MINDERHOUT
GOUI) IN MINDERHOUT Catharina Voet en Jan Mertens Regen en wind! De ingrediënten waar weervrouw Sabine voor zorgde op de dag dat Catharina en Jan hun gouden huwelijksjubileum vierden. Eén van de onaangename dagen van een uiterst genietbare nazomer. Verwaaide en natte 'Marckezonen' en dito stoetgangers hielden de sfeer er echter in en voor de jubilarissen en hun familie werd het zonder twijfel een prachtige dag! Jan is een rasechte Minderhoutenaar die op 19 november 1921 geboren werd op Hal in het huis waar hij nu nog woont. Hallenaars waren toendertijd redelijk honkvast, wat woonplaats betreft, zou je denken, want enkele dichte geburen vonden het daar ook een uitstekende plaats om op de wereld te komen en daar rond het kapelletje te blijven. 'Daar ben ik geboren, daar voel ik me thuis...!' Jan behoorde tot een familie van zes kinderen waarvan er nog drie in leven zijn. In Minderhout liep hij school, letterlijk en figuurlijk, want steevast werd de afstand Hal-Minderhoutdorp in weer en wind afgelegd. De gewoonste zaak in die periode van de 20ste eeuw. Na de lagere school bleef Jan werken op de boerderij, zoals de meeste boerenzonen, want werk was er in overvloed op het land, alles moest immers met de handen gebeuren. De knecht werd dan gewoonlijk bedankt voor bewezen diensten als de eigen zonen werkrijp bevonden werden.
Catherina komt uit het naburige Zondereigen en op 20 oktober 1923 slaakte zij haar eerste zucht. Ook zij groeide op in een kroostrijk gezin, zes kinderen waarvan de jongste in 't klooster trad. Op 6-jarige leeftijd verloor zij reeds haar moeder hetgeen een serieuze klap betekende voor het gezin. Vader Voet stond daar alleen met zijn vier dochters en twee zonen. Haar lagere school doorliep ze te Zondereigen en nadien volgden nog twee jaar huishoudschool op 't Spijker te Hoogstraten. Na deze vervolmakingstijd belandde ze op de boerderij thuis waar heel wat handen konden gebruikt worden en zeker vrouwenhanden, want wassen, naaien, koken... kortom alle vrouwelijke bezigheden moesten door de dochters opgevangen worden. Een duidelijk rollenpatroon in die tijd! In de jeugdbeweging BJB (nu KJL) en als lid van de Missiekrans maakte ze zich verdienstelijk buitenshuis, want zoveel gelegenheden waren er ook weer niet om te ontspannen. Het zondagsritueel was gewoonlijk: 's morgens naar de mis, om half twee naar de missiekrans en om half drie luidde de klok voor "t lof'. Uitgaan hoorde zeker niet voor meisjes en naar een bal gaan was helemaal geen sprake van. Haar twee broers hadden die privileges wel, daar had Catherina toen toch wel wat last mee. Vaders wil was wet! Naar 't toneel gaan mocht wel en dat was dan nogal dikwijls de ontmoetingsplaats voor heel wat jongeren, eerste afspraakjes werden gemaakt zonder dat ze er thuis iets van wisten, het eerste pintje samen gedronken ... ! Jan en Catharina leerden mekaar eigenlijk kennen in Meersel-Dreef. Niet zomaar toevallig 28
mekaar tegen het lijf gelopen, want in Catharmna's broer kregen ze een dankbare hulp daar die kennis had met Jan's zuster Suska. Van het een kwam het ander, nog een pintje gepakt bij Jan en Leonie Tackx in café 'In de stad Breda' op de scheiding van Meerle en Minderhout en een nieuw koppeltje was gevormd. De oorlog was ook voor hen, zoals voor velen, niet de prettigste ervaring uit hun jonge leven. Wel geen trauma's van overgehouden maar Jan kende toen toch wel bange ogenblikken. Om aan de Duitse bezetter, diejongemannen opeiste om te gaan werken in Duitsland, te ontsnappen, heeft hij enige tijd ondergedoken geleefd om nadien naar Frankrijk te vluchten voor een periode van drie maanden. Voor de rest wel niet teveel last gehad van de oorlogsellende, wel svat uren in de kelder doorgebracht bij de beschieting van de geallieerden op de Duitse vliegende bommen. 27 september 1949! De grote dag! Jan en Catherina trouwden in de paroehiezaal van Zondereigen, in de kerk kon niet wegens de toegebrachte oorlogsschade. Ze namen hun intrek in de ouderlijke boerderij op Hal. Vader en moeder stopten met boeren, maar bleven inwonen bij het kersverse paartje tot aan hun respectievelijke dood in 1953 en 1959, ook Jans zuster, Marie, bleef hij hen in huis. In de loop der jaren kwamen daar nog zes gretige kindermondjes bij, vier jongens en twee meisjes. Je kan wel raden dat op de boerderij de handen serieus uit de mouwen moesten gestoken worden. 'l-lard werken, maar die hedendaagse stress bestond toen niet. Nu ploegen ze op een uur nen hele hoek om en dan rap weer ergens anders naartoe. Toen was het ploegen met het paard en met één snee.
Dat duurde! Toch was er tijd voor sociaal contact. Kwam je onderweg iemand tegen, dan werd er gebuurt en dat duurde soms lang. Oogsten en hooien deden we gewoonlijk samen met mijn broer en gebuur Fons!' Blije momenten kende men in het gezin maar zware klappen kreeg de familie Mertens-Voet ook te verwerken. Zoon Leo verongelukte en zoon Louis overleed na een kortstondige ziekte ongeveer vijf jaar geleden. Jan zelf kreeg datzelfde jaar zes overbruggingen. Harde noten om