Wonen is voor de rijken geworden. Wie het meeste geld heeft, bepaalt wie waar mag wonen of ergens mag blijven. Dat is toch fucking raar.

In mijn buurt zijn ook heel veel woningen voor buitenlanders, hoe heten die gasten, expats.

“Ons nummer (GE)WOONBELEID is wel een ding, zeker als we het spelen tijdens woonprotesten.

Die wonen hier dan een paar maanden per jaar en de rest van het jaar staat het huis leeg. Dat kan alleen met geld. De focus moet liggen op community, op de buurt. Wonen gaat iedereen aan. In het Engels heet wonen: to live. Letterlijk ‘leven’ dus. Het is iets heel elementairs. 20

Ik kan me een maatschappij voorstellen waarbij wonen meer fluïde is. Met woongemeenschappen, waarin je omkijkt naar de ander en samen zorgt dat de buurt een beetje netjes blijft. Veel socialer. Dat zie ik voor me. Maak de ene mens niet belangrijker dan de ander. Als je daar om te beginnen vanaf stapt, ben je al een heel eind. De prioriteiten moeten anders. Stel sociaal boven financieel, mens boven Diemarkt.huisjesmelkers, die wonen als belegging zien, dat is het smerigste wat er bestaat. Dat is sowieso het probleem van kapitalisme: alles is te koop, inclusief woonruimte. Maar wonen is niet te koop. Daar zou iemand eens een liedje over moeten schrijven.”

“De prioriteiten moeten anders. Stel sociaal boven financieel, mens boven markt.”

Als uitgesproken anarchist en leadzanger van de legendarische punkband Hang Youth, die dit jaar nog de show stal op Pinkpop, stelt Abel van Gijlswijk (31) in niet misverstane teksten diverse maatschappelijke misstanden aan de kaak. Het tekort aan woningen is er één van.

OP DE ZEEPKIST

Tekst: Nicolline van der Spek | Fotografie: Maaike Ronhaar

RIJKENVOORWONENDE