Met grote trots we tweevoudig Rob van Essen
Zijn grote nieuwe roman Boekenweek van 2026 vraag: hoe deal je met ~
Op zijn kenmerkende je mee langs supermarkten tachtig, Amsterdamse
Noord-Engelse uitgaanscentra naar antwoorden.
Rob van Essen (1963) behoeft geen schrijver van onder meer Visser, Ik kom hier nog op terug is een van en gevierde auteurs van Nederland
trots verwelkomen Libris-winnaar
Essen bij Das Mag! ~ roman verschijnt in de 2026 en vertrekt vanuit de met het onverklaarbare?
~ wijze voert Van Essen supermarkten uit de jaren Amsterdamse kraakgaleries en uitgaanscentra – op zoek antwoorden.
geen introductie. De De goede zoon en van de meest geliefde Nederland en België.
Prijs € 24,99 Pagina’s ca. 288 NUR 301 Uitvoering Paperback Formaat 12,5 x 20 cm Ontwerp Frank August Verschijnt 11 maart 2026
Toen de vrouw haar
liezen en ik haar in duwde, braakte ze over laat en iedereen om me heen geval flink aangeschoten, maar
Ik maakte tenslotte geen deel die zich tegen de tijd dat de uitgaanscentrum bewoog om zwalkende drinkers die te ver kots maar eens lekker, we ziet u wel, laat maar komen, ten ze me met de brandslang speciale betegelde kamers voor, in de afvoerroosters zodat het, curry, fish-and-chips? niets aan de hand, zoals ik al
Dat dus niet, al had ik afwasbaar was: ik droeg een een manshoog bierflesje. Misschien dat de vrouw me zocht, misschien had ze ik die als geen ander kon
gegrepen had, kwam het naar de rubberen huid van het flesje
Er kwam een lauwe geur dan een geur — de walm onlangs een paar vaten bier daarna is getroffen door een een wegrottende begraafplaats heeft meegenomen.
Ik bevond me voor een heette, maar dat was toeval, opgegeven gekregen, ik had in mijn bierflesjespak door te bewegen, tussen het aangeschoten gaanspubliek. Nu de meeste de drukte op haar hoogtepunt. uur had ik geprobeerd tussen
evenwicht dreigde te verin een reflex tegen me aan over me heen. Het was al heen was dronken, of in ieder maar toch verraste het me. deel uit van een hulpdienst cafés dichtgingen door het om zich te ontfermen over ver heen waren; kom hier, dragen afwasbare overalls komen, straks op kantoor spuibrandslang schoon, daar hebben we voor, met extra grote gaten ook de brokjes — wat was ? — zo het riool in stromen, al zei: laat maar komen. wel iets aan dat makkelijk een latex outfit in de vorm van vrouw daarom ondersteuning bij ze grote dorst en dacht ze dat lessen. Zodra ik haar vastnaar buiten, in golven, over flesje dat ik was. geur van af, eerder een walm van een cafékelder waarin bier zijn leeggelopen en die een vloedgolf die onderweg begraafplaats voor kleine huisdieren
café dat The Smelly Stream toeval, ik had geen vaste route had alleen de opdracht om me de straten van het centrum aangeschoten en dronken uitmeeste kroegen dichtgingen, was hoogtepunt. Het afgelopen halftussen de feestgangers heen te
laveren zonder voortdurend tegen mensen op te botsen, maar door mijn beperkte gezichtsveld was dat niet meegevallen. Veel passanten wilden me in het voorbijgaan de hand schudden want ik was een fles met rubberen armen, ze liepen uit in handen die als iets te grote handschoenen om mijn vingers zaten. Al de hele avond kreeg ik allerlei opmerkingen toegeschreeuwd, en op een gegeven moment werd ik zelfs opgetild, door drie mannen. Ze hielden me horizontaal boven hun hoofd en liepen op een sukkeldrafje met me weg, alsof ik een reusachtig potlood was waarmee ze op een muur gingen schrijven. Maar ze waren iets anders van plan, er was een vierde man bij, die op zijn knieën ging zitten. De drie anderen lieten de hals van het flesje dat ik was naar zijn mond zakken, hij riep ‘gloegloegloe!’ — ze gaven hem mij te drinken. Daarna zetten ze me weer op mijn benen, redelijk voorzichtig dan ook nog, ze klopten me af, ik was nog heel, werd mij verzekerd, niets aan de hand, kun je nog lopen ja goed zo mooi zo — en toen ik met onzekere stappen bij ze weg liep, was ik een beetje opgelucht maar toch vooral teleurgesteld omdat alles gewoon doorging. Toen ik op de schouders was gegaan flitste even door me heen dat dit het kon zijn, dat het pak zou scheuren en dat ik dan — ja, wat, een verklaring zou krijgen voor alles wat voorafgegaan was, een uitleg, een acceptatie, eeuwige rust?
