laatstaanomhettevoelen.’
Fragment uit Ik, de
Literaire non-fictie
Thomas Heerma interviewde die in 1977 een tekenden voor De schreef daarmee een halve eeuw literatuurgeschiedenis.
~
Met o.a. Judith Herzberg, en Mensje van Keulen. hemelbestormers zichzelf bijna vijftig jaar
~
We bundelen de krachten Literatuurmuseum komt een Revisor-nummer portretten van schrijvers
Thomas Heerma van Voss (1990 met zijn roman Het archief, die op Literatuurprijs en de longlist van de belandde. Hij was zeven jaar redacteur
Portretfoto Joris Casaer
Heerma van Voss interviewde schrijvers een zelfportret
De Revisor – en daarmee onbedoeld eeuw heerlijke literatuurgeschiedenis.
~ Herzberg, Jan Siebelink Keulen. Hoe zagen de zichzelf en hoe kijken ze jaar later terug?
~ krachten met het Literatuurmuseum en De Revisor : er -nummer met een reeks schrijvers van nu.
) brak dit jaar definitief door op de shortlist van de Boon de Libris Literatuur Prijs redacteur van De Revisor. Thomas Heerma van Voss
Prijs € 26,99 Pagina’s ca. 192 NUR 320 Ondertitel Schrijversportretten, toen en nu Uitvoering Hardcover met illustraties
Ontwerp Frank August Verschijnt Augustus 2025
‘Kijk, zo kan je op de seconde nauwkeurig zien dat de tijd veel te snel gaat.’
Mensje van Keulen wijst opgetogen naar de recorder die tussen ons in op tafel ligt. Binnenkort wordt ze 78 en ze maakt een heldere indruk, goedlachs ook. Ze heeft het Revisor-zelfportret nog scherp voor ogen. ‘Ik maakte een nogal sombere tekening. Misschien omdat ik in die periode midden in een pokkehuwelijk zat, daar werd ik natuurlijk ook niet vrolijker van.’
‘We woonden destijds nog in een achterhuis op Kattenburg, een soort schuur, helemaal uit hout opgetrokken. Toen we er later weg moesten kon alles met één beweging van de sloopkogel tegen de vlakte. Na zes herdrukken van Bleekers zomer kreeg ik als honorarium een fiets. Destijds gold nog: twee goeie recensies en mensen kochten je boek. Volgens mij was het allemaal makkelijker, minder puriteins. Er werd een feestje gehouden, daar kwam een Amerikaan die geen slaapplaats had, en de volgende ochtend lag hij naast je.’
Fragment uit een schrijversportret
Portretfoto Rowin Prins
Het eerlijke financiële van een kansenongelijke generatie, die het over de rol van
Als je je algoritme moet bereiken wat je wil –dag start met het juiste en je je uren efficiënt banksaldo’s vertellen Erven en krijgen is belangrijker dan werken en
Malu de Bont fileert
rond succes, zelfredzaamheid
Inclusief tips over geldzaken gewone sterveling hebt. Ook als je niet kunt zak geld van
Malu de Bont groeide op in een huis ongeopend in een la verdwenen, als eerlijk gesprek over geld aan te gaan elle) en de geldstromen van de superrijken journalist voor Quote). Ze ontving podcast Mentorles en een Loep-nominatie naar de scam rond EarthToday.
financiële portret kansenongelijke het liefst zwijgt van haar ouders.
~ moet geloven, kun je – zolang je maar de juiste ochtendritueel efficiënt invult. Maar onze vertellen een ander verhaal. belangrijker geworden en verdienen.
