Nieuwsbrief
JAARGANG 20 • NUMMER 1 • januari 2009
“Maar ik heb net een pizza in de oven gezet!” Het is dinsdagavond 11 november: de maandelijkse telefoonteamavond. De telefoonvrijwilligers van Chris komen naar Dordrecht, voor zover dat mogelijk is, om de vergadering bij te wonen. Er wordt gestart met ‘roosteren’. “Vrijdag 5 december: ochtend... middag... avond...”, roept een medewerkster van Chris. Hier en daar gaat er een hand omhoog. “Wie vult alle lege plekken op?” vraag ik mezelf bijna hardop af. “De hulplijn moet toch vierentwintig uur per dag bereikbaar zijn?” Ik ben nog in gedachten verzonken als ik word voorgesteld. “En dan nu het woord aan de schrijfster van de nieuwsbrief!”. Het is mijn beurt. Ik ga vanavond met de aanwezige vrijwilligers in gesprek over het thema ‘eenzaamheid bij kinderen en tieners.’ Ik open de avond met de stelling: Alle kinderen/tieners die Chris bellen, zijn ten diepste eenzaam. Geen enkele vrijwilliger is het hiermee eens. “De meeste kinderen/tieners die Chris bellen, voelen zich op dat moment eenzaam”, merken een aantal vrijwilligers op. “Maar waarom zou een kind of tiener Chris bellen als het zich niet eenzaam voelt?” is mijn wedervraag. Die vraag is ‘raak’. De vrijwilligers vertellen me wat voor telefoonjes ze zoal krijgen. De verhalen raken me stuk voor stuk. Aan het einde van de avond heb ik mijn besluit eigenlijk al genomen. Ik schrijf géén artikel over eenzaamheid. Dit wordt een artikel over het hart van Chris: de telefonische hulplijn. Én over de drijvende kracht daarachter: de vrijwilligers.
“Ze wil haar pleegouders niet kwetsen en dus belt ze ons.”
In alle verhalen die ik vanavond hoor, klinken steeds dezelfde woorden door: liefde, gebed en geduld. “Onlangs belde er een meisje dat in een pleeggezin zit”, begint iemand achter in de zaal. “Ze krijgt daar veel liefde en heeft mensen om zich heen waar ze mee kan praten
- ze is dus niet eenzaam - maar toch belt ze ons regelmatig. Het feit dat we alle tijd voor haar hebben en dat ze haar verhaal anoniem tegen ons kan vertellen, maakt dat dit meisje ons blijft bellen. Ze durft bijvoorbeeld niet goed tegen haar pleegouders te zeggen dat ze haar eigen ouders mist. Ze wil hen niet kwetsen. En dus vertelt ze het tegen ons.”
“Je krijgt ook wel eens van die prettelefoontjes.”
Het verhaal dat hierop volgt, doet mij beseffen dat het hebben van een flinke dosis geduld geen overbodige luxe is als telefoonvrijwilliger. “Je krijgt ook wel eens van die ‘prettelefoontjes’. Vooral op woensdagmiddag als veel kinderen vrij zijn. ‘Ik wil graag een pizza bestellen’, hoor ik dan aan de andere kant van de lijn. ‘Is prima hoor’, geef ik als antwoord. ‘Alleen is het niet een stuk makkelijker om een zaak bij je in de buurt te bellen?’ Na wat gegiechel wordt de hoorn op de haak gegooid. Tien minuten later gaat de telefoon weer en dan hoor ik: ‘Graag vijf patat mét, op hetzelfde adres’. ‘Ja...’, zeg ik verontwaardigd, ‘maar ik heb net een pizza in de oven gezet!’” De liefde van de vrijwilligers voor de kinderen en tieners die de hulplijn bellen, raakt me deze avond meer dan eens. Als er over praktijk-
voorbeelden wordt gesproken, veranderen de uitdrukkingen op de gezichten en lees ik daar bewogenheid en zorg vanaf. “We hebben tijd voor en geduld met deze kinderen. We luisteren naar hen, hoe lang het ook duurt. We mogen hen de boodschap geven dat ze waardevol zijn en geliefd in de ogen van de Heere God én in die van ons.”
“Het meest bijzonder vind ik de momenten dat je mag bidden met een kind.” “Weet je wat ik altijd nog het meest bijzondere vindt?”, zegt iemand voor in de zaal. “Dat je aan de telefoon mag bidden met een kind of tiener. Dat is het belangrijkste onderdeel van ons werk: kinderen en tieners aan de voeten van de Heere Jezus brengen.” Als ik naar huis rijd, branden de lichten bij Chris nog. Het zal nog een een uur duren voordat de vergadering ten einde is. De volgende dag begrijp ik dat de gaten in het rooster zijn opgevuld: medewerkers van Chris en vrijwilligers die tijdens de vergadering niet aanwezig waren, draaien de nog niet gevulde diensten. Maar extra vrijwilligers zijn hard nodig! Dus: bent u iemand of kent u iemand die interesse heeft in het helpen van kinderen en tieners middels de hulplijn van Chris? Bekijk dan snel de oproep op de achterzijde van deze nieuwsbrief!