Fragment uit De grote schoonmaak
Vertaalde fictie
De langverwachte roman van Valeria
~ Roadnovel over een puberdochter die dwars door hun familiegeschiedenis het uiteenvallen van begin je opnieuw?
~ Een warme, intelligente over dochters hebben generaties, het einde de wereld – en het zoeken
Het werk van de Mexicaanse Valeria dan 30 talen vertaald. Bij Das Mag Vertel me het einde en de romans van verloren kinderen , dat meerdere genomineerd voor de Booker Prize.
Molly van Gelder vertaalde onder A.M. Homes en Flannery O’Connor.
anderen Maggie Nelson, Edward St Samen ontfermden ze zich over
langverwachte nieuwe
Valeria Luiselli.
~ een moeder en een dwars door Sicilië én familiegeschiedenis reizen na van een huwelijk. Hoe opnieuw?
~ intelligente en grappige roman hebben en dochter zijn, einde – van een liefde, van zoeken naar een thuis.
Valeria Luiselli (1983) is in meer Mag verschenen eerder het essay romans De gewichtlozen en Archief meerdere prijzen won en werd Prize. Ze woont in New York. onder anderen Doris Lessing, O’Connor. Nicolette Hoekmeijer onder St Aubyn en Kate Zambreno. Archief van verloren kinderen .
Prijs € 24,99 Pagina’s ca. 304 NUR 302
Uitvoering Paperback met fotokatern Formaat 12,5 x 20 cm
Oorspronkelijke titel Beginning, Middle, End
Vertalers Molly van Gelder & Nicolette Hoekmeijer
Ontwerp María Fernanda Olivera Verschijnt 11 juni 2026
Wat is het — opnieuw beginnen? Waar echt op zijn plaats, maar toen het juni werk had afgerond en alle cheques had vliegtuig waren gestapt dat op een avond op de het eerst in maanden het gevoel dat we ergens kans krijgen een tijdje op één plek te blijven.
Mijn oma van moederskant kwam oorspronkelijk hoewel ze was overleden toen ik nog vrij jong was, gegaan, had ik sterk het gevoel mijn vroegere of we uit het vliegtuig stapten en de metalen trap naar de met sterren bezaaide hemel en ze zei: Kijk, mam, het is net of de hemel gaapt. Gaapt?
Of schreeuwt, misschien.
Fragment en afbeeldingen uit Begin, midden, einde
Waar is het — het begin? Misschien valt nooit alles juni werd en ik de laatste opdrachten voor mijn had geïnd die ik maar kon innen, en we in een de luchthaven van Catania landde, had ik voor ergens waren aangekomen. We zouden eindelijk de oorspronkelijk uit een dorpje niet ver van Catania. En was, en ik tot dan toe nooit naar het eiland was of toekomstige thuis te hebben gevonden zodra trap afdaalden naar de landingsbaan. We keken op
Na het succes natuur is er nu: Glimlach motion, de laatste
Derek Jarman schreef overlijden ~
Geschreven vanuit zijn Dungeness, een rommelig in bruisend Londen ziekenhuisbed – levenslustige kunst, tuinieren en ~
Over Moderne
‘Een louterende les stilistisch verfijnd loflied leven.’