~ hedendaagse mythes zelfredzaamheid en geld. geldzaken waar je als nog wél invloed op kunt rekenen op een van familie.
huis waar de belastingenveloppen als journalist koos ze ervoor om een gaan (in een interviewrubriek voor superrijken te onderzoeken (als een Mercur-nominatie voor haar Loep-nominatie voor haar onderzoek
Malu de Bont Je verdiende loon
Prijs € 23,99 Pagina’s ca. 224 NUR 320 Ondertitel Het eerlijke verhaal over onze portemonnees (en hoe je eruit haalt wat erin zit)
Uitvoering Paperback Ontwerp Frank August Schilderij omslag Heda, Willem Claesz Verschijnt September 2025
Zodra het kon, ging ik oppassen. Het betaalde €5 per uur, maar belangrijker nog: ik paste voornamelijk op in Overveen en Bloemendaal, waardoor ik in huizen met boekenkasten terechtkwam, huizen met piano’s, huizen met grote keukens, huizen met grote koelkasten, pardon, ijskasten, ijskasten waaruit ik alles mocht pakken, en vooral, huizen waarin alle gesprekken eigenlijk voortdurend gingen over kansen die moesten worden ingelost – een plekje bij de besloten tennisclub, een privéleraar die toch nog een gaatje bleek te hebben, een zeilkamp waarvoor een of meerdere kinderen moesten worden ingeschreven. Bij mij thuis ging het destijds vooral om problemen die moesten worden opgelost. Geld was er niet – we leefden van €80 per week. Mijn laatste twee jaar op het vwo had ik geen schoolboeken – een gegeven dat inmiddels zo ver van me af staat dat ik me soms weleens afvraag of dat echt zo is gegaan, of ik het niet verkeerd heb opgeslagen, zoals je een vaak vertelde droom soms onterecht voor de waarheid kunt gaan zien.
Fragment uit Je verdiende loon
Verhalen
Sarah Arnolds met een eigengereide verhalenbundel kunst van
Liegen: we willen doen het allemaal. onweerstaanbaar?
~
‘De verhalen van Sarah geweldig goed. Schrijnend en tegelijk vol mysterie. maar doelgericht je hoofd voorlopig niet meer geloven dat dit een debuut treft doel.’ – Rob
Sarah Arnolds (1992) studeerde Academie. Ze schreef het scenario en Je vriendin koopt een vis op de Sampler van Das Mag met Peter Buurman, Pete Wu. Het gore lef is haar debuut.
Portretfoto Sophie Hemels
Arnolds debuteert eigengereide verhalenbundel over de het liegen.
~ het niet, maar we allemaal. Wat maakt het zo onweerstaanbaar?
~ Sarah Arnolds zijn Schrijnend én mild, laconiek mysterie. Ze trekken kalm hoofd binnen, om daar weg te gaan. Niet te debuut is; elk verhaal Rob van Essen
af aan de Gerrit Rietveld scenario voor de korte films De Hel markt. Ze stond in de eerste Buurman, Tobi Lakmaker en debuut.
Prijs € 23,50 Pagina’s ca. 168 NUR 303 Uitvoering Hardcover Ontwerp Ruth van Beek, Frank August Verschijnt Juni 2025
Het gore lef is ook geselecteerd voor ‘Een tas vol literatuur’ van cpnb en het Nederlands Letterenfonds (€25 voor een totebag met twee boeken); de paperback in deze tas zal gelijktijdig en in andere kleuren verschijnen met onze hardcovereditie.
Sarah Arnolds Het gore lef
Ik werd geboren. Ik ging naar school. Ik kreeg een broer. Ik brak mijn arm. Ik ging op vakanties naar verschillende landen. Ik begon met roken. Ik ging studeren. Ik studeerde af en ik vond werk. Ik vond een huis. Ik kocht een dressoir van steigerhout. Ik kocht een lamp waarvan ik de kleur van het licht kon afstemmen op mijn gemoedstoestand. Ik zette de lamp op het dressoir. Ik was aanvullend verzekerd. Ik werd verliefd. Ik liet het voorbij gaan.
