opleidingen ingevoegd te krijgen. Aluminium schrijnwerk en gevelconstructies is uit de bouwwereld niet meer weg te denken, de opleidingen hinken gewoon achterop.” “Na mijn studies, in 1988, was er bij KA Construct een vacature voor een bouwkundig tekenaar. Toen nog gewoon met potlood en meetlat, op de tekenplank. Daar ben ik dan mee begonnen, onder de vleugels van Jef Guns, die de dagelijkse leiding van het bedrijf had. In die periode werkte ik niet meer bij Sprangers in Meer. Daar konden we rekenen op Leo Helsen, die nog steeds binnen het bedrijf werkt.” “Dus eigenlijk ben ik er als vanzelf ingerold. Achteraf heb ik me ooit wel de bedenking gemaakt, had ik niet beter eerst eens elders gaan werken, kwestie van een bredere ervaring te hebben. Maar eenmaal begonnen, sta je daar niet meer bij stil en er is ook geen weg terug.
In eigen handen “In 1998 hebben mijn ouders dan de vraag gesteld, ‘Mannen, wat gaan we doen? Willen jullie zelf voortdoen of zoeken we iemand anders om de bedrijven over te nemen?’ Ilse, de vrouw van mijn broer was ondertussen al mee actief en Bert en zij verkozen om Malve samen verder te zetten en uit te bouwen. Ik was bij KA Construct beland en ook ik heb beslist om daarmee verder te gaan, zowel als met het profielenbedrijf Sprangers Aluminium, gezien de grote verbondenheid met KA Construct. Die laatste is één van de klanten van Sprangers. Sprangers Aluminium heeft een aantal standaard reeksen aan systemen en profielen, zoals ramen, deuren, gevels, vliegenramen, balustrades, dakranden. Van economische tot heel hoogwaardig reeksen, geschikt voor passiefwoningen. Daarnaast ontwerpen we ook heel projectgebonden profielen en systemen en dat is iets waar we, gezien de eerder beperkte omvang van het bedrijf, heel flexibel in zijn. Denk bijvoorbeeld aan renovatieprojecten, waarvan de profielen of systemen al lang niet meer voorhanden zijn. Daar kunnen wij op korte termijn oplossingen voor ontwikkelen. Oplossingen die voldoen aan de huidige norm en regelgeving zowel aan de normen van de renovatie als aan de moderne vereisten qua uitzicht,… Grote systeembouwers beginnen daar gewoon niet meer aan. Onze twee R&D mensen staan heel dicht bij die projecten en kunnen kort op de bal spelen. Grote spelers, met een grote ontwikkelingsafdeling zijn daarvoor te log.” Van bediende naar bedrijfsleider, een grote stap? “Ja, dat kan je wel zeggen. Technisch en administratief kende ik het bedrijf na 10 jaar wel. Maar om de andere vaardigheden en competenties te verwerven, ben ik bijkomende opleidingen gaan volgen bij de Vlerick Management School. Je moet je geest scherp houden. Mijn vader keek zo wel wat over de schouder mee en is ook nu nog altijd zeer geïnteresseerd. We zeggen altijd dat die bedrijven ook zijn kinderen zijn. Maar hij houdt zich niet meer bezig met de dagelijkse gang van zaken. Om de zes weken volgt hij de technische vergaderingen, om te kijken naar de nieuwe evoluties. Mijn moeder doet nog steeds de maandelijkse afwerking van de financiële boekhouding van onze bedrijven.”
