VROUW IN DE MAAND
De Jwiiilie t oi Nreii Ier gelIgLI/Ileid 10/1 lie zilvere,i b rtiiloj 1 iii 1973. en 1. naar '. Lie, Linda, vader Jos, Luc, moeder Sieke, Guido, Frieda, Maria en Rita. Binnenkort verwacht de familie het ISde kleinkind.
veel kinderen waren. En die hebben ook goed meegeholpen. Met de fiets trokken die overal naartoe, elk met een pak. In het begin ging dat makkelijk, toen was er niet zoveel te bczoigeli. Ik maakte het mezelf ook niet te moeilijk, hoor. Wij wonen hier tegenover de school en elke woensdagmorgen, véôr de school begon, legde ik enkele pakjes op het muurke zodat de moeders die hun kinderen brachten, de reclame al mee konden nemen. Ik hield dan wel in het oog wie dat allemaal deed, want dan moest ik daar later niet meer langs gaan. De mensen waren toen wel kontent dat ze die Kempenklok kregen, dat 'gazetje' wordt nu nog door de meeste mensen van voor naar achter gelezen. Mijn voorganger, die nam hei niet zo nauw met het ronddragen van de reclame. Die dierf nogal eens wat pakken reclame weggooien, die kon je dan zien liggen in die diepe sloot al,n de Klinketbrug. Toen we begonnen, hadden we genoeg aan 350 'Kempenklokken', nu zijn dat 525 pakken reclame geworden. In Keirschot en Castelré hoefden we niet te komen omdat die gehuchten niet tot Wortel behoorden maar we legden dan toch een pak bij Vermeiren en bij Snoeys zodat de mensen die wilden, daar de reclame konden gaan halen. Alleen in Staakheuvel, daar kwam ik niet, da's toch 't einde van de wereld. In het begin kregen we eens controle om te zien of we ons werk goed deden. Ik zei tegen die man dat we niet naar Staakheuvel gingen. 'A zo, en waar ligt dat, madame?' We legden hem dat uit en die man ging eens kijken. Na een tijd kwam hij terug, hij had het niet gevonden en hij zei: "t Is goed, naar Staakheuvel moet ge niet gaan.' Reclame rondbrengen, ik deed het heel graag al was het een heel werk. Ook vooraf, om alles ineen te steken, soms tot 30 stuks reclame bij elkaar, voor één pak. Het lag hier dan overal vol, op de zetels, op de kasten... Onze Jos werd het op de duur wel beu, als die dinsdagavond van zijn werk kwam en hij zag al die pakken liggen, dan was hij niet goed gezind...' Of de mensen altijd zo blij zijn met al die reclame in de bus, daarover verschillen Jos en Sieke van mening. Volgens Jos zou de helft van de mensen de reclame recht in de prullemand gooien maar Sieke heeft ondervonden dat, als men eens een week geen reclame
te, ik was soms echt wanhopig en dacht dat ik voor de rest van mijn leven in een karretje zou moeten zitten. Ik zal het nooit vergeten toen men me zei: 'Die reclame rondbrengen, dat zal niet meer gaan', dat kwam hard aan, het was alsof ik een klap kreeg. Ik heb toen al gedaan wat ik kon om terug op de been te geraken. Helemaal goed is het niet gekomen: fietsen gaat niet meer en een lange wandeling ook niet. Buiten kan ik alleen maar aan iemands arm gaan. Maar ik was vast van plan mijnen 'toer' niet te laten staan, ik deed dat veel te graag en dus schaften we ons een oude kinderwagen aan. Dat was dé oplossing, daarin kan ik veel vervoeren en het geeft me een houvast bij het lopen. Het gaat niet zo rap maar dat hoeft niet. In feite zijn wij met nieuwjaar gestopt met het ronddragen - tot los' grote opluchting - maar ik blijf mijn 'toer' nog doen in het dorp. Het is ook niet zoveel meer als vroeger omdat de reclame nu gesplitst is over twee ronddragers; het ene pak komt 's woensdags, het andere op donderdag. Mensen in het dorp vragen wel eens: 'Maar
Jos en Sieke waren jarenlang de vaste tappioeg in de puroch legaal.
krijgt, veel mensen er de volgende week om komen vragen. Over één zaak zijn ze het eens: 'De reclame van winkels verderweg, dat haalt niets uit, dat is weggegooid geld; en elke week reclame voor schoenen, da's ook onzin. Wie gaat er nu elke week schoenen kopen?' De plaatselijke reclame voor Wortelse winkels, dat wordt zeker ingekeken. Ook het nieuws van de verenigingen wordt met belangstelling gelezen. 'Die blaadjes van verenigingen, daar vroegen we practisch geen geld voor, ook niet als het ging om zaken voor een goed doel. Op die manier steunden wij die verenigingen, en dat vonden wij het belangrijkste want naar al die aktiviteiten gaan, dat kwam er niet van.'
'Tot mijn tachtigste, als ik kon' Reclame ronddragen is mijn lust en mijn leven. Niet voor het geld want er is weinig aan verdiend; vooral de laatste jaren toen we veel met de auto moesten doen, hielden we er weinig of niets aan over. Ik heb heel veel deugd aan het buiten zijn: kijken naar al die nieuwe huizen die men aan het bouwen is, praten met de mensen die ik tegenkom, ik zou het niet kunnen missen. In '84 heb ik een zwaar ongeval meegemaakt waardoor mijn knie op een ingewikkelde manier gebroken is. Het heeft maanden geduurd om daarvan te herstellen. Veel pijn en moei-
Sieke toch, waarom doet ge dat nog altijd? Dat hoeft toch niet meer', maar die beseffen niet dat ik dat gewoon voor mijn plezier doe. Kon ik nog maar fietsrijden, ik zou het zeker tot mijn tachtigste blijven doen. Ik ben ook zo graag buiten, in mijnen hof, de kiekens en konijnen verzorgen, ik doe het allemaal graag.'
In het dorpsieven geworteld Jos en Sieke kennen welhaast iedereen in Wortel en iedereen kent hen. Dat is niet alleen omdat zij zoveel jaren bezig waren met het huis-aan-huis bezorgen van de reclame, maar ook omdat er voor alles en nog wat op hen een beroep werd gedaan. Zo waren zij jarenlang de vaste tapploeg in de parochiezaal. Menig feest- en bruiloftganger werd door hen van drank voorzien (misschien heeft Jos daar zijn zere rug opgedaan). En verder is er nog De Bond zonder Naam die bij hen onderdak heeft gevonden. In het huis aan de Rooimans worden de kaarsen en kalenders van de Bond verkocht. De geest van het Bolks Heike waar het volgens Sieke een echte zoete inval was, is ook in huize Van Nyen een beetje blijven hangen, de verbondenheid met het dorp en de parochie is heel sterk en, zo besluiten Jos en Sieke: 'Als ge alle mensen kent, hebt ge ook geen vijanden.'U