Ik zag hoe een motorrijder op de Prins Hendrikkade werd geschept door een vrachtwagen van een beddenfabrikant. Ik huurde in Parijs een ruime hotelkamer zonder ontbijt. Ik won honderdzestig euro bij een fruitautomaat. Ik werd wakker en buiten lag er sneeuw die door nog niemand was aangeraakt. Ik werd wakker in een huis dat ik niet kende en vond mijn kleren op de gang. Ik ging in mijn eentje uit eten en deed alsof ik dat heel normaal vond. Ik werd door een oude vriend gewezen op mijn gebrekkige vermogen om mezelf staande te houden in groepen van vier of meer personen. Ik droeg die conclusie jaren met me mee, als een scherp steentje in mijn schoen, als de waarheid. Ik zag een aantal films die een bepaalde indruk op me maakten. Ik zag heel veel films die me deden beseffen dat je alleen maar teleurgesteld kunt raken wanneer je van kunst verwacht dat het echt iets voor je kan veranderen, en dat hetzelfde geldt voor een geliefde, of voor een nieuwe broek. Ik werd een jaar ouder, en nog een, en nog een. Ik liet een moedervlek nakijken. Ik verfde mijn haar. Ik gaf een feest. Ik kocht een auto. Ik vond mijn man.
Fragment uit Het gore lef
Frank Heinen op vakantie meer hoeft: droefgeestige reisverhalen in Bob den
Hoge pieken en diepe je er pas écht achter elkaar
‘Heinen is een – Marcel van
Frank Heinen (1985) wint. De Hard sportjournalistiek, de Nico Scheepmaker de lijnen en de jubileumeditie van Ook werd hij sportjournalist van het columns voor de Volkskrant.
Portretfoto Casper Rila
neemt je mee zodat jij niet droefgeestige in de geest van den Uyl.
~ diepe dalen: op reis kom achter hoe een relatie in steekt. ~ een taalvirtuoos.’ van Roosmalen
Hard Gras Prijs voor beste Scheepmaker Beker voor Buiten van De Slimste Mens 2025. het jaar en schrijft hij
Frank Heinen Reizen is onzin
Ach, Fourmies. De feestzalen lijken op crematoria, en de inwoners op Raoul Heertje. We rijden de stad binnen via straten die me doen denken aan de slordig aan elkaar geplakte arbeiderswoninkjes slingers die in de films van Ken Loach worden bewoond door mensen een bestaan vol tegenslag en een hart van goud. Terwijl we de buitenwij ken doorkruisen als twee missionarissen een kannibalendorp, worden verschillende keren nageroepen, -getoeterd en -gekeken.
‘Pute,’ schreeuwt een jongen op een crossfiets. Hij draagt een jogging broek vol vlekken.
Dr. Pompsky zegt dat ze het leuk vindt om eindelijk eens met mij Frankrijk te zijn.
‘We zijn vijf keer in Parijs geweest.’
‘Parijs is niet echt Frankrijk.’
Even later komt de jongen met de crossfiets nog eens voorbij. Hij er niet uit alsof hij veel buitenlucht krijgt. Als hij ons passeert, lost hij sproeierige fluim in onze richting. De dr. zegt dat dit ‘echt Frankrijk’ en dat het charmant is voor wie zich ervoor openstelt.
Op het centrale plein – of in het centrale park, dat is niet duidelijk – is een kermis aan de gang. Kermissen werken op stadscentra als uv-lamp op een gore vloerbedekking: je weet dat het erg is, maar het ter hoogte van de botsauto’s dat je erachter komt hóé erg. Alle mensen eten Ch’ti-burgers, onder het kennelijke motto: je moet toch iets.
Fragment uit Reizen is onzin
inwoners doen arbeiderswoninkjesmet buitenwijworden we joggingmij in Hij ziet hij een Frankrijk’ is, duidelijk als een het is mensen
Ademcoaches, hypnotherapeuten
Sabi zag ze De evolutietheorie deelt ze haar bevindingen trauma
~
Waarom is intergenerationaliteit tot trauma alleen? In Sabi intergenerationele ~ Een associatieve, poëtische irrationaliteit, die je uit je lichaam in trekt troost te
Aya Sabi (1995) is schrijver. In 2020 benoemd tot een van de literaire
debuutroman Half leven werd genomineerd Boekhandelsprijs, de Hebban Debuutprijs
Literatuurprijs en won de PrixFintro ontving Sabi de Jonge Veer en de
Portretfoto Jildiz Kaptein
Ademcoaches, seksuologen, hypnotherapeuten – Aya allemaal. In evolutietheorie van de troost bevindingen over en pijn. ~ intergenerationaliteit beperkt In dit essay vindt Aya intergenerationele troost. ~ poëtische ode aan de uit je hoofd en terug trekt – want daar is de te vinden.
