MEERLE Gelukkig werden we de ochtend nadien los gelaten en konden we voorgoed op huis aan. Wanneer we de tunnel van Antwerpen door waren, was de redding nabij. In ons dorp waren zelfs al enkele soldaten teruggekeerd en iedereen keek uit naar de terugkeer van de andere vluchtelingen. Ook wij werden verwacht. In het dorp had men afgesproken dat er vaders of familieleden naar de uitgang van de tunnel zouden rijden om halsreikend uit te kijken naar onze terugkomst. Ook mijn vader stond mij daar op te wachten. Het werd een blij weerzien. Mijn vader keerde per motor naar Meerle terug met de blijde melding dat we op komst waren. In de omgeving van Wijnegem werden we opgepikt door een van hieruit gestuurde kamion. We waren blij en gelukkig op die wagen te kunnen klauteren, het kon niet vlug genoeg gaan. Het avontuur was voorbij en niemand was achtergebleven. Wanneer in I945 het kapelleke ter ere van Q.L. Vrouw werd ingehuldigd, was dat evenzeer uit dankbaarheid voor de bescherming tijdens die oorlogsdagen. We dankten de Heer voor de behouden thuiskomst, want we waren er toen blij en gelukkig om. In kan het U verzekeren, want ik was één van die jongens die de gedwongen vlucht had meegegmaakt. "
Rooyke en in de Elsakker en hebben daar de Engelsen afgewacht. Op vrijdag 28 oktober eisten de Duitsers op Heerle en den Rooy een drietal paarden met kar en wagen op om hun zwaardere wapens te vervoeren naar GilzeRijen. Twee Meertese jonge mannen werden verplicht het konvooi te begeleiden. Na veel moeilijkheden en gevaren keerden Karel Adriaensen en Louis Govaerts op zondag in Meerle terug. Terwijl wij ongeduldig wachtten en regelmatig moesten schuilen in de kelder, kwamen de eerste geallieerde soldaten over de Rooy en over de Voort ons dorp binnen. De begroeting van de bevrijders beperkte zich tot wat gezang en enkele Belgische vlaggen. Het kon moeilijk anders, aangezien deze in achtervolging waren op de vluchtende Duitsers. Later werd een van de Engelse officieren, Luitenant Hercus, op het gemeentehuis ontvangen en kreeg de titel van ere-burger van Meerle. Hoewel bevrijd was de oorlog nog niet gedaan. De verschrikkelijke VI en V2's maakten ook in Meerle slachtoffers. Daarnaast kende Meerle nog andere slachtoffers. Kees Vermeiren die in het veld op de Voort op een mijn stiet en Toon Raats die werd opgepakt en nooit meer terugkwam.
Jef Van de Heyning.
De laatste Duitse troepen bestonden uit oudere en vermoeide soldaten, waaronder ook enkele Russen en Polen die men verplicht had mee te vechten. Enkele van hen gelukte het zich te verschuilen op het
Uit dank voor de betrekkelijk goede afloop van de oorlog werd ter ere van O.L. Vrouw in de Dorpsstraat een kapelleke gebouwd, juist op de dag van de eerste atoombom op Hiroshima. Dat was het begin van het echte einde." Adriaan Van Boxel
"Na de bevrijding kwamen er VI bommen over Meerle gevlogen op weg naar de haven van Antwerpen. Afweergeschut probeerde de tuigen af te schieten. Soms lukte dat en dan ontploften die tuigen in de lucht. Soms vielen ze ook neer en maakten dan grote kuilen in de grond. Op 20 februari 1945, 's namiddags rond 4 uur, stond mijn broer Frans gereed om boodschappen te gaan doen in het dorp. Weer kwam een VI aangevlogen, het afweergeschut joeg granaten naar de vliegende bom. Plots viel de motor stil ! Frans stond in de voordeur en op 10 meter voor hem plofte de bom op een
garage VAN RIEL Hoofdverdeler voor Hoogstraten Ook: * autoverhuur * tweedehands + demowagens * carrosserie alle merken
St. Lenaartseweg 32, 2320 Hoogstraten, telefoon: 03/314.33.33 15
34
Moeder zat gekneld onder een zware balk die door het plafond omlaag was gevallen. Mijn zusters Liza en Paulina die in het achterhuis waren, werden vreselijk verminkt door de glasscherven. Het vee in de stallen werd aan stukken gescheurd : kop en poten hingen verhakkeld in de takken van de bomen naast het huis. Onze Frans lag onder het puin aan de voordeur, hij was totaal vermorzeld. Men kon nog amper zien dat het een mens was, helemaal verscheurd en bebloed. Moeder, Liza en Paulina werden naar het gasthuis van Hoogstraten gebracht waar ze echt goed verzorgd werden. Voor onze Frans was het te laat, hij was weer eens een slachtoffer van een wrede oorlog, ook al waren we bevrijd. Hij was nauwelijks 18 jaar. Deze beelden blijven voor altijd in ons geheugen geprent; daarom kunnen we ook meevoelen met de families van zovele slachtoffers die nog dagelijks gedood worden in de oorlogen in Ruanda, Joego~favië en nog andere landen in de wereld. Karel Braspenning.
"U moogt zich de bevrijding van ons dorp niet voorstellen als een triomfantelijke intocht van de geallieerde troepen. De Duitsers hadden meerdere mannen opgeeist om op Heerle, den Rooy en de Voort een verdedi gingslinie klaar te maken door het graven van putten en het kappen van bomen. Die strook legde men vol mijnen, dit om de aftocht van hun soldaten te beschermen. Terwijl ons dorp regelmatig onder het geschut van de geallieerden te lijden had, waarbij één dode, Joanna Pemen, één zwaargekwetse, Jeanne Stoffels- Van Loon, en veel stoffelijke schade aan woningen en gebouwen te betreuren viel, schoven de geallieerden traag en voorzichtig op.
* carwash
bergplaats. De slag was enorm en door de grote luchtverplaatsing vlogen huis en stallen in flarden vaneen.
Doctor Christine De demokratisering van ons hoger onderwijs heeft ervoor gezorgd dat een universitair diploma geen rariteit meer is. Een doctoraat is dat nog steeds wel en wanneer iemand van onze gemeente deze eer te beurt valt is dat nieuws dat we graag even onder ogen brengen. Op 4 november kreeg Christine Vinkx (van Groot Eyssel) uit handen van vice-decaan Paul Tobback haar doctoraatsdiploma overhandigd. Voortaan kan zij verder door het leven als Doctor in de Toegepaste Biologische Wetenschappen. Het stond voor Christine zeker niet van in het begin vast dat ze eens zou doctoreren. Daartoe heeft ze eigenlijk eerder laat beslist. Na haar humaniora in het Spijker ging ze naar Leuven om te studeren voor ingenieur voor scheikunde en landbouwindustrie. Als je studies dan voorspoedig verlopen, wat bij haar het geval was, vraagje je tegen het einde ervan af : wat volgend jaar? In een eerder technische of commerciële functie in de industrie zag ze zichzelf niet direct zitten. Onderzoek, dat lag haar meer. Daarvoor kan je ook in de industrie terecht, maar natuurlijk ook op de universiteit zelf. Christine kreeg de kans daar aan het werk te gaan en zo diende zich ook de mogelijkheid voor een doctoraal proefschrift aan. Haar promotor, professor Jan Delcour, had haar ook een mogelijk onderwerp voor een profschrift aangereikt. Christine promoveerde met een proefschrift