denbelleman den bommel
een blik in de achteruitkijkspiegel van josé Half wegsoezend onder invloed van een blakende zon gaan mijn gedachten onwillekeurig uit naar vroegere jaren – ik ben immers nogal van het nostalgische type – waar nog geen sprake was van een braderie maar de negende kermisdag gekenmerkt werd door de aanwezigheid in de straten van vrolijke marsmuziek. Geproduceerd door één van de vier lokale muziekmaatschappijen die Ronse omstreeks de jaren ’50 rijk was. Bij iedere politieke partij hoorde toen immers een harmonie of fanfare. Sommige leden van deze maatschappijen maakten ook deel uit van de stedelijke harmonie van de brandweer, gesticht een paar jaar na de tweede wereldoorlog. Voor beide Koninklijke harmonieën St.-Cecilia (in de volksmond het muziek van de Volksbond en dit van de Harmonie), ‘De Verbroedering’ en de fanfare van de Patria was de negende kermisdag een feestdag waar naar uitgekeken werd. Op die dag trok iedere maatschappij immers met zijn aanhang naar een afspanning ietwat buiten het centrum gelegen zoals het ‘Chalet de la Cruche’, het Chalet aan de Engelsenlaan of de Boekzitting waar een ‘pintjedek’ en een danspartij werd georganiseerd waarbij het bier rijkelijk vloeide. Met het verdwijnen van de meeste lokale muziekmaatschappijen ging ook deze volkse traditie teloor. Andere evenementen die ter ziele gingen waren de festiviteiten die plaats grepen op de nationale feestdag. Onder het motto ‘Grand Place Attractions’ organiseerden de caféuitbaters van de Grote Markt daar telkenjare op 21 juli spectaculaire schouwspelen zoals het optreden van evenwichtkunstenaars en het afsteken van een feeëriek vuurwerk, dit alles onder het goedkeurend oog van de op de caféterrassen verzamelde Ronsenaars. Op het Churchillplein werd op 3 september jaarlijks de verjaardag van de bevrijding van de stad herdacht met een ‘bal populaire’ en – niet te vergeten – een ‘crochet’. Dit was een zangwedstrijd waarbij talrijke would-be artiesten met wisselend succes met mekaar rivaliseerden en poogden een mooie prijs bijeen te zingen, al dan niet begeleid door een accordeonist. De kers op de taart was echter de organisatie van een boksmeeting. In de in het midden van het stationsplein opgestelde ring streden lokale boksers – ik denk aan JeanJacques, Verpoest en de olijke Albert Verfaille (Beusto) – als leeuwen voor de overwinning waarmee eeuwige roem verzekerd was. De jaarlijkse bloemenmarkt op den Bruul en de jaarbeurs, twee organisaties waarvan Ephrem Delmotte aan de basis lag, werden eveneens afgevoerd. In vele wijken werden in die jaren ook kleurrijke wijkkermissen georganiseerd (bvb. in het Spillegrem, de Kruisstraat, de Stookt en andere) waar oude volksspelen als zaklopen en mastbeklimmingen aan bod kwamen. Tussen al deze feestvierders viel de aanwezigheid op van Buuntsies-Nuitsies en Pauli, die ‘karikaulen’ en gedroogde wijting aan de man bracht. Ook de populaire ijsroomventers Wolf, Juul, Nicolas en Carmen waren er niet weg te denken. Aan het station was het frietkraam van Petot the place to be om de
9
Vanop het gezellige terrasje waar ik geniet van een heerlijk streekbiertje heb ik een prima zicht op de niet aflatende sliert wandelaars van allerlei pluimage die zich schouder aan schouder een weg banen tussen de kraampjes van ambulante handelaars en standwerkers die hun tenten opgeslagen hebben in de centrumstraten van onze goede stad naar aanleiding van de jaarlijkse zomerbraderie op de negende kermisdag. De onvermoeibare ‘Unie der Handelaars’ heeft er eens te meer iets puiks van gemaakt. Geen negende kermisdag immers zonder braderie die telkenjare duizenden kooplustigen of mensen die gewoon de sfeer willen opsnuiven naar het centrum lokt.
> 11