Derek Jarman (1942-1994) was een en avant-gardistisch filmmaker. Hij homorechten en was kritisch op de aidsgerelateerde overlijden in 1994
Prospect Cottage — Jarmans houten kiezels opgetrokken bloemenzee aan kunstenaars en kunstliefhebbers over
Henny Corver (1952) vertaalde werk Dillard en Olivia Laing. Nico Groen
Helen Macdonald en Robert Macfarlane. Vertaalde
succes van Moderne
Glimlach in slow laatste dagboeken die schreef voor zijn overlijden in 1994.
~ zijn houten huisje in rommelig appartement Londen en uiteindelijk het levenslustige reflecties op en radicaal protest.
~ Moderne natuur : in nederigheid, een loflied op het natuurlijke ★★★★★ – Humo
1991-1994
een Britse schrijver, kunstenaar Hij bleef zich fel inzetten voor de Britse politiek tot zijn aan 1994. Zijn werk, maar in het bijzonder houten huis omringd door een in aan de kust van Kent — blijft over de hele wereld inspireren.
werk van onder anderen Annie Groen (1965) werk van onder anderen Macfarlane.
Geselecteerd door:
Prijs € 37,50 Pagina’s ca. 528 NUR 320
Uitvoering Paperback met fotokatern
Formaat 13,5 x 21 cm
Oorspronkelijke titel Smiling in Slow-Motion
Vertalers Nico Groen & Henny Corver
Ontwerp Frank August Verschijnt 5 maart 2026
Over Moderne natuur :
‘Eindelijk is het dagboek van Derek Jarman over de tuinen uit zijn leven vertaald. Het wemelt er van de excentriekelingen en is een genot om te lezen.’
★★★★ – NRC
‘Tuinieren op leven en dood, dat is wat Jarman doet. Het is een voorrecht om daar bij te mogen zijn.’
– Angelo Tijssens
‘Soms heb je zo’n boek waarvan je denkt: deze blijft gewoon naast mijn bed op het nachtkastje liggen en pak ik er af en toe eens bij om in te bladeren, om in te lezen, om even weg te dromen.’ – Vroege Vogels
‘De levenslust spat van de pagina’s.’
– Sander Kollaard, de Volkskrant
‘Als er één man is die mijn kijk op tuinieren heeft veranderd, is het wel Derek Jarman.’
– Daan van der Valk, Boekhandel Van Rossum
‘Ik wilde bij deze man zijn, wilde zelfs een rolletje in een van zijn films en wijntjes drinken met Tilda Swinton.’ – Gerbrand Bakker, De Groene Amsterdammer
‘Zijn duintuin kan je vandaag nog bezoeken, hemzelf niet meer. Gelukkig is er dit grandioze dagboek om te koesteren.’ – Bent Van Looy
‘Met niets te vergelijken. Met een dwarse gevoeligheid beschrijft Jarman net zo goed lieftallige bloemen als expliciete homoseks.’ – Saskia De Coster
‘Een fascinerende prikkelende reis door de geest en het hart van een onstuimige queer kunstenaar in de laatste jaren van zijn leven.’ – Michiel van Erp
Ibe Rossel (opgegroeid zussen) zoekt de met dat wat ze misschien meest vreest:
~
Van Kaïn en Abel tot Jong-nam, en van Noel tot Romulus en Remus: alomtegenwoordigheid in onze cultuur, in onze
~
Bloedspiegel is een persoonlijk mannelijkheid, verlangen, razernij en schoonheid over het narratief.
Ibe Rossel (1999) werd geboren in literatuur in Amsterdam. Op elfjarige blogger, op haar eenentwintigste schrijver met Shakespeare kent me levensgids aan de hand van literaire column in De Standaard en werkt
(opgegroeid met enkel de confrontatie misschien wel het broederschap.