2020 werd ze door nrc talenten van het jaar. Haar genomineerd voor de Confituur Debuutprijs en de Opzij PrixFintro Publieksprijs. In 2024 Ultima voor Opkomend Talent.
Fragment uit De evolutietheorie van de troost Ik leefde in mijn hoofd. Daar dacht een gevoel van controle had. Dus houden naar de hoogste verdieping. die de gordijnen kort laat zodat schuilen en die zijn eten laat voorproeven. zijn op het leven, mijn angst dacht
Als ik pijn had, begon ik na te denken. hoefde ik de pijn niet te voelen. was ik onveilig, alles was onvoorspelbaar hoofd, in de toekomst, was ik veilig.
dacht ik veilig te zijn, omdat ik er Dus ik steeg met al mijn hebben en verdieping. Ik woonde er als een dictator niemand zich erachter kan vervoorproeven. Ik wilde voorbereid dacht alle mogelijke scenario’s uit. denken. Als ik het begrepen had voelen. In mijn lichaam, in het heden, onvoorspelbaar en deed pijn. In mijn veilig.
Het cultdebuut van de meest en opwindende stemmen uit
Latijns-Amerika.
~
Een nieuwe editie om te vieren van een everseller heeft veroverd – en
~
Literaire
omzwervingen steden en Luiselli’s
~ ‘Na lezing van Valse papieren om je heen kijken.’
Het werk van de Mexicaanse Valeria dan 30 talen vertaald. Bij Das Mag Vertel me het einde, De gewichtlozen van verloren kinderen, die meerdere genomineerd voor de Booker Prize.
Portretfoto Alfredo Pelcastre
cultdebuut van een meest originele opwindende literaire
Latijns-Amerika.
~ het 15-jarige jubileum everseller die al vele harten en blijft veroveren. ~ omzwervingen door verkruimelde Luiselli’s briljante brein. ~ papieren ga je anders kijken.’ – Trouw
Valeria Luiselli (1983) is in meer Mag verschenen eerder het essay gewichtlozen en de roman Archief meerdere prijzen won en werd Prize.
Prijs € 21,99 Pagina’s ca. 144 NUR 323 Oorspronkelijke titel Papeles falsos (2010) Vertaler Luc de Rooy Uitvoering Paperback Ontwerp María Fernanda Olivera Verschijnt Juli 2025
Valeria Luiselli Valse papieren
Steden zijn al vaak met taal vergeleken: wordt gezegd, zoals je een boek te draaien. De zwerftochten die brengen op de een of andere manier tijdens onze intieme momenten begeven. doodlopende steegjes zullen zijn; fragmenten werk van T.S. Eliot: een plant die ontkiemt ingestort gebouw: ‘Waar klampen zich Nog takken uit dit steenpuin?’ Van anderd is een snelweg. Tomás Segovia: Bolaño: een dakterras; Isabel Allende: shopping mall; Deleuze: een buffer, een spleet in de muur, om naar de een wachtruimte; Hannah Arendt: Heidegger: een doodlopende straat; kenis, tegen de stroom in doorkruist. ben: een relingo: een open plek in het
Fragment uit Valse papieren
vergeleken: je kunt een stad lezen, zo boek leest. Maar de metafoor is ook om die we gedurende onze lectuur maken manier de ruimtes in beeld waarin we ons begeven. Er zijn teksten die altijd onze fragmenten die een brug vormen. Het ontkiemt tussen het debris van een zich nog wortels vast, waar groeien / Salvador Novo: een paadje dat verSegovia: een laan, een zucht; Roberto Allende: een (magisch-realistische) en Derrida: een kuil; Robert Walser: andere kant te kijken; Baudelaire: een toren, een archimedisch punt; Benjamin: een straat met één betedoorkruist. En alles wat we niet gelezen hebhet hart van de stad.
Op de hoogte blijven van de laatste nieuwtjes voor de boekhandel? Volg onze Instagrampagina voor boekhandelaren: @dasmag_boekhandel