Man en kinderen “In 1990 ben ik getrouwd met Bart, we hebben twee kinderen, Marie (18) en Dorien (15). Mijn man was tot voor kort ook zelfstandige in buitenaanleg. Hij werkte met 2 tot 3 personeelsleden. We hebben dat altijd goed kunnen combineren, maar vorig jaar hebben we samen beslist dat het na 20 jaar toch wel genoeg was geweest, allebei altijd met die druk. Hij heeft zijn zelfstandige bedrijvigheid stop gezet en werkt nu mee in het bedrijf.” “Tot hiertoe heb ik altijd fulltime gewerkt. Ik zie dat moeilijk anders in mijn job. Noem het gedrevenheid. Ik erken het ook als een echte Kempsiche mentaliteit. Alle Kempische ondernemers die ik ken, gooien er zich altijd voor het volle pond in. Het zijn doeners, meer ondernemers dan managers. Uren spelen daarbij weinig rol, ook de zaterdag hoort meestal tot de werkweek. Zo was dat bij mij ook. Dan kwamen er kinderen en dan probeer je toch die zaterdagen er af te
knijpen. Het is niet altijd mogelijk, we proberen het hé. Maar het is nooit strikt afgelijnd.” “Met de kinderen hebben we het altijd goed kunnen regelen. We hadden hier in Malle een prachtige onthaalmoeder. Een derde oma noemen we haar. Ze konden er eigenlijk altijd terecht, ook als het eens even buiten de tijd liep. We hebben altijd een goede en heel open relatie gehad. Het heeft alles met vertrouwen te maken. Net hetzelfde als met de thuishulp. Eigenlijk vormden wij allemaal samen een team dat alles rond kinderen en huishouden regelt. Dat verschilt niet echt van de mensen waarmee je in het bedrijf werkt. Je vormt een team, moet mekaar kunnen vertrouwen en aanvullen. Want net als in het bedrijf, vraagt je huishouden organisatie. En het heeft zijn beperkingen: ik moet me wel aan een vrij strikte agenda houden om alles geregeld te krijgen. Dus, als er een vriendin belt om vanavond samen iets te gaan drinken, moet ik helaas nee zeggen. Op regelmaat blijven is belangrijk. Op mensen met een belangrijke functie reken ik ook dat ze niet zomaar zaken anders gaan regelen, je doet wat afgesproken is. Daar houd ik mezelf ook aan.” “De kinderen zelf zijn volgens mij ook het best met regelmaat. Ondertussen zijn ze vrij zelfstandig, maar ze weten goed wat kan en niet kan. Het is ook mee hun verantwoordelijkheid en dat weten ze. Ik heb de indruk dat ze dat goed vinden. Kinderen nemen ook op hoe de ouders zelf zich gedragen, dat je er kan op rekenen. Dat geeft stabiliteit. Nu merk ik wel dat, hoe ouder de kinderen worden, hoe meer ze de aandacht van de ouders vragen. Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen… andere zorgen. Er zit een kern van waarheid in. Maar dan moet je er zijn als ze je nodig hebben.” “Er zijn ook andere mogelijkheden. Een vriendin, wiens echtgenoot ook een bedrijf had, merkte dat ze tijdens de weekends begon te compenseren, dwz. de kinderen eigenlijk begon te verwennen, omdat ze in de week te weinig beschikbaar was. Ze heeft de keuze gemaakt te stoppen met haar werk en thuis te blijven voor de kinderen. Een bewuste keuze, net als ik een andere maar eveneens een keuze gemaakt heb. Ik hoef niet te compenseren, wel er zijn als ze ons nodig hebben. Schuldgevoel is niet nodig als je werkt. Papa’s hoeven dat ook niet te doen.”
Media “Vrouwen in hogere functies, er komt te veel in de media over die dingen tegenwoordig. Je hoeft je niet te verantwoorden, niet in de ene, evenmin in de andere richting. Je doet wat je denkt te moeten doen en probeert dat goed te doen.” Dus een bewuste keuze om hard te werken? “Ik weet het niet. Als ik ergens anders was gaan werken, had ik dat ook voor de volle 100 % willen doen. Dat is, denk ik, gewoon mijn instelling. Ergens zitten en op de klok kijken of het nog geen 5 uur is, is niet aan mij besteed.” Hoe ziet een gemiddelde dag er uit? “Ik ben meestal rond 9 uur op de zaak en tussen 8 en half 9 thuis. Te laat om goed te zijn, rond 7 uur zou ideaal zijn. Samen eten, wat bijpraten en als het nodig is kan je dan nog altijd thuis wat afwerken. Dat is waar ik naar streef. We proberen de weekends vrij te houden en vakanties goed te plannen. Door omstandigheden is dat het laatste jaar wat achterwege gebleven. Veranderingen op het bedrijf, personeelswissels, je hebt dat niet altijd helemaal onder controle. We beloven onszelf beterschap. Voor de vakanties zijn we gelukkig gebonden aan het bouwverlof. De eerste dagen is dat dan wat afkicken, maar dan kunnen we ervan genieten.” Ben je van plan dit tot aan je pensioen te blijven doen? Werken is evenveel een menselijke behoefte als eten, drinken, vrije tijd. Je moet eens nagaan wat werken je brengt: inkomen, contact met anderen, voldoening, zelfbevestiging. Volgens mij is werken gezond. Er moet een goede balans zijn, maar werken is belangrijk.” Je moet jezelf af en toe in vraag stellen. En zolang het antwoord positief is, waarom zou je dan stoppen. Signalen als het te veel wordt, mag je niet negeren. Daar moet je dan met je medewerkers proberen iets aan te doen.”
4 - MEI 2012 - DE HOOGSTRAATSE MAAND
DHM_mei_325.indd 4
19-4-2012 9:31:18