~ Kim Jong-un en Kim Noel en Liam Gallagher Remus: wat zegt de van broederlijk geweld onze verhalen, over ons? ~ persoonlijk essay over verlangen, macht, angst, schoonheid – en over de controle narratief.
in Gent en studeerde Engelse elfjarige leeftijd was ze succesvol leeftijd debuteerde ze als me beter dan mijn lief: een literaire klassiekers. Ze had een werkt ook aan een roman bij Das Mag. Ibe Rossel Bloedspiegel. Een zusterlijke reflectie op broederlijk
The Virgin Suicides is geen boek over meisjes, het is een boek over jongens die naar meisjes kijken, in een poging te begrijpen wat het is om een meisje te zijn.
Ik herken het verlangen van de buurjongens. Net omdat ik zelf nooit buurjongens had. Ik groeide op als oudste van drie meisjes. Eerst was ik er, in 1999. Toen Flo, in 2002. En toen Lotta, in 2005. Netjes in intervallen van drie jaar, met daartussen drie miskramen. Maar, zegt mijn moeder altijd, dat waren de jongens, en die zouden toch niet in ons gezin hebben gepast. Daar moesten we niet om treuren. Mijn vader lacht om die uitspraak op de manier dat hij altijd lacht om de uitspraken van mijn moeder, met liefdevolle verbijstering.
Meisjes-meisjes, wat komt ze mij en mijn zusjes miniatuur-theeservies met jes, nagellak, Diddlina-briefpapier,
Als ik terugblik had ik evengoed basisschool kunnen zitten, brullende jongens die razendsnel renden om met stokken te den ze lang genoeg stil om gras, geschaafd van de kiezels, eens van naderbij te inspecteren. wist dat er vieze knieën vanonder kerbroeken staken, kan ik enkel jongens die alsnog een kleine je-meisje-huishouden. Pietje
een gekke term, en toch zusjes goed uit. Glitterschmink, met kleine geschilderde roosDiddlina-briefpapier, gevederde boa’s. evengoed op een niet gemengde zitten, zo weinig wist ik van de razendsnel over de speelplaats gaan vechten. Nooit stonom die knieën groen van het kiezels, blauw van de stokken, inspecteren. Dat ik überhaupt vanonder die afgeknipte spijenkel terugkoppelen aan de kleine plek kregen in ons meisPietje Bell, Dolf Wega, Sjakie,
Pluk, de Stampertjes. Jongens waren in onze wereld, in die hoeve in de Peperstraat, ad litteram tweedimensionaal, gevat in het bordkarton van kinderboeken. Ik denk dat dit gebrek aan praktijkkennis, de broers die niet in ons gezin zouden passen, ervoor heeft gezorgd dat ik jaren geleden een lijst met iconische conflicten tussen iconische broers ben gaan bijhouden.
Fragment uit Bloedspiegel
Maarten Inghels een portret te Elisabeth, de kroonprinses België die achttien waarom hij, een niet te mooi om
~
Achttien is een lofdicht
Boudewijn, zwanen, Sinterklaas, Zelda, de poëzie en de verbeelding.
~
Maarten Inghels balanceert dun koord tussen feit van Emmanuel Carrère, en Werner
Maarten Inghels is dichter, schrijver
Van 2016 tot 2018 was hij Stadsdichter kwam zijn roman Het mirakel van met de grootste meesteroplichter
Inghels’ novelle Hannibal & Gideon spoor van Hannibal Barkas door de
~ lofdicht aan sprookjes, Valse Sinterklaas, eenhoorns, de jeugd – kortom: verbeelding.
~ balanceert het liefst op een en fictie, in de traditie Carrère, Enrique Vila-Matas Werner Herzog.
Prijs € 22,99 Pagina’s ca. 288 NUR 301 Uitvoering Paperback Formaat 11,5 x 18 cm Illustratie Wide Vercnocke Ontwerp Frank August Verschijnt 15 mei 2026 Inghels wordt gevraagd schrijven van kroonprinses van achttien wordt. Maar een dichter? Is het om waar te zijn?
schrijver en beeldend kunstenaar. Stadsdichter van Antwerpen. In 2021 van België uit, over zijn ervaringen ter wereld. In 2025 verscheen Gideon waarin hij met een olifant het de Alpen volgde.
‘Hoe wilt u beginnen?’ stotterde ik, daarmee een van de belangrijkste regels van de etiquette verbrekend; nooit een lid van de koninklijke familie als eerste aanspreken.
Ze pareerde me met een tegenvraag: ‘Schrijft u nog veel gedichten?’
‘Steeds minder.’
‘Dat is jammer om te horen.’
We zwegen even. Ik was te beduusd door het compliment om op mijn woorden te komen.
Na de publicatie van mijn laatste dichtbundel had ik geen letter meer geschreven. Dat hoefde geen probleem te zijn, maar ik had een sterk voorgevoel dat er niet onmiddellijk nog nieuwe poëzie uit mijn pen zou stromen. Ik was nog geen dertig jaar en had sinds mijn twintigste vier dichtbundels gepubliceerd die steeds dikker werden. Maar de laatste tijd ging het stroever. Ik had het idee dat de poëzie klaar was met mij.
Ook daarom was ik zo verguld met de vraag van het koningshuis. Ik diende niets te verzinnen of van nul op te bouwen. Ik zou enkel hun realiteit aan het papier moeten toevertrouwen en er royaal voor worden betaald.
Ik was nog maar een kwarteeuw oud, en toch had ik het gevoel op een middelpunt van mijn leven te zitten, weliswaar een wild om zich heen razend middelpunt. Ongewild was ik vervallen in het cliché dat alleen pubers gedichten schrijven om de draad eventueel weer op te pikken op pensioenleeftijd.
‘Ik ook,’ fluisterde de prinses nauwelijks hoorbaar.
‘Wat zei u?’
‘Ik schrijf ook gedichten.’
Fragment uit Achttien
Nieuwe essays
Hanlo Essayprijswinnaar
Postma, die zich weg door zijn eigen probeert ~
Over eigenzinnigheid, woede, kunst en kunstmatige vertwijfeling en ~
‘Postma benadert het een schaamteloos intellectuele leest en herleest, citeert maar blijft ook in het zoek naar wat de – Juryrapport Jan
Jan Postma (1985) is redacteur bij Amsterdammer, waar zijn collega’s zuchten. Eerder schreef hij Vroege Hij woont in Rotterdam.
essays van Jan
Essayprijswinnaar Jan zich opnieuw een eigen verwarring te banen.
~ eigenzinnigheid, democratie en kunstmatige intelligentie, en verbijstering.
~ het moderne leven op intellectuele manier. Hij citeert graag klassieken, alledaagse leven op moeite waard is.’
Jan Hanlo Essayprijs
bij weekblad De Groene collega’s hem vaak horen Vroege werken en Is dit alles?
Wat is heilig? Voor anderen zoveel, Niets, zeg je. Vandaag niets. Morgen zo gaat het in je hoofd de hele tijd.
Waar heb je spijt van? Dat je niet weet hoe je je talen niet kent. Dat je niet handig bent. bent in gewoon een beetje onder de mensen dezelfde fouten maakt en dat je je steeds weer dingen die je niets te bieden hebben. Dat je niks bijdraagt.
Wat is dit? Het leven, sukkel. Zo ingewikkeld Waar verlang je naar? Een moment respijt, geen idee waarvan precies. En je zou ook dan jezelf aanmoest.
Fragment uit Het proces
zeg je. Maar voor jou? Morgen misschien alles. En tijd. hoe de bomen heten. Dat bent. Dat je vaak zo slecht mensen zijn. Dat je zo vaak weer laat verleiden door soms zo overduidelijk
ingewikkeld is het echt niet. respijt, zeg je. Maar je hebt dan niet weten wat je met
