MAN IN DE MAAND iets anders zoeken. Wat sportief begint eindigt dan al gauw in heuse western- en Chicagostijl. De laatste maanden werd er gesmokkeld met vrachtwagens van 5 ton. In het begin werd er nog bij winkeltjes geladen, maar na een tijd kwam het rechtstreeks van melkerijen.' 'Dat van die Amerikaanse auto's is nog een verhaal apart. Na de oorlog had Amerika Duitsland een oorlogsschade opgelegd van vijf jaar. Tijdens die periode mochten de Duitsers geen nieuwe automodellen op de markt brengen, en alleen vooroorlogse modellen produceren. Mercedes moest tot in '50 met losse koplampen werken, terwijl de Amerikanen hun koplampen in(,ebouwd hadden. De bedoeling was natuurlijk dat de Aruerikaiicu goed LuUrkiS verkopen. Zo als tegenwoordig iedereen die goed zijn brood verdient met een Mercedes rijdt, zo reden toen alle rijke mensen met een Amerikaan: dr. Breemans, Emiel Horsten, Medard Van Hecke, Karel Versmissen... Wij gingen toen op vakantie bij Nonkel Jan in Antwerpen om heel de dag op de Frankrijklei te zitten om naar de passerende auto's te kijken. Elke Amerikaanse auto kenden w' Tussen '45 en '60 mocht je een hele auto onderstoppen, en alleen één achterlicht blootlaten. dan konden onze Lu en ik, nôg merk, type en bouwjaar zè aframmelen. Na 4 jaar werden veel van die auto's verkocht door de eigenaars omdat ze waren afgeschreven. Maar omdat de meeste mensen die taxen en de verzekeringen op die auto's niet konden betalen, bleven die auto's staan, en werden ze heel goedkoop te koop aangeboden. De smokkelaars kochten die op, lieten ze bepantseren, en klaar was Kees: voor weinig geld hadden ze sterke auto's waar veel in kon.' 'In zo'n smokkelauto kon men, nadat de achterbank eruit gegooid was, tussen de 600 en 1000kg laden. Die auto's werden bepantserd met platen van 12 mm dikte die aan de binnenkant van de deuren werden aangebracht. De benzinetank en de radiator werden beschermd, het motornummer weggekrabd en de handen vervangen door combatbanden van het leger. Die hadden binnenbanden met vakjes in. Als je dan door kraaiepoten reed, dan was er maar één vakje kapot. Het hobbelde dan wel een beetje als één van die vakjes kapot was, maarje kon toch verderrijden. Ik heb het verschillende keren meegemaakt dat
Peter Blanker (ii Jan tl,mhn lii,, min mm n miii mL Ie
un l) Dip1. .Ini .uu1/uic . Len I'e inc,. / miii ('Im,isriae,oen, Marc Van IL :uuiuilphu Merode, Gast flerts, (lange) Jan Verheven, Willy Van Opstal en Jej Donckers. Zittend: onbekend, Paul De Busser, Jan Michoel, Ludo (Claus) Verschueren en Joos Braspenning.
we beschoten werden. De kogels bleven wel altijd in de boter steken, daar was geen doorkomen aan. Als je aan het rijden was, had je geen tijd om bang te zijn. Pas als je uitstapte, begonnen je knieën te knikken.' 'De opkopers van die auto's reden er natuurlijk niet zelf nice over de grens. Ah nee. Die zochten wel chauffeurs die voor 2.000 fr. per rit wilden rijden. Als je dan op 1 nacht 3 keer reed verdiende je bijna 2.000 fr. meer dan voor één maand op de kolonie te werken. Bovendien was het ook een heel evenement voor ons, met zo'n auto's te mogen rijden. In Wortel-Kolonie was het soms echt een processie van smokkelwagens, soms wel 3 achtereen. Ik ben van plan er nog eens een te kopen, zo' n bak en die dan opnieuw te bepant-
seren zoals dat toendertijd gebeurde, om hier in de toon7aal aan de jeugd te laten zien hoe dat toen in zijn werk ging. Sommigen hadden een stoofbuis door de bodem, om kraaiepoten door te smijten. Die moesten natuurlijk wel voorbij uw eigen achterwielen terechtkomen.' 'De douanes hadden wel niet echt de bedoeling de chauffeurs te pakken te krijgen. Leven en laten leven was de leuze. Die jongens kregen een premie van 6 fr. per kilo boter die ze in beslag namen. Ze zouden wel gek geweest zijn alle smokkelaars op te pakken. Ik denk dat ze ons, indien ze gewild hadden, al snel hadden kunnen pakken. Pas in 1964 is dat smokkelen echt stilgevallen.'
De Diept
mmnn,i,mIie 0/arm dcmi.s iii De l)i(/mi.
Café gaan houden op De Diept was aanvankelijk een idee van Theo's broer Tie. 'Ik had dat boerderijtje in 1966- een jaar na ons huwelijk gekocht om er te gaan wonen, zonder er ook maar even aan te denken er een café te beginnen. Mijn vader had het op de koopdag bij Gust Van Opstal voor 226.000 fr. ingezet. 'Moet gij dat hebben?', vroeg ik. 'Nee', zegt hij. 'Dan ga ik het kopen', zeg ik. Notaris was Aloïs Rommens van Meer, de vader van de huidige notaris en een vriend van mijn vader, met wie hij nogal eens ging jagen. 'Theophile', zegt hij tegen mij, 'binnen de 5 dagen het beschrijfgeld, binnen de maand de rest.' 'Komt in orde', zeg ik, maar ik had geen bal. Drie dagen later ga ik bij Rommens langs. 'Ha, Theuphile komt betalen', zegt de notaris als hij de deur van zijn klein kasteel daar in Meer opentrekt. 'Notaris jongen,' zeg ik. 'Theophile komt vragen hoe dat we het gaan regelen, want Theophile weet het niet meer.' 'Hoeveel hebt ge?', vraagt hij. 'Niks', zeg ik, 'ik kdII LLlfs uw akte niet betalen.' 'Oh', zegt